ชีวิตที่พอเพียง : ๒๑๘๔. ไปอเมริกา ๑๒. เดินทางกลับ และเดินทางต่อไปปักกิ่ง
วันที่ ๑๓ พฤษภาคม ๒๕๕๗ เป็นวันเดินทางออกจาก วอชิงตัน ดีซี ไปโตเกียว นาริตะด้วยสายการบิน ANA เที่ยวบิน CA 068ผมได้ที่นั่ง 8C ซึ่งถือเป็น aisle seat แต่ก็ไม่มีผู้โดยสารอื่นนั่งริมหน้าต่างผมเตรียมตัว อยู่กับปัจจุบันขณะบนเครื่องบินเต็มที่โดยเฉพาะการกินอาหารเป็นการฝึกสมาธิขณะกินอาหารที่มีรสชาติ เยี่ยมที่สายการบินจัดสรรมาให้อย่างดีผมเตรียมกล้องไว้ถ่ายรูปอาหารด้วย
ผมเลือกกินอาหารญี่ปุ่นอย่างเคยเริ่มจากอาหารเรียกความคึกคัก (Amuse) ที่มี ๓ คำ ได้แก่ ปลาซัลมอน (Smoked salmon and scallop tartar in tart cup), หมูย่าง (Risotto wrapped in roasted beef with ponzu soy gelee), และ เห็ดดอง (Marinated mushroom in sherry vinegar)กินกับเหล้าสาเกอย่างไม่หวาน (Saika Junmai Ginjo, Kononoe Saika, Wakayama, medium dry)
เสิรพครั้งที่สอง มาทีเดียว ๓ ถ้วย แต่มีอาหารกว่า ๑๐ อย่างตัวหลักคือ ปลาแซลมอนทอดดองน้ำส้ม (Deep-fried salmon marinated in piguent –vinegared sauce) เสิรพกับพริกหวานดองตัวที่สองคือกุ้ง (Simmered prawn in soy-based sauce)ในถ้วยกุ้งยังมี ผักห่อหมูย่าง (Vegetable rolled with grilled beef)และ หน่อไม่ฝรั่งห่อปลาซัลมอนรมควัน (Asparagus rolled with smoked salmon) ตัวที่สามคือหอย (Simmered scallop and bamboo shoot in soy-based sauce)และมีปลาหมึกตัวเล็กๆ ดองสองตัว
หลังจากเหล้าสาเกแบบไม่หวานหมด ผมขอเปลี่ยนเป็นชนิดหวาน (Rin Ikkai-hi-ire (undiluted sake), Aizu Shuzu, Fukushima) เขาเปลี่ยนแก้วให้ผมดื่มแล้วพบว่า ชอบชนิดไม่หวานมากกว่า
อาหารจานหลักเป็นปลาหางเหลืองย่าง (Grilled yellowtail teriyaki)มากับข้าวสวยซุปและผักดอง
ของหวานเขาให้เลือกระหว่าง เค้กมันเทศหวาน หรือเค้กช็อกโกเลต ผมเลือกเค้กมันเทศหวาน ซึ่งอร่อยมากและเขาให้เลือกระหว่างชีสหรือผลไม้ ผมเลือกผลไม้ตามด้วยเครื่องดื่ม ซึ่งผมเลือกชาเขียวและสุดท้ายคือเหล้าหลังอาหาร ซึ่งผมเลือก คอนญัค
ผมกินไปเขียนบันทึกไป รู้สึกมึนๆ แต่ไม่ถึงกับเมา
ผมบอก แอร์โฮสเตสญี่ปุ่นว่า ผมเสียบปลั๊กไฟ ชาร์จ MacBook ไฟไม่เข้าขอ adapter ได้ไหมเธอหายไปสักครูก็นำสายต่อมาให้ช่วยให้ผม ชาร์จไฟ MacBook ได้ทำงานเขียนบันทึกได้โดยไม่ต้องกลัว ว่าแบตจะหมด
การเดินทางครั้งนี้ ผมใช้ฝึกความอดทน และความสามารถในการปรับตัวโดยเฉพาะอย่างยิ่งการปรับ “นาฬิกาในสมอง”โดยเมื่อขึ้นเครื่องบินและเขาประกาศเวลาที่ปลายทาง ผมก็ปรับนาฬิกาไปเป็นเวลาของ ปลายทางทันทีผมใช้นาฬิกาที่บอกเวลาได้ทั้ง home time และ world timeเวลาที่ปรับคือของ world time
จากสนามบินดัลเลส กรุงวอชิงตัน ดีซี ไปนาริตะ ใช้เวลา ๑๔ ชั่วโมงผมนอนหลับได้ประมาณ ๖ ชั่วโมง ทำให้สดชื่นดีพอสมควร
ก่อนเครื่องบินลงประมาณสามชั่วโมง เขาก็เสิร์พอาหารมื้อเล็ก ที่น่าจะเรียกว่าอาหารเที่ยงเพราะเป็นเวลาบ่ายสองโมง ของโตเกียวผมเลือกอาหารญี่ปุ่นอย่างเคย กินกับเหล้าสาเกชนิด dryอาหารหลักเป็นปลา (White fish grilled in the ‘Yuan’ style – mobilizing a soy-based sauce enhanced with mirin sweet sake)กินกับข้าวสวยซุปและเครื่องเคียง ได้แก่สาหร่ายดองน้ำส้มไข่เจียวญี่ปุ่นลูกปลาหมึกดองวาซาบิและไก่ย่างเทอริยากิและผลไม้
เดินทางขากลับ ผู้โดยสารในชั้นธุรกิจเพียงครึ่งห้องการใช้ห้องน้ำจึงสะดวก ไม่ต้องรอและบริการก็ดีเพราะพนักงานไม่ต้องทำงานหนักมาก
การต่อเครื่องบินไม่ว่าสนามบินไหน เดินไปตามป้าย Connecting Flightsซึ่งจะพาเราไปผ่านสายพาน ตรวจกระเป๋า เพื่อความปลอดภัยทุกสนามบินเราขอข้อมูลเรื่อง Gate ขึ้นเครื่องแล้วหาห้องรับรองของ สายการบินได้อาบน้ำทำให้สบายตัวขึ้นมาก
เครื่องบิน CA 168 เป็น B 737-800ผู้โดยสารเต็มลำ แต่ชั้นธุรกิจไม่เต็ม ผมได้นั่งแถว 1 ครองคนเดียว ๒ ที่นั่งเป็นที่นั่งแบบเดียวกับชั้นธุรกิจของเครื่อง B 737 ของการบินไทยใช้เวลา ๔ ชั่วโมงก็ถึงปักกิ่งแต่ต้องไป บินวนรอทางลงว่างอยู่ราวๆ ๒๐ นาทีเครื่องลงสี่ทุ่ม ขนกระเป๋าออกมาทีมจาก HITAP มารับสองคนคิวแท็กซี่ยาวอย่างน่าตกใจแต่ใช้เวลาเพียง ๑๕ นาทีก็ได้ขึ้นแท็กซี่ใช้เวลาราวๆ ๔๐ นาที ไปยังโรงแรม Vision ซึ่งเป็นโรงแรมใหญ่ทันสมัย สูงกว่า ๒๐ ชั้นผมพักห้อง 1923 เป็นห้องใหญ่สบาย มีเครื่องอำนวยความสะดวก ครบครันดีกว่าทุกโรงแรมในการเดินทางครั้งนี้
วิจารณ์ พานิช
๑๕ พ.ค. ๕๗
 อาหารกระตุ้นความคึกคัก ที่จริงเหล้าสาเกกระตุ้นแรงกว่า |
 เสิรพครั้งที่ ๒ มี ๓ จาน |
 อาหารหลักคือปลาหางเหลือง |
 ของหวานและผลไม้ |
 อาหารมื้อก่อนลงจากเครื่อง |
 อาหารของ Air China |
 ขนมและผลไม้ |
 อ. บุ๋ม กำลังเข้าคิวรอรถแท็กซี่ที่สนามบินปักกิ่ง แม้คนมากแต่เรารอเพียง ๑๕ นาทีเท่านั้น |
