ยังคงเดินทาง

มานั่งเขียนบันทึกย้อนหลังเมื่อวานนี้ (15มกราคม 2556)เมื่อวานนี้. เป็นการเรียนรู้เรื่องกานเดินทาง

เมื่อลงมือเดินทางก็ตั้งใจนะแต่พอมาถึงคำตอบมันก็ไม่ใช่ ก็เสร็จกิเลสอีกตามเคย

เกิดคำถามกับตนเอง รึที่เราทำมันไม่ใช่

สิ่งที่ได้รับคำชี้แนะ ตัดสินใจหยุด แล้วก็เดี้ยงไปพักใหญ่

การเดินทางไม่ได้ทำร้ายอะไรได้มากมายนักแต่ที่แย่คือ กิเลสที่เล่นงานในตนเอง

แต่ถ้าไม่ได้รับการชี้ น่าจะพังกว่านี้มากโข

เหนื่อยกับความไม่ไหวจะเครียร์ของตนเอง

ตั้งท่าดี ระหว่างทางพอไหว แต่ก็ตายตอนจบ

มีกำลังช่วงที่ได้รับความเมตตา จากครูให้เอาผ้าไปให้และบอกให้นั่งตรงนี้

ไม่งั้น หนูคงจะหลยไปและคงจะ ไปนอนแทนที่จะมีโอกาสได้ฟังเทศน์จากหลวงปู่เมื่อคืนนี้

ทุกครั้งที่ก้มลงกราบ ก็รู้สึกสะะทือนใจกับความกระด้างในใจตนเอง

มันมากมาย หยาบคาย แล้วทำไมตอนนี้ยังเป็นแบบนี้

พยายามระลึกว่า "อะไร คือ หน้าที่และสิ่งที่พึงทำ"

ก็พยายามทำ ผิดบ้างถูกบ้าง

ก็พยายามทำความรู้ใจของตนเองที่ เต็มไปด้วยกิเลสมากมาย

และที่สำคัญใจไม่ชอบ รังเกียจกิเลสตนเองด้วยซ้ำ

สรุปว่า ยิ่งผลักไสก็ยิ่งติดมือ

ถ้าไม่ได้รับพลัง และโอกาสนั่งฟังธรรมหลวงปู่ข้างหลังครู คงจะเดี้ยงหนักกว่านี้

วันที่ 16 มกราคม วันครู สะเทือนใจ ที่ข้างในหยาบคายไม่เลิก

บอกตนเอง แค่เห็นไม่พอ

[นงนาท สนธิสุวรรณ]

รู้ตน..รู้ธรรม...เป็นกำลังใจให้ค่ะ...