ครั้งที่ 45 บทความปิดท้าย (15 กุมภาพันธ์ 2560)

บทความปิดท้ายเล่มนี้

อยากพูดถึงที่สุดคือการสอนนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 1 ที่เราไม่เคยคิดว่าจะได้สอนเลยและไม่คิดที่จะสอนด้วย แต่ทางโรงเรียนมอบหมายให้เราสอนนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 1 มันคือความจำเป็นที่เราต้องปฎิบัติ เราเป็นครูประถมไม่สามารถเลือกนักเรียนได้

ลองสักตั้งนี่เป็นเสียงกำลังใจแรกของเรา ตอนแรกที่ไปสอนนักเรียนที่นี้ ท้อมาก คือปรับตัวไม่ได้ พูดกับนักเรียนก็ไม่รู้เรื่อง สอนไปนักเรียนก็ไม่เข้าใจสิ่งที่สอน ควบคุมชั้นเรียนไม่ได้ คือร้องให้ เครียด ท้อมากเลยในช่วงแรก ต้องสร้างกำลังใจหลายครั้งมาก แต่ก็ผ่านมาได้จนถึงวันนี้ เราพบเลยว่าการสอนนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 1 คือไม่ต้องคิดเยอะ ยิ้มสู้ ดุได้บางเวลา ที่สำคัญนักเรียนไร้เดียงสา เราแค่ด่าเด็กทำโกรธ เดียวก็หาย 555 และเด็กน่ารักมาก ยิ่งเราได้สัมผัสพวกเขามากขึ้นอยู่เกือย 3-4 เดือน ธรรมชาติของเด็กคืออยู่ด้วยแล้วสนุก ไม่เครียด ไม่ต้องคิดมาก มีแต่รอยยิ้มและอย่างมากแค่ร้องให้

วันใดที่จาก ครูต้องคิดถึงพวกเธอแน่ๆ ตอนแรกคิดว่าตัวเองเฉยๆ แต่ตอนนี้ไม่อยากจากไปไหน

รักพวกเธอนะ