ความฝันกับวันสุดท้าย
"ความฝันที่ผมวาดไว้ก่อนจะมาเรียนที่มหาลัยนี้คือ การที่อยากเป็นครู"
ก่อนอื่นผมต้องเล่าถึงอดีตตอนที่ผมเรียนในระดับมัธยมศึกษา มีครูท่านหนึ่งเดินมาถามผมว่า จบมัธยมจะไปเรียนต่อ สาขาอะไรและเรียนที่ไหน วันนั้นผมนั่งคิดอยู่พักหนึ่ง จากคนที่ไม่มีเป้าหมายในชีวิตมันก็เริ่มมีเป้าหมายโดยที่ผมนั่งคิดว่า อนาคตอาชีพที่มีตามีหน้าให้กับครอบครัว ไม่ว่าจะเป็น หมอ พยาบาลหรือ ตำรวจ ทหาร สิ่งเหล่านี้ยากเกินไปสำหรับผม ผมก็เลยตัดสินใจเป็นครู เพราะครูก็เป็นข้าราชการและทำให้ครอบครัวมีหน้ามีตาในสังคม อีกอย่างผมคิดไว้ตั้งแต่เด็กแล้วว่า อนาคตถ้าผมไม่ได้เป็นตำรวจ ก็ขอเป็นครู นี้คือจุดเริ่มต้นของการที่จะเป็นครูของผม
อาจารย์ท่านนั้นถามผมอีกอย่างว่าเรียนที่ไหน สาขาอะไร ผมไม่รู้จะเรียนที่ไหนผมเลยไปสอบถามทางแนะแนวของทางโรงเรียนเขาแนะนำว่า ถ้าอยากเป็นครู ต้องเรียนที่ราชภัฏเชียงใหม่ เพราะ มหาลัยนี้ผลิตครูมาเยอะและท่านก็จบที่นั้นแล้วสาขาที่ผมลง คือเทคโนโลยีการศึกษา ทีแรกผมไม่รู้ว่าสาขานี้เรียนเกี่ยวกับอะไร ผมก็เลยศึกษาหาความรู้เกี่ยวกับสาขานี้ ผมได้ข้อมูลมากพอที่ผมจะตัดสินใจลงเรียนผมเลยตัดสินใจ ณ.วันนั้น
พอมาเรียนในมหาวิทยาลัย ผมได้เรียนกับอาจารย์หลายๆท่าน ทุกท่านให้ความรู้มากมายสำหรับผมและในรั้วมหาวิทยาลัยยังมอบสิ่งดีๆให้ผม เช่น เพื่อนผมไม่รู้ว่า เพื่อนคนนั้นจะดีหรือเลว มาจากไหนผมไม่รู้ แต่ที่ผมรู้ เพื่อนทุกคนในเอกเป็นคนที่ดี ที่ช่วยแนะนำให้ผมประสบความสำเร็จ ถึงแม้บางครั้งจะทะเลอะกันบ้าง ทุกคนยังเป็นกำลังใจให้กันและกันอยู่เสมอ
ดังนั้น สิ่งที่ผมวาดฝันจากอดีตจนถึงปัจจุบัน ฝันของผมใกล้เป็นจริงแล้ว อีกไม่นานผมก็ไม่ได้มานั่งในห้องเรียน ไม่ได้เจอเพื่อนๆเพราะต่างคนต่างได้รับภาระในการฝึกสอน ไปสอนคนละที่ คนละทาง บันทึกนี้อาจเป็นบันทึกสุดท้ายของผมที่จะเรียนในมหาวิทยาลัยผมอยากจะขอบคุณ มหาวิทยาลัย ที่ให้โอกาสผมได้เรียน ขอบคุณอาจารย์ทุกท่าน ให้คำแนะนำสำหรับผม และสิ่งสุดท้ายขอบคุณเพื่อนๆ ที่ช่วยแนะนำ ให้กำลังใจ ผมจะไปเป็นครู ผมจะทำให้ดีที่สุด สุดท้ายผมอยากจะทิ้งกลอนไว้สักหนึ่งเพราะเป็นกลอนที่ผมชอบและกลอนบทนี้ยังเป็นกำลังใจให้ผมจากอดีต จนถึง ปัจจุบัน จนทำให้ผม ประสบความสำเร็จ
ไม่ต้องบิน ให้สูง อย่างใครเขา... จงบินเอา เท่าที่เรา จะบินไหว
ท่าที่บิน ไม่จำเป็น ต้องเหมือนใคร ...แค่บินไป ให้ถึงฝัน เท่านั้นพอ
ความเห็น (4)
ขอให้เป็นครูที่ดีครับ ;)...
สวัสดีครับ คุณพงศ์พันธ์ ปัญญาแก้ว