สวัสดีตัว(เรา)เอง

สวัสดีนี่เราเองวชิรวิชญ์ แกคิดถึงเรามั้ยวุฒิชัย

ถึง วุฒิชัย

เป็นยังไงบ้าง เจอกันล่าสุดก็ไม่นานมานี้เองเนาะ แต่ดันลืมถามไง เลยต้องเขียนจดหมายมาหา คงจำกันได้นะ เราวชิรวิชญ์ไง ไม่น่าเชื่อเนาะ เวลาผ่านไปเร็วเหมือนกัน ตอนนี้เราก็อายุ 27 กันแล้วอะ แน่นอนแหละคือมันเท่ากับนาย ช่วงนี้คือช่วงพีคของชีวิตเลยหว่ะ เชื่อป่ะ? ไม่คิดเลยว่าโตมามันจะเหนื่อยอย่างนี้อะ โชคดีอย่างนึง คือ แกกะชั้นมันดูภายนอกเป็นคนอารมณ์ดี แต่ก็แค่อยู่ต่อหน้าคนอื่นอะ พอเราอยู่คนเดียว ทำไมมันเหงาจัง ยิ่งนานวันยิ่งห่างบ้าน ห่างครอบครัว ใช่แหละ ว่ามันเกิดขึ้นกะเรา ทุกคนที่ต้องวิ่งตามหาความฝัน มันก็เป็น ทุกวันนี้ต้องโทรกลับบ้านไปหาแม่กะพ่อ ก็ไม่ได้คุยกันเยอะ ไม่กี่นาทีก็วาง ทำงานทั้งวันเจอเด็ก ๆ เพื่อน ๆ ที่ทำงานก็ดีขึ้น แต่พอกลับห้องก็กลับมาโหวง ไม่รู้จะคุยอะไรกับใคร เหมือนอยู่ตัวคนเดียวในโลก ทำไมเนาะ แกก็คงเข้าใจในสิ่งที่เกิดขึ้นกับเราบ้างในตอนนี้ การทำงาน 5 วัน แบบอัลลิมิต เสาร์อาทิตย์ก็เรียนแบบนอนสต๊อป โคตรเหนื่อยเลย ไม่มีเวลาแม้แต่นั่งทบทวนสิ่งต่าง ๆ ที่กำลังเกิดขึ้นในชีวิต เราอิจฉาหลาย ๆ คนนะ ที่ไม่ต้องอยู่คนเดียวแบบเรา อยุ่คนเดียวแบบตัวคนเดียวอย่างนี้มากี่ปีแล้วอะ 15 ปีคงได้ หลายคนรอบ ๆ ตัวมักจะบอกว่า ไม่ลองหาใครคบดูบ้างเหรอ จะได้ไม่ต้องเหงา คือไม่ใช่เว้ย !! คือ ก็เคยแล้วไง แล้วก็เจอแต่สิ่งที่ไม่ชอบ ไม่มีใครเข้าใจเราเลยเว้ย แฟนนะเห้ยไม่ใช่ผักกาดที่จะหว่านลงดินละมันจะเจอเลย มันเลยต้องปลงไง ไม่ใขว่คว้าอะไรทั้งนั้น เชื่อว่าคนที่ใช่มันจะใกล้เรามากพอจนเรารู้ตัวเอง รู้สึกเพ้อเจ้อหว่ะ ไม่เอาละ!! เปลี่ยนเรื่อง แกละเป็นไงบ้าง คงมีความสุขมากกว่าเราเยอะ ไม่ต้องคิดอะไรมากเท่าเรามั้ง ที่ต้องทำงานในสังคมแห่งการแข่งขัน แย่งชิง และเอารัดเอาเปรียบแบบเรา

เราอยากกลับไปเป็นแกในตอนนั้นอะ ใช้ชีวิตที่สนุกมาก มีเวลามากพอที่จะอ่านหนังสือวันละเล่ม สองเล่ม คุยกะแม่และพ่อได้ทั้งวัน ตอนเช้าแม่คอยปลุก แม่ทำกับข้าวให้กิน ทำงานกะแม่ ไม่เป็นไมเกรนเหมือนตอนนี้ ปีใหม่ที่ผ่านมาเรากลับบ้านได้อาทิตย์นึงมั้ง เป็นเวลาที่น้อยมาก แต่เราพยายามเก็บเกี่ยวความสุขได้เยอะจริง ๆ เราว่างมากพอที่จะมานั่งคุยกันทั้งบ้าน มากพอที่เราตั้งใจอ่านหนังสือจบได้ 1 เล่มใน 4 วัน มีเวลามากพอที่จะหาของมาทำกับข้าวให้แม่กะพ่อกิน มีเวลามากพอที่กลับมามองตัวเองในหลาย ๆ มุม เลยค้นพบอะไรบางอย่าง ว่าเราก็เป็นคนที่อ่อนแอเหมือนกันเนาะ ร้องให้ง่ายมากช่วงไม่ปีที่ผ่านมา บางทีเหนื่อยจนเหมือนรถที่ขับนาน ๆ แล้วมันร้อนเกิน หม้อน้ำแตก อย่างตอนที่เราเขียนจดหมายถึงแกตอนนี้ เราก็ร้องให้หว่ะ 555 คือเราคิดถึงอะไรหลายอย่างเลย ทั้งที่เป็นแก เป็นเราในอดีตที่ผ่านมา ทั้งตอนที่เราชื่อวุฒิชัย จนก่อนที่จะเปลี่ยนมาเป็นวชิรวิชญ์ มันไม่เหนื่อยขนาดนี้ไง ช่างมันเถอะ ถึงตอนนี้เราก็คงทำอะไรได้ไม่มาก คงได้แค่ทำใจ แล้วใช้ชีวิตต่อไป สิ่งหนึ่งที่เราต้องการคือการเปลี่ยนแปลงนิสัยที่ไม่ดี ทุก ๆ อย่าง ซึ่งเรากำลังปรับอยู่ อยากให้แกเป็นกำลังใจให้เราด้วย เราจะพยายามที่จะไม่ท้อเว้ย เพื่อวันหนึ่งแกกะเราจะกลับมาเจอกันที่บ้านอีกทีเราจะมีความสุขมาก ๆ กว่านี้ ยังอยากเจอแกตลอดนะวุฒิชัย แกคือตัวแทนความสุขของเราเลยนะ รอเราอยู่ที่บ้านนะ #ความสุข

ต่อจากนี้เราเองก็คงต้องทำหน้าที่ของเราในทุก ๆ วันต่อไป เพื่อให้ทุกคนที่รอเรากลับบ้าน มีความสุขมากที่สุด เราเชื่อว่าทางลูกรังมากมายที่เรากำลังเดินอยู่นี้ มันจะกลายเป็นทางราดยางได้ ถ้าเรามีกำลังใจมาเติมหลุมพวกนั้นได้ ขอบใจนะที่แกอ่านจบ ฝากบอกทุกคนด้วยว่าเราคิดถึง จะพยายามหาเวลากลับบ้านนะ จะกลับไปขอกำลังใจ ...

ฝากเพลงนี้ลอยไปกับลมด้วยนะ ให้ทุกคนเลยว่าเรากำลังสู้อยู่....

ยังรักและคิดถึงแกตลอด

-วชิรวิชญ์-
15/01/2020

เขียนใน GotoKnow โดย นาย วชิรวิชญ์ คำวงยอด
ใน บันทึกส่วนต้ว ... นายวชิรวิชญ์ คำวงยอด

คำสำคัญ (Tags): #วชิรวิชญ์ คำวงยอด#Vachirawich Khamwongyod#62741526#ป 62.ป.บัณฑิต2.5#ป.บัณฑิต#ประกาศนียบัตรวิชาชีพครู#คณะครุศาสตร์#วิทยาเขตเวียงบัว#มหาวิทยาลัยราชภัฏเชียงใหม่#นักศึกษาครู#ภาคเรียนที่ 2/62#บันทึกส่วนตัว#diary#จดหมาย#เขียนจดหมายถึงตัวเอง#สวัสดีตัว(เรา)เอง

หมายเลขบันทึก: 674461เขียนเมื่อ 15 มกราคม 2020 23:32 น. ()แก้ไขเมื่อ 16 มกราคม 2020 00:09 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-ไม่ดัดแปลงจำนวนที่อ่าน

นาย วชิรวิชญ์ คำวงยอด