บ่นปนกลอน : เพลงใบไม้


ว่าสักวัน....ฟ้าคงต้องอำนวยพร


พลิ้วแผ่วแผ่วเพลงใบไผ่

ยามใกล้สนธยาฟ้าสลัว

ไหวไหวเงาไม้หม่นมัว

แลทั่วเหว่ว้าอาดูร

จันทรจรจับกับเหลี่ยมฟ้า

เมฆาเลือนลับดับแสงสูรย์

เมื่อความเงียบเหงาเข้าเพิ่มพูน

จะเกื้อกูลอย่างไรไม่นำพา



แลเห็นฝั่งน้ำอยู่ใกล้ใกล้

อีกมินานเท่าใดคงหมดค่า

เมื่อสังขารผ่านใกล้วัยชรา

หมดเวลาของชีวีที่ยึดครอง

บทเพลงแห่งใบไม้ในยามค่ำ

ฝากถ้อยคำจากกมลของคนหมอง

ข้ามฟ้าไปยังคนดีที่เคยปอง

สักวันฟ้าคงต้องอำนวยพร

......................................

คุณมะเดื่อ

ลูกบิดติดรีโมท

๒๐/๐๖/๖๐

หมายเลขบันทึก: 630104เขียนเมื่อ 20 มิถุนายน 2017 21:54 น. ()แก้ไขเมื่อ 20 มิถุนายน 2017 21:54 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-ไม่ดัดแปลงจำนวนที่อ่านจำนวนที่อ่าน:


ความเห็น (6)

มาแจ้งพี่ว่า 7-8 สค ขอเลื่อนไปก่อน

ติดงานอบรมครูครับ

ขอบคุณมาก

มาอ่านก่อนต่อเลย

เย้ๆ

กลอนไพเราะมากนะครับ

ดูเหงาๆเจือปนบ้าง

ยิ้มเหงา ๆ เศร้าพองาม ๆ นะครับ

คุณมะเดื่อ

-สวัสดีครับครู

-ตามมาอ่านกลอนขอรับ

-มีพลังใจมาฝากครับ..

ขณะหนึ่งความเหงา ก็ทำให้เราได้บ่มเพาะความเข้มแข็งอยู่ในที กระมัง ครับ

สวัสดีจ้ะน้องขจิต

คุณพิชัย

ท่านอาจารย์ยูมิ

น้องเพชร

และน้องอาจารย์แผ่นดิน

ต้องบอกว่า นาน ๆ ได้เขียนกลอน

คิดไม่ออกเลยจ้ะ อยากจะเขียนอีกเรื่องหนึ่ง

แต่กลับไปเป็นอีกเรื่องหนึ่ง

จึงตอบไม่ได้ว่า มันเรื่องอะไรกันแน่...กลอนพาไป

จริง ๆ จ้าา ๕๕๕๕ ขอบคุณที่แวะมาอ่านนะจ๊ะ

พบปัญหาการใช้งานกรุณาแจ้ง LINE ID @gotoknow
ClassStart
ระบบจัดการการเรียนการสอนผ่านอินเทอร์เน็ต
ทั้งเว็บทั้งแอปใช้งานฟรี
ClassStart Books
โครงการหนังสือจากคลาสสตาร์ท