๔๔๖. .....ทำงานเพื่อพัฒนาตน..ทำงานเป็นยาใจ..ไม่ใช่เพียงเป็นยาไส้..

พ่อหลวงได้ตรัสไว้ว่า “....เมื่อมีโอกาสและมีงานทำ ควรเต็มใจทำ โดยไม่จำเป็นต้องตั้งข้อแม้หรือเงื่อนไขอันใดไว้ให้เป็นเครื่องกีดขวาง คนที่ทำงานได้จริงๆนั้น ไม่ว่าจะจับงานสิ่งใด ย่อมทำได้เสมอ...” พระบรมราโชวาทของพ่อ..ที่ผมบันทึกไว้เมื่อปี ๒๕๓๐.....

หลังจากสอบบรรจุเข้ารับราชการครูได้ ๑ ปี..เมื่อ ๒๙ เมษายน ๒๕๒๙ ในโรงเรียนที่กันดารที่สุดของ อ.ห้วยทับทัน จ.ศรีสะเกษ บอกตนเองอยู่เสมอว่า..ต้องสู้..ต้องอยู่ให้ได้ เป็นโอกาสดีแล้วที่มีงานทำ เราเลือกงานที่สะดวกสบายไม่ได้ แต่เลือกที่จะทำประโยชน์ให้แก่โรงเรียนที่ด้อยโอกาสได้..ด้วยความเต็มใจ...

๕ ปี กับงานพัฒนาโรงเรียนและพัฒนาตนเองไปพร้อมๆกัน..คือรากฐานชีวิตครูที่สำคัญ..จนทำให้มีวันนี้ที่ควรค่าแก่การภาคภูมิใจ ที่ไม่ต้องกังวลกับตำแหน่งและเกียรติยศ แต่ทำงานบนความยากลำบากได้..ส่งผลให้...จับงานสิ่งใด ย่อมทำได้เสมอ...เรียนรู้สู้สิ่งยากได้ตลอดเวลา

ทุกวันนี้..ได้ทำงานที่ริเริ่มด้วยตนเองและตามนโยบายจากข้างบน จะใคร่ครวญไตร่ตรองกับคณะทำงานอยู่เสมอว่า..เราทำไปทำไม..ทำให้โรงเรียนขนาดเล็กมีคุณภาพสูงขึ้นใช่ไหม ต้องสร้างแนวคิดร่วมกัน มองเห็นภาพรวมของสิ่งที่ทำ ว่านี่คืองานการเรียนการสอนที่ต้องเดินหน้าและมุ่งเน้น อย่างมีหลักการ (ควรทำอย่างไร)....เสียสละ มุ่งมั่น ทุ่มเท ร่วมด้วยช่วยกัน และรู้รักสามัคคี....เท่านี้เอง

ผมจะคอยปลอบขวัญ ให้กำลังใจครู นิเทศ ติดตาม ช่วยเหลือและอำนวยความสะดวก ให้ครูผู้ร่วมงานก้าวเดินไปข้างหน้าด้วยความสว่าง ชัดเจน ไม่สับสน ...

ผมกับครูจะเติบโตไปพร้อมๆกัน จากลบสู่บวก จากเล็กสู่ใหญ่ จากน้อยสู่มาก..จากโรงเรียนขนาดเล็กก็สามารถยิ่งใหญ่ได้..ไม่อายใคร..ไม่เป็นภาระของใคร..เป็นที่วางใจของต้นสังกัด

ความสุขบังเกิดแล้วจากงานที่ทำโดยไม่มีเงื่อนไข ผมกับครูมีความพอใจ เกิดความรู้สึกอิ่มเอิบที่ได้ทำ..ความสำเร็จแม้เพียงบรรลุเป้าหมายที่ละขั้น..ก็ไม่มีใครท้อ พร้อมที่จะก้าวต่อ ด้วยความยืนหยัด(กัดไม่ปล่อย)...แม้จะมีอุปสรรคและยากลำบากเพียงใดก็ตาม.....

นี่คือหลักคิดและจุดยืนในการทำงานเพื่องานของผม..ที่ได้แรงบันดาลใจ..จากพ่อหลวง ที่ทรงงานในโครงการพระราชดำริในท้องถิ่นห่างไกล ตอบโจทย์จริงๆในพื้นที่ที่ไม่คำว่า”พร้อม” แต่พ่อก็ไม่เคยตั้งข้อแม้ หรือมีเงื่อนไขอันใด...

พ่อยังตรัสด้วยว่า “...ทำงานเพื่อส่วนรวม ส่วนตนก็ได้ด้วย...” คือพัฒนาตนเอง ตามเป้าหมายของชีวิต ที่คิดว่าจะทำงานให้เป็นยาใจ ไม่ใช่เพื่อการยาไส้ อยู่ไปวันๆ.....

แล้วในที่สุด..ผลงานของผมและคณะครูก็เป็นที่ชื่นชอบของกลุ่มคนและผู้ปกครอง

ชยันต์ เพชรศรีจันทร์

๒๘ ตุลาคม ๒๕๕๙