วันนี้ที่รอคอย1 (รอคอยที่จะร่วมงานมหกรรมการจัดการความรู้แห่งชาติ ครั้งที่ 3)

                รอคอยเธอมาแสนนาน  ทรมานวิญญาณหนักหนา  ดิฉันอยากร้องเพลงนี้เหลือเกิน เพราะการเข้าร่วมงานมหกรรมการจัดการความรู้แห่งชาติฯ ครั้งที่ 3 นี้ ต่างจากการเข้าร่วมงานฯ ครั้งที่ 2 เมื่อปีที่แล้ว อย่างสิ้นเชิง  เพราะวัตถุประสงค์ในการมาเข้าร่วมงานในครั้งนี้ชัดเจนมาก นั่นคือ ประการแรกคือ ดิฉันเพิ่งได้รับมอบหมายจากผู้บริหารให้ทำหน้าที่เป็นผู้ประสานงานให้เกิดการจัดการความรู้ในคณะวิทยาศาสตร์ ซึ่งกลับไปคงจะต้องวางระบบในเรื่องดังกล่าวให้เกิดเป็นรูปธรรมอย่างชัดเจน ประการที่สอง เนื่องจาก มีความรู้สึกว่าตัวเองเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัว gotoknow ดังนั้นในการมาครั้งนี้จึงรู้สึกอบอุ่นกว่าคราวแรก หลังจากได้ศึกษารายละเอียดหัวข้อที่จะร่วมแลกเปลี่ยนเรียนรู้ในกำหนดการอย่างคร่าว ๆ มีหลายห้องมากที่อยากเข้าร่วมไปแลกเปลี่ยนประสบการณ์ แต่ด้วยภาระหน้าที่ที่จะต้องดำเนินการภายหลังจากกลับมา ทำให้การเลือกหัวข้อที่จะร่วมแลกเปลี่ยนประสบการณ์  นั่นคือ ห้อง Workshop 1 ฝึกคุณอำนวยและการวางแผนจัดการความรู้ในองค์กร  และหากพอมีเวลา ก็อาจจะแวบ ๆ ไปแวะเวียนไปห้อง Weblog:gotoknow ของ ดร.จันทวรรณ และอาจไปร่วมเป็นกำลังใจให้ทีมงาน UKM

                     ก่อนเดินทางหนึ่งคืน ดิฉันรู้สึกตื่นเต้นเป็นพิเศษ จนคนที่บ้านเริ่มสงสัยว่าการมาคราวนี้มีอะไรแอบแฝงรึเปล่า ดิฉันอยากบอกเหลือเกินว่า จะไม่ให้ตื่นเต้นได้ยังไงหละคะ  เพราะการมาคราวนี้ ดิฉันคาดหวังว่าจะได้เจอคนที่อยากเจอ  อะ อะ  อย่าเข้าใจผิดว่าจะเป็นชายหนุ่มที่ไหนนะคะ  เพราะคนที่อยากเจอของดิฉัน ก็คือ บรรดา blogger ทั้งหลายค่ะ ไม่ว่าจะเป็นคุณครูขจิต  คุณชายขอบ  หนูกะปุ๋ม  อาจารย์หมอJJ  อาจารย์Beeman ครูอ้อย น้องบอย  ฯลฯ 

                  ดิฉันไปถึงที่จัดงานเวลา 07.30 น.  บรรยากาศยังไม่คึกคักนัก  ส่วนใหญ่มีแต่เจ้าหน้าที่จัดงาน หลังจากที่ลงทะเบียนเสร็จแล้ว ดิฉันก็เริ่มเดิน ๆ และเดิน ไปตามห้องต่าง ๆ เพื่อหวังว่าจะได้เจอคนที่ดิฉันรอคอย ก็เจอแต่พนักงานของไบเทค ที่ดูวุ่นวายกับการเตรียมซักซ้อมเครื่องเสียง กับเก้าอี้เต็มห้องประชุมไปหมด ดิฉันเดินเข้าออกห้องโน้น ห้องนี้ และเดินบริเวณรอบ ๆ งานหลายรอบ ก็ยังไม่เจอคนที่รู้จัก  สักครู่ ก็เจอคุณหมอวิจารณ์ และอาจารย์ประพนธ์ ที่เดินอย่างเร่งรีบดูความพร้อมของงาน ดิฉันมีโอกาสได้แค่ยกมือไหว้ทั้งสองท่าน แต่ไม่ได้ทักทายอะไร ด้วยดูจากสถานการณ์แล้วคงไม่เหมาะที่จะเอ่ยบทสนทนาหลังจากนั้นประมาณครึ่งชั่วโมง ผู้คนก็เริ่มทยอยกันเข้างาน ดิฉันเดินผ่านผู้คนสายตาก็ยังไม่ละความพยายามที่จะสอดส่องหาคนที่รอคอย นั่นไง เจอแล้ว ดิฉันเจอ คุณเที่ยง  ผอ.คนแรกของโลกที่เขียนบันทึกลงblog gotoknow ดิฉันจึงรี่เข้าไปขอลายเซ็นต์ท่าน (ซึ่งจริง ๆ แล้วเราเจอกันบ่อยอยู่แล้วคะที่ มอ. แต่ในงานนี้ท่านก็เป็นท่านหนึ่งที่เป็น blogger ในดวงใจของดิฉัน)

                  ถัดมาเป็นคุณอุทัย อันพิมพ์ จากมหาวิทยาลัยอุบล ดิฉันรู้จักเป็นทางการในงานนี้ โดยการแนะนำจากคุณเมตตา

                 นั่นไง น้องบอย คนเก่งแห่งสหเวช มหาวิทยาลัยนเรศวร  ดิฉันรี่เข้าไปขอลายเซ็นต์โดยไม่รีรอ  ซึ่งจริง ๆ แล้วน้องบอยดิฉันรู้จักครั้งแรกตอนไปร่วมงานของ ปขมท.ที่เชียงใหม่ เมื่อครึ่งปีที่แล้ว  แต่การมาเจอกันครั้งที่ 2 นี้ ดิฉันรู้สึกสนิทกับน้องบอยมากขึ้น (รู้สึกคนเดียวนะคะ น้องเขาคงไม่ได้รู้สึกแบบดิฉัน) ด้วยความที่ได้อ่านบันทึกหลายบันทึกของน้องบอย ทำให้รู้สึกว่าเขาเป็นคนหนุ่มไฟแรงที่ตั้งใจทำงานเหลือเกิน

              เดินไปสักพัก  อุ้ย นั่นใคร หน้าตาคุ้น ๆ อ้อ คุณชายขอบ หนุ่มดำขำ แห่งพัทลุง  เป็นอีกท่านหนึ่งที่ดิฉันอยากเจอ และคิดว่าหลาย ๆ ท่านก็คงอยากเจอ เพราะดูคุณชายขอบ จะมีงานยุ่งตลอดเวลา  นี่ถ้างานนี้ไม่ใช่เป็นงานช่วยชาติอีกงานหนึ่ง เชื่อว่าหลาย ๆ ท่านคงหาตัวคุณชายขอบยากเหลือเกิน

                   ถัดไป ก็เป็นบรรดา blogger สาว ๆ สวย ๆ  จาก มอ. ไม่ว่าจะเป็นคุณโอ๋  คุณศิริ  คุณนิดหน่อย และพี่เม่ย  ถึงแม้ท่านทั้งหลายที่กล่าวมานี้ ดิฉันจะมีโอกาสได้เจอมากกว่าท่านอื่น ๆ เพราะอยู่รั้วทำงานเดียวกัน แต่ไม่ว่าจะเจอกันใหม่อีกกี่ครั้ง หัวใจมันก็เต้นแรงทุกครั้งเลยค่ะ

                            หลังเบรคของเช้านั้น ดิฉัน ก็ยังคงเดิน และเดิน  จริงสินะ ยังมีอีกหลายท่านที่ดิฉันรอคอยว่าจะเจอในวันนี้ แล้วก็ยังไม่เจอ  คุณขจิต  น้องกะปุ๋ม  ครูอ้อย  ไปอยู่ที่ไหนกันหมดน้า

                         นั่นไง  ครูขจิต  เจอแล้ว ดิฉันเจอครูขจิตแล้ว  (เอ๊ะ ทำไมหัวใจมันเต้นแรงแบบนี้นะ)  คุณครูขจิต มีบุคลิล และรูปกายภายนอก ต่างจากที่ดิฉันจินตนาการโดยสิ้นเชิง  คุณครูขจิต ดูเป็นชายหนุ่มที่มีอารมณ์ฝัน (ต่างไปจากที่ดิฉันคิดว่าคุณครูมีอารมณ์ขัน) รูปร่างสันทัด (ซึ่งสันทัดกว่าที่ดิฉันคาดไว้) และที่สำคัญคุณครูขาว (กว่าที่ดิฉันคาดไว้)  ดิฉันไม่ลังเลเลยที่จะขอลายเซ็นต์คุณครู และขอแอบถ่ายภาพคู่ด้วย จะเอาไปฝากลูกสาว (ขอบคุณน้องแป้นคนสวยนะคะ ที่ช่วยเป็นตากล้องให้)

                     ท่านสุดท้ายที่ดิฉันขอลายเซ็นต์ในวันนี้คือ อาจารย์หมอJJ  หลังจากที่คอยจ้องจังหวะที่ท่านพอมีเวลาว่าง ดิฉันก็เดินรี่เข้าไปหาท่านและขอลายเซ็นต์ทันที ท่านใจดีมากเพราะนอกจากจะให้ลายเซ็นต์แล้ว ท่านยังให้เบอร์มือถือเป็นของแถมมาอีกด้วยค่ะ

                        ขอยุติบันทึกนี้ก่อนนะคะ เพราะต้องรีบไปอาบน้ำแล้วค่ะ เดี๋ยวไปร่วมงานสาย ไว้เจอกันนะคะ บล็อกเกอร์ท่านอื่น ๆ ยังไงวันนี้ ดิฉันจะต้องกอดกะปุ๋ม และกอดครูอ้อยให้ได้ แล้วจะกลับมาเล่าให้ฟังนะคะ 

[Ka-Poom]

เมื่อวานได้กอดพี่จิ๊บด้วยคะ...และมีพี่ขวัญ(คุณ sangeja) มาหาที่ห้อง MR 213 พร้อมน้ำดื่มโออิชิและกอดทักทายกัน พร้อมถ่ายภาพไปเป็นหลักฐานด้วยคะ...

ไว้เจอกันนะคะ

(^_________^)

กะปุ๋ม

[กฤษณา สำเร็จ (Krisana Sumret)]

• ยินดีด้วยอย่างยิ่ง...ที่ได้ในสิ่งที่ฝันค่ะ..วันนี้ขอให้ได้พบท่านที่เหลือนะคะ.....(อิจฉาๆ...แค่คิดน่ะค่ะ..เขาไม่ให้พูด)

[กฤษณา สำเร็จ (Krisana Sumret)]

จ๊ะเอ๋..น้องกะปุ๋ม

• สบายดีไหมคะ

[น้าอึ่งอ๊อบ คนสวย แซ่เฮ]

คุณรัตติยา ต้องได้กอดน้องกะปุ๋มก่อน sompornp แน่  แต่สำหรับครูอ้อย sompornp เจอก่อนซะแล้ว และครูอ้อยไม่ได้ไปงาน KM ค่ะ........มีโอกาสหวังว่าคงได้เจอกัน  เชิญที่งานพืชสวนโลกเชียงใหม่ดีกว่า ...นะคะ.....

ขอให้มีความสุขกับงาน KM ค่ะ

[PAN]

มะเป็นรายค๊าบพี่ ยินดีเสมอ

เมื่อวานตื่นเต้นมากเลยเหมือนกัน ได้เจอคนที่อยากเจอตั้งหลายคน

[Mitochondria]

• เริ่มต้นกันด้วยเพลงเหมือนคุณเมตตาเลยนะ
• ล่าเหยื่อ เอ้ย ลายเซ็นไปได้กี่คนแล้วครับ แบบว่าสนใจน่ะ

[Bright Lily]

• บรรยายได้บรรยากาศ อบอวลไปด้วยฟาร์มสุขนะคะ
• แล้ว lily pools เป็นภาคเอกชน เค้าให้แจมหรือเปล่าเนี่ย 

[คุณ รัตติยา เขียวแป้น]

• และแล้วความฝันอันสูงสุด ก็สมหวัง  ได้ลายเซ็นต์คนที่อยากได้ครบแล้ว (วันนี้ได้ของอาจารย์ beeman และของกะปุ๋ม)  ที่สำคัญได้กอดกะปุ๋มสมใจอยากด้วยค่ะ แหม ถ้าไม่เกรงใจว่าจะเป็นฉากเลิฟซีน (เพราะ อ.ธวัชชัย ท่านกรุณาบันทึกภาพประวัติศาสตร์นี้ให้) คงขอหอมแก้มกะปุ๋มสักฟอดแล้วสิน่า
• อ้อ สำหรับครูอ้อย ได้ข่าวว่าไม่ได้มางานนี้ เลยพลาดไปหนึ่งท่านค่ะ

[จตุพร วิศิษฏ์โชติอังกูร]

หากผมไป...

ผมสามารถกอดใครได้บ้างครับ!!!

[คุณ รัตติยา เขียวแป้น]

• คนที่สามารถแสดงความรักโดยการสวมกอดกันได้อย่างไม่น่าเกลียด คงจะเป็นเพศเดียวกัน เท่าที่พี่ดู ๆ แล้วในงาน ชายหนุ่มที่เหลือพอจะให้กอดได้ น่าจะเป็นคุณครูขจิต (ว่าแต่ว่าคงต้องขออนุญาตคุณครูเองนะคะ)
• ว่าแต่ว่าจริง ๆ แล้ว อยากกอดคุณครูขจิตเหมือนกันนะคะ ไม่ใช่ไม่กล้านะคะ แต่กลัวคุณครูขจิต ตกใจหนะคะ

[Mitochondria]

• กอดคุณรัตติยาได้ครับ ว่าแต่คุณเอกจะกอดจริงหรือเปล่า สามีเธอถือปืนยืนอยู่ข้างๆครับ ตาจ้องมาทางคุณเอกแล้วนะครับ

[ปวีณา ธิติวรนันท์]

• การสวมกอดกัน เป็นการแสดงออกทางกายที่ดูอบอุ่นของบุคคลที่ใกล้ชิดสนิทสนมกันค่ะ
  
  
• แต่สำหรับชาวบล็อกอย่างเรา แทบไม่น่าเชื่อค่ะว่า เรามีโอกาสพบกันครั้งแรก แต่โดดกอดกันได้สนิทใจ ดิฉันเองได้มีโอกาสกอดอยู่คนหนึ่งที่ได้เจอหน้ากันเป็นครั้งแรกในชีวิต คือ คุณseangja (คุณขวัญ) เพราะเธอมีจุดดึงดูดให้เราอยากกอดเธอมาก ขณะที่กอดกันเหมือนใจเราแนบใจกันค่ะ
  
  
• นอกจากเราผู้หญิงจะกอดกันเป็นว่าเล่นแล้ว อ.พินิจ ( Handy ) ยังเล่าให้ดิฉันฟังว่าท่านเจอหน้าพี่โอ๋ ( โอ๋-อโณ ) ซึ่งท่านมักเรียกว่า "น้องสาวของผม" เป็นครั้งแรกในชีวิตเช่นกัน พี่โอ๋ก็ถึงกับโดดกอดแขนท่านเหมือนกัน (ท่านปลื้มมาก ๆ นะคะ...ขอบอก)
  
  
• เสียดายไม่ได้กอดคุณรัตติยาบ้าง...

[จตุพร วิศิษฏ์โชติอังกูร]

พี่ไมโตครับ

(ขออนุญาตคุยกับพี่ชายผมตรงนี้นะครับ)

หากผมจะกอดพี่รัตติยา กอดแบบน้องเคารพพี่ สามีพี่รัตติยาคงเข้าใจนะครับ!!!

ในช่วงวันสองวันที่ผ่านมา ได้มีโอกาสเห็นวิถีชาวBlog ที่ผูกพันผ่านอักษร ผ่านใจสู่ใจ ไม่น่าเชื่อว่า ความผูกพันจะมากมายขนาดนั้น เป็นเรื่องดีงามที่เหลือเชื่อมากครับ

[Mitochondria]

คุณเอกครับ

• สามีเธอคงเข้าใจครับ แต่ผมไม่แน่ใจว่าปืนในมือของสามีเธอจะเข้าใจหรือเปล่า
• ยิ้ม ยิ้มครับ

[beeman 吴联乐]

• เขียนถ่ายทอดอารมณ์ออกมาได้ดีครับ สำนวนเหมือนนักเขียนมืออาชีพเชียว
• ได้จุดประสงค์ข้อแรก (ภาพรวมๆ ของงาน) ของการไปงานครั้งนี้แล้วครับ คือ ไปพบ Blogger
• ขอขอบคุณที่กรุณาไปขอลายเซ็นต์ beeman นะครับ และเป็นคนสุดท้ายที่ผมเซ็นต์ให้ครับ (เนื่องจากมีผู้มาขอลายเซ็นต์เพียงท่านเดียว..555)

[nidnoi]

สวัสดีตอนสายๆ ค่ะ

อิจฉาคุณรัตติยาจัง.....อยากทำแบบนั้นบ้าง  (ขอลายเซ็น)   เห็น blooger ดังๆ  เดินไปเดินมา  จำได้ค่ะ   แต่ไม่กล้าเข้าไปทัก   

.

เลยได้แต่เก็บภาพเหล่านั้นไว้ในใจ

[NongNew]

อยากดูรูปบ้างจังเลยคะ....นิวไม่ได้ไป เสียดาย // พี่นำรูปมาลงให้ดูด้วยซิคะ

[โอ๋-อโณ]

ดีใจที่ได้เจอคุณรัตติยาด้วยค่ะ เนี่ยรั้วเดียวกันแต่รักคิดถึงกันเพราะ GotoKnow มากกว่าเพราะสถาบัน แถมเจอกันไกล๊ ไกล อีกต่างหาก รู้สึกเหมือนกันเลยค่ะว่า เรามีความสุข อิ่มอกอิ่มใจที่ได้พบหน้ากันในหมู่ชาวบล็อกเกอร์ทั้งหลาย เป็นความผูกพันธ์ที่แปลกประหลาดมาก ยังจำภาพที่คุณกะปุ๋มกับคุณรัตติยากอดกันได้เลยค่ะ เห็นแล้วลงมติได้เป็นเอกฉันท์ (กับอ.ธวัชชัย) ว่าคุณรัตติยา น่ากอดที่สุดเลยค่ะ ขอบอก....(โดยเฉพาะ คุณเอกค่ะ)

[คุณ รัตติยา เขียวแป้น]

คุณโอ๋ค่ะ

• เล่นพูดแบบนี้คุณรัตติยาก็เขินแย่เลยเนี่ย  เดี๋ยวพาลทำให้หนุ่ม ๆ หลายคนเข้าใจผิดคิดว่าคุณรัตติยาน่ากอด  เผลอเอาไปฝันถึงหละแย่เลย

น้องนิวคนสวยค่ะ

• สำหรับรูปถ่าย ไว้รออ่านบันทึกถัดไปนะคะ  เพราะพี่กะว่า จะรอรูปที่ อ.ธวัชชัย ถ่ายไว้ให้ก่อนค่ะ แล้วค่อยเอาขึ้นเลยทีเดียวค่ะ

คุณnidnoi ค่ะ

• มางานนี้ เป็นความตั้งใจเลยว่าจะต้องขอลายเซ็นต์หลาย ๆ ท่านให้ได้  นี่ยังดีนะ มีอีกตั้งหลายท่านที่แว้บไปแว้บมา แต่ไม่กล้าขอค่ะ โดยเฉพาะคุณhandy กับ คุณ panda  อยากขอมาก แต่ก้อไม่กล้าค่ะ

อ.beeman ค่ะ

• ขอบคุณมากนะคะสำหรับไมตรีจิตที่มอบให้  ถ้าอาจารย์สังเกตเห็น จะเห็นว่า มีสาว ๆ ป้อม ๆ ด้อม ๆ มอง ๆ อาจารย์อยู่หลายรอบแล้วค่ะ กว่าจะกล้าขอลายเซ็นต์อาจารย์

คุณไมโต  กะ คุณเอก

• ถ้าเจอตัวเป็น ๆ ของพี่ จะทำอะไรก็ทำได้เลยค่ะ  เพราะตั้งแต่อยู่ด้วยกันมาไม่เห็นคนที่บ้านพี่ทำท่าทางหึงหวงสักกะที  ถึงแม้ว่าจะเห็นถือปืนอยู่ใกล้ ๆ ก็เถอะ  รับรองได้เลยว่า  ไม่มีลูกแน่นอนค่ะ
• ปื้น บ่ มีลูก  ยิ๊งถูก ก็ บ่ ตาย  อิ อิ

คุณปวีณา ค่ะ

• ไม่เป็นไรค่ะ  ไว้ KM ครั้งที่ 4  เราจะกอดกันนะคะ

 

[คุณ รัตติยา เขียวแป้น]

คุณกฤษณา ค่ะ

• รอยยิ้มแบบนี้ ท่าทางใจดีแบบนี้ เจอที่ไหนน่าจะจำได้ง่ายค่ะ คราวนี้ไม่มีโอกาสได้เจอกัน  ไว้เจอกันในงาน KM ครั้งที่ 4 นะคะ  จะรอคะ

คุณ somporn ค่ะ

• ตกลงวันนั้น ใครได้กอดกะปุ๋มก่อนกันค่ะ  ดิฉันได้กอดหลังเพลไปแล้ว แล้วคุณ somporn ละคะ

คุณ Lily ค่ะ

• ครอบครัว gotoknow เราไม่มีสถาบันค่ะ  เพราะทุกคนในครอบครัวมาด้วยวัตถุประสงค์เดียวกัน คือ เพื่อ Learn and  Share  แต่ตอนนี้เรามีคำว่า and Care เพิ่มมาอีกตัวค่ะ เห็นด้วยไหมค่ะ

[ขจิต ฝอยทอง]

• ไม่อยากบอกว่าพี่ handy และอาจารย์Panda ใจดีมากครับ
• เสียดายได้คุยกันนิดเดียวเอง หาอยู่ตอนเย็น ไม่ทราบว่าไปที่ปิ่นเกล้า เลยคุยกับพี่เมตตาและพี่ๆชาว มอ ฟังพี่โอ๋คุยเพลินไปเลย
• ขอบคุณมากครับ

[ศิริ]

คุณรัตติยาเล่าแล้วทำให้ตัวเองได้นึกย้อนอดีตผ่านเครื่องไทม์แมชชีน เหมือนยังอยู่ในงานอยู่เลย--อิ อิ

[Ka-Poom]

(^_________^)

ภาพ...รักหวานแหว๋ว...พี่แป๊ดกะน้องกะปุ๋ม..ทำให้ องธวัชชัย...อดใจไม่ไหว...ต้องลั่นชัทเตอร์...เก็บไว้ให้เรายิ้มละไม...อิอิ