เพื่อน(ไม่)เก่า


สถานที่ทุกแห่ง ล้วนแล้วแต่มีความทรงจำ​เกิดขึ้นเสมอ

ใกล้วันสิ้นปี พ.ศ. 2557 ฉันและผองเพื่อนก็ได้ตกลงกันเอาไว้ล่วงหน้าแล้วว่าจะไปเคาท์ดาวน์กันที่บ้านสวนของโดนัทซึ่งบ้านแห่งนี้อยู่ที่ อ.นาหมื่น จ.น่าน
ฉันผู้ที่ไปนาหมื่นครั้งล่าสุดก็ตอนเรียนอยู่ชั้นประถม ซึ่งนั่นก็นานมากแล้วประมาณเกือบสิบปีได้ วันนี้ก็ถือเป็นฤกษ์งามยามดีที่ฉันจะได้ไปที่อำเภอแห่งนี้อีกครั้งและที่พิเศษไปกว่านั้นคือได้ไปพร้อมกับผองเพื่อนสนิทสมัยเรียนอยู่ชั้นมัธยมที่โรงเรียนสตรีศรีน่าน

เช้าวันที่ 30 ธันวาคม พ.ศ.2557
เพื่อนๆนัดกันขึ้นรถที่ท่ารถ น่าน-เวียงสา ที่ในเมือง เวลา 08.00 น.เพื่อที่จะได้ไปขึ้นรถต่อที่ อ.เวียงสา เพื่อไปที่ อ.นาหมื่น แต่ฉันกลับตื่นสายซะงั้น ก็เลยต้องรีบทำธุระส่วนตัวโดยเร็วพลัน เพื่อนที่มาก่่อนก็คือ นุ๊กและบูบี ซึ่งทั้งสองบอกว่าจะออกเดินทางล่วงหน้าไปก่อนละกันนะ แล้วค่อยไปเจอกันที่ท่ารถเวียงสา ก็เหลือ ฉัน เนย และนต ซึ่งรอขึ้นรถในรอบต่อไป รถที่จะขึ้นไปอ.เวียงสาจะมีทุกๆ 1 ชั่วโมงค่ะ พวกเราก็เลยต้องขึ้นรถรอบ 9.00 น.แทน

เวลา 10.00 น. ณ.ท่ารถอำเภอเวียงสา และแล้ว... ฉันก็ได้พบกับเพื่อนๆ ตอนนี้สมาชิกเราครบแล้วค่ะ เหลือก็เพียงแต่เจ้าของบ้านนะคะ :)
แนะนะสมาชิก จากซ้ายไปขวา บูบี เนย นุ๊ก หมิว คนสุดท้ายฉันเองค่ะ ส่วนช่างภาพ(ส่วนตัว)ชื่อ นต


พวกเราไม่รีรอสิ่งใดทั้งนั้น...วิ่งไปซื้อขนมมากินเล่นบนรถ แล้วรีบขึ้นรถโดยเร็ว รอเวลาที่รถออกคือประมาณสิบโมงกว่าๆ
ตลอดทั้งทาง ฉันแทบจะไม่ได้นอนเลยเพราะตื่นเต้นอยากที่จะเห็นบรรยากาศตลอดทั้งทางไปนาน้อย นาหมื่น

พวกเราทุกคนก็ไม่มีใครเลยสักคนที่คุ้นชินกับสถานที่ รู้แค่ว่านั่งไปให้สุดสายแค่นั้นพอ โดยมีการประสานกับโดนัทตลอดทั้งทาง พอไปถึงก็มีโดนัทและพ่อของโดนัทมารับไปทานข้าว ขอบคุณมากๆค่ะ จากนั้นก็เอาสัมภาระไปเก็บที่บ้านโดนัท

แล้ว... พวกเราก็ออก Adventure กันโดยมีพ่อโดนัทเป็นคนขับรถพาพวกเราไปยังสถานที่ต่างๆ พวกเราก็นั่งอัดกันที่กระบะท้ายรถพร้อมกับถ่ายรูปเก็บบรรยากาศกันไป มีพูดคุยเฮฮา ตามประสาเพื่อนที่ไม่ได้เจอกันนาน


สถานที่ที่แรกที่พวกเราจะไปกันก็คือ ดอยผาชู้ นั่นเอง สำหรับใครที่เคยได้ยินแต่ในตำนานมาแล้วแต่ยังไม่เคยมา ก็อยากให้มาชมกันดูค่ะ อ่านและรู้แต่ในตำนานก็ไม่เป็นประโยชน์อันใด เท่ามาเจอกับของจริงจะทำให้รู้มากขึ้นกว่าเดิมแน่นอนค่ะ
สถานที่แห่งนี้...อยู่ในอ.นาน้อย จ.น่าน ฉันซึ่งเป็นคนน่านก็ยังไม่เคยมา ครั้งนี้เป็นครั้งแรกจริงๆค่ะ บรรยากาศดี รายล้อมไปด้วยธรรมชาติ ประทับใจมากๆค่ะ


และสถานที่ต่อไปคือ...ดอยเสมอดาวนั่นเอง

สถานที่ที่ได้รับความนิยมและติดอันดับสถานที่ของประเทศไทยที่มีคนมาเคาท์ดาวน์เยอะที่สุด น่าภาคภูมิใจจริงๆค่ะ
เนื่องจากได้รับความนิยมสูง เลยทำให้มีนักท่องเที่ยวมาเที่ยวที่นี่เป็นจำนวนมาก ส่งผลให้พวกเราไม่สามารถนำรถไปถึงจุดจอดรถข้างบนได้ พวกเราก็ไม่หวั่น พากันเดินขึ้นไปจนถึงจุดชมวิวกัน


ระหว่างทางเดินขึ้น.


ถึงแล้ววว..จุดชมวิว อันแสนงดงาม แต่ถ้าจะให้งามกว่าเดิมแนะนำให้ไปตอนเช้าๆหรือไม่ก็ตอนเย็นเลย เพราะตอนกลางวันอากาศร้อนมากค่ะ


พอพวกเราขึ้นไปที่จุดชมวิวได้ก็หาที่เพื่อถ่ายรูปเป็นที่ระลึกกัน ในเมื่อเวลาที่ได้เจอกันกับเพื่อนให้ครบแก๊งนี่มันยากเหลือเกิน ฉันก็เลยขอแชะรัวๆหลายๆรูปกับเพื่อนทีละคน แต่นี่เป็นแค่เศษเสี้ยวของรูปทั้งหมดที่มีเท่านั้น

เริ่มที่คนแรก "เนย"

คนที่สอง "นุ๊ก"

คนที่สาม "บูบี"

คนที่สี่ "หมิว"

พวกเราก็ไม่ลืมที่จะถ่ายรูปรวมเป็นที่ระลึกว่าครั้งหนึ่งเคยมาสถานที่นี้ด้วยกัน
เพื่อน.. แต่ละคนก็ต่างมีความฝันเป็นของตนเอง ซึ่งบางคนก็เดินมาถึงครึ่งทางแล้ว ก็จงทำมันให้ดี แล้วสักวันเราจะไปแสดงความยินดีให้กับความสำเร็จนั้น เพื่อน..ตลอดไป


ตอนหัวค่ำพวกเราก็กลับมาที่บ้านสวนของโดนัทเพื่อมาเตรียมอาหารกินเลี้ยงเนื่องในโอกาสที่นานๆทีจะได้เจอกัน มีเรื่องเล่าให้กันฟังตั้งมากมาย หัวเราะสนุกสุขสันต์ก็เพราะพวกเธอนะเพื่อน ในตอนกลางคืนพ่อและแม่ของโดนัทก็ได้เตรียมที่นอนไว้ให้พวกเรา อยู่ตรงระเบียบบ้านพอดีที่จะได้มองเห็นท้องฟ้าและบรรยากาศที่บ้านสวนได้ชัดเจนพร้อมกับอากาศที่เย็นยะเยือก อยากหยุดเวลาตรงนี้เอาไว้ให้นานแสนนาน เพราะมันคือเวลาที่ฉันมีความสุขและอยากเก็บไว้ในความทรงจำตลอดไป

อรุณสวัสดิ์เช้าวันใหม่ วันที่ 31 ธันวาคม พ.ศ.2557 เวลาประมาณตีห้ากว่าๆ พวกเราก็ตื่นมาดูพระอาทิตย์ด้วยกัน แล้วก็ไปเดินเล่น ชมบรรยากาศรอบๆสวนของโดนัท

แล้วก็เดินทางกลับไปในบ้านเพื่อไปทานข้าวเช้ากัน

หลังจากที่พวกเราทานข้าวกันเสร็จ ก็เตรียมข้าวของเพื่อที่จะกลับไปบ้านของตัวเอง สาเหตุที่ทำให้อยู่ได้ไม่นานคือวันต่อไปบ้านของโดนัทจะมีการรวมญาติ พวกเราก็เลยไม่อยากรบกวน
ก่อนกลับบ้านก็ได้ทานมะพร้าวจากต้น ที่มาจากสวนของบ้านโดนัท โอ้โห...ลูกใหญ่มากกก


พวกเราคลาดรถกันมาหลายรอบเลย กว่าจะได้กลับก็ปาไปสิบโมงแล้ว ตอนขึ้นรถกลับก็ไม่ต้องเดินไปไหนไกลเพราะบ้านสวนของโดนัทเป็นทางผ่านของรถพอดี พวกเราเลยโชคดีได้เดินไปขึ้นรถระยะทางแค่นิดเดียวเอง

ขอบคุณเพื่อนทุกคนที่ไม่เคยทิ้งกัน และขอบคุณประสบการณ์ในช่วงวันสิ้นปี ที่ไม่เหงา ไม่น่าเบื่อเหมือนปีก่อนๆ
เริ่มต้นปีใหม่แต่เพื่อนไม่ใหม่นะคะ

หมายเลขบันทึก: 588466เขียนเมื่อ 4 เมษายน 2015 14:11 น. ()แก้ไขเมื่อ 5 เมษายน 2015 00:00 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-ไม่ดัดแปลงจำนวนที่อ่านจำนวนที่อ่าน:


ความเห็น (1)

อ่านแล้วมีความสุข

ได้พบเพื่อนเก่าๆด้วยนะครับ

พบปัญหาการใช้งานกรุณาแจ้ง LINE ID @gotoknow
ClassStart
ระบบจัดการการเรียนการสอนผ่านอินเทอร์เน็ต
ทั้งเว็บทั้งแอปใช้งานฟรี
ClassStart Books
โครงการหนังสือจากคลาสสตาร์ท