ในท่ามกลางความทุกข์....ยังมีความสุขเจือออกมาให้เห็น
...
..
@ ชุดที่หนูเตรียมไว้ใส่ในงานวันชักพระ...วันที่ 17 พย 59 พ่อว่าจะส่งคืนป้าแดงแล้วนะลูก.....พ่อพูด
..
@ เสียดายจังเลยนะคะพ่อ...ที่ปีนี้เค้าไม่เดิน..... ดวงใจตอบ
..
@ ไม่เป็นไรหรอกลูก...ปีหน้าก็ยังมีอีก และยังคงมีอย่างนี้ต่อไปเรื่อย ๆ จนกระทั่งหนูโตเป็นสาว...เมื่อหนูโตเป็นสาวแล้ว...งานชักพระก็ยังคงมีอีกต่อไป...แต่วันนั้น.. หนูคงหมดวัยที่จะเดินใส่ชุดสวยงามแบบนี้แล้ว..คนรุ่นใหม่เค้าก็จะทำหน้าที่ต่อ ...พ่อพูดปลอบใจดวงใจ
..
@ แต่วันนี้เรามีสิ่งสำคัญเหนืออื่นใด.... ในหลวงท่านสิ้นแล้ว บ้านของเรา..เมืองของเรา..ประเทศของเรา มีท่านเพียงพระองค์เดียว...ท่านจากพวกเราไปแล้ว....เราต้องไว้ทุกข์ให้ท่าน... ไม่เว้นแม้กระทั่งตัวหนู....(พ่อพูดทั้ง ๆ ที่ดวงใจทราบเรื่องนี้เป็นอย่างดี.. เพราะเช้าวันรุ่งขึ้นหลังจากที่พระองค์ท่านเสด็จสวรรคตแล้ว พ่อเห็นหนูหาเสื้อสีดำมาใส่เองโดยที่พ่อไม่ต้องบอกหรือบังคับให้หนูใส่เลยแม้แต่น้อย(ปีนี้ดวงใจอายุ ย่างปีที่ 11 )........ พ่อพูด
..
@ เอาอย่างนี้ก็แล้วกัน ก่อนเอาชุดไปคืนป้าแดง....พ่ออนุญาตให้หนูแต่งชุดที่ได้เตรียมเอาไว้ใส่เดินในงานชักพระปีนี้ได้พร้อมกับอันอัน(หลานสาวของพ่อ) แล้วเราจะไปถ่ายรูปเก็บเอาไว้เป็นที่ระลึกกัน.....พ่อพูด (พร้อมกับเห็นสีหน้าแววตาและรอยยิ้มของดวงใจ บอกเป็นนัยให้พ่อรู้ว่า...แค่นี้หนูก็มีความสุขแล้วนะคะ!!)
..
..
..
และนี่คือบทสนทนาที่พ่อพูดคุยกับดวงใจ...ในวันที่ก่อนจะนำชุดไปคืนที่ร้านป้าแดง(เพื่อนของพ่อ)
.........................................................................................................................................................
..
..
..จากบทสนทนาที่พูดคุยกับลูกสาวนั้น... ทำให้พ่อเห็นบางสิ่งบางอย่างที่ซุกซ่อนอยู่ในนั้น..
..
พ่อได้เห็นสีหน้าแววตาและรอยยิ้มของดวงใจ หลังจากที่พ่อพูดให้ลูกรู้ว่า...ลูกสามารถใส่ชุดสวยงามที่ลูกเตรียมไว้ใส่เดินขบวนในงานชักพระปีนี้ได้..
..
..
..
และพ่อได้เห็นมากไปกว่านั้น...นั่นคือ..."ภาพแห่งความสุขของลูกสาว"...
..
..
สิ่งนี้เอง .. ทำให้พ่ออดคิดถึงพระองค์ท่านไม่ได้....ในท่ามกลางความทุกข์ใจ ...ความเสียใจ....ความเปลี่ยวเหงาในหัวใจ...ครั้งคราใดก็ตามที่เกาะกุมหัวใจของพระองค์ท่าน...พ่อเชื่อของพ่อเสมอว่า....
..
ในท่ามกลางความทุกข์ใจ ความเสียใจ ความเปลี่ยวเหงาในหัวใจนั้น......หัวใจของพระองค์ท่านยังคงยิ้มและมีความสุขได้เสมอ หากพระองค์ท่านได้เห็นรอยยิ้มของพวกเรา รอยยิ้มของลูก ๆ รอยยิ้มของคนไทย....ที่พระองค์ท่านทุ่มเทชีวิตทั้งชีวิตและหัวใจหมดทั้งดวง..เพื่อพวกเรา...
...
...
2 ถ้อยคำ ๆ นี้เอง... ที่ยังคงก้องกังวานอยู่ในหูของพ่อเสมอมา
“ถ้าประชาชนไม่ทิ้งข้าพเจ้าแล้ว....ข้าพเจ้าจะทิ้งประชาชนได้อย่างไร”.
..
และถ้อยคำนี้
..
"เราจะหลับลงได้อย่างไร...ในเมื่อประชาชน..ไม่มีที่จะนอน"
..
..
..
ชั่วชีวิตของพ่อ....ที่พ่อได้เกิดมาบนโลกใบนี้...
..
..
สิ่งนี้เองทำให้พ่อเห็นว่า..โลกที่กว้างใหญ่ไพศาลใบนี้ ....หาที่ไหนไม่ได้อีกแล้ว...ที่คนเป็นพระมหากษัตริย์...จะพูดเช่นนี้
..
..
ทำไมหัวใจของท่าน...จึงได้หลอมเป็นหนึ่งเดียวกับหัวใจของคนไทยทั้งชาติได้มากมายถึงเพียงนี้...
..
..
พ่อหลับตาลงและได้เห็นรอยยิ้มของพระองค์ท่านในห้วงคิดคำนึงของพ่อ...
..
..
สิ่งนี้เองทำให้พ่อได้เห็นหัวใจของคนที่ชื่อว่า “..พ่อ..” อย่างแท้จริง
..
..
รอยยิ้มของดวงใจที่พ่อได้เห็น......ทำให้พ่ออดคิดถึงรอยยอ้มพระองค์ท่านไม่ได้
..
..
ความรู้สึกของพ่อที่มีต่อลูกอย่างไร....พระองค์ท่านก็เป็นเช่นนั้น..
..
..
ลูกของพ่อเองมีแค่ 2 คน... แต่ลูกของพระองค์ท่านนั้นคือ...คนไทยทั้งชาติ...ทั้งแผ่นดิน...
..
..
.แล้วจะห้ามหัวใจของพ่อ..ไม่ให้พ่อรักพระองค์ท่านได้อย่างไร?
