หากมีคนอ่านแม้เพียงคนเดียว...บันทึกนั้นก็มีชีวิตอยู่...
ทิมดาบ ลูกรัก
เช้าวันนี้ เหมือนท้องฟ้าจะผลิแย้มแบบครึ่ง ๆ กลาง ๆ อยู่ระหว่างฝนจะตก หรือแดดจะออก พ่อตื่นมาทำแกงจืดให้ลูกเป็นอาหารเช้า ลูกรีบอาบน้ำและแต่งตัวอย่างรวดเร็วเป็นพิเศษ เพราะวันนี้เป็นวันแรกของการไปโรงเรียนด้วยตัวลูกเอง พ่อตัดสินใจอยู่นานหลายวัน ที่จะให้ลูกปั่นจักรยานไปโรงเรียน เพราะบ้านของเราห่างจากโรงเรียนเกือบกิโลเมตร และต้องผ่านถนนทางแยกถึงสามทางแยก แต่ถึงอย่างไร ลูกคงอยากพึ่งตนเอง ช่วยเหลือตนเอง และลูกบอกว่า จะจบปอหกแล้ว ดังนั้น จึงไม่มีเหตุผลที่พ่อจะปฏิเสธคำขอของลูก
เมื่อวานวันอาทิตย์ ช่วงเย็น ๆ พ่อได้พาลูกซักซ้อม สำรวจเส้นทางจากบ้านไปโรงเรียน ฝึกการมองถนน หันขวา- ซ้าย- ขวา ให้ครบสามครั้ง เมื่อเห็นว่าไม่มีรถ และคนก็ให้รีบข้ามถนน กว่าจะถึงโรงเรียน พ่อลุ้นตัวโก่ง เหงื่อซึมตามตัว จนแทบจะกลับคำไม่ให้ลูกถีบจักรยานมาโรงเรียน แต่ลูกยังยืนยันว่า ลูกทำได้ ทำให้พ่ออดคิดไม่ได้ว่า พ่อจะอยู่กับลูกไปตลอดเวลาเป็นไปไม่ได้แน่ ๆ พ่อเลยยอมจำนน
เช้าวันนี้ ลูกจึงปั่นจักรยานไปโรงเรียน โดยมีพ่อขับรถมอเตอร์ไซด์อยู่ห่าง ๆ อย่างห่วง ๆ ลูกผ่านถนนใหญ่ครั้งที่หนึ่ง ครั้งที่สอง และครั้งที่สาม พ่อเห็นลูกลงจากจักรยานหน้าประตูโรงเรียน เพื่อสวัสดีและเคารพคุณครู ลูกได้โบกมืออำลา โปรยยิ้ม และยกมือสวัสดีพ่อ เป็นภาพที่พ่ออดเปรียบเทียบกับการได้อุ้มลูกเป็นครั้งแรกของชีวิตพ่อ
จึงเป็นเช้าของวัน ที่ท้องฟ้าครึ่ง ๆ กลาง ๆ พร้อมกับใจของพ่อที่มีทั้งดีใจ และวิตกกังวลใจ แต่ค่อน ๆ มาทางอุ่นใจ
พ่อทำงานตามปกติ ตอนเช้าต้องขับรถยนต์ไปตำบลหนึ่งเพื่อร่วมรับการประเมินงานตำบลจัดการสุขภาพ และเวลาเกือบเที่ยง ต้องมาประชุมรับนิเทศงานสุขศึกษาที่โรงพยาบาล ทำงานเหมือนไม่ได้ทำงานเลย เพราะยังไม่ได้ดูแลผู้รับบริการสักคน
ตอนเที่ยง พ่อมากินก๋วยเตี๋ยวในหมู่บ้านที่พ่อทำงาน ลูกคนขาย เรียนมหาวิทยาลัยจะขึ้นปีสอง จู่ ๆ ถามพ่อว่า "คุณหมอ ทำไมไม่เขียนบันทึกหลายวันเลยค่ะ" ทำให้พ่อแปลกใจมากว่า มีคนในพื้นที่ที่ทำงาน อ่านเรื่องราวที่พ่อเขียนด้วย และยังให้กำลังใจว่า "อย่าหยุดเขียนนะ เพราะหนูชอบอ่าน"
ทำให้พ่อถามใจตนเองว่า ทำไมพ่อไม่เขียนบันทึกทุกวัน เหมือนที่พ่อชอบเขียน หลายวันผ่านมา พ่อมีข้ออ้างในใจตนเองเสมอ ๆ ว่า พ่อเหนื่อยบ้างล่ะ มีวัตถุดิบแต่ขาดแรงบันดาลใจบ้าง พอจะเขียนก็ไม่มีอะไรจะเขียนอย่างดื้อ ๆ และสุดท้ายก็ไม่เขียนแบบดื้อ ๆ
จนพ่อเสียดายเรื่องราวดี ๆ ที่เกิดขึ้นกับชีวิตของพ่อ ที่จะเขียนให้ใครสักคนอ่านและรับรู้ความรู้สึกของพ่อให้ห้วงเวลานั้น พ่อไม่ได้หวังว่า คนทั้งหมดจะชื่นชมบันทึกของพ่อเขียน หรือบันทึกของพ่อจะดีมาก ๆ จนไม่มีข้อติเลย ซึ่งเป็นไปไม่ได้เลย แต่พ่อรับรู้และสัมผัสได้ราวกับมันมีตัวตนว่า เมื่อพ่อได้เขียนบันทึก พ่อมีความสุขมาก ๆ อธิบายไม่ถูกเหมือนกัน
พ่อยังยืนยันว่า พ่อจะกลับมาเขียนบันทึกเรื่อย ๆ เป็นประจำ วันละนิดวันละหน่อย เพราะเป็นสิ่งเดียวที่ทำให้มีความสุข แทบไม่ต้องลงทุน เขียนไปเรื่อย ๆ นะ เหมือนลูกอ่านหนังสือวันละหน้า สองหน้า แล้วลูกก็มหัศจรรย์ใจของตัวเองว่า ทำไมผมอ่านหนังสือจบเล่มแล้ว
การทำอะไรไม่กดดันกับเวลา มีความสุขเล็ก ๆ กับสิ่งที่เราทำด้วยความรัก ไม่มีเงื่อนไขกับสิ่งที่ทำ ทำให้เราเติบโตไปพร้อมกับมัน เหมือนชีวิตของพ่อที่เติบโตไปพร้อม ๆ กับชีวิตของลูก
รักลูกเสมอ
พ่อ
จันทร์ 3 สิงหาคม 2558
(ภาพจาก https://pixabay.com/ มากกว่า 430,000 รูปถ่าย เวกเตอร์และภาพประกอบศิลปะฟรี หาภาพฟรีที่มีคุณภาพสูงเป็นงานที่น่าเบื่อ - เนื่องจากปัญหาลิขสิทธิ์ที่ต้องแสดงที่มาหรือเพียงแค่ขาดคุณภาพ สิ่งนี้เป็นแรงบันดาลใจให้เราสร้าง Pixabay - พื้นที่เก็บข้อมูลสำหรับภาพโดเมนสาธารณะที่สวยงาม แหล่งที่มาของภาพถ่ายสต็อกค่าภาคหลวงฟรีและลิขสิทธิ์กราฟิกแบบเวกเตอร์ฟรี คุณสามารถใช้ภาพ Pixabay ใดๆ โดยไม่ต้องแสดงที่มาในรูปแบบดิจิตอลและการพิมพ์ แม้แต่การใช้งานเชิงพาณิชย์)
ความเห็น (12)
"ทำงานเหมือนไม่ได้ทำงานเลย"
ผมเคยเป็นแบบนี้ มาเหมือนกัน แต่ตอนนี้หายแล้ว
ทิมดาบแกร่งขึ้นตามกาลเวลา
เห็นด้วยกับ "การทำอะไรไม่กดดันกับเวลา มีความสุขเล็ก ๆ กับสิ่งที่เราทำด้วยความรัก ไม่มีเงื่อนไขกับสิ่งที่ทำ ทำให้เราเติบโตไปพร้อมกับมัน เหมือนชีวิตของพ่อที่เติบโตไปพร้อม ๆ กับชัวิตของลูก"
ยอดเยี่ยมมากครับ สำหรับแง่คิดมุมมองในเช้านี้
ขอบคุณๆๆ
มารับรู้เรื่องเล่าดีๆจากบันทึกนี้เสมอ และเป็นกำลังใจให้ค่ะ...
เข้ามาอ่านเรื่องเล่าที่เปี่ยมไปด้วยความรัก
เป็น ๑ กำลังใจให้ค่ะ
ชอบจังเลยค่ะ เข้ามาเพราะบันทึกเล่มนี้แค่ชื่อเรื่องก็กินใจแล้วค่ะ
ตามอ่านด้วยความคิดถึงเช่นกันค่ะ อย่าหายนานนะคะ
สวัสดีครับคุณหมอ บันทึกนี้สร้างแรงบันดาลใจได้อย่างแรงกล้า สำหรับผม
สำหรับบันทึกที่ไม่ได้เขียนมาหลายวัน
ด้วยเหตุผลซ้ำซากของตัวผมเอง
ใช่ครับ เราจะเขียน แม้มีคนอ่านเพียงคนเดียว.....
หายไปนานมากๆ
แบบที่เขียนไปตามบันทึกเก่านะครับ
ไปตามแล้ว 555
แวะมาทักทายกันนะค พี่เองก็หายไปจากการเขียนช่วงหนึ่ง หยุดไปเพราะไม่ต้องการทำอะไรที่กดดันกับเวลาที่มี แบ่งเวลาไปให้ได้มีความสุขเล็ก ๆ กับสิ่งที่เราทำด้วยความรัก ไม่มีเงื่อนไขกับสิ่งที่ทำ เดินทางไปพร้อมกับมัน ให้ชีวิตได้เติบโตไปพร้อม ๆกับทุกเรื่องราวที่ผ่านมาสัมผัสกับตัว การเขียนก็เป็นสิ่่งหนึ่งที่นำพาชีวิตให้เติบโตนะคะ บุญรักษานะคะ
อ่านด้วยความคิดถึงมากๆๆ ค่ะ
มาบอกว่า....คิดถึงนะ
