ที่มา : http://www.jobdic.com/jobs,view,2778.html
เวลา4ปี ทำไมมันผ่านไปรวดเร็วขนาดนนี้ แทบไม่น่าเชื่อเลยที่เดี่ยว ผมเป็นเด็กคนหนึ่งที่เรียนในคณะครุศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏเชียงใหม่ ซึ่งตอนนี้ผมก็เรียนอยู่ปี4 แล้ว ซึ่งนับวันรอที่จะออกฝึกสอน และนับเวลาที่จะได้ใช้ชีวิตในรั้วมหาวิทยาลัย น้อยลงไปทุกที
คิดแล้วรู้สึกน่าใจหาย สำหรับเวลาที่ผ่านไปอย่างรวดแล้ว แต่ในอีกด้านหนึ่งเราก็จะได้รับประสบการณ์ในฐานะความเป็นครูอย่างเต็มที่ ในขณะที่เราฝึกสอน
มีการพบต้องมีการจากลา ได้พบเพื่อนใหม่ในปีที่1 แต่ตอนนี้ต้องจากลากันไป เพื่อความฝันของแต่ละคน ซึ่งเป้าหมายของผมในตอนนี้ อยากจะทำหน้าที่ของครู โดยจะมอบความรู้ให้กับนักเรียนอย่างเต็มที่ ที่สุด
ตลอดเวลาที่ผมได้เรียนอยู่ที่มหาวิทยาลัยแห่งนี้ต่างมีประสบการณ์ในสิ่งต่าง ๆ ไม่ว่าจะการทำสื่อ การตัดต่อวิดีโอ ทุกอย่างล้วนเป็นประโยชน์ต่อตัวผมเป็นอย่างมาก ความรู้ที่ผมได้รับจะได้นำไปใช้จริงในขณะที่ผมไปฝึกสอนนั้นเอง
และอีกหนึ่งเรื่องที่ผมต้องขอบคุณอาจารย์ทุก ๆ ท่านที่มอบความรู้ที่สามารถนำไปใช้ปรโยชน์ได้จริง และความรู้ที่ผมได้รับจะติดตัวผมไปจนผมจะหมดลมหายใจ
และอีกไม่กี่เดือนข้างหน้าผมจะได้พบกับประสบการณ์ใหม่ที่ผมเลือกที่จะทำมันนั้นก็คือ การฝึกสอน ณตอนนี้ผมรู้สึกตื่นเต้นจนทนไม่ไหวอยากจะไปลองประสบการณ์ใหม่ ๆ สักที่ แต่ตอนนี้ ก็ใกล้ทมาถึงวันสุดท้ายของการที่ผมจะได้ใช้ชีวิตในรั่วมหาวิทยาลัยแล้ว ผมก็อยากจะเรียนให้ผ่านทุกตัว และจะได้ไปพบกับประสบการณืใหม่ ๆ ที่รอผมอยู่ข้างหน้านั้นเอง
ใช่ครับ ใกล้เวลามากแล้ว ;)...
สวัสดีครับ คุณ ชวกร ไชยสิทธิ์
เป็นเรื่องราวที่น่าประทับใจมากครับ
ขอบคุณมากครับ