ตัวฉันเอง

สวัสดีค่ะคุณน้องแนทสบายดีหรือเปล่าตอนนี้คุณเป็นไงบ้างขอเล่าประวัติความเป็นมาของคุณน้องแนทก่อนนะคะคุณน้องแนทเกิดมาในครอบครัวที่ยากจนถูกเลี้ยงด้วยตากับยายตั้งแต่จำความได้อยู่กับตากับยายมาตลอดไม่ค่อยได้เล่นกับเพื่อนเพราะว่าครอบครัวยากจนต้องทำงานวันเสาร์อาทิตย์ไม่ได้หยุดต้องทำงานต้องไปสวนกาแฟและเมี่ยงเป็นส่วนที่ครอบครัวทำจำความได้ตั้งแต่เด็กๆวันแม่ไม่มีแม่ไปค่ะมีแต่ยายไม่ใช่ว่าไม่เสียนะคะไม่ต้องไปทำงานหาเงินได้ไหมตอบได้คำเดียวไม่ค่ะ ก็เลยมีความรู้สึกที่รักยายรักตากับยายมากแต่ไม่ใช่ว่าไม่รักพ่อรักแม่นะคะรักค่ะเป็นความรู้สึกที่บอกไม่ถูกค่ะเป็นการรักแบบอธิบายเป็นคำพูดไม่ได้อ่ะค่ะมันเป็นความรู้สึกอ่ะค่ะรู้ว่ารักก็พอค่ะหนูมีความรู้สึกว่ามึงมีพ่อสองคนแม่สองคนรักทั้งสองค่ะหนูใช้ชีวิตกับตากับยายมาตลอดจนหนูเรียนจบม 6 หนูมาต่อปริญญาตรีที่มหาลัยแม่โจ้หนูก็ใช้ชีวิตอยู่เป็นเด็กหอมาตลอดค่ะกลับไปโทรกลับบ้านครั้งแรกหนูต้องถามหาตากับยายว่ามีไหนหนูเสียตาไปตั้งแต่หนูอยู่ปี 1 ค่ะตอนนี้หนูเหลือแต่ยายครอบครัวของเราจะมีกันทั้งหมด 6 คนค่ะมีพ่อมีแม่มียายมีน้องสาวหลานสาวและตัวหนูเองค่ะ

หนูเป็นเด็กที่สู้ชีวิตค่ะหนูมีความอดทนอดกลั้นหนูเป็นเด็กที่มีความพยายามสูงนะคะ

แต่สิ่งที่หนึ่งที่หนูชอบมากที่สุดก็คือทำมากค่ะมันทำให้หนูมีความสุขให้ในการฟังในการปฏิบัติหนูตั้งใจไว้ว่าใน 1 ปีหนูจะงดการกินเนื้อสัตว์ 1 เดือนค่ะและทุกวันนี้หนูก็งดกินเนื้อสัตว์ทุกวันพระค่ะ

ถ้าหนูมีโอกาสไปเที่ยวหรือว่าไปไหนหนูจะเลือกสถานที่ไปก็คือวัดค่ะหนูว่ามันเป็นสิ่งที่สวยงามเป็นวัฒนธรรมที่ดีงามหนูชอบชอบจริงๆค่ะ

เวลาว่างอยู่ก็ใช้กับเด็กน้อยคนนี้ล่ะค่ะน้องณมลเป็นหลานสาวของหนูเองค่ะทุกคนไปใจใช่ไหมว่าเป็นหลานได้ไงเป็นลูกสาวของน้องหนูเองค่ะตอนนี้มีศักดิ์เป็นป้าแล้วนะคะ

ให้ที่ไหนมีน้องณมลต้องมีพี่สมายด้วยค่ะที่บ้านก็จะเป็นเหมือนเนอสเซอรี่รับเลี้ยงเด็กก็จะมีพี่สมายน้องณมลและจันทร์เจ้าค่ะถ้า3 คนรวมตัวกันเมื่อไหร่เกิดเรื่องวุ่นวายตลอดค่ะไม่ว่าจะแย่งของเล่นของกินกันตลอดเวลาค่ะ

กูชอบที่สุดรอยยิ้มของผู้หญิง 2 คนนี้ค่ะและรักมากด้วยค่ะ

สุดท้ายต้องขอบคุณผู้ชายคนนี้ค่ะพี่ส่งหนูเรียนจนจบและทำให้หนูลบคำดูถูกของเพื่อนบ้านได้ค่ะและต้องขอบคุณเพื่อนบ้านนะคะที่ดูถูกหนูและเป็นกำลังใจให้หนูทำทุกอย่างสำเร็จค่ะ

และสุดท้ายนี้ต้องขอบคุณความอดทนของตัวเองและความพยายามของตัวเองที่ทำให้ตัวเองมาถึงจุดนี้ได้แล้วจะขอบคุณไม่ได้ก็คือคนที่อยู่เบื้องหลังก็คือพ่อแม่และคุณยายเป็นครอบครัวของฉันเองที่ทำให้ฉันมาถึงจุดนี้ได้ต้องขอบคุณมากค่ะ

เขียนใน GotoKnow โดย เปรมประภา ศรีทา
ใน บันทึกส่วนตัว ว่าที่ร้อยตรีหญิงเปรมประภา ศรีทา

คำสำคัญ (Tags): #ความพยายาม#ความสำเร็จ#กำลังใจ#ครอบครัว

หมายเลขบันทึก: 674332เขียนเมื่อ 10 มกราคม 2020 18:05 น. ()แก้ไขเมื่อ 12 มกราคม 2020 09:55 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-ไม่ดัดแปลงจำนวนที่อ่าน

เปรมประภา ศรีทา

ตัวฉันเอง

ความเห็น (17)

ศักดิ์ชัย สถานเดิม

อรอุมา สมีกลาง

ชัชวาล กลับแสง

นริศรา อินต๊ะสม

พัชรินทร์

กิตติวัฒน์ สาคำ

สุนิสา พรมใจ

ประภาพร ชัยวงค์

กรกต กลิ่นเดช

กวิสรา ชัยมงคล

เฉลิมศักดิ์ สมีกลาง

ครูเล็ก ฤทธิพงศ์

นภัสวรรณ ถาวรรณา

นาย วชิรวิชญ์ คำวงยอด

ทศวรรษ คำสม

กล้วยไม้ ศักดิ์ชาตรีชาญ

จีรภา หลวงมะลิ