ความพอดี...ที่ลงตัว...กับการเขียนblog


อยากเตือนนักบันทึกมือใหม่หัดเขียน เช่นฉัน...ให้หาความพอดีในตัวเองให้พบ ...ก่อนที่ท่านจะมีแต่เพื่อนใน Blog…แต่ไม่เหลือเพื่อนในชีวิตจริง...ทั้งที่ทำงานหรือที่บ้าน

ฉันเข้ามาพูดคุยใน Blog.GotoKnow ได้ประมาณ เดือนเศษๆ.....ฉันได้พบอะไรหลายอย่าง...

ฉันเห็นการพูดคุยกันฉันท์เพื่อน…

ฉันเห็นการหยอกล้อกัน...สร้างความเป็นกันเองดั่งคนในครอบครัวเดียวกัน

ฉันเห็นการพูดคุยที่สุภาพ อ่อนโยน ปลอบใจให้กันและกัน

ฉันเห็นการแนะนำ...การให้ความรู้...การช่วยกันค้นหาความรู้มาแบ่งให้กัน .....

บางครั้งฉันเห็นคล้ายกับมีกลุ่มย่อยๆแบ่งเป็นกลุ่มๆ...ตามแต่ที่ตนชอบ...ถนัด...หรือเวลาพึงมีเอื้อให้..

บางกลุ่มพูดคุยกันเป็นธรรมชาติ...เรื่องราวของชีวิตธรรมดาๆ...ที่คนทั่วไปปฏิเสธไม่ได้….

บางกลุ่มพูดคุยแลกเปลี่ยนความคิดเห็นกันและกัน

บางกลุ่มคล้ายๆเป็นนักศึกษา ป.โท.และ ดร.

บางกลุ่มพูดคุยกันในหลักวิชาการขั้นสูงของการแลกเปลี่ยนเรียนรู้.....ที่ฉันฟังแล้วไม่ค่อยจะเข้าใจ…มันยากเกินไป…. ....

อาจมีอีกหลายกลุ่มที่ฉันยังไปไม่ถึง....

บางคนมีเวลาคุยได้นานๆ......คุยกันนานๆ...

บางคนคุยได้เพียงสั้นๆ......โต้ตอบเล็กน้อยพองาม....

บางคนเข้ามาคุยบ่อยครั้ง......หยอกล้อกัน..

บางคนนานๆเข้ามาครั้ง…เล่าเรื่องราวอย่างมีสาระ......

บางคนนอนดึก..... บางคนตื่นเช้ามากๆ.... .....ฉันว่าบางคนไม่นอนก็ยังมี......

ฉันลองทำบ้าง ฉันลองนอนดึก....ทำให้ลูกต้องนอนดึกตามไปด้วย... ฉันลองตื่นเช้ามากๆ....ทำให้ลูกต้องตื่นเช้าตามไปด้วย...

ฉันพบกลุ่มคนบางกลุ่มตื่นเช้ามากแล้วแวะมาพูดคุยกันนิดๆ หน่อยๆ...ก่อนออกไปทำงาน..

ฉันลองคุยวิชาการ (คุณภาพวิสัญญีที่ฉันว่าฉันรู้ดีที่สุด)...ไม่ค่อยมีใครคุยกับฉัน

ฉันลองคุยเรื่องพยาบาล...เริ่มมีคนคุยด้วยบ้าง.... ..

ฉันชอบตลก...ชอบเรื่องไร้สาระ?...ฉันชอบหยอกล้อกับผู้คนในห้องผ่าตัด...ไม่ว่าจะเป็นพนักงาน...แม้กระทั่งแพทย์ผ่าตัดอาวุโสที่ใครๆว่าดุ...ท่านก็สนุกกับฉัน.....

ฉันลองเขียนเรื่องตลกที่พบในขณะทำงานในห้องผ่าตัด.....ที่นี่.. http://gotoknow.org/blog/nurseanaesthjoke

...มีคนเข้ามาอ่านและพูดคุยด้วย...

ฉันว่าบางครั้งนักวิชาการน่าจะมีอะไรผ่อนคลายบ้าง.... ฉันไม่อาจแลกเปลี่ยนวิชาการที่ฉันไม่ถนัดได้.....แต่ฉันอยากทำให้ท่านเหล่านั้นหัวเราะบ้าง...ก่อนออกไปทำงานที่ใช้สมองจนอาจจะปวดหัว ....

อย่างน้อยฉันก็ยังมีประโยชน์....

 เรื่องของฉันอาจเป็น...Dirty Joke...ซึ่งในห้องผ่าตัดชอบพูดคุยกัน(ใครมีประสบการณ์คงไม่ปฏิเสธ) ...

ฉันอาจจะต้องยอมให้ภาพพจน์ที่ฉันยังไม่มีในสายตาของใครๆ (เพราะยังไม่มีใครรู้จักฉัน)...ดูแย่ลงบ้าง.... ฉันก็ยอม...เพราะฉันอยากให้ท่านมีความสุข ...

และสุดท้ายฉันก็พบว่า... การบันทึกลงใน Blog. ต้องใช้เวลาและสมองมากจริงๆ.... โดยไม่รู้ตัว....

หากให้เวลากับการบันทึกใน Blog มากเกินไป...ท่านอาจจะลืมตัว...ลืมครอบครัวโดยไม่รู้ตัว...(เช่นเด็กวัยรุ่นที่ chat. กันจนไม่อยากจะหลับจะนอน...)

 อยากเตือนนักบันทึกมือใหม่หัดเขียน เช่นฉัน...ให้หาความพอดีในตัวเองให้พบ ...ก่อนที่ท่านจะมีแต่เพื่อนใน Blog…แต่ไม่เหลือเพื่อนในชีวิตจริงทั้งที่ทำงานหรือที่บ้าน

        อย่าลืม!....หาความพอดี...ที่ลงตัวให้ได้....นะคะ...

        ด้วยความห่วงใยอย่างแท้จริงจากเพื่อนถึงเพื่อน

หมายเลขบันทึก: 60761เขียนเมื่อ 17 พฤศจิกายน 2006 23:57 น. ()แก้ไขเมื่อ 15 มิถุนายน 2012 00:15 น. ()สัญญาอนุญาต: จำนวนที่อ่านจำนวนที่อ่าน:


ความเห็น (45)

สวัสดีค่ะคุณกฤษณา

ชอบแนวคิดเกี่ยวกับบล็อกของคุณนะคะ..

ประเด็นการหาความพอดีที่ลงตัวเป็นสิ่งหนึ่งที่น่าคิดมากๆค่ะ..ครั้งหนึ่งเมื่อเริ่มเข้าG2Kใหม่ๆตัวเองก็ติดเสน่ห์แห่งการอ่านและติดตามบล็อกเช่นกัน..เมื่อเพื่อนร่วมสนทนาห่างหายไปก็เริ่มซาลงประกอบกับไม่สบายและภาะกิจทำให้ลดเวลาลงไป..

หากสนใจจะเรียนต่อทางด้านจิตวิทยา..มีเปิดสอนหลายมหาวิทยาลัยนะคะ..ดิฉันเห็นพยาบาลหลายคนมาเรียนโทหรือเอกและได้ปริญญาทางจิตวิทยาเยอะแยะเลยทั้งๆที่ก็ต้องอยู่บุญแถมโอทีก็ไม่น้อย..ช่างเป็นมนุษย์เหล็กไหลจริงๆ...

ขอลาไปพักผ่อนก่อนล่ะค่ะ...โชคดีนะคะ

สวัสดีค่ะ คุณ seanqia

         ยินดีจริงๆที่ได้รู้จักค่ะ  ขอบคุณสำหรับกำลังใจและคำแนะนำที่ให้ไว้

        ดิฉันเห็นแนวทางด้านจิตวิทยาจากเพื่อนแล้ว  (อย่างที่พูดไว้ข้างบน...ไม่มีผิด..)ไปแอบอ่านคร่าวๆ...แล้วก็พบว่าสิ่งที่ฉันอยากรู้...หาได้จากที่ไหน..

      จะขออนุญาตเข้าไปแอบอ่านนะคะ...ขอบคุณค่ะ....

     (ขอให้สุขภาพแข็งแรงไวๆค่ะ)

  • แวะมาให้กำลังใจครับ
  • เขียนเรื่องที่ถนัดจะมีความสุขมากครับ
  • ตอนไปขอนแก่นไม่ทราบว่าได้พบกันไหมครับ
  • ขอให้มีความสุขกับการเขียนครับ
  • ไม่คิดว่าจะได้พบกันนะคะเพราะดิฉันมิได้มีภารกิจที่เกี่ยวข้องกับ KM มข.หรือของคณะแพทย์ค่ะ(จริงๆแล้วก็อยากพบนะคะ..คล้ายๆอยากพบดารา...)...ที่ทำมาเพราะใจรักจริงๆค่ะ
  • เพียงอยากให้มีคนรู้จักงานวิสัญญีและพยาบาลวิสัญญีบ้าง...ก็เท่านั้นค่ะ
  • ขอบคุณจริงๆค่ะสำหรับกำลังใจที่มีให้นักปฏิบัติ..วิสัญญี...เช่นดิฉัน

                                ขอบพระคุณอีกครั้งค่ะ

บันทึกนี้วิเคราะห์พฤติกรรมการเขียน อ่าน และคิด ของสมาชิกชาว G2K ได้ชัดมากนะคะ
  • เห็นด้วยอย่างยิ่งค่ะ กับความ "พอดี" ที่ blogger (ทั้งมือใหม่และมือเก่าเลยค่ะ) ทุกคนต้องหาคำตอบให้ตนเองให้ได้...ขอบคุณมากนะคะ

เรียน พี่เม่ย ค่ะ

         ดีใจจริงๆค่ะที่ได้ต้อนรับชาว มอ.สงขลา ผู้เป็นต้นแบบการปฏิบัติคุณภาพ....

       ที่ฉันได้เริ่มต้นเรียนรู้คุณภาพของจริง....ที่มิใช่มีแต่ทฤษฎี...ดิฉันได้มีโอกาสไปดูงานคุณภาพพร้อมๆกับเพื่อนรพ.ศรีนครินทร์ มข.ขอนแก่น.เมื่อประมาณ 5 ปีที่แล้ว...ยังประทับใจไม่เคยลืมเลยค่ะ...

ความเป็นคุณภาพที่มิใช่เพียงเพื่อให้ใครประเมิน...เป็นคุณภาพเพื่อผู้ป่วยอย่างแท้จริงของชาว มอ.

   มิตรภาพที่อบอุ่นมากตลอดเวลาที่อยู่ที่นั่น

                       ขอบพระคุณอีกครั้งค่ะ

Elephantสวัสดีครับ

  • มาทักทายและเป็นกำลังใจครับ
  • ผมอยากเป็นพยาบาลดมยาบ้างครับ
  • ต้องทำอย่างไรครับ อบรมที่ไหนได้บ้างครับ

สวัสดีค่ะ คุณจ๊อด

  • ไม่คิดว่าคุณจะสนใจเรียนเป็นพยาบาลดมยาจริงๆ..น่าจะล้อเล่นละมากกว่า
  • ที่จะเล่าให้ฟังเผื่อมีท่านใดสนใจก็จะทราบข้อมูลไปด้วยค่ะ
  • ต้องมีต้นสังกัดส่งมาค่ะ (เขาไม่ให้เรียนทุนส่วนตัว..ไม่รู้กลัวอะไร)..ส่งไปราชวิทยาลัยวิสัญญีแพทย์แห่งประเทศไทย..แล้วเขาจะหาที่ลงเรียนให้..อาจเป็นศิริราช..  รามา..มข.หรืออื่นๆ
  • เรียน 1 ปีค่ะ..สอนทฤษฎี-ปฏิบัติทางวิสัญญีวิทยาทั้งสิ้น...
  • หลักสูตร 1 ต.ค.-30 ก.ย.(ปีงบประมาณพอดี...เอื้อให้ได้เงินเดือนขึ้นพอดีเหมือนกัน)
  • เห็นว่าสาธารณสุขเบิกได้สารพัดค่ะ..เงินเดือนก็ได้...ค่าที่พัก..  ค่าเดินทาง..เบี้ยเลี้ยง...
  • ตอนดิฉันเรียน ปี 2524 สมัยนั้นTV สีแพงมาก เรียนจบ เพื่อนซื้อได้สบายเลย..แต่ฉันเรียนทุน รพ.สมเด็จ ณ ศรีราชา ชลบุรี.ได้แต่เงินเดือน อย่างอื่นไม่ได้ค่ะ
  • ไม่ทราบว่าตอนนี้เขาได้อะไรกันบ้างนะคะ

    ยินดีมากจริงๆค่ะที่เข้ามาทักทาย...ขอบพระคุณยิ่งค่ะ....

สวัสดีค่ะ ชอบบันทึกนี้ค่ะ...พอไหวพอดี...ทำให้ดิฉันนึกอะไรขึ้นมาได้เคยอ่าน...ผ่านๆ มิตรทางไกล มิตรใกล้ตัว ขอประติดประต่อ...อาจจะได้เขียนออกมาซักเรื่อง...จากบันทึกนี้ของคุณกฤษณา ขอบคุณค่ะ

เรียน  ท่านอ.เมตตา ค่ะ

  • ขอบคุณที่แวะมาพูดคุยค่ะ
  • ดีใจที่อาจารย์ชอบ....  ทำให้มีกำลังใจขึ้นอีกโขเลยค่ะ

 

สวัสดีค่ะ คุณจ๊อด

  • ขอบคุณสำหรับ Elephant ที่ส่งมาให้เมื่อวานนี้ค่ะ
  • ขอโทษที่ไม่ได้ขอบคุณตั้งแต่เมื่อวาน..ทำไมไม่เห็นก็ไม่ทราบ...สงสัยจะง่วงนอนน่ะค่ะ

สวัสดีค่ะคุณกฤษณา

  • ครูอ้อยอ่านแล้ว..บันทึกของคุณกฤษณา  เกิดจากการอ่านมาก  และเขียนออกมาจากใจ 
  • ดีมากเลยค่ะ  ครูอ้อยส่งกำลังใจมาเขียนต่อไปนะคะ

อรุณสวัสดิ์คะ...คุณพี่กฤษณา

กะปุ๋มอ่านบันทึกนี้แล้วชอบมาเลยคะ...เพราะใช่เลย!!

กะปุ๋มจะมี blog ที่พูดถึงเรื่องงาน....ซึ่งไม่ค่อยมีคนอ่านหรือให้ความเห็นมาก...แต่ก็ไม่ได้กังวลอะไร เพราะเป็นสิ่งที่กะปุ๋มอยากบันทึกไว้...

เลาที่เขียนบันทึกไม่ได้พุ่งเป้าว่าจะมีใครมาอ่านแต่จะ...เขียนเพราะอยากเขียนและอยากบันทึก เพราะโดยปกตินิสัยชอบ...เขียน และเขียน...ดังนั้นจึงไม่แปลกว่าเวลาที่เราเขียนเรื่องงาน...จึงไม่ค่อยมีใครอยากอ่าน..เพราะในแต่ละวันก็คลุกอยู่กับงาน...เวลาที่จะอ่านจริงๆ..คือ การต้องการข้อมูล...ดังนั้นกะปุ๋มจึงมองว่าเรามีอะไรที่เป็นสิ่งสำคัญ ประเด็นสำคัญ...ในงานบันทึกไว้เลย...เพราะคิดว่าอาจเป็นประโยชน์..ได้ไม่ ณ เวลาใดก็เวลาหนึ่ง...

เป็นกำลังใจให้เสมอนะคะ

^__^

กะปุ๋ม

สวัสดีค่ะ ครูอ้อย คิดถึงครูอ้อยมากเพราะไม่ได้คุยด้วยหลายวันแล้ว เห็นครูอ้อยยุ่งๆอยู่กับงานน่ะค่ะ...ก็เลยไม่ได้รบกวน... ขอบคุณมากค่ะที่ให้กำลังใจอยู่เรื่อยๆ...เสมอมา... เรียนด้วยความรักและเคารพค่ะ

คุณหมอที่ว่าดุ น่าจะเป็นอาจารย์หมอสมบูรณ์ ผมดูท่านท่าทางใจดีนะครับ...แถมยังมีอารมณ์เขียนบันทึกแบบสบายๆ น่าสนใจดีครับ

ผมชอบบันทึกนี้ของ พี่พยาบาลดมยามากครับ เขียนได้ถูกใจ ใช่เลย และเป็นวิถีที่เราเห็นอยู่

ไม่รู้ว่าผมอยู่กลุ่มไหน ไปเรื่อยๆ เพราะแต่ละวัน เวลา อารมณ์ต่างกันครับ

เชียร์ครับ!!!!

สวัสดีค่ะ..คุณกะปุ๋ม.... ขอบคุณจริงๆค่ะที่เข้ามาให้กำลังใจอยู่บ่อยๆ....ยังได้คุยกับท่าน อ.สมบูรณ์เลยว่า คุณกะปุ๋มตื่นเช้ามากๆเลย..ขยันจริงๆค่ะ....ขอให้กำลังใจเช่นกันค่ะ...ขอบคุณอีกครั้งด้วยความจริงใจค่ะ
เรียน คุณจตุพรค่ะ... คุณจตุพรเดาผิดค่ะ..ท่านอ.หมอสมบูรณ์ เป็นคนน่ารักมาก...เป็นเพื่อนที่ดี..เราพูดคุยกันได้เกือบจะทุกเรื่อง..ให้คำแนะนำและกำลังใจมาโดยตลอด..เจ้าของคำพูดที่ว่า "อย่าเพิ่งเหนื่อยเสียก่อนนะครับ..ขอให้กำลังใจ"(เจ้าตัวเองก็คงไม่ทราบว่ามีบางคนซึ้งในน้ำใจของท่านอยู่...เพราะไม่เคยได้บอก..ขอขอบคุณท่านไว้ ณ ที่นี้เลยค่ะ).... คุณจตุพรจัดอยู่ใน "กลุ่มกฤษณา"( หรือ "กลุ่มปริศนา" )ดีคะ.....ขอบคุณมากจริงๆค่ะที่แวะมาให้กำลังใจ
  • ตามมาจากบันทึกของท่านอาจารย์หมอสมบูรณ์ครับ
  • นับว่าเป็นข้อเขียนที่ดี มีสาระ บันเทิง ข้อคิด ครบรสเลยทีเดียวครับ
  • ขอบคุณครับ

Reading your note makes me thinking how to control my socialization on this blog. I agree with you krab that having new friends from the blog is good thing, but inappropriate communications wit them may change your outside participation.

However, I really like to read and learn someone's thoughtful note and take a useful information home always krab, esp while living far from Thailand.

Have a nice day...greeting from Perth, Western Australia krab.

  

ผมถูกพาดพิง: คุณจตุพร ครับบังเอิญว่าผมไม่ใช้หมอผ่าตัด เลยรอดตัวไป (ผมไม่ดุใคร โดยไม่จำเป็นครับ..ที่ผ่านมาจำเป็นทุกราย) บันทึกคุณกฤษณาครั้งนี้ แสดงให้เห็นว่านักเขียน blog มือใหม่ก็มีศักยภาพหากได้รับการพัฒนาอย่างต่อเนื่อง จะคอยติดตามให้กำลังใจต่อไปครับ

เป็นกำลังใจให้คุณกฤษณาในการเขียนบล็อกเช่นกันค่ะ :)

อาจารย์ นพ. สมบูรณ์ เทียนทอง  กำลังบอกคุณ กฤษณา สำเร็จ ว่า

"อย่าเพิ่งเหนื่อยเสียก่อนนะครับ..ขอให้กำลังใจ"

..................................................................................

เช่นกันครับ!!!!

เรียน ท่าน อ.นพ.สมบูรณ์ เทียนทองค่ะ

  • ขอบคุณที่ยังคอยให้กำลังใจอยู่เสมอมา
  • "นักเขียน blog มือใหม่ก็มีศักยภาพ"...เนื่องด้วยท่านเป็นเพื่อนที่อยู่ข้างๆ(แม้อยู่ห่างๆ)มาโดยตลอดค่ะ

                       ขอบพระคุณอีกครั้งด้วยความจริงใจค่ะ

เรียน ท่านอ.ดร.จันทวรรณ ค่ะ

  • อยากจะเรียนว่า ท่านก็เป็น"คนสำคัญ" ผู้หนึ่งที่มีส่วนทำให้ดิฉัน"ผู้กำลังหัดเดิน" ได้ "เดินเป็น"(แม้จะยังเดินไม่แข็ง)
  • ขอขอบพระคุณท่านมา ณ ที่นี้ด้วยเลยค่ะ

         ขอบพระคุณอีกครั้งด้วยความจริงใจค่ะ

เรียน ท่านAjarn Supalak Khemthong

  • ขอบคุณท่านอาจารย์ศุภลักษณ์ เป็นอย่างสูงค่ะที่กรุณาแวะมาพูดคุย
  • ดิฉันจะขออนุญาตกลับบ้านไปปรึกษาอาจารย์สอนภาษาอังกฤษที่บ้านก่อนนะคะ (โชคดีที่มีอาจารย์สอนภาษาอังกฤษประจำตัวที่บ้านค่ะ)แล้วจะกลับมาเรียนอาจารย์ใหม่...เป็นภาษาอังกฤษค่ะ
  • จะพยายามพัฒนาตัวเองอย่างที่ท่านอาจารย์สมบูรณ์แนะนำค่ะ

                   Thank you for your comment.

 เรียน  คุณจตุพรค่ะ

  • ขอบคุณค่ะที่ช่วยแปลความหมายในบันทึกตอบของท่าน อ.สมบูรณ์

                               ขอบคุณอีกครั้งค่ะ

เรียน ท่าน อ.เมตตา ค่ะ

  • ขอบคุณที่แวะมาคุยค่ะ
  • อ่านแล้วชอบครับ สบาย สบาย สไตล์มยุรา ดีครับ
  • แวะมาให้กำลังใจครับ

คุณ ไมโตค่ะ

  • ขอบคุณค่ะที่เข้ามาให้กำลังใจ
  • ไม่นานนี้คุณไมโตจะได้เป็นที่ปรึกษาดิฉันแน่นอน...เพราะดิฉันกำลังจะหาวิธีการลดความเครียดผู้ป่วยขณะเฝ้า..ระหว่างผ่าตัด...อย่าเพิ่งทิ้งกันนะคะ...ขอร้อง..
คุณกฤษณาครับ
  • จริงๆแล้ว การที่ได้คุยกับผมน่ะ น่าจะก่อความเครียดมากขึ้นนะครับ หลายคนเขาว่ากันอย่างนั้น
  • ไม่เชื่อ ลองถามคุณกะปุ๋มดูซิครับ เธอเครียดเพราะคุยกับผมมาแล้ว
  • ขอบคุณครับ สำหรับการเล่าเรื่องราวที่สนุกมากในบล็อกคุณเมตตา
  • ตัวของคนเรามีหลายอารมณ์ค่ะ...น้องกะปุ๋มคงโชคร้ายที่ได้คุยกับคุณไมโตตอนอารมณ์ไม่ดี...แต่ดิฉันโชคดี...ที่ได้คุยกับคุณไมโตตอนอารมณ์ดี
  • น้องกะปุ๋มขา..."แข่งเรือแข่งพายน่ะแข่งได้....แต่แข่งบุญแข่งวาสนา...ที่ได้คุยกับคุณไมโต..ตอนอารมณ์ดี...มันแข่งกันไม่ได้หรอกค่ะ"

เป็นมุมมองที่วิเคราะห์ได้น่าสนใจมากค่ะ ได้แอบแวะไปกวาดๆดูบล็อกของคุณกฤษณามาแล้วบ้าง (ตามประสาคนเวลาน้อย) ชอบวิธีการของคุณกฤษณาจังค่ะ รู้สึกว่าใช้เวลา 1 เดือนกับ GotoKNow ได้คุ้มค่าจังนะคะ

สำหรับตัวเอง แลกเวลา GotoKnow กับงานอดิเรกที่เคยทำค่ะ และ พบว่าเป็นการพักผ่อนที่ดีจริงๆหลังจากการใช้เวลาเต็มเหยียดในวันหนึ่งๆ เชื่อว่าสมดุลหาได้ไม่ยาก หากเราเป็นตัวของเราเองจริงๆ ทั้งนอกบล็อก และในบล็อกค่ะ

จ๊ะเอ๋...คุณโอ๋..พรุ่งนี้ต้องเข้าบางกอกแต่เช้า...ยังไม่นอนเหรอคะ....

  • คุณกฤษณา ช่างมีมุมมองเชิงบวก มากเหลือเกินครับ
  • ผมชอบวิธีคิด มุมมอง ตลอดจนวิธีการถ่ายทอดของคุณกฤษณาครับ แต่ทั้งหมดนี้ชอบน้อยกว่าการมีเจตนาที่ดี และความตั้งใจทำเพื่อคนไข้อย่างดีที่สุดของคุณกฤษณาครับ
  • ตามมาชื่นชมวิธีคิด วิธีมองของคุณกฤษณาค่ะ

  • สำหรับตัวเองแล้ว ถ้าเราจะบันทึกเรื่องดี ๆ ให้สาระกับตัวเองและคนอ่าน ต้องใช้เวลามาก และใช้ความคิดมากด้วยเช่นกัน บางครั้งก็รู้สึกเหมือนกันค่ะว่าเรานั่งอยู่หน้าคอมมากไปหรือเปล่า

  • คงไม่มีใครบอกได้ว่าระดับของความ "พอดี" ของตัวเองอยู่ตรงไหน นอกจากตัวเราเอง

  • ขอบคุณมากค่ะสำหรับมุมมองที่สะท้อนให้เห็นวิถีทางการคิดที่ต้องใช้การวิเคราะห์ในบันทึกนี้

  • นอกจากนี้ ดิฉันแอบสังเกตว่ามีบางคนเขียนบันทึกของตัวเองถี่มาก แต่แลกเปลี่ยนกับคนอื่นน้อย หรือแทบจะไม่โตตอบกับใครเลย แม้แต่เราเข้าไปพูดคุยกับเขา เขาก็ไม่พูดคุยกับเรา ก็ไม่รู้ว่าจะทำให้เขามีเพื่อนในที่ทำงานน้อยลงแล้วยังไม่มีเพื่อนใน gotoknow ด้วยหรือเปล่า

  • รวมถึงบางท่าน ที่มีความจำเป็นบางอย่าง ทำให้เขาคุยกับเราน้อยลง ตื้นขึ้นไม่ลึกซึ้งเหมือนเดิม เนื่องจากเขาไม่มีเวลาในการพูดคุยมากนัก และดูเหมือนเราจะเป็นฝ่ายไปพบเขา มากกว่าเขามาพบเราค่ะ

คุณโอ๋-อโณค่ะ

  • ขอบคุณสำหรับกำลังใจค่ะ
  • ว่างๆจะแวะไปคุยด้วยที่บ้านค่ะ

คุณ เมตตาค่ะ

  • ไปบางกอกกับเขาหรือเปล่าคะ
  • แล้วจะเหลือใครอยู่คุยกับ"กฤษณา"ที่บ้านบ้าง...เหงาปากแย่เลย

คุณ ไมโตค่ะ

  • ขอบคุณอย่างมากจริงๆสำหรับข้อคิดเห็นและกำลังใจค่ะ
  • งานใหญ่กำลังรอเราอยู่ค่ะ

คุณปวีณาค่ะ

  • ถูกต้องที่สุดค่ะที่ว่า...ความพอดีอยู่ที่ตัวของเรานี่แหละค่ะ...ไม่เกี่ยวข้องกับใครเลย..นั่นหมายถึงการที่เราทำแล้วมีสุขตามมา...สุขทั้งตัวเรา...และคนรอบข้าง

คุณ ปวีณาค่ะ

  • ขอบคุณสำหรับการแวะมาเยี่ยมประจำ  และข้อคิดเห็นค่ะ...ได้แง่คิดมาก...
  • เวลา"กฤษณา"คิดและเขียน...ไม่ค่อยได้คิดว่า..ตัวเองได้อะไรและคนอ่านได้อะไร...มักจะเขียนจาก..สิ่งที่ตัวเองคิดจะเขียนมากกว่าค่ะ...(ชั่วโมงบินยังน้อย)..เป็นวิธีคิดที่ดีค่ะ ...ขอบพระคุณยิ่งค่ะ

ฉันกลับมาอ่านบันทึกนี้ใหม่...เพื่อเรียกความรู้สึกเก่าๆที่เคยมีในสมัยก่อน...

........เพื่อช่วยเพื่อนฉัน...คุณแผ่นดิน...ให้หายเหนื่อยไวๆค่ะ

แวะมาขอบคุณความอาทรและคำแนะนำที่อบอุ่นราวกับการได้หนุนตักญาติผู้ใหญ่ของตัวเอง

....

บันทึกนี้  (บัดนี้)  ได้กลายมาเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตผมไปแล้ว...  เรื่องราวและมุมคิดมีจังหวะชีวิตของผมอยู่ในนี้อย่างชัดเจน 

......

เมื่อวาน  ผมเจองานไม่หนักแต่ถูกถมทับมาหลายวันโดยไม่รู้ตัว  จนอ่อนเพลียและอ่อนล้า  ยิ่งกลับมานั่งหน้าจอคอมฯ เพื่อเขียนบันทึกแล้วยิ่งเขียนไม่ได้  ยิ่งกลายเป็นทุกข์อย่างมหันต์....โดยเฉพาะเรื่องราวดี ๆ ของนิสิตอีกหลายเรื่องที่ผมรับปากจะเขียนให้กับพวกเขา..ผมกลับทำไม่ได้  ...

(สงสาร..เพราะเขารออ่าน...แต่กลับได้อ่านเรื่องของคนอื่นที่ยังไม่ใช่เรื่องของตนเอง)

.......

การบันทึกลงใน Blog. ต้องใช้เวลาและสมองมากจริงๆ.... โดยไม่รู้ตัว....

....

ที่ตรงนี้มีความรัก

ซึ้งประจักษ์ รักยิ่งใหญ่

บันทึกนี้มีชีวิต มีลมหายใจ

เหมือนชีวิตฉันอยู่ข้างใน..บันทึกนี้

.....

ผมไม่มีคำใดแล้วครับ....นอกจากขอบคุณ......

แวะมาย้ำอีกครับครับ..

ขอบพระคุณ อ.ติ๋ว  มาก ๆ ครับ...

อบอุ่น ราวกับญาติผู้ใหญ่มาปลอบโยน...

 

(ขณะที่ผมนั่งเขียนบันทึกอยู่ตอนนี้...แฟนก็นอนอ่านหนังสือการ์ตูนเรื่องหน้ากากแก้วอยู่ข้าง ๆ ...พรุ่งนี้เราจะกลับไปหา "ชีวิตของเรา"  ที่กาฬสินธุ์...)

ขอบพระคุณครับ.....ขอบพระคุณจริง ๆ ...และจะขอบพระคุณสืบไปอย่างไม่รู้จบ

 

ต้องขอประทานโทษคุณแผ่นดินค่ะที่เข้ามาอ่านช้าไปหน่อย...ขอให้พบความสุขบนความพอดีในเร็ววันคะ...
พบปัญหาการใช้งานกรุณาแจ้ง LINE ID @gotoknow
ClassStart
ระบบจัดการการเรียนการสอนผ่านอินเทอร์เน็ต
ทั้งเว็บทั้งแอปใช้งานฟรี
ClassStart Books
โครงการหนังสือจากคลาสสตาร์ท