ความฝัน และเป้าหมายของผม
ตั้งแต่ผมอยู่ประมาร ม.3 ผมได้มีความคิดอยู่ 1 อย่าง คือการอยากทำให้พ่อแม่ทำงานน้อยลง ทำงานที่ตัวเองชอบ ทำอะไรต่าง ๆ ที่ท่านสนใจแล้วมีความสุข ผมมีความคิดตั้งแต่ตอนนั้นว่าจะทำยังไง แต่ระหว่างทางก็อาจทำให้ติดกับ กับงานหรือหลงทางบ้าง คือ หลงทางไปว่าจะทำเพื่อพ่อและแม่ กลับกลายทำเพื่อตัวเอง ตั้งแต่ผมอยู่ ม.3 ผมก็ได้เริ่มหาอะไรทำซักอย่างเพื่อที่จะหารายได้ให้กับตัวเองเพื่อที่จะไม่รบกวนพ่อแม่กับสิ่งที่อยากได้ ผมก็ได้เริ่มเก็บเงินซื้อโทรศัพท์มือถือ 1 เครื่อง แต่ตอนนั้นได้เอาโทรศัพท์แม่มาใช้ก่อน ผมก็ได้รับเติมเงินออนไลน์ โดยระบบแรกคือ DTAC และก็ทำไปเลื่อย ๆ ก็ได้มีทั้งเพื่อน ๆ และครูหลาย ๆ คนบอกว่าทำไม่ม่เติมระบบนี้บ้าง ระบบนั้นบ้าง จนผมก็ได้เก็บเงินต่อไป และซื้อโทรศัพท์ถูก ๆ อีก 2 เครื่อง และได้ลงทุนเพิ่มเพื่อเติมเงิน 3 ระบบ ผมก็ได้ทำไปเลื่อย ๆ จนถึง ม.5 ก็ได้มีคู่แข่งคือ แม่บ้านของโรงเรียนก็รับเติมด้วย เวลาผ่านจนจะจบ ม.5 ผมก็ได้เลิกเติมเงิน จากที่ผ่านมาผมก็ได้นั่งคิดดูแล้วจากการเติมเงิน กำไรไม่ได้เพราะกลายเป็นเอากำไรมาเติมเงินโทรศัพท์ตัวเองใช้ เพราะกำไรไม่มาก 1000 ได้แค่ 35 บาทเอง หลังจากนั้นก็ได้เอาของนั้นโน้นนี้มาขายเอากำไรไปเลื่อย ๆ และย้อนไปช่วง ม.3 จะขึ้น ม.4 ก็มีพี่สาวชวนไปทำธุระกิจเครือข่ายประมารว่าโดนหลอกไป แต่ก็ทำได้เงินและรู้สึกมันได้ยากไปเลยเลิกไป หลังจากนั้นก็ได้หาอะไรทำเลื่อย ๆ ที่ได้เงิน ไม่ว่าจะเป็นขายของ ทำธุรกิจเครือขายต่าง ๆ จนถึงเข้ามหาวิทยาลัย และช่วงนั้นเองเป็นช่วงที่ต้องตัดสินใจว่าจะเรียนอะไร ผมเองได้อยู่หลัก ๆ ประมาร 4 สาขาต่อไปนี้ คือ
1.แอนิเมชั่น ม.ศรีประทุม
2.บริหารธุรกิจ ม.หอการค้า
3.นิเทศ ม.พะเยา สมัยนั้นเป็น ม.นเรศวร
4.เทคโนโลยีการศึกษา ม.ราชภัฏเชียงใหม่
แล้วทำไมถึงเลือก เทคโนโลยีการศึกษาหล่ะ? ทั้ง ๆ ที่น่าจะไปทางธุระกิจมากกว่า แต่ความชอบผมตอนนั้นผมชอบแอนิเมชั่น และได้เลือกก่อน แต่สุดท้ายสอบไม่ได้ แล้วทำไมถึงไม่ไปศรีประทุมหล่ะ? เพราะผมไม่อยากทำให้พ่และแม่ลำบากกับการเรียนเอกชน รวมถึงอยู่กรุงเทพฯ ที่ต้องมีค่าใช้จ่ายมาก ผมจึงไม่ไป และตอนนั้นเองที่ไม่ได้ไปด้านธุระกิจ เพราะผมเองยังไม่รู้ตัวเองว่าตัวเองก็ชอบด้านนี้เหมือนกัน ต่อมาประมาณช่วงปีที่ 2 ของการมาเรียนมหาวิทยาลัย ก็ได้ไปทำงานเป็นพนักงานเสริฟที่ร้านสามย่านซีฟูต ได้ประมาณ 4 เดือน ก็ได้เลิกทำเพราะงานหนัก และได้เงินไม่คุ้ม ต่อมาประมารปีที่ 3 ที่ได้มาเรียนมหาวิทยาลัย ก็ได้เก็บเงินค้าขนมลงทุนขายแซนวิชทอด ขายที่ตลาดเช้าข้าง ๆ หอายเฉพาะ เสาร์-อาทิตย์ ตอนตี 5 กว่า ๆ ถึงประมาร 9 โมงเช้า ก็ทำไปได้ประมาร 4 เดือนก็ได้เรียนหนักขึ้น และได้ออกต่างจังหวัด เลยทำให้ต้องหยุดขายไปเลย ช่วงที่ขายแซนวิชนั้นตัวผมเองก็ไม่เอาเงินเดือนค้าขนมค้าอาหารที่พ่อแม่สงให้เลยประมารเดือนละ 3000 บาท จนถึงปัจจุบันล่าสุด ก็ได้เปิดร้ายขายสินค้าแบบพรีออเดอร์ใน Facebook กำได้เริ่มทำมาได้สักประมาณ 1 เดือนกว่า ๆ แต่ก็ยังไม่ค่อยมีลูกค้ามากซักเท่าไหร่
หลังจากที่ได้เล่ามายาวนานคงเดากันได้นะครับว่าเป้าหมายของผมคืออะไร ใช่แล้วครับ แน่นอนคือการอยากมีธุระกิจส่วนตัว อยากเป็นนักธุระกิจที่ประสบความสำเร็จ แล้วทำไมผมถึงอยากทำสิ่งนี้หล่ะ? ที่ผมเลือกที่อยากจะทำอยากจะเป็นสิ่งนี้ เพราะ ผมมองเห็นสิ่งนี้ที่จะทำให้ผมมีอิสระภาพทางการเงินได้ ทำให้เงินไม่มีอิทธิพลต่อชีวิตผม เพราะการที่เงินไม่สำคัญต่อเราแล้ว ผมก็จะได้มีเวลาที่จะอยู่กับพ่อแม่ และครอบครัวผม ทำให้พ่อ และแม่ไม่ต้องทำงานหนัก หยุดทำในสิ่งที่ต้องทำ ทำในสิ่งที่อยากทำ แต่ความเป็นจริงที่มองเห็นหลังจากเรียนจบ ผมก็มองเห็นแต่การเป็นครูเท่านั้น คือผมมีโอกาศได้งานเป็นครูที่โรงเรียนเก่าที่ไปฝึกสอน ผมไม่อยากเป็นครูครับ เพราะครูเป็นคนที่ต้องเสียสะระ และทำเพื่อสังคม และได้เงินไม่มากเท่าไหร่ แต่เป็นอาชีพที่มั่นคง แต่ผมไม่ได้อยากเป็นครู แต่ที่เลือกเรียนครู เพราะผมคิดว่าเรียนเอาไว้เพราะมีโอกาศตกงานน้อยมีงานทำ และที่สำคัญคือ เป็นสาขาที่พอจะใกล้เคียงกับสิ่งที่ชอบ คือ แอนิเมชั่น และด้านเทคโนโลยี และทำไมไม่ไปทำตามเป้าหมายที่อยากเป็นเจ้าของกิจการ เจ้าของธุรกิจหล่ะ? เพราะผมยังมองไม่เห็นช่องทางและโอกาศในการทำธุระกิจว่าจะทำอะไรดี จึงมองว่าอาจจะต้องเป็นครูไปก่อน และนี้แหละครับความฝันและเป้าหมายของผมโดยประมาร
ท่านไหนมีขอเสนอแนะ และแนะนำกับตัวผมสามารถบอกแนะนำได้นะครับ ผมพร้อมรับฟังครับ
ขอบคุณครับ
ความเห็น (3)
สวัสดีครับ คุณ พงศ์พันธ์ ปัญญาแก้ว
ขอบคุณครับ
ตรวจสอบคำผิดก่อนครับ เธียรดนัย ;)...