เสวนาจานส้มตำ ๑๖ : ความคิดเห็นจากกาฬสินธุ์ถึง ครูอ้อย พี่ขจิต พี่เมตตา อ.จันทรรัตน์-น.เมืองสรวง พี่โอ๋-อโณ VS คุณนิดหน่อย
ถึงเวลาของบันทึกการเสวนาในแบบนอกกรอบ กับรสชาติที่แตกต่างครับ
ประเด็นเสวนาครั้งนี้หยิบมาจากบันทึก
ความรู้สึกที่แตกต่างจาก 2 แง่มุมที่เห็นจาก รางวัลสุดคะนึง และข้อความแห่งน้ำใจ มุมมองที่หลากหลายบนเส้นทางของน้ำใจและมิตรภาพ
ซึ่งได้รวบรวมความคิดเห็นของเพื่อนๆนายบอนมาประมวลจนเป็นบันทึกนั้นขึ้นมา และวันนี้ ตามคำขอร้องของเพื่อนๆครับ ที่อยากจะแสดงความเห็นบ้าง ต่อความเห็นหลากหลายที่เกิดขึ้น...
ประโยคต่อไปนี้ ส่วนหนึ่งตัดประเด็นบางส่วนมาจาก บันทึกดังกล่าว ท่านที่ยังไม่ได้อ่าน..โปรดคลิกไปอ่านบันทึกข้างบนครับ เพื่อเนื้อหาที่ครบถ้วน สมบูรณ์.....
คู่สนทนา 1 - มองจากสิ่งที่ได้รวบรวมลงบันทึกแล้ว เห็นความแตกต่างอย่างชัดเจนของบล็อกแห่งนี้ที่แตกต่างจากบล็อกอื่นๆ นั่นคือ การจับประเด็นที่หลายคนใน g2k สนใจ มา แลกเปลี่ยนเรียนรู้จากมุมของผู้ห่างไกลเทคโนโลยี ที่ไม่รู้ว่าจะมีโอกาสได้มาเขียนบันทึกบ้างหรือเปล่า แต่ดีใจที่เห็น พี่ น.เมืองสรวง มีบันทึกของตัวเองใน gotoknow
คู่สนทนา 2 – จากความเห็นที่อ่าน สงสัยเหมือนกันว่า ทำไมคนอื่นถึงได้มองบันทึกในบล็อกนี้ แปลก แตกต่างออกไป มองถึงขนาดที่ว่า คิดลึก เชื่อมโยงไปหมดทุกอย่าง ทั้งๆที่ความจริงแล้ว ในสังคมทั่วๆไปก็มีการพูดคุยแลกเปลี่ยนกันเป็นปกติธรรมดา อย่างตอนเช้า พวกพ่อแม่ที่ไปนั่งกินกาแฟ ก็นั่งคุยกัน แลกเปลี่ยนกันทุกเรื่อง เนื้อหาก็อย่างที่นำมาบันทึกนี้
คู่สนทนา 1 – อาจเป็นไปได้ว่า ที่มีท่านหนึ่งให้ความเห็นว่า คิดลึก คิดละเอียด อะไรทำนองนี้ ทำตัวห่างไกลสังคมเกินไปหรือเปล่า หรือติดอยู่กับสังคมเสมือนที่หน้าจอคอมพิวเตอร์ทุกคืนวัน จนคิดว่า นั่นคือโลกแห่งความจริงหรืออย่างไร
คู่สนทนา 2 – ความแตกต่างที่สังเกตเห็นได้ชัดเจน สังคมใน gotoknow ส่วนใหญ่จะมีน้ำใจให้แก่กันทุกคน ความเห็นต่างๆจะเป็นแนวที่รักษาน้ำใจทั้งนั้น ยิ่งเป็นคนคุ้นเคย เขียนอะไรออกมา ผู้ตามอ่านจะชื่นชม ยินดี ให้กำลังใจ เป็นรูปแบบเดียวกันหมด ยิ่งแต่ละท่านมีประสบการณ์ความรู้ความชำนาญต่างๆ ทำให้หลายคนยอมรับ เชื่อมั่น เชื่อถือ การที่จะหามุมมองที่แตกต่าง อาจจะยากสักนิด
นายบอน – ความเคยชิน ความคุ้นเคย ทำให้มองสิ่งที่เคยชินให้ต่างออกไปได้ยากเหมือนกัน สำหรับการวิเคราะห์มุมมองที่แตกต่าง คนวงนอกจะประเมินออก ถ้ามีใครมาประเมินตัวเองให้ฟัง คนๆนั้น องค์กรนั้นจะเกิดการพัฒนาขึ้น
คู่สนทนา 1 - แต่ความคุ้นเคย คงจะหาสิ่งเหล่านี้ได้ยากเช่นกัน
จากบันทึก ***********************
ความรู้สึกของครูอ้อยเมื่อได้รับรางวัลสุดคะนึง....ตุลาคม
คู่สนทนา 1 – สิ่งสำคัญที่ได้เรียนรู้จากครูอ้อย และคนที่เป็นครูทุกคนเลย คือ
1).ครูอ้อย ความจำดี ละเอียด เล่าได้ทุกเรื่อง
2). ดึงความเป็นครูขี้บ่นมาใช้ในบล็อก ขี้บ่นคือรอบคอบ
3) ลูกษิษย์ทุกคนใครเป็นไง จำได้หมด ยิ่งเฮี้ยวซ่า ยิ่งจำได้ดี
4).มีแรงบันดาลใจสูง จากบันทึกเปิดใจความรู้สึก มีแรงกระตุ้นสูง เปิดบล็อกได้เรื่อยๆ สักวันอาจครบ 100
นายบอน –
5). มีศิลปะในการเล่าเรื่อง ทำให้เรื่องส่วนตัวกลายเป็นเรื่องสาธารณะได้
6) เริ่มเหมือนการทำตัวเป็นดารา ยิ่งดัง ยิ่งมีคนสนใจทุกเรื่อง แม้แต่บิดขี้เกียจ แปรงฟันก็คงมีคนสนใจ 5555
คู่สนทนา 2 –
7) .มิตรภาพ ไม่มีเส้นแบ่งกั้น แต่หลายคนมักจะขีดเส้นนั้นเอง
8) การสร้างแฟนพันธ์แท้ของเธ มอบหัวใจให้แล้ว ต้องดูแลหัวใจของเขาด้วย
9) เรียนรู้จากชีวิตจริง เลี้ยงลูก สามีด้วยความรัก และเลี้ยงคนอ่านบล็อกด้วยวิธีเดียวกัน
10) ให้เวลามากกับคำว่ามิตรภาพ บันทึกเพื่อนชาย เขียนยาก ใช้เวลานาน เกิดจากแรงขับดันภายในตัว
คู่สนทนา 1 - น่าจะเขียนบันทึกนั้นนานกว่า เสวนาส้มตำนะ
นายบอน - เสวนาส้มตำเขียนยากกว่า เพราะครูอ้อยประมวลจากคนเดียว แต่เสวนาจานส้มตำ ยำความคิดจากหลายคน เรียบเรียงตัดต่อเป็นข้อความ หลังจากฟัง - พูดคุยกันแล้ว เอามาร่างในกระดาษ ก่อนนั่งพิมพ์เป็น เสวนาจานส้มตำ
คู่สนทนา 1 - ความสำเร็จครูอ้อย คือ พลังแรงใจจากกัลยาณมิตร เป็นแรงผลักดันจนได้รับรางวัลสุดคะนึง
การฉกฉวยโอกาสที่มีอยู่ให้เกิดประโยชน์สูงสุด ไม่เสียชาติเกิด
คู่สนทนา 2 - รางวัลเป็นเหมือนดาบสองคม ส่งเสริมได้ บั่นทอนได้ รางวัลทำให้หลายคนเปลี่ยนแปลงตัวเองในภายหลังได้เหมือนกัน บางคนเกร็ง เพราะรางวัล คนจะจ้องมองเยอะ ว่า บุคคลต้นแบบท่านนี้ คือ บุคคลตัวอย่างที่มีคุณค่า บุคคลที่ยอดเยี่ยมจนได้รับรางวัล
พี่ขจิต ฝอยทอง -
* มีหลายๆคนที่ผมตามไปให้ความคิดเห็นเพราะว่าอยากให้เขาเกิดความมั่นใจ และอยากเขียนออกมา
* อยาก ให้เขียนตามที่น้องบอนถนัด และเผยแพร่ข้อมูลนอกกรอบที่กาฬสินธุ์ต่อไป แต่สังเกตไหมว่าส่วนใหญ่จะตามอ่าน ถึงแม้ว่าจะไม่ได้แสดงความเห็นไว้
.
คู่สนทนา 1 – พี่ขจิตถือว่าเป็นพี่เลี้ยง blogger ที่คอยให้กำลังใจมือใหม่ตัวจริง
คู่สนทนา 2 -
1) ข้อความจากพี่เค้า มีคุณค่ามากๆ เพราะเลือกที่จะหยิบยื่นให้มือใหม่
2) .การที่พี่ขจิตอ่านเยอะ เก็บความรู้ได้กว้างไกล บันทึกที่เข้าตา และให้ความเห็นได้ จะใช้นิ้วมืออันอ่อนโยน จิ้มคีย์บอร์ดทันที ด้วยเอกลักษณ์ที่เป็นแบบเฉพาะตัว ใช้โอกาส เวลา การเข้าถึงข้อมูลที่สูงเติมเต็มสังคม น่าจะศึกษาถึงแนวทางในการเก็บเกี่ยวความรู้ หรือส่งคำถามให้พี่ขจิตเขียนบันทึกการเก็บเกี่ยวความรู้ในแบบพี่ขจิตให้ได้อ่านกันบ้าง
นายบอน - คนที่ปิดทองหลังพระ ให้กำลังใจคนอื่นๆ สมควรที่จะได้รับรางวัลเช่นกันนะ
คู่สนทนา 1 - มองพี่ขจิตแล้วสะท้อนไปถึงการมอบรางวัล ของ สคส. ดูแล้วตั้งกรอบไว้น้อยเกินไป กรรมการตัดสินยังไม่ครอบคลุม
คู่สนทนา 2 – ไม่รู้ว่ากรรมการตัดสินมีเวลาอ่านเยอะแค่ไหน เปิดกว้างหรือเปล่า เข้าไปช่วยเติมน้ำใจ สร้างความมั่นใจหรือไม่ แม้แต่ การศึกษายังมีหลายระดับทั้ง ตรีโทเอก แต่รางวัลมีระดับเดียว ในสังคม gotoknow ที่มีความหลากหลาย ดูแล้วเหมือนมหาวิทยาลัย ที่เปิดสอนอยู่เพียงคณะเดียว ซึ่งดูขัดกับความเป็นจริง เปรียบเทียบการเข้ามาเขียนบันทึกใน gotoknow กับการเรียนหนังสือ ถ้าไม่เรียนตามหลักสูตร ก็จะไม่ได้รับอนุมัติให้จบ แล้วเคยประเมินตนเองบ้างไหมว่า เกณฑ์ที่ตั้งไว้ เหมาะสมกับปัจจุบันหรือไม่
คู่สนทนา 1 – เหมือนบางบันทึกของ อาจารย์ปภังกรเลย ที่เขียนสะท้อนถึงความไม่เหมาะสมหลายอย่างในวงการการศึกษา ที่ยังไม่ยอมปรับปรุงเสียที
นายบอน – เรื่องนี้ให้คนที่เกี่ยวข้องหาแนวทางของเค้ากันต่อไป แต่ถ้ามองจากพี่ขจิตแล้ว พี่ขจิตสามารถค้นหารางวัลพบแล้ว รางวัลแห่งความงดงามในจิตใจจากการท่อง gotoknow นั่นเอง
พี่ เมตตา - ทำไม หนอ...คุณบอนถึงคิดอะไรได้ ยาวๆ และต่อเนื่องได้ขนาดนี้ ขอชมเชย..กินข้าวกับอะไรคะ...พี่จะได้จัดเมนูนั้นให้ลูกสาวทั้งสองของพี่ กินบ้างค่ะ อีกอย่าง..มาขอบคุณที่ นำภาพพี่มาเป็น Presenter ในบันทึกค่ะ...และบอกอีกอย่างว่า...พี่ไม่ใช่คน สคส.ค่ะ
คู่สนทนา 1 -
1.สังเกต การเลือกคำมาใช้เพื่อยกย่องอย่างเหมาะสม
2.ใน gotoknow มีคนที่วิเคราะห์ เขียนบันทึกได้ดีตั้งมากมายหลายคน แต่ยังไม่โดดเด่นโดนใจพี่เมตตา เพราะเขายังไม่ได้เขียน หรืออ้างอิงถึงพี่เมตตาให้เห็นกันจะจะหรือเปล่า
คู่สนทนา 2 - ประเด็นของความต่อเนื่อง กับความประหลาดใจของพี่เมตตานั้น อาจเป็นเพราะคาดไม่ถึง ว่า คนที่ไม่ควรจะคิดได้ กลับคิดได้ แต่ถ้าเป็นนักวิชาการ วิจัยอาวุโส ผู้บริหาร ด๊อกเตอร์ หรือรองศาสตราจารย์ ถ้าคิดแบบนี้ จะไม่น่าแปลกใจเลย เพราะมีความรอบรู้ ประสบการณ์สูง ที่หลายคนยอมรับตั้งแต่เห็นชื่อแล้ว
คู่สนทนา 1 - เพราะเป็นนายบอนคนธรรมดา ไม่ใช่ ดร.บอน ศาสตราจารย์บอน เลยทำให้หลายคนประหลาดใจก็เท่านั้น หลายคนชอบใช้ระดับความรู้มาตัดสินคนอื่นว่าจะคิดได้หรือไม่ แต่อย่าลืมว่า ปราชญ์ชาวบ้าน คนในชนบทหลายคน คิดอะไรที่ดีๆได้มากกว่าคนที่เรียนสูงๆตั้งหลายคนเช่นกัน
นายบอน - พี่เมตตา มองคนที่แสนจะธรรมดา จากความไม่ธรรมดา จนนึกถึงลูก แต่ในความไม่ธรรมดาที่ชื่นชม สังเกตสิ ยังมีการพลั้งเผลอเช่นกัน ตรงที่เอารูปพี่เมตตาเอามาแปะในเนื้อหาที่หาที่กล่าวถึงคนใน สคส. แล้วมาเขียนแก้ตัวว่า เอารูปมาแปะไว้เพราะเหตุผลนั้นอย่างนี้
คู่สนทนา 2 - เพราะคนธรรมดา ย่อมมีผิด มีถูกอยู่แล้ว
จันทรรัตน์ -
1. เรื่องรางวัลของ สคส ทำให้ดิฉันได้รู้จักหลายๆคนเพิ่มขึ้นและมองเห็นพลังของการนำความรู้ไป ปฏิบัติของท่านเหล่านั้นค่ะ ..แต่น่าเสียดายว่าหลายท่านเมื่อได้รับรางวัล แล้วบันทึกถ่ายทอดความรู้น้อยลง...
2. เรื่องการบันทึกถึงบุคคลใน gotoknow ของคุณบอนที่หลายครั้งอ้างเพื่อนๆ ที่ล้อมวงส้มตำ ทำให้ได้เรียนรู้มุมมองในมิติของคนที่ทำงานแรงงานแต่สนใจการเรียนรู้ตลอด ชีวิตเช่นเพื่อนๆของคุณบอนที่สนใจใฝ่รู้แต่ไม่มีโอกาสถ่ายทอดผ่านเทคโนโลยี (ที่เป็นสัญญลักษณ์ของชนชั้นกลาง) การถ่ายทอดนั้นก็คือการที่คุณบอนได้ช่วยเป็นเสียงที่น่ารับฟังยิ่งค่ะ และคิดว่า ใน gotoknow เท่าที่อ่านมาอาจจะคุณบอน คุณจตุพร และคุณชายขอบเท่านั้นที่พยายามให้น้ำหนักกับสิ่งนี้อยู่
3. ขอบคุณ ที่มีบันทึกนี้ คุณบอนชี้ให้เห็นความอ่อนน้อมในใจและน้ำใจที่ดีงามของหลายๆท่านค่ะ ...ถ้ารางวัลของ สคส จะเพิ่ม ความนิยมให้โหวตจากผู้อ่าน(ไม่ใช่จากการนับจำนวนคนออกความเห็นค่ะ) อยากมอบรางวัลน้ำใจที่ดีงามมากๆให้อาจารย์ขจิตด้วยคนค่ะ
คู่สนทนา 1 – ขอให้ความเห็นบ้าง เพราะนายบอนให้ความเห็นในบันทึกนั้นไปแล้ว
1.ข้อสังเกตเรื่องรางวัล เหมือนคนทั่วไป เป็นประตูเปิดทางให้คนอื่นรู้จักเพิ่ม
2.รู้จักคนรับรางวัลแล้ว ทุกคนจะคาดหวังสูง ในคุณภาพของบันทึกนั้น
3.แต่ละคนยิ่งหวังสูงๆๆๆๆๆ จนสูงลิ่ว
4. แต่คนไม่ใช่เครื่องจักร หรือ ผลประกอบการทางธุรกิจ ที่จะต้องทำยอดขายตามกราฟที่สูงขึ้นเรื่อยๆ
5. จึงมีข้อสังเกตว่า ทำไมคนรับรางวัลแล้วจึงเขียนน้อยลง
6. การสังเกตประเด็นที่วางไว้ของ อ.จันทรรัตน์ จับหลักได้แม่นยำ
7. เชื่อมโยงชนชั้นกลางที่ขาดโอกาสถ่ายทอดทางเทคโนโลยี มองภาพรวมเป็นภาพใหญ่ได้ ทั้งๆที่หลายบันทึกไม่ได้ระบุไว้ว่า เอาความเห็นมาจากการล้อมวง
8. อาจารย์จันทรรัตน์ จับทาง มองรูปแบบการนำเสนอได้ออก ไม่หลงประเด็นกับบันทึกที่ออกมาหลากหลาย (ไปหลอกท่านให้มึนงงไม่ได้แน่ๆ)
9.เสียงสะท้อนจากคนที่ขาดโอกาส น่ารับฟัง เพราะในสังคมมีคนหลายชั้น
10.คุณค่าของเนื้อหา ใช่อยู่ที่จำนวนตัวเลขคนออกความเห็น เพราะหลายบันทึกที่มีคนออกความเห็๋นน้อย มีคุณค่าประโยชน์มากกว่าเสียอีก
11. งานศิลปะที่มีคุณค่า ย่อมเป็นกล่าวถึงน้อยกว่า งานทั่วๆไปที่ยังไม่ดีพอ มีจุดเด่น และจุดด้อยมากมาย คนวิจารณ์ได้ ตามกระแสการตลาด ที่เรียกร้องความสนใจ เป็นข่าวได้เรื่อยๆ วิจารณ์ได้เรื่อยๆ
12. น้ำใจในสังคมที่ลดลง ยิ่งต้องพยายามค้นหาออกมาวางให้คนทั่วไปมองเห็น
นายบอน - อาจารยฺ์ จันทรรัตน์.. หยิบวิชาการมาย่อยให้ง่ายพอใช้คำว่า “ชนชั้นกลาง” แต่ไปกระเทาะใจ คุณ น.เมืองสรวง อาจารย์จันทรรัตน์ ท่านอยู่ในสังคมที่แตกต่างกันกับ คุณ น.เมืองสรวง ซึ่งพบเห็นชีวิตในอีกมุมหนึ่งที่มีความไม่เท่าเทียมกัน ความแตกต่างจาก 2 ฝั่งที่สมควรต้องเรียนรู้
น.เมืองสรวง – “จะขอซื้อคำว่า ชนชั้นกลาง”
คู่สนทนา 2 - ถ้ามีใครมาใช้คำเพื่อบ่งบอกถึวการแบ่งแยกกับคนที่เจ็บปวดจากการถูกแบ่งแยก ผมก็จะขอซื้อเช่นกัน
คู่สนทนา 1 - ชาวบ้านในชนบท ชุมชนถูกแบ่งแยก เป็นอีกชนชั้นทางสังคม ทั้งที่เป็นคนเหมือนกันด้วย ฐานะ เศรษฐกิจ วิถีชีวิต มองเห็นถึงความแตกต่าง เป็นเส้นแบ่งชัดเจน ทำให้หลายคนรับไม่ได้หากมีใครมาย้ำเตือน หรือได้ยินถ้อยคำที่แทงใจดำ เพราะไม่มีใครอยากด้อยกว่าใคร ก็เนื่องจากโอกาส ความแตกต่าง ทำให้ผู้ด้อยกว่า อยากเท่าเทียมกับอีกฝ่าย
คู่สนทนา 2 - คล้ายกับการสร้างภาพหลอนในใจ แรงขับดันให้เท่าเทียม ทั้งๆที่อีกฝ่ายไม่ได้คิด น่าสังเกตว่า ในสังคมอาจารย์นักวิชาการ จะยอมรับ ให้เกียรติ กับความแตกต่างของแต่ละบุคคล แต่ใน
สังคมชาวบ้านที่สงบสุข มีวิถีชีวิตที่เรียบง่ายนั้น มีบางคนใช้โอกาส ความได้เปรียบ เอาเปรียบคนจน ทำให้ชาวบ้านที่มีจิตใจดีงาม ถูกเอาเปรียบ ไม่ได้รับความเป็นธรรม เกิดความรู้สึกแง่ลบ ซึ่งหากมีใครกระตุ้นความคิดในประเด็นนี้ขึ้นมา ความรู้สึกที่อัดอั้นนั้นจะถูกแสดงออกมาทันที
คู่สนทนา 1 - ความจริงแล้วนักวิชาการ และครูอาจารย์ หลายท่าน เป็นคนดี น่านับถือ และเชื่อใจได้ แต่เคยพบอาจารย์ที่จบ ปริญญาเอก เพียงคนเดียว ที่เข้าไปหาประโยชน์ร่วมกับนักการเมืองท้องถิ่น .ปลาเน่าตัวเดียว ทำให้คนในชุมชน มองคนที่เรียนสูงในแง่ลบ เกิดความคิดที่ว่าคนที่เรียนรู้สูง ยิ่งเอาเปรียบเก่ง โดนทำร้ายความรู้สึกด้วยคำพูด พฤติกรรมอยู่เสมอ
คู่สนทนา 2 - เมื่อเจอบุคคลที่มีความจริงใจ ใช้คำเปรียบเทียบอย่างไม่มีอะไรแอบแฝง กลับแทงใจดำของอีกฝ่ายโดยไม่ตั้งใจ ดังนั้น ต้องใช้ใจต่อใจ เพราะในสังคมมีทั้งคนดีและไม่ดี ดังนั้นต้องเรียนรู้ เข้าใจ รู้เท่าทัน การมีความรู้ จะสามารถรับมือ แก้ไขปัญหาได้
นายบอน - ว่ากันไปโน่น แต่สังเกตข้อความของ อาจารย์จันทรรัตน์ บ้างหรือไม่ ว่า ท่านไวต่อความรู้สึกของ น.เมืองสรวงมาก ถนอมน้ำใจของอีกฝ่าย ด้วยการเอ่ยคำขอโทษทันที
คู่สนทนา 1 - ดูท่านให้เกียรติกับทุกคนจริงๆ เสียดายที่ท่านไม่เขียนขยายความในประเด็นนั้นต่อ
จันทรรัตน์ - มีหลายมิติที่อยากแลกเปลี่ยน ต่อ "คำ" แต่ว่า อาจจะยังไม่ใช่เวลานี้และอาจจะไม่เหมาะที่จะบอกบนบันทึกนี้
ส่วน ประเด็นที่อ้างถึง ตำแหน่งทางวิชาการนั้น เข้าใจว่า อาจจะเข้าใจผิดบางอย่าง แต่นั่นไม่ใช่เรื่องที่ดิฉันควรไปนึกต่อ เพราะว่าเป็นความคิดที่ไม่อยู่ในใจดิฉันและดิฉันจะเพิกเฉยที่จะคิดต่อ ประเด็นด้วยค่ะ
คู่สนทนา 2 - เสียดายจริงๆ ถ้าอาจารย์ไปเขียนบันทึกเรื่องนี้โดยเฉพาะ ขอล่วงหน้าเลยนะ ต้องเอามาเสวนาจานส้มตำโดยด่วน ท่านเปิดประเด็นที่น่าสนใจขึ้นมาแล้ว ขอสงวนสิทธิ์ที่จะให้ความเห็นขยายความ เพื่อรักษาน้ำใจของหลายฝ่าย
คู่สนทนา 1 – หลายครั้งที่เคยเห็นอาจารย์ให้ความเห็นในที่ประชุม ในที่สาธารณะ โดยแสดงออกอย่างให้เกียรติ แต่ทว่าอีกฝ่ายมองว่า เสแสร้ง เพราะติดใจกับภาพลบที่เคยสัมผัสกับปลาเน่าตัวเดียว ที่ทำให้ถูกเหมารวมว่า ปลาทั้งหมดต้องเป็นอย่างนั้น
คู่สนทนา 2 -เมื่อพบกับอาจารย์นักวิชาการ แสดงออกอย่าง เอาเปรียบ โกง อีกฝ่ายก็มองว่า นี่แหละ เรียนสูงๆ มีโอกาสแย่งชิงทรัพยากรสูง ทำไมถึงใช้ความไม่เข้าใจ ความไม่กระจ่าง ข้อมูลที่ได้รับยังไม่ชัดเจน ในการตัดสินคนอื่นด้วยนะ เพราะความไม่เข้าใจที่ชัดเจนนี่แหละ จะทำให้อีกฝ่ายมักจะเป็นผู้ที่ขีดเส้นแบ่งแยกอีกฝ่ายเอง โดยไม่รู้ตัว
นายบอน – เมล์ไปถาม อาจารย์จันทรรัตน์ดีไหม ให้ท่านแสดงความเห็นที่คาใจเป็นการส่วนตัวเอารึเปล่า
คู่สนทนา 2 – ความจริงอยากให้แสดงออกอย่างเปิดเผยมากกว่า เพราะดูความเห็นของ พี่ น.เมืองสรวงแล้ว เข้าใจมากขึ้น และขอโทษแล้วเช่นกัน
คู่สนทนา 1 – นี่แหละ ถ้าเปิดใจรับฟัง ทำความเข้าใจวิถีชีวิตความแตกต่างของแต่ละฝ่าย โลกจะน่าอยู่ขึ้น แม้แต่การอ่านบันทึกใน gotoknow คนหนึ่งสามารถนั่งอ่านจากหน้าจอที่ทำงาน ที่บ้านได้ทุกเวลาที่ต้องการ แต่อีกฝ่ายหนึ่ง ต้องไปที่ร้าน internet เช่าเครื่องเปิดดู ได้มั่งไม่ได้มั่ง อ่านได้บางส่วน
นายบอน – แต่อย่างน้อยบันทึก เสวนาจานส้มตำ พยายามหยิบสิ่งที่แตกต่างมาสะท้อน ความเห็นเอามาเสนอบ้าง เพราะดอกไม้หลากสี ความแตกต่าง ก่อให้เกิดความงดงามของสังคม
โอ๋-อโณ - อ่าน บันทึกคุณบอนทีไร อยากเป็นนักจิตวิทยาจังค่ะ คิดว่าคุณบอนมีพรสวรรค์ทางความคิด เป็นคนมีลักษณะของความขัดแย้งในตัวเองแล้วสื่อสารออกมาให้รู้สึกได้ ทำให้ได้พิจารณาความคิดตัวเอง ปกติจะเป็นคนมองโลกไม่รอบด้านนัก แต่อ่านบันทึกคุณบอนทีไร ได้เห็น ได้คิดมุมมองที่ยังไม่ได้นึกเสมอ
.
คู่สนทนา 1 –
1.พี่โอ๋มีมุมมองที่ลุ่มลึก มองความแตกต่างได้ออก
2.หยิบประสบการณ์ มุมมองที่ผ่านมา ออกมาเป็นความคิด
3.แม้แต่เรื่องเล่าในบล็อก ที่อาจจะดูธรรมดาในสายตาพี่โอ๋ แต่ไม่ธรรมดาสำหรับคนอื่น
4.แสดงให้เห็นแรงขับดันภายใน ความต้องการจากใจ บางช่วงไม่ว่างก็หาเวลามาเขียนดึกๆ
5.คนที่เข้าใจคน เริ่มจากเข้าใจลูก เด็กเล็ก เมื่อมองจากจุดเริ่มต้น ต้นเหตุย่อมมองเห็นปลายเหตุได้ไม่ยาก
นายบอน – ไม่น่าเชื่อว่า คนแข็งกระด้างอย่าง “คู่สนทนา 1” ก็เป็นแฟนประจำบันทึกของพี่โอ๋กะเค้าด้วยแฮะ ขัดกับตัวตนที่แท้จริงอย่างแรงเลยนะเนี่ย
คู่สนทนา 2 –
ความคุ้นเคยทำให้เรามองสิ่งเหล่านั้น ด้วยความเฉยเมย แต่ความธรรมดาของบันทึกพี่โอ๋ มีประเด็นให้ซุกซ่อนอยู่ มีหลายประเด็นจากพี่โอ๋สมควรจะหยิบมาเป็น เสวนาจานส้มตำสักตอนหนึ่ง รับรองว่า ได้ประเด็นที่ร้อนฉ่าแน่ๆ เพราะเรื่องในมุมมองของพี่โอ๋ ใครๆก็ให้ความเห็นได้
คู่สนทนา 1 – มุมมองในแบบเสวนาจานส้มตำ มีความขัดแย้งที่จะทำให้รู้สึกได้ อาจจะทำให้พี่โอ๋ เผ็ดร้อน เหมือนทานต้มยำรสแซบ จนต้องซู๊ดปาก แล้วที่พี่โอ๋เขียนว่า อยากได้ความเห็นที่แตกต่างมั่ง พี่โอ๋ มาแจม gotoknow มีแต่คนชื่นชม ไม่ค่อยมีใครกล้าต่อว่า ขัดแย้งว่างั้นเถอะ
นายบอน - เฮ้อ คิดหนักเหมือนกันนะ มองดูครูอ้อยที่โดนนายบอนกระซวกความเครียด ทำเอากินไม่ได้นอนไม่หลับ เพราะอดใจเขียนความเห็นไม่ได้ พี่โอ๋ ยิ่งไม่ค่อยมีเวลา ลปรร ใน gotoknow มากเท่าครูอ้อย จะทรมานจิตใจพี่โอ๋รึเปล่านะ
เขียนกระซวกทัศนะพี่โอ๋ พอเข้ามาอ่านแล้ว มีเวลาน้อยที่จะตอบ หรือเหน็ดเหนื่อยจากการงาน เข้ามาอ่านแล้ว ถ้าหมดแรงตอบ เดี๋ยวจะได้เก็บความคั่งแค้นที่ไม่ได้เขียนตอบ เอาไปนอนฝัน เกรงว่า จะกระอักความรู้สึกที่ไม่ได้ระบาย 555555
ดังนั้น ถ้าเกิดมีอาการเดียวกับครูอ้อย ต้องรีบระบายอาการคาใจโดยเร็วที่สุด ไม่งั้น อาจเป็นโทษก้ได้นะครับ
เมื่อพี่โอ๋ อนุญาต และอยากฟังความเห็นอีกด้าน มหกรรมยำใหญ่ในเสวนาจานส้มตำจึงจะเกิดขึ้นในตอนต่อไป ตอนที่เกี่ยวกับพี่โอ๋-อโนโดยเฉพาะ โปรดเตรียมทำใจและปรึกษาครูอ้อยด่วน
nidnoi – คุณบอน เป็นคนช่างคิด นะคะ คิดลึก คิดซับซ้อน และคิดมาก ตอนแรกที่ได้อ่าน ก็รู้สึกแปลกๆ แต่อ่านไปอ่านมาเริ่มชินแล้วค่ะ
ถือเป็นสีสันของ gotoknow ถ้าไม่มีล่ะก็ คิดถึงแย่เลย.........................
คู่สนทนา 1 - ครั้งหนึ่งมีเพื่อนให้มุมมองว่า ที่คุณนิดหน่อยได้รางวัลสุดคะนึงนี่ เพราะความลำเอียงหรือไม่ อยู่ในสายตา และแวดวงคนตัดสิน ยังไงก็ย่อมได้อยู่แล้ว อยู่ใกล้ ก็คุ้นเคยกัน ความลำเอียงจึงเกิดขึ้น
นายบอน - นายบอนตามไปอ่านน่ะ ยอมรับ แต่ไม่รู้จะอธิบายยังไง ให้เพื่อนไปตามอ่านเอง คุณนิดเขียนบันทึกยังไงถึงโดนใจกรรมการ
คู่สนทนา 2 - มุมมองแบบคุณนิด กระชับตรง ที่บอกว่า "คิดลึก " เนี่ย อยากจะฮากลิ้งนะ มาจี้ใจดำได้ยังไงว่า พวกเราเป็นคนลามก
ความจริงแล้วเป็นธรรมชาติของทุกคน ที่เห็นเพศตรงข้ามดึงดูดความสนใจได้ จนเกิดความคิดเช่นนั้น
ในวงส้มตำ มุขตลกที่หยิบมาเล่ากันฟังคลายเครียด ก็เป็นเรื่องมุขตล่อแหลมทำนองนี้ด้วย ต้องบอกว่า คุณนิด คิดได้ถึง... ถึงกาฬสินธุ์จริงๆ
คู่สนทนา 1 - ..ความจริงก็เป็นเรื่องธรรมดา เพียงแต่ใครจะหยิบยกขึ้นมาเท่านั้น .. บางมุมมองที่หยิบมาบันทึก มันก็แค่ อีกฝ่ายไม่ค่อยได้คิด แต่อีกฝ่ายพูดคุยกันจนเป็นเรื่องปกติ เหมือนเรื่องจาก lgs ของคุณนิด นั่นคือเรื่องธรรมดาของคุณ แต่นั่นคือเรื่องที่พิเศษสำหรับพวกเรา
คู่สนทนา 2 - หลายเรื่องเป็นประเด็นใหม่ ที่ต้องอ่านทำความเข้าใจ เขียนความเห็นก็ไม่ออก ได้แต่อ่าน ที่ว่าคิดลึก คิดละเอียด คิดซับซ้อน เพราะหยิบมาจากหลายคน มาสรุปและเขียนด้วยคนๆหนึ่ง
ถ้าคนเดียว คิดเองทั้งหมด ไม่มีทางทำได้แบบนี้ จึงเป็นที่มาของบันทึก เสวนาจานส้มตำ ที่จะแตกต่างจากบันทึกอื่นๆในบล็อกใช้เวลาเรียบเรียง คิด เขียนมากกว่า บันทึกอื่นๆ
นายบอน - บันทึกเสวนา 1 เรื่อง ความจริง แยกไปเขียนได้ถึง 10 บันทึกขึ้นไป เพราะมีประเด็นให้เขียนขยายความได้เพียบ บันทึกอื่นๆที่เก็บประเด็นจากหลายคน มุมมองเล็กๆน้อยๆ ก็บันทึกไป เรื่องที่นำมารวมกันได้เป็นก้อนใหญ่ จะเป็น เสวนาจานส้มตำ
เก็บประเด็นไว้เยอะ มีบันทึกโผล่ออกมาเรื่อยๆ ต่างจากชาวบ้าน เห็นผ่านตาบ่อยๆ จนคุ้นเคย เหมือนโฆษณาทางทีวี ที่ได้ดูบ่อยๆจนจำได้
คู่สนทนา 1 - ที่คุณนิดเริ่มชิน ถ้าไม่มีคิดถึงแย่นั้น มองๆดูแล้ว ก็แค่คำชม ที่ทำให้รู้สึกดี
เมื่อโฆษณาเรื่องหนึ่ง หรือละครที่หลายคนติดตามดู จบไป ก็มีเรื่องใหม่มาแทน แม้ไม่เห็นบันทึกจากบล็อกนายบอน ก็ยังมีบันทึกอี่นๆใน gotoknow ให้อ่านอยู่ดี
.
.
และนี่คือเสวนาจานส้มตำครับ
หมายเลขบันทึก: 60888เขียนเมื่อ 18 พฤศจิกายน 2006 15:47 น. ()แก้ไขเมื่อ 6 กันยายน 2013 17:38 น. () สัญญาอนุญาต: จำนวนที่อ่านจำนวนที่อ่าน:
ความเห็น (34)
- I would like to say " Sa wad dee ka"
- Happy holiday na ka
สวัสดีครับพี่อร
มีความสุขในวันหยุดเช่นกันนะครับ 
- เข้ามาอ่านดูถึงความแตกต่างได้ชัดเจน
- จะเข้ามาอ่านบ่อยๆๆนะครับ
พี่จ๊อดอย่ากดดันเหมือนครูอ้อยนะครับ
อย่าเข้าขากันมารุมหักมุมนายบอนอีกล่ะครับ
แถมใช้งานอีกต่างหาก
- ถือว่าร่วมมือร่วมใจ ช่วยครูอ้อยก็แล้วกันครับ
- ขอบคุณแทน ครูอ้อย นะครับ
ถึงคุณบอนที่รัก
ครูอ้อยถูกพาดพิง ขอถอนให้ถอนคำพูดเดี๋ยวนี้..
นายบอน - เฮ้อ คิดหนักเหมือนกันนะ มองดูครูอ้อยที่โดนนายบอนกระซวกความเครียด ทำเอากินไม่ได้นอนไม่หลับ เพราะอดใจเขียนความเห็นไม่ได้ พี่โอ๋ ยิ่งไม่ค่อยมีเวลา ลปรร ใน gotoknow มากเท่าครูอ้อย จะทรมานจิตใจพี่โอ๋รึเปล่านะ
เขียนกระซวกทัศนะพี่โอ๋ พอเข้ามาอ่านแล้ว มีเวลาน้อยที่จะตอบ หรือเหน็ดเหนื่อยจากการงาน เข้ามาอ่านแล้ว ถ้าหมดแรงตอบ เดี๋ยวจะได้เก็บความคั่งแค้นที่ไม่ได้เขียนตอบ เอาไปนอนฝัน เกรงว่า จะกระอักความรู้สึกที่ไม่ได้ระบาย 555555
ดังนั้น ถ้าเกิดมีอาการเดียวกับครูอ้อย ต้องรีบระบายอาการคาใจโดยเร็วที่สุด ไม่งั้น อาจเป็นโทษก้ได้นะครับ
เมื่อพี่โอ๋ อนุญาต และอยากฟังความเห็นอีกด้าน มหกรรมยำใหญ่ในเสวนาจานส้มตำจึงจะเกิดขึ้นในตอนต่อไป ตอนที่เกี่ยวกับพี่โอ๋-อโนโดยเฉพาะ โปรดเตรียมทำใจและปรึกษาครูอ้อยด่วน
ยอมรับว่า สะใจมาก กับการที่ได้อ่านบันทึกนี้ คุณบอนเขียนได้โดนใจครูอ้อย สะใจ และอยากให้เป็นเช่นนั้น
แต่ขอให้ถอนคำพูดข้างบน ครูอ้อยไม่เคยเครียดกับการ กินไม่ได้นอนไม่หลับสักนิด มารู้ได้อย่างไรว่าเป็นอย่างนั้น มานอนบ้านเดียวกับครูอ้อยหรือ ถึงได้รู้ดี
แหม...ใช้งานเล็กน้อยก็บ่น...ที่ทำกับเขามากกว่านี้ ครูอ้อยยังไม่เคยนำมาโพสต์นะ ระวังบันทึกต่อไปก็แล้วกัน..คุณบอน ไม่ต้องไปชวนคุณจ๊อดมาเป็นพวก คุณจ๊อดเธอมีความคิดนะ
แต่ให้อภัย....เพราะคุณบอนได้..เอ้อ....
ขอบคุณมาก...รักเธอมากคุณบอน
อ่านแล้ว
เดี๋ยวว่างๆ จะมาตอบ
เสวนากันยาวๆ แบบนี้ ส้มตำหมดจานแล้วแน่ๆ
เอามาฝาก เผื่อจะได้มีแรงเสวนา "จาน (ที่มี) ส้มตำ" จานต่อไป
.
เสวนาจานส้มตำปู
และเสวนาจานลาบ
สวัสดีค่ะ
- คุณบอน อ่านบันทึกใหม่หลังจากได้รับรางวัลหรือยังคะ การเขียนบันทึก..ของครูอ้อย บันทึกใดที่ทำให้ครูอ้อยได้รับรางวัลฯ เทคนิคการเขียนของครูอ้อย
- อย่ามาว่านะว่าไม่ได้เขียนต่อ
- แล้วเรื่องรูปก็อย่าว่านะ จะให้คุณจ๊อดทำให้ ทำแค่นี้ก็ไม่สำเร็จ
- พี่เลี้ยงบอน...ไม่ได้เรื่อง..... ยี้ยี้
สวัสดีครับ พี่จ๊อด
แหม เป็นแฟนพันธู์แท้ของครูอ้อยตัวจริงเสียงจริงเชียวนะครับ
สวัสดีครับ คุณนิดหน่อย
แหม มีภาพประกอบยั่วน้ำลายมาฝากด้วยนะครับ แถมลาบอีกต่างหาก ว่าแต่ 2 จานที่เห็นนี้ คุณนิดหน่อยคงอิ่มอร่อยไปเรียบร้อยแล้วนะครับ
สวัสดีครับ ครูอ้อย
เฮ้อ ตามอ่านไม่ค่อยจะทัน เพราะช่วงนี้ net อืดมากๆ และต้องเข้าเวบอื่นค้นข้อมูลอีก เวลามีจำกัด นายบอนคงจะใช้รูปแบบเดิม คือ เข้ามานั่งอ่านย้อนหลังครับ
ขนาดช่วงนี้ บันทึกของนายบอนยังออกมาน้อย เพราะ net ช้าครับ
เรื่องรูปนั้น ก็ให้พี่จ๊อดดำเนินการไปโลด เพราะเชื่อมือพี่จ๊อดได้อยู่แล้ว net ก้เร็วกว่า สะดวกกว่า ต่างจากนายบอน เดี๋ยวหลุด เดี๋ยวอืด วัยรุ่นเซ็ง
แต่เขียนพาดพิงนายบอนบ่อยๆ เดี๋ยวโดนเอาคืนในบันทึกอีกเท่าตัวนะครับ แต่คราวนี้ อาจจะเอาคืนในแบบกินโต๊ะ ครูอ้อยและแฟนคลับ... บันทึกในแบบเหมาทั้งแผงไปเลย โปรดระวัง 555
เรื่องรูปภาพนั้น สำหรับคนอื่น คงอยากจะเห็นรูปภาพของคนที่เรารัก คนที่เราติดตามในแบบที่ชัดเจน แต่เจ้าของรูปกลับมัวแต่วิตกว่า ภาพจะไม่สวย ไม่ดี เพราะรูปใบหน้า ใหญ่
แล้วไงล่ะ
คุณบอนคะ
- ไม่ชอบให้พาดและพิงก็ไม่ทำก็ได้ แล้วเอารูปรถของเขามาทำไมนี่ ยังไม่ได้เขียนเลย เอามาทำแพะอะไร
- อยากจะเห็นรูปภาพของคนที่เรารัก เหตุผลนี้ค่อยดีขึ้น
- แต่รูปเดิมก็ดีแล้วนะคุณบอน เป็นโลโก้ประจำตัวครูอ้อยด้วยไงล่ะ
คุณบอนว่าไงก็ว่าตามกัน
- เดี๋ยวให้คุณจ๊อดทำให้ก็ได้ พึ่งพาไม่ได้เลย ได้แต่พาดพิง เอ๊ย ไม่พาดพิงแล้ว...เหนื่อย
- อ่านบันทึกให้ครบด้วย เดี๋ยวจะมาว่ากันทีหลัง...ไม่ได้
รักษาสุขภาพนะคะ
เห็นพาดและพิงบ่อยๆ อยากพาดก็พาดไป เพราะนายบอนก็พาดและพิงอยู่บ่อยๆ
แล้วเอารูปมาลงไว้ทำไมล่ะครับ รูปล้างรถน่ะ
เข้าไปแอบดูในบล็อก นึกว่าคุณจ๊อดทำให้แล้ว เลยอยากไปดูว่า รูปขนาดไหนที่ครูอ้อยอนุมัติให้เผยแพร่ได้
รูปเดิมไม่ดีหรอก พี่ขจิตก็เขียนมาบอกให้เปลี่ยน
นี่ไง หลักฐาน
แสดงว่า ไม่ยอมรับฟังความคิดเห็นของกัลยาณมิตร
สมควรโดนพาดพิงอีกหลายๆบันทึก
(หาเรื่องจนได้)
กำลังอัพโหลดบล็ิอกให้เพื่อนอยู่นะครับ
แล้วเอารูปมาลงไว้ทำไมล่ะครับ รูปล้างรถน่ะ
เข้าไปแอบดูในบล็อก นึกว่าคุณจ๊อดทำให้แล้ว เลยอยากไปดูว่า รูปขนาดไหนที่ครูอ้อยอนุมัติให้เผยแพร่ได้
รูปเดิมไม่ดีหรอก พี่ขจิตก็เขียนมาบอกให้เปลี่ยน
นี่ไง หลักฐาน
พี่อ้อยลองเปลี่ยนรูปในประวัติให้เป็นขนาด120x160 pic นะครับรับลองรูปสวยแน่เลย มีต่อ »
ถามโดย: นาย ขจิต ฝอยทอง แสดงว่า ไม่ยอมรับฟังความคิดเห็นของกัลยาณมิตร
สมควรโดนพาดพิงอีกหลายๆบันทึก
(หาเรื่องจนได้)
กำลังอัพโหลดบล็ิอกให้เพื่อนอยู่นะครับ
ขอบคุณค่ะที่กล่าวถึง....พี่กำลังวุ่นเชียว....วันนี้วันอาทิตย์...งานแม่บ้านทั้งหลายประเดประดัง...เดี๋ยวจะกลับมาใหม่อีกรอบค่ะ....ก็เขียนซะย้าว...ยาวต้องใช้เวลาอ่านหน่อยค่ะ....
พี่เมตตาครับ
อ่านเฉพาะส่วนที่พาดพิงถึงพี่ก็ได้นะครับ เดี๋ยวจะหาเวลาอ่านไม่ได้น่ะครับ
อ่านเฉพาะส่วนที่พาดพิงถึงพี่ก็ได้นะครับ เดี๋ยวจะหาเวลาอ่านไม่ได้น่ะครับ
- ติดตามพี่เมตตามาเจอส้มตำ ลาบคุณNidnoi น้ำลายไหล
- รอดูพี่อ้อยเปลี่ยนรูปที่น้องบอนเอาไปฝากอยู่นี่
- ลุ้นว่าพี่อ้อยเลือกรูปไหนในสามรูป
- ขอบคุณมากครับที่เขียนถึง
คุณบอน
- แล้วจะตกลงกับคุณจ๊อดเองไม่ต้องห่วง
- กลัวแล้วเจอหลักฐาน
- ถ้าคุณบอนบอกให้เปลี่ยนเอง จะเปลี่ยนเดี๋ยวนี้ล่ะ
- ชอบไปยืมจมูกคุณขจิตหายใจ
- ยี้
นายบอนถือคติครับว่า เดินตามผู้ใหญ่ปลอดภัย
เดินตามพี่ขจิตแล้ว ได้ผล อิอิอิ
ที่อ้า่งอิง เพราะเตือนความจำว่า พี่ขจิตได้ขอร้องครูอ้อยมาก่อนหน้าใครๆ เพราะอยากใ้ห้รูปดูสวยกว่าเดิมครับ
นายบอนก็แค่หยิบความปรารถนาดีของพี่ขจิตมาย้ำเตือนอีกครั้ง
จะได้ตัด ลีลาคารมและการต่อรองของครูอ้อยออกไป เพราะมีหลายท่านอยากจะเห็นรูปภาพของคนที่เรารัก ให้ชัดเจน และสมกับที่มอบความรักให้
เดินตามพี่ขจิตแล้ว ได้ผล อิอิอิ
ที่อ้า่งอิง เพราะเตือนความจำว่า พี่ขจิตได้ขอร้องครูอ้อยมาก่อนหน้าใครๆ เพราะอยากใ้ห้รูปดูสวยกว่าเดิมครับ
นายบอนก็แค่หยิบความปรารถนาดีของพี่ขจิตมาย้ำเตือนอีกครั้ง
จะได้ตัด ลีลาคารมและการต่อรองของครูอ้อยออกไป เพราะมีหลายท่านอยากจะเห็นรูปภาพของคนที่เรารัก ให้ชัดเจน และสมกับที่มอบความรักให้
อ่านอยู่ค่ะ...ตากถุงเท้าลูกๆ เสร็จไปหนึ่งรอบ ตามกลับมาอ่านว่าเขียนถึงคนอื่นๆ ว่าไงกัน...คุ้นๆ นิดหน่อยไม่เคยได้สุดคะนึง....น่าจะเป็นจตุพลัง...(คุณลิขิต) หรือเปล่าลองไล่...ไล่...หาดูนะคะ ...
คุณนิดหน่อยได้สุดคะนึงครับ ตามบันทึกนี้
ฮะ…..รางวัล “สุดคะนึง” ประจำเดือนกันยายน 2549 มาแว้ววววววววว…
แหม เขียนบันทึก ยาวๆ ทำให้ีพี่เมตตาทำงานเสร็จช้าไป
ไม่น่าเลยเนี่ย
โอ๊ะ...ตายแล้วคนแก่...ความจำเสื่อมค่ะ...ขอโทษค่ะเพิ่งได้ไปหมาดๆ คือพี่ไม่คุ้นกับ ชื่อคุณไพวรรณ ขันตกิจนะค่ะ จริงสิพี่ยังเข้าไปแซวคุณนิดหน่อยเลย ....นี่แหล่ะโทษของความมั่นใจในตัวเอง...เห็นๆ.....
คุณบอนคะ
ครูอ้อยมีบันทึกใหม่แล้ว เรียนเชิญคุณบอนเป็นพิเศษ และทุกท่านด้วยนะคะ
เอามาฝากค่ะ มือกลางวันวันอาทิตย์นี้ ดญ.ชาสิลา(นางแบบ)
เห็นตั้งแต่ตอนก่อนไปทานข้าวแล้วครับครูอ้อย
โอ้วววว..รูปภาพเผ็ดถึงใจ ซี๊ดซ้าดถึงทรวงเลยนะครับพี่เมตตา
คุณบอนสละสิทธิ์แน่นะ งานผ้าป่ารวมญาติครูอ้อย คนไป 4ชั่วคน แล้วจะหาว่าไม่บอก เดี๋ยวจะว่ารักแต่คุณขจิต บอกแต่คุณขจิต
เครื่องแฮงค์บ่อยๆ เปิดตามอ่านแทบจะไม่ทันแล้วครับ ไปบอกตรงไหนยังไงเนี่ยงานผ้าป่า...
ลูกสาวครูอ้อยไปแน่นะ??
ไปตั้งแต่ย่าจนเหลน ก็คิดดูสิไปหรือเปล่า ตาโตเชียวนะ น้ำลายหก เจ็ด แปด ด้วย
เพิ่มเติมรายละเอียดต้อนรับได้ 200 คน คุณบอนสนใจหรือเปล่า อย่ามองอย่างนั้นสิ เชื่อกันบ้างสิ สุดคะนึงพูดนะ
what when where how แจ้งมาให้ชัดเจนสิครับ
มาตอบ...ส่วนที่ถูกพาดพิง
เรื่องรางวัลสุดคะนึง ไม่ซีเรียสค่ะ ได้รางวัลก็ดี ได้เสื้อฟรีมาหนึ่งตัว และเป็นกำลังใจให้เขียนบันทึกต่อไป นึกๆไปมันก็ปลื้มนะที่มีคนชอบงานเขียนของเรา อย่างน้อยก็กรรมการล่ะ (ถ้าไม่ชอบ จะให้รางวัลทำไม จริงมั๊ย...)
รางวัลเป็นเรื่องของเจ้าของรางวัลและกรรมการ จะให้ใครก็สุดแล้วแต่เจ้าของรางวัลล่ะนะ (เพราะเราไม่ได้ส่งเข้าประกวด) โปรดระลึกว่า บล็อกที่ได้รับรางวัลทั้งหลายน่ะ ต้องมีอะไรดีซักอย่างที่กรรมการมองเห็น แต่คนอื่นอาจไม่เห็น ของแบบนี้ต่างจิตต่างใจ และก็ไม่ได้หมายความว่าบล็อกที่ได้รางวัลดีกว่าบล็อกโน้น บล็อกนี้ เพียงแต่...เข้าตากรรมการ ณ.ตอนนั้น (ตามข้อกำหนด)
ถ้าคุณบอนชอบบล็อกใดเป็นพิเศษ อยากให้รางวัล ก็คงไม่ยาก ตั้งขึ้นมาสิ BON AWARD (รางวัลเป็นเสวนาส้มตำ 1 จาน)
ส่วนที่บอกว่า ชิน น่ะ ไม่ได้ชมนะจ๊ะ แต่ชินจริงๆ เป็นความคุ้นชิน ซึ่งแปลว่า นายบอน ไม่ได้เป็น noboby แต่เป็น somebody ใน gotoknow ถ้าช่วงไหนที่หายไป gotoknow จะเงียบสงบเป็นพิเศษ ..เหอะๆๆๆๆๆ
ปล. จะเรียกพี่นิดหน่อย ก็ได้นะ อนุญาต
คราวหน้าอย่าลืม... เสวนาจานลาบ
ที่กาฬสินธุ์ มีเนื้อทุบ หมูทุบอร่อย...
อยากกิน.
เย็นย่ำ ภารกิจสร่างซาได้มีเวลาพิจารณาเขาเอาเราไปคุ้ยอะไรกันในวง "ส้มตำ"
พี่ เมตตา - ทำไม หนอ...คุณบอนถึงคิดอะไรได้ ยาวๆ และต่อเนื่องได้ขนาดนี้ ขอชมเชย..กินข้าวกับอะไรคะ...พี่จะได้จัดเมนูนั้นให้ลูกสาวทั้งสองของพี่ กินบ้างค่ะ อีกอย่าง..มาขอบคุณที่ นำภาพพี่มาเป็น Presenter ในบันทึกค่ะ...และบอกอีกอย่างว่า...พี่ไม่ใช่คน สคส.ค่ะ ติดตามมาจากความเห็นข้างต้นจึงมานั่งไตร่ตรอง บทสนทนาของมิตรแดนไกล
คู่สนทนา 1 -
1.สังเกต การเลือกคำมาใช้เพื่อยกย่องอย่างเหมาะสม
2.ใน gotoknow มีคนที่วิเคราะห์ เขียนบันทึกได้ดีตั้งมากมายหลายคน แต่ยังไม่โดดเด่นโดนใจพี่เมตตา เพราะเขายังไม่ได้เขียน หรืออ้างอิงถึงพี่เมตตาให้เห็นกันจะจะหรือเปล่า
ขอบคุณค่ะคำชมที่ออกจากใจ...ก็เป็นอย่างนี้หล่ะ...อิ..อิ.. แท้จริงไม่ค่อยชอบให้ใครเอาไปพูด หรืออ้างอิงถึงพี่เมตตาให้เห็นกันจะจะ เท่าไรนัก....เพียงกล่าวชมจากความคิดยาว ที่แตกต่างจากตนที่คิดสั้น นี่เป็น g2k ที่สอนให้พี่เปิดกว้างรับมุม มุก คนอื่นเสมอๆ
คู่สนทนา 2 - ประเด็นของความต่อเนื่อง กับความประหลาดใจของพี่เมตตานั้น อาจเป็นเพราะคาดไม่ถึง ว่า คนที่ไม่ควรจะคิดได้ กลับคิดได้ แต่ถ้าเป็นนักวิชาการ วิจัยอาวุโส ผู้บริหาร ด๊อกเตอร์ หรือรองศาสตราจารย์ ถ้าคิดแบบนี้ จะไม่น่าแปลกใจเลย เพราะมีความรอบรู้ ประสบการณ์สูง ที่หลายคนยอมรับตั้งแต่เห็นชื่อแล้ว
ไม่เคยดูคนที่ ยศถาบรรดาศักดิ์ ขอยืนยัน
คู่สนทนา 1 - เพราะเป็นนายบอนคนธรรมดา ไม่ใช่ ดร.บอน ศาสตราจารย์บอน เลยทำให้หลายคนประหลาดใจก็เท่านั้น หลายคนชอบใช้ระดับความรู้มาตัดสินคนอื่นว่าจะคิดได้หรือไม่ แต่อย่าลืมว่า ปราชญ์ชาวบ้าน คนในชนบทหลายคน คิดอะไรที่ดีๆได้มากกว่าคนที่เรียนสูงๆตั้งหลายคนเช่นกัน
ไม่เคยดูคนที่ ยศถาบรรดาศักดิ์ ขอยืนยัน
นายบอน - พี่เมตตา มองคนที่แสนจะธรรมดา จากความไม่ธรรมดา จนนึกถึงลูก แต่ในความไม่ธรรมดาที่ชื่นชม สังเกตสิ ยังมีการพลั้งเผลอเช่นกัน ตรงที่เอารูปพี่เมตตาเอามาแปะในเนื้อหาที่หาที่กล่าวถึงคนใน สคส. แล้วมาเขียนแก้ตัวว่า เอารูปมาแปะไว้เพราะเหตุผลนั้นอย่างนี้
พี่เมตตาคิดถึงลูกตลอด 24 ชม.ค่ะ ตัวเองคิดยาวไม่เป็นเห็นใครคิดยาวเป็น ก้น่าจะเก็บมาสอนลูกให้ทำสิ่งที่เราทำไม่ได้เป็น สำนึกความเป็นแม่ที่แสนธรรมดา
คู่สนทนา 2 - เพราะคนธรรมดา ย่อมมีผิด มีถูกอยู่แล้ว
ใครๆ ก็ผิดบ้างถูกบ้างปะปนกันไป ไม้เว้น
สวัสดีครับคุณนิดหน่อย
สงสัยจะเขียนบันทึกยาวไป จนเป็นภาระให้เสียเวลามาตามตอบ งั้นคราวหน้าถ้าพาดพิงคุณนิดหน่อย ก็จะพาดพิงให้ยาวขึ้นไปอีก
แต่ที่จะให้ตั้ง BON AWARD เนี่ย แน่ใจนะครับ เดี๋ยวได้โดยพาดพิง โดนกระแซะ โดนว่าจนนอนไม่หลับหรอก
เพื่อนที่คุยกันในเสวนาจานส้มตำ เค้าเรียกคุณนิดหน่อยว่า ป้า...
ให้มาเรียกพี่เนี่ย พยายามลดอายุจังเลยเนาะครับ
เสวนาจานลาบ มันคาวนะครับ กินไม่ได้บ่อยๆเหมือนส้มตำ 5555
พี่เมตตาครับ
ไม่จริงล่ะมั้ง คิดยาวๆไม่เป็นนี่ ถ้าคิดถึงลูกได้ตลอด 24 ชั่วโมง ถือว่ายามแล้วล่ะครับ นายบอนยังไม่สามารถคิดถึงใครได้ตลอด 24 ชั่วโมงเหมือนพี่เมตตาเลย
คงเพราะไม่มีคนที่รักมากๆ เหมือนที่พี่เมตตารักลูกก้ได้กระมังครับ
สวัสดีค่ะคุณบอน
- สัปดาห์นี้เป็นสัปดาห์ปันผลคืนกำไรสู่ลูกค้า
- เรียนเชิญอ่านที่นี่ค่ะ
ขอบคุณค่ะ ที่ให้เกียรติกล่าวถึง