เรื่องเล่าของยายคำ ตอนที่ 3

เยี่ยมยายคำและตาสาครสองสามีภรรยา ยายคำ ป่วยเป็นโรคเบาหวาน ความดันโลหิตสูง รวมทั้งเป็นอัมพาตครึ่งซีก ส่วนตาสาครผู้เป็นสามีเป็นผู้พิการตาบอดสนิททั้งสองข้างเป็นผู้ดูแลยายคำซึ่งช่วยเหลือตัวเองไม่ได้

เรื่องเล่าของยายคำ ตอนที่ 3

กรื๊งๆ ๆ !! เสียงโทรศัพท์ ดังขึ้น ฉันได้รับโทรศัพท์จาก อสม. หมู่ 2 ต.น้ำพ่น ว่า “ หมอจะมาเมื่อไหร่ แม่จะไปรอที่บ้านยายคำเลยนะ” หลังจากที่มีการนัดหมายกับ อสม. ว่าเราจะออกไปเยี่ยมยายคำและตาสาครสองสามีภรรยา ยายคำ ป่วยเป็นโรคเบาหวาน ความดันโลหิตสูง รวมทั้งเป็นอัมพาตครึ่งซีก ส่วนตาสาครผู้เป็นสามีเป็นผู้พิการตาบอดสนิททั้งสองข้างเป็นผู้ดูแลยายคำซึ่งช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ อสม. ก็กระปี่กระเปร่า เอาใจใส่ดีมาก หลังจากนั้นฉันและทีมงานได้รีบตระเตรียมของและอุปกรณ์ แล้วพวกเราก็ออกเดินทางไป โดยมี อสม. รออยู่ที่บ้านยายคำแล้ว

เมื่อไปถึงบ้านหลังเล็กยังอยู่ในสภาพเดิม ไม่เปลี่ยนแปลง ประตูสังกะสีที่เก่า มีสนิมเริ่มจะผุพังยังคงเป็นเหมือนเดิม สิ่งแวดล้อมทุกอย่างยังคงไม่เปลี่ยนแปลง ต้นหญ้าที่ล้อมรอบบริเวณบ้านของคุณยายคำก็ยังอยู่เหมือนเดิม แต่สิ่งที่เปลี่ยนแปลงนั้นทำให้พวกเราต้องใจเหี่ยว เพราะ ฉันเดินเข้าไปข้างในบ้านของาคุณยายคำและตาสาคร รู้สึกว่าพื้นที่ภายในบ้านนั้นโล่งกว้างกว่าแต่ก่อน ของที่มีอยู่ในบ้านหายไป สองตายายอยู่กันสองคน ฉันจึงได้นั่งลงข้างๆคุณยาย แต่คุณยายไม่ยิ้มให้ฉันเหมือนเช่นเคย ฉันได้แต่สงสัยในใจ คิดว่าคุณยายโกรธหรือป่าวพอซักไซ้ไล่ความ ก็ได้ความว่า ยายคำเริ่มมองเห็นไม่ชัด ทั้ง โรคเบาหวาน ทั้งตาก็เริ่มมืดมัวลงเรื่อยๆอย่างนั้นแล้ว เคราะห์ซ้ำกรรมซัด ฉันได้แต่นั่งนึกอยู่ในใจ ฉันเดินสำรวจภายในบ้านซึ่งโล่งเตียนไปหมด มีเพียงแคร่เล็กตัวเก่า ที่ยายใช้เป็นเตียงนอน และตู้เย็นเก่าๆ 1 อันที่ใช้แช่น้ำดื่ม ฉันรู้สึกแปลกใจว่า สิ่งของที่มีอยู่นั้นหายไปไหนหมด ฉันตัดสินใจถามตาสาครผู้ซึ่งเป็นสามีที่ตาบอดสนิททั้งสองข้าง คำตอบที่ได้ยิ่งทำให้ฉันและทีมงานรู้สึกเวทนามากขึ้น คือ ลูกสาวและหลานสาวของตาและยาย ได้ย้ายออกไปอยู่ที่ใหม่แล้ว แต่เขาหนีไปที่อื่นเพราะอะไร คุณตาไม่ยอมเล่าให้ฟัง ยังเป็นปริศนาในใจฉัน

วันนี้พวกเรา ทีมงานจาก รพ.สต. และ อสม.ประจำบ้าน ได้ช่วยกันดูแลความสะอาดภายในบ้าน ปัด กวาด เช็ด ถู ภายในบ้าน ทุกคนขยันขันแข็งมาก ด้วยความสงสาร ทำให้พวกเราไม่รู้สึกเหนื่อยล้า

แม้ว่าฝุ่นที่กวาดออกมาเยอะจนฉันต้องสำลัก คงไม่ได้กวาดมาหลายวันพวกเราก็ช่วยกันเปลี่ยนผ้าปูที่นอน หมอน เสื่อผืนใหม่ให้คุณยาย ช่วยเช็ดตัว เปลี่ยนเสื้อผ้า ตัดเล็บ หวีผม ให้คุณยาย แล้วพายายออกมานั่งเล่นชมบรรยากาศภายนอกบ้าน ซึ่งคุณยายบอกว่า ไม่ได้เห็นบรรยากาศภายนอกบ้านมานานแล้ว เพราะคุณตาซึ่งเป็นผู้ดูแลก็พาออกมาไม่ได้ แต่ก่อนมีหลายสาวอายุ 15 ปี อาศัยอยู่ด้วย เป็นผู้คอยจัดยาให้ยายกิน แต่ตอนนี้ครอบครัวของลูกสาวได้ยายหนีแล้ว เหลือแค่ตากับยายอยู่กันสองคน เดี๋ยวนี้คุณตาผู้ซึ่งตาบอดสนิทสองข้างเป็นผู้ดูแลยายทุกอย่าง ทำทุกอย่าง ทำอาหาร อาบน้ำ ทำงานบ้าน จัดยาให้ยายกิน หลายคนคงสงสัยว่าคุณตาจัดยาให้ยายกินได้อย่างไร รวมทั้งตัวฉันเองก็ยังสงสัย จึงได้ถามคุณตาเรื่องการให้ยา ตาสาคร บอกว่า แค่เอายาให้กิน “ง่ายนิดเดียว” เป็นไปได้ยังไงฉันยังคงไม่เชื่อ จึงให้ตาลองจัดยาให้ดู ตาสาครใช้วิธีคลำเม็ดยาแล้วจำให้ได้ว่ากินกี่เม็ด เวลาไหนบ้าง ฉันเอายาให้ตาสาครลองจัด ปรากฏว่าฉันต้องอึ่ง ตาจับยาขึ้นมาคลำๆเม็ดยา แล้วบอกได้ถูกต้องทุกชนิดว่าให้กินยังไง ทุกคนต่างชื่นชมคุณตาผู้เข้มแข็งและเก่งกาจคนนี้

เราช่วยกันเข็นคุณยายออกมาข้างนอก ในหน้าที่เหี่ยวย่นปนทุกข์ ก็เริ่มมีรอยยิ้มเกิดขึ้น อสม. ช่วยตัดเล็บให้ ฉันและเพื่อนช่วยกันทาครีม ทาแป้งให้คุณยาย พร้อมมอบของใช้เล็กๆน้อยๆให้ รอยยิ้มพิมพ์ใจพร้อมกับคำขอบคุณจากยายคำและตาสาครส่งให้พวกเรา พร้อมคำอวยพร คนให้ก็มีความสุข คนรับก็มีความสุข ไม่มีอะไรสำคัญไปกว่ากำลังใจจากตัวเองและผู้อื่น การจะเปลี่ยนใบหน้าที่อมทุกข์ให้กลับมายิ้มได้อีกครั้งไม่ใช่เรื่องง่าย ถึงแม้จะเปลี่ยนได้ในเวลาไม่นาน แต่มันจะเป็นความทรงจำที่ดี ให้เขาได้กลับมาหวนคิดถึงเมื่อเวลาผ่านไปนานแค่ไหนเมื่อเขานึกถึงเหตุการณ์วันนี้ก็อาจทำให้เขากลับมายิ้มได้อีกครั้ง .. เพราะความทรงจำดีๆที่เราร่วมกันสร้างสรรค์ขึ้นมา... ขอบคุณทีมงานและ อสม. ที่ไม่ทอดทิ้งกัน...

เขียนใน GotoKnow โดย skynurse
ใน sky-nurse

คำสำคัญ (Tags): #เรื่องเล่า#เยี่ยมผู้ป่วยที่บ้าน#ผู้พิการ#ให้กำลังใจ

หมายเลขบันทึก: 551633เขียนเมื่อ 24 ตุลาคม 2013 10:48 น. ()แก้ไขเมื่อ 24 ตุลาคม 2013 10:48 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-ไม่ดัดแปลงจำนวนที่อ่าน