"ความสุข" คำง่าย ๆ แต่มียาก
วันลาหยุดยาวสองวันและต่อกับเสาร์อาทิตย์ที่ลามาเพื่อดูแลลูกชายรวม ๆกันแล้วเป็นสี่วัน การได้หยุดมันน่าจะทำให้เรารู้สึกผ่อนคลายได้ทำงานบ้าน ได้ดูแลลูก ได้เล่นกับหมาบ้าง แต่แปลกทำไมมันถึงรู้สึกอึดอัด ก็น่าให้นึกแปลกใจตัวเอง เวลาทำงานไม่ได้หยุดหย่อนก็โหยหาวันหยุด พอได้หยุดจริง ๆ กลับรู้สึกอึดอัด เหมือนไม่มีอิสระ ติดอยู่ในกรง ไม่โปร่งไม่โล่ง สองวันแรกของการหยุดพักผ่อนหายไปกับการดูแลลูกชายที่เป็นไข้ เอายาให้กิน ทำข้าวปลาอาหาร พูดคุย หยอกล้อ แต่พอเข้าวันที่สามกลับรู้สึกอึดอัดซะงั้น
หยิบหนังสือหลาย ๆ เล่นมาอ่านก็พอจะผ่อนคลายไปได้ แต่ก็ยังสังเกตว่า มันยังไม่โปร่งไม่โล่งในหัวใจเลย แปลกนะคนเราเนี่ย หาความพอดีได้ที่ไหน อะไรคือสิ่งที่เราควรปล่อยวาง และอะไรคือปัญหาซ่อนเร้นในใจ มีท่านผู้รู้เคยบอกเล่าในหนังสือเล่มหนึ่งว่า "ให้หาแก่นของปัญหา ว่าปัญหาเกิดจากอะไร แล้วมองลึกลงไปในปัญหาว่ามีวิธีแก้ไขหรือไม่ ถ้ามีวิธีก็ให้รีบแก้ ถ้าไม่มีวิธีแก้ไขได้ก็ให้ปลงให้ยอมรับ" ส่วนผู้รู้อีกท่านได้กล่าวไว้เช่นกันว่า "ให้มองชีวิตเป็นดั่งสายน้ำไหล ชีวิตคือชีวิต จะดำเนินตามครรลองของมันเราไม่สามารถไปกำหนดได้" แต่มีเล่มหนึ่งพูดถึง การมีความสุขไว้อย่างน่าสนใจ คือ หนังสือ เต๋า มรรควิถีที่ไร้เส้นทาง ของ ดร.ประพนธ์ ผาสุขยืด ที่ได้อ่านแล้วก็รู้สึกผ่อนคลาย บางประโยคที่ท่านมาร์คไว้น่าสนใจมาก ขอนำมาให้อ่านกันนะคะ
"เมื่อใดก็ตามที่ท่านมีความสุข ตอนนั้นท่านไม่มีอัตตาตัวตน ในขณะที่ท่านมีความสุขเบิกบานในอัตตาตัวตนของท่านจะหายไป ท่านสามารถหลอมรวมกับสรรพสิ่งได้โดยปราศจากเส้นแบ่งกั้นใด ๆ"
"ความสุขที่ได้จากการเปรียบเทียบเป็นความสุขจอมปลอม "ข้ามีรถคันใหญ่แต่เจ้าไม่มี เพราะเจ้าไม่มี ข้าจึงมีความสุข" นี่เป็นอะไรที่โง่มาก "
"การอยู่โดยไม่เปรียบเทียบอยู่โดยไม่เป็นทั้งสองอย่าง คือไม่สูงกว่าและไม่ต่ำกว่า เพียงแต่เป็นตัวท่านเองเท่านั้น ไม่คิดสัมพัทธ์กับคนอื่น เพียงแต่อยู่ในความเป็นลำพังของท่านเท่านั้น จากนั้นท่านก็จะมีความสุข"
เพลงเบา ๆ อากาศเย็น ๆ ของเครื่องปรับอากาศ โน๊ตบุ๊ค 1 ตัว กะสมาร์ทโฟนสองเครื่องที่วางใกล้ ๆ หนังสือดี ๆ หลายเล่มถูกวางซ้อนเตรียมอ่าน เฮ้อ !!! มันเยอะเกินไปป่าว .....
บางที เราคงจะต้องหยุดกิจกรรมทั้งหมด จะลองหลับตา ทำหัวใจให้โปร่งโล่ง เพลงเบา ๆ คงช่วยเราให้มีสมาธิเข้าไปสำรวจหัวใจของเราว่ายังมีสิ่งปนเปื้อนอะไรในใจให้คิดบ้าง บางทีอาจจะได้คำตอบให้ตัวเอง
ว่าแต่ว่า ได้ความสุขเนี่ย คำง่าย ๆ แต่หายากจริง ๆ เลยนะ.......
ความเห็น (4)
"...เพลงเบา ๆ อากาศเย็น ๆ ของเครื่องปรับอากาศ โน๊ตบุ๊ค 1 ตัว กะสมาร์ทโฟนสองเครื่องที่วางใกล้ ๆ หนังสือดี ๆ หลายเล่มถูกวางซ้อนเตรียมอ่าน เฮ้อ !!! มันเยอะเกินไปป่าว ..."
เยอะเกินไปแน่นอนครับพี่...หากมองตามหลักของการเกิดความคิดหรือเกิดจินตนาการความคิดดี ๆ จากครั้งพุทธกาลนานมาแล้ว...พุทธะเกิดได้เพราะธรรมชาติ ความสงบนิ่ง เสียงลม เสียงสัตว์ตามธรรมชาติ ป่าไม้ ลำธาร เครื่องปรับอากาศ คอมฯ เสียงเพลง โทรศัพท์ หนังสือ...คงไม่ทำให้เกิดสมาธิได้ตามหลักธรรมหรอกครับ...เพราะเหล่านี้คือสิ่งปรุงแต่งและสร้างสรรค์ขึ้นมาทั้งนั้น...
ครูบาอาจารย์ท่านมักให้เราอยู่กับความสงบของธรรมชาติ...การปฏิบัติธรรมต่างๆ จะได้ผลก็ต้องตัดขาดจากสิ่งเหล่านี้...อยู่กับตัวเอง อยู่กับลมหายใจ อยู่กับตัวสติ อิริยา อาการ หากวุ่นอยู่กับสามี ลูกหลาน ครอบครัว อย่างไรก็ยังเป็น..สุก ๆ ดิบ ๆ อยู่ดีครับ...
แต่เราก็ไม่สามารถหลีกเลี่ยงมันได้...เมื่อมีภาวะของความรับผิดชอบ ของหน้าที่ สิ่งหนึ่งที่ต้องยอมรับให้ได้ก็คือ..."ทำใจ"... และ.."เข้าใจ" ว่า "มันเป็นเช่นนั้นเอง" (ตถตา)...แล้วสักพักมันก็จะหายไป...แล้วความสุข(ทุกข์น้อย) ก็จะเข้ามาแทนที่เองครับ...
ไม่ใช่พี่ที่เป็น..ที่พบ...ผมก็เป็น...ก็พบ..เหมือนกัน และน่าจะเหมือนกันทุกคนหรือทุกชีวิตครับผม...
นั่นนะซินะเราคงอยู่ในโลก ไซเบอร์ เกินไป ทุกสิ่งอย่างกับการเสพมัน คงทำให้เราหมกมุ่นอยู่กับมัน โลกแคบ ๆที่เราอุตส่าห์ทะุลุมันออกมาได้ เรากลับต้องมาติดกับสิ่งอำนวยความสะดวกต่าง ๆ สังคมก้มหน้า ติกับอยู่กับ โทรศัพท์สี่เหลี่ยมเล็ก ๆ โน๊ตบุ๊ค ลืม หนังสือปรัชญาในตู้หนังสือ ลืมหนังสือธรรมมะที่อยู่ชั้นหนังสือ ลืมแม้กระทั่่งธรรมชาติที่เราควรจะได้ไปพบ ไปเจอะ ไปสัมผัสบ้าง ทุกวันอยู่กับโลกไซเบอร์ จนลืม การเป็นตัวเอง
ขอบคุณ"พี่หนาน" ที่ทำให้นึกย้อน คิดถึงเรื่องราวในรายทาง นึกย้อนถึงการเป็นตัวเอง ความสุขจากธรรมะ ธรรมชาติ และปรัชญาที่เราเคยได้เคยเรียนรู้
หลังจากนี้ คงต้องมาทบทวนกะตัวเอง สักที ว่า เกิดอะไรขึ้นกับ เรา
อาจารย์หายไปนานมากๆ
ดีใจได้พักผ่อนมีหนังสือดีๆน่าอ่านด้วย
ขอบคุณมากๆครับ
น้องขจิต คิดถึงค่ะ ยังคงงดงามเหมือนเมื่อเกือบ 10 ปีที่รู้จักกันมา ถึงไม่ได้เขียนบันทึก แต่ก็ตามอ่านบันทึกของน้องขจิตเสมอ ๆ คะ จะพยายามเขียนบ่อย ๆ นะคะ กลัวว่าร้างไปนานจะเขียนไม่ออกน่ะคะ ขอบคุณน้องขจิตสำหรับการเยี่ยมเยียนนะคะ