๕๖๔. ผมคิดแล้วเขียน..ขอบคุณ”คุณลิขิต”ที่เขียนให้ผม..ได้คิด..อีกครั้ง


ต้องยอมรับกันก่อนว่า..การเรียนการสอนของครูในห้องเรียน..ไม่ได้มีปัญหา แต่ถ้ามี หรือกำลังจะมี..เกิดขึ้นจาก..ผู้บริหารการศึกษา..

ผมเขียนบันทึก..(บทความสั้น) ในโกทูโนว์..เกือบจะครบ ๑,๐๐๐ เรื่อง..มีคนอ่านไม่เยอะ..ได้ดอกไม้..ก็ไม่ได้มากมาย..แต่ก็ยังเขียน..

เขียนไม่ได้ตังค์ และไม่ได้เป็นนักเขียนโด่งดัง..ก็ยังคิดจะเขียนต่อไป..ใช้ความรู้และประสบการณ์ จากงานผู้บริหารสถานศึกษาขนาดเล็ก มาถ่ายทอดและเล่าสู่กันฟัง..

ไม่ได้คาดหวัง..จะสั่งสมผลงานทางวิชาการ..ไม่ได้ตั้งใจจะให้ใครชื่นชม ผมเพียงแค่อยากบันทึกแนวคิดในการทำงาน..หากเป็นประโยชน์กับใครบ้าง..แม้น้อยนิด..ก็ถือว่า “กำไร”

นานๆครั้ง..จะมีผู้อ่านให้ความคิดเห็นยาวๆ และโดยมากผมก็มักจะไม่ค่อยได้ตอบกลับ..แต่บทความล่าสุด เรื่อง..”สภาพปัจจุบันปัญหาการบริหารการศึกษาของไทยกับการก้าวสู่มาตรฐานสากล.”

ผู้ใช้นามปากกาว่า..”ลิขิต” แสดงทัศนะไว้น่าฟัง..ผมรู้สึกประทับใจ จึงขอนำมาพูดถึงและแบ่งปัน..มากกว่า..จะใช้เพียงคำว่า..”ขอบคุณ” เท่านั้น

เรียน อาจารย์

“..น่ายินดี ที่มีอาจารย์ในวงการศึกษาไทยปัจจุบัน เข้าใจและยอมรับสภาพความจริงของปัญหาทางการศึกษา ย่อมเป็นจุดเริ่มต้นของการแก้ไข ถ้าเราหยิบยก...มาให้ความสนใจอย่างกว้างขวาง มากกว่า สนใจเผยแพร่ ตำราต่างประเทศ (แม้ทุกสิ่งมีจุดดี สำหรับช่วงเวลามากกว่า ๑๐ ปี ที่แล้ว) แต่ปัจจุบันเด็กไทยต้องการอะไร สำหรับอนาคตที่ดีของเขา.....

ปัญหานี้ใหญ่หลวงกว่า เมื่อเทียบเท่ากับปัญหาเศรษฐกิจ เพราะ อาจเดินไปถึงจุดการสูญสิ้นชาติไทยโดยไม่รู้ตัว ผู้เขียนได้สัมผัส เยาวชน และครอบครัวของเขาในท้องถิ่น เด็กบางคนปฏิเสธระบบการศึกษาที่อัดเนื้อหา แต่ไม่สอนเชิงปฏิบัติ สิ่งที่จะนำไปประกอบอาชีพ จนกลายเป็นปัญหาครอบครัว แม้ว่าเขาจะมีความสามารถพิเศษ และเป็นระดับหัวกะทิ ทุกครอบครัวต้องแบกภาระค่า”ติวเตอร์” และอื่นๆ ด้วยคาดหวังประสาชาวบ้าน ว่าคะแนนสอบที่ดีของลูกจะนำพาอนาคตเขาไปสู่สิ่งที่ดี แล้วอาจารย์ในวงการศึกษาไทย เห็นด้วยว่าพ่อแม่เข้าใจถูกต้องหรือ? สิ่งเหล่านี้น่าสะเทือนใจ การศึกษากำลังทำร้ายเด็กๆ ลูกหลานรากเหง้าของชาติไทยเราเอง..........”

ขอแสดงความนับถือ

คุณลิขิต

ขอบคุณ..”คุณลิขิต”..ที่เขียนข้อคิดความเห็น..ทำให้ผมเข้าใจการศึกษาไทยได้ชัดเจนขึ้น..และเข้าใจ..มั่นใจยิ่งขึ้น..ว่ามันเป็นเช่นนั้นจริงๆ..

ต้องยอมรับกันก่อนว่า..การเรียนการสอนของครูในห้องเรียน..ไม่ได้มีปัญหา แต่ถ้ามี หรือกำลังจะมี..เกิดขึ้นจาก..ผู้บริหารการศึกษา..

ปัญหา..ที่เป็นวาระแห่งชาติ..แท้จริงอยู่ตรงไหน..ต้องเข้าใจให้ตรงกัน..เด็กเรียนจบประถมฯแล้วอ่านหนังสือไม่ออกใช่หรือไม่..และกำลังไปอยู่ในระดับมัธยมฯ..มากมายก่ายกอง

แล้วทำไม..ส่วนกลาง..ยังคิดงาน/โครงการ..นวัตกรรม..ที่ไม่ได้ตอบโจทย์ในเขตพื้นที่ได้เลย..มิหนำซ้ำ.ยังบั่นทอนเวลาสอนของครู ด้วยคำสั่งที่อ้างว่าเป็นนโยบาย..

ที่ไม่เคยยั่งยืน และไม่มีคำว่าต่อเนื่อง.. หลายปีมาแล้วนะครับ..ที่ทำให้ครูสับสนและขาดศรัทธา..จึงเกิดสิ่งที่ตามมา คือ..”ลดเวลาเรียน เพิ่มเวลารู้ รอเวลาเลิก”

ชยันต์ เพชรศรีจันทร์

๒๐ มิถุนายน ๒๕๖๐

(ภาพประกอบ..ไม่ได้เกี่ยวข้องกับบันทึก(อีกแล้ว)..เพียงแค่จะบอกว่า..กบท้องถิ่น กับปลานิลจิตรลดา อยู่ด้วยกันได้ อย่างมีความสุข ครับ)

หมายเลขบันทึก: 630102เขียนเมื่อ 20 มิถุนายน 2017 20:56 น. ()แก้ไขเมื่อ 20 มิถุนายน 2017 20:56 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-ไม่ดัดแปลงจำนวนที่อ่านจำนวนที่อ่าน:


ความเห็น (6)

เรียนอจ.ชยันต์ ที่รักและเคารพ..ยายธีแวะมาบอกว่า..เคยเรียนและศึกษาในเมืองไทยจนจบระดับมหาวิทยาลัย...และมาเริ่มเรียนเขียนภาษาไทยก็ในบล้อค โกทูโนนี้แหละ..มีคนอ่าน..เข้าใจได้บ้างที่ไม่เข้าใจแต่อ่านก็มี..(น่าจะเป็นเรื่องธรรมดาๆ..555..

มาเรียนที่เยอรมัน..ได้พบว่า. ..รัฐให้การศึกษาต่อประชากรด้วยทัศนคติที่มีว่าการศึกษาทำได้เรียนได้ชั่วอายุขัย..ไม่มีเขตุขอบจำกัด..สมัยนี้เวลาเลือกตั้งใหม่..ผู้สมัครบางคน ถือเป็นทัศนคติใหม่ของนักการเมืองว่าถ้าเขาได้รับเลือกนโยบายของเขาที่สำคัญคือการเรียนฟรี..จนจบมหาวิทยาลัย...(นอกนั้นก็มีงานให้ทำด้วยนะประเทศนี้..ถ้าเรียนแล้วไม่มีงานทำ. ต้องแก้ไข. ..ในภาควิชานั้นๆ...มีมาหลายสมัย..แม้ว่าเยอรมันกำลังต้องเอาอย่างระบบของอเมริกาและอาเซียน. ที่มีค่าเทอมแบหูดับตับไหม้(ู้สำหรับผู้ส่งเสียค่าเล่าเรียน๕)..การเรียนในฟินแลนด์..เด็กแทบไม่มีการบ้าน..5555..และเรียนได้ไม่ต้องเสียค่าเทอม..แพงๆอย่างบ้านเรา..

อ้อ อีกอย่างหนึ่ง..เยอรมันไม่ละทิ้งการฝึก..ช่างฝีมือ...ทุกสาขา..จะต้องมีระบบฝึกงาน..ก่อนเข้าเรียน..

เท่าที่เข้าใจ..อาชีวะบ้านเราเป็นมหาวิทยาลัยผลิตคนที่มีกระดาษปริญญาแต่ไม่มีฝีมือ..เป็นส่วนใหญ่...

รร.ครบวงจร เท่าที่ ผอ.ชยันต์ กำลังทำอยู่..ยายธี..แวะมายกนิ้ว..ให้..ยิ่งใหญ่..เจ้าค่ะ

คุณมะเดื่อ " เลิกเขียน" เลิกพูดถึงปัญหาการศึกษา

ปัญหาการเรียนการสอนมานานแล้ว

มันเป็นอะไรที่เบื่อมาก ๆ เบื่อจนไม่อยากพูดถึง

ไม่อยากนึกถึง ปล่อยให้มันถูกกาลเวลากลิน

หายไปก็แล้วกัน

ขอเวลาอีก ๓ เดือน เพื่อ "ฝังปัญหา"

แล้วจะ "เริ่มต้น " " สู้ และสะสาง"

โดยใช้เวลาที่เหลืออีก ๒๘ เดือน

ของชีวิตราชการนี่แหละ ! ให้มันรู้กันไป ว่า " ไผเป็นไผ "

ขอบคุณคุณยาย.และคุณพี่มะเดื่อ..เราสามคนเคยเที่ยวและทานข้าวด้วยกัน..วันนี้..ผมรู้สึก มีความสุข ที่เห็นคุณยาย..มีความสุขกับชีวิต..ในต่างประเทศ

ส่วนพี่มะเดื่อ..น่าเห็นใจ..แต่เชื่อว่าพี่อยู่ได้สบาย..เดี๋ยวมันก็ผ่านไป..ไม่นานหรอก..ยิ้มไว้นะครับ



เขียนด้วยใจ จารึกไว้ที่นี่ครับ ;)...

ให้กำลังใจคุณครูทุกคนครับ

สิ่งดีดี ที่ควรทำต่อค่ะ

พบปัญหาการใช้งานกรุณาแจ้ง LINE ID @gotoknow
ClassStart
ระบบจัดการการเรียนการสอนผ่านอินเทอร์เน็ต
ทั้งเว็บทั้งแอปใช้งานฟรี
ClassStart Books
โครงการหนังสือจากคลาสสตาร์ท