ภาษาถิ่น เป็นรากเหง้าของวัฒนธรรม ภาษาถิ่นไทยใต้และสำนวนต่างๆมีความหมาย
มีนัยะที่หลายคนอาจไม่เข้าใจ เข้าไม่ถึง เป็นคำเปรียบเทียบ เช่น อ้ายรถรุน(รถเข็น) อ้ายว่าว
เหล่านี้เป็นคำด่าแบบเปรียบเทียบหมาย คนที่ต้องมีคนเข็นคนดันถึงจะไปได้ หรือต้องมีคนชักถึงขึ้นเหมือนว่าว
ยิ่งคำที่บ่งบอกอัตลักษณ์ของท้องถิ่น เช่น
แขกเมืองไทร
ไทเมืองคอน
จีนบ้านดอน(สุราษร์ธานี)
บาบาภูเก็ต*
อย่างที่พัทลุงก็มีอัตลักษณ์บ่งบอกตัวตนของท้องถิ่น เช่น
หนมจีน ตำหนาน
น้ำตาล บ้านแร่
พลู ท่าแค
กล้วยแก บ้านนา
ปลา ลำปำ
ข้าวยำ ปากยูน
เหล่านี้เป็นต้น หากย้อนรอยถอยหลังไปกึ่งศตวรรษ วัดวาในพัทลุง ก็มีนักอัจฉริยะได้ผูกเป็นคำคล้องจอง
บ่งบอกถึงความเป็นวัดที่ชัดเจน เช่น
บวชเรียน วัดสุวรรณ
บวชฉัน วัดป่าตอ
บวชฉัดตร้อ(เตะตระกร้อ) วัดโคกหัก
บวชขี้ลัก วัดควนปริง
บวชบ้าหญิง* วัดเกาะยาง
บวชเก็บตางค์ วัดแพรกหา
บวชวิปัชสนา วัดโคกโดน
บวชแข่งโพน วัด คอกวัว
บวชลืมตัว วัดลานแซะ
ซึ่งวัดเหล่านี้ยังมีอยู่ในตำบลของจังหวัดพัทลุง เหล่านี้เป็นต้น ที่หยิบยกมาไม่ใช่ลบลู่ดูแคลน
แต่ต้องการชี้ให้เห็นว่า ภาษาถิ่นที่สรุปรวบยอดออกมาบอกว่า
ไปบวชวัดวัดไหนแล้ว จะได้อย่างไร ปัจจุบันนี้ทุกวัดได้พัฒนาการศึกษาทั้งทางโลกและทางธรรม
มีความเจริญก้าวหน้าเป็นที่พึงพาเรียนรู้ของคนในชุมชน
(ขอบคุณข้อมูลจากทวดเกริกพล สุภาภรณ์เหมินทร์ นักปราชญ์ชุมชนแห่งตำบลแพรกหา อำเภอเมืองจังหวัดพัทลุง)
บาบา* คือคนที่มีเชื้อสายจีน พ่อจีน แม่ไทย
บ้าหญิง* จีบผู้หญิง
ดูพระนามพระมหากษัติย์ไทย(โดยเฉพาะ สมัยอยุทธยา) มีพระฉายาอยู่หลายพระนาม
เรียนท่าน sr
ขอเรียนรู้นามฉายาพระมหากษัตรย์ในอดีต ด้วยครับ
ขอบคุณยายธี
มะลิดอกใหญ่ที่ฝากมา
รอน้องมะเดื่อและครอบครัว อยู่ที่พัทลุง
คิดถึงสหายน้อย คงโตขึ้นเยอะ