ความสุขของหัวใจ

ตอนเด็กฉันชอบฝัน ฉันฝันอยากเป็นคนนั้น อยากเป็นคนนี้ ฉันฝันอยากมีโน่น มีนี่เต็มไปหม ด"

ในใจได้แต่คิด โตมาจะเป็นจริงได้ในสักวัน

เริ่มโตขึ้น วันผ่าน กาลเวลา พัดพาความฝันของฉันเปลี่ยน......ความฝันของฉันตอนเด็กเริ่มเลือนลาง...ความฝันของฉันเปลี่ยนไปจากเดิม ...ฉันเริ่มมองหาสิ่งที่เป็นความจริงที่อยู่ตรงหน้า มากกว่าที่จะพยายามไขว่คว้าสิ่งที่มองไม่เห็น ......อาจจะด้วยความคิดที่ว่า
ใครจะไปรู้ว่าวันพรุ่งนี้ของชีวิตจะเป็นอย่างไร ?

แต่แล้ว.....คำพูดของแม่ในวันนั้น จุดประกายความฝันของฉันอีกครั้ง สองสามวันหลังจากที่ยายจากไป ฉันพอจะเข้าใจว่าทุกคนกำลังตกอยู่ในภวังค์ ของคำว่า "เสียใจ" ใช่ค่ะทุกคนเสียใจมาก เพราะไม่คิดว่ายายจะจากไปเร็วขนาดนี้ เหตุการณ์ในวันนั้น อยู่ๆ พ่อก็ไม่พูด พ่อได้แต่เงียบ พ่อได้แต่นิ่ง พ่อเป็นอะไรก็ไม่รู้ แม่ถามก็ไม่ตอบ ฉันพอจะเดาออกว่าพ่อเหมือนจะโกรธอะไรแม่
สักอย่างให้ได้ แล้วประโยคหนึ่งก็ออกจากปากแม่ แม่พูดออกมาว่า "เป็นอะไรทำไมไม่บอก เรามีกันอยู่แค่แล้วนะ"
"เรามีกันอยู่แค่นี้แล้วนะ " ของแม่ ทำให้ความฝันของฉันเกิดขึ้นอีกครั้ง ความฝันของฉัน.....นับจากวินาทีนั้น คือ
"การกลับบ้าน" ใช่ค่ะ "การกลับบ้าน" ฉันจะระลึกเสมอว่าไม่ว่าตัวเองจะออกเดินทางไปที่ไหน แสนไกล......สักวันจะต้องนำพา หัวใจกลับบ้าน ...ฉันจะต้องกลับบ้าน..... ฉันจะต้องกลับไปรังสรรค์ความสุขเหมือนที่ยายเคยทำ ฉันจะต้องกลับไปหา หลานๆของยาย ฉันต้องจะกลับไป ฉันต้องกลับไปอยู่กับพ่อกับแม่ ...ฉันจะรักและดูแลท่านให้ดีที่สุด.....ฉันจะต้องกลับไปเติม
คำว่า "เรามีกันอยู่แค่นี้แล้วนะ" ของแม่ให้เต็ม

".....จะรู้สึกเสมอว่า ทุกครั้งที่กลับบ้านไป....คือทุกครั้งที่ความสุขในหัวใจ...ถูกเติมเต็ม....."

ความฝันของฉัน........คือการเติมความสุขของคนที่บ้าน.....ให้เต็ม

"เราเดินทางไกล เพียงเพื่อจะกลับบ้าน".......Cr.แผ่นดิน

13:08 น.
04/04/58

[กมล]

อดทนอีกนิดนะ