...เป็นนักศึกษาครูผู้ที่มีความใฝ่ฝันอยากเป็นคุณครูบนดอยอยู่ตามป่าเขา ลำเนาไพร ไม่ค่อยชอบชีวิตความเป็นอยู่ในเมืองสักเท่าไหร่ ชอบการได้ยินเสียงของสัตว์ป่าจากธรรมชาติมากกว่าการได้ยินเสียงของรถยนต์ ยานพาหนะในสังคมเมือง ชอบมองสีเขียวของต้นไม้ใบหญ้าจากธรรมชาติมากกว่าสีเขียวของต้นไม้ใบหญ้าจากพลาสติกหรือสีที่เป็นสารเคมีชอบชีวิตความเป็นอยู่ที่เรียบง่ายมากกว่าชีวิตในสังคมเมืองที่เเม้จะสะดวกสบายเเต่เเฝงด้วยความเร่งรีบเเละวุ่นวาย ชอบสัมผัสบรรยากาศเย็น ๆ จาธรรมชาติมากกว่าบรรยากาศเย็นจากเครื่องปรับอากาศ เเละชอบอีกทุก ๆ เเสนสิ่ง ล้านอย่างที่เกี่ยวกับธรรมชาติ
...เเม้จะเป็นดอกไม้ที่อยู่ท่ามกลางป่าเขาก็ขอเป็นดอกไม้ที่ภายนอกเเม้อาจดูอ่อนเเอ เปราะบาง เเต่ภายในคือเหล็กกล้าที่เเข็งเเกร่งเปรียบดั่ง การเป็นครูผู้หญิงบนดอยสูงในอนาคตที่จะมีจิตใจที่เข้มเเข็งอดทนต่อความยากลำบากเพื่ออุดมการณ์อันสูงสุดคือ " การเป็นครูด้วยหัวใจ "
" อ่อนโยนเเต่ไม่อ่อนเเอ " ให้สมกับชื่อ " ดอกไม้เหล็กกลางไพร "