ต้นทุนชีวิต

ต้นทุนชีวิตของดิฉัน เมื่อตอนเด็กพ่อแม่ได้ส่งดิฉันกับน้องไปเรียนในที่ไกลที่ไม่ต้องเสียค่าเทอมห่างจากหมู่บ้าน 20 กิโลเมตร พักในหอพักที่โรงเรียน ตอนไปโรงเรียนแต่ละครั้ง แม่ให้เงินเยอะสุดมาคนละ 40 บาท เงินที่แม่ให้มานั้นต้องใช้ภายในเทอมนั้น เวลาเห็นเพื่อนกินขนมเราก็อยากกิน แต่ถ้าเราไม่มีเงินซื้อเราก็ต้องอด แต่ในช่วงวันเสาร์บางอาทิตย์ได้ไปรับจ้างงานชาวบ้านเช่นไปปลูกข้าว ถางหญ้าในสวน บางครั้ง ได้ 50 บาทบาง ครั้ง ก็ได้ 20 บาท ตอนนั้นจำได้ว่าเรียนอยู่ชั้นป 4 การเป็นเด็กหอต้องตื่นเช้าทำหน้าที่ ตามที่ได้รับมอบหมาย ถ้าเราตื่นสายไปทำงานไม่ทันเพื่อนก็จะฟ้องคุณครู ช่วงที่เรียนพ่อแม่ไม่ได้มาเยี่ยมเลย เห็นพ่อแม่คนอื่นเขามาเยี่ยม เราก็คิดถึงพ่อแม่ และคิดในใจว่า ทำไมพ่อแม่ไม่มาหาเราบ้าง ไม่คิดถึงเราบ้างหรอ แต่ก็เข้าใจว่าพ่อแม่ต้องทำงานไม่มีรถมาหา ช่วงปิดเทอมดีใจมากที่ได้กลับบ้าน ทางโรงเรียนให้คนไปส่ง เด็กหอกลับบ้านทุกเทอม แต่มีอยู่ครั้งหนึ่งเขามาส่งไม่ถึงบ้าน แล้วเราก็ต้องเดินกลับเท้าเอง เพราะว่าฝนตกทางดินแดงถนนลื่น เดินกลับด้วยกันกับเพื่อนประมาณ 15 กิโลเมตรพอถึงบ้านดีใจมากที่ได้เจอกับพ่อแม่ คิดถึงบ้าน คิดถึงทุกคน คิดถึงบรรยากาศที่บ้าน ได้สัมผัสกับบรรยากาศที่บ้าน อบอุ่นมากเลย เมื่อจบป 6 แล้วต้องย้ายที่เรียนใหม่ พ่อแม่ได้ติดต่อที่เรียนใหม่ให้ที่ไม่ต้องเสียค่าใช้จ่าย และให้ไปเรียนไปพักในหอพัก ตอนนั้น ทางโรงเรียนยังกำลังเริ่มทำโครงการเศรษฐกิจพอเพียง เด็กหอจะต้องดำนาเพื่อปลูกข้าว ปลูกผักสวนครัว เลี้ยงสัตว์ ที่โรงเรียนได้มอบหมายให้ ดูแล เด็กหอกับคุณครูส่วนใหญ่จะเป็นคนดูแล เพราะเราได้เข้ามาพักในที่พักของโรงเรียนก็ต้องช่วยงานโรงเรียน คุณครูปลูกฝังเราให้ตื่นเช้ารดน้ำต้นไม้ให้อาหารสัตว์ เสร็จแล้วแต่งตัวไปโรงเรียน ตอนนั้นโทรศัพท์ก็ไม่ได้ใช้ คิดถึงพ่อแม่ก็ไม่ได้กลับไปหา ไม่ได้คุยก็ต้องรอให้ปิดเทอมถึงจะมีคนไปส่งกลับบ้านบางครั้งพ่อก็ให้คนมารับกลับบ้าน จนเรียนจบม.3 แล้วก็ย้ายที่เรียนใหม่ พ่อแนะนำที่เรียนไว้ให้ ตอนนั้นพ่อได้ยืมเงินเพื่อนบ้านซื้อรถมือสองให้คันหนึ่ง เพื่อให้ใช้ในการเดินทางไปโรงเรียน

ในบางครั้งด้วยความคิดที่ว่าเราเป็นผู้หญิงเราจะต้องช่วยเหลือตัวเองขับรถไปโรงเรียนเอง ทางลำบากก็ต้องไปให้ได้ พ่อไม่มีเวลามาส่ง เพราะว่าพ่อก็ต้องไปส่งน้องคนอื่นๆด้วย เราต้องช่วยเหลือตัวเองยิ่งเป็นพี่คนโตด้วยต้องเป็นแบบอย่างที่ดีให้น้อง ๆ เมื่อเข้าไปอยู่ในหอพัก ต้องเสียค่าหอ และข้าวสารด้วย ระหว่างที่เรียน ช่วงตอนเย็นหลังเลิกเรียนถ้าเป็นช่วงที่มีงานรับจ้างก็จะไปรับจ้างทำงาน บางครั้งก็ได้ 40 บาท บางครั้งก็ได้ 50 บาท แล้วแต่ชาวบ้านจะให้ ทำแบบนี้เป็นประจำเพราะว่าบางครั้งเมื่อเราต้องการใช้เงินในการทำงานหรือซื้อของพ่อแม่ก็ต้องหายืมให้ บางครั้งก็มีบางครั้งก็ไม่มี เวลาได้กลับบ้านมีความสุขมากอยู่กับครอบครัวกินข้าวด้วยกันแม้ว่าบางครั้งอาหารตรงหน้าจะมีแค่น้ำพริกแต่เรากินด้วยกันเหมือนอร่อยและมีความสุขเต็มไปด้วยรอยยิ้ม เมื่อได้เข้ามาเรียนในที่แห่งนี้ก่อนที่จะได้มาเรียนต้องไปทำงานรับจ้างเพื่อจ่ายค่าเทอมค่าหอและอีกหลายอย่างจะกู้กยศ.สมัครครั้งแรกเอกสารหาย สมัครครั้งที่สองก็ไม่ได้ เลยขอทุนเรียนมาจนถึงทุกวันนี้ใกล้จะสำเร็จแล้วแต่ชีวิตไม่ควรประมาท

เขียนใน GotoKnow โดย แอมมาลิน
ใน บันทึกนักศึกษาครู...นางสาววณีพร ฐิติกาญมณี

คำสำคัญ (Tags): #วณีพร ฐิติกาญมณี#waneeporn thitikarnmanee#59927001#กป 59.ค.บ.5.1#ครุศาสตรบัณฑิต (5 ปี)#การประถมศึกษา#วิทยาลัยแม่ฮ่องสอน#วิทยาเขตแม่ฮ่องสอน#มหาวิทยาลัยราชภัฏเชียงใหม่#นักศึกษาครู#EED 3210#เทคโนโลยีสารสนเทศสําหรับครูประถมศึกษา#ภาคเรียนที่ 1/62#ต้นทุน#ชีวิต#ต้นทุนชีวิต#ภูมิหลัง

หมายเลขบันทึก: 665440เขียนเมื่อ 13 สิงหาคม 2019 22:35 น. ()แก้ไขเมื่อ 13 สิงหาคม 2019 22:35 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-อนุญาตแบบเดียวกันจำนวนที่อ่าน