ถนนลาดยางในโรงเรียน..ฝันที่เป็นจริง
ผมมาอยู่โรงเรียนบ้านหนองผือ เมื่อวันที่ ๒๙ กรกฎาคม ๒๕๔๙ ถึงวันนี้ก็ ๗ ปีแล้ว มาปีแรกก็คิดเลย ว่าโรงเรียนจะสมบูรณ์ได้ต้องมีถนนลาดยาง เพราะบริเวณหน้าอาคาร ผู้บริหารและคณะครูที่อยู่มาก่อนเรา เขาปรับระบบไว้ดีแล้ว ทั้งตัวอาคารเรียน แนวถนนและต้นไม้ ที่มีทั้งไม้ยืนต้นและไม้ประดับ ถนนที่ว่านี้ก็ควรจะเป็นถนนลาดยางซึ่งจะดีกว่าถนนคอนกรีต
ถ้าเป็นถนนคอนกรีตสีขาวดีก็จริง แต่จะร้อนและสกปรกง่าย ส่วนถนนลาดยาง ดูครึ้มดำอมตะ มองแล้วเย็นตา เข้ากันได้ดีกับแนวต้นไม้ ปัญหาอยู่ที่จะสร้างได้โดยงบใด ขอเขตพื้นที่ก็คงจะยาก อาจต้องรอถึงชาติหน้าตอนบ่ายๆ เพราะเขาไม่มีนโยบายที่จะให้ที่ดินสิ่งก่อสร้างอยู่แล้ว จะใช้งบรายหัวเด็ก ก็คงเป็นไปไม่ได้ จัดผ้าป่าการศึกษาล่ะ ต้องจัดกี่ครั้งถึงจะได้เงินสองแสน คิดแล้วคิดอีก จนเลิกคิดไปหลายครั้ง
ปี ๒๕๕๓ เริ่มออกปากขอเทศบาล..เพราะเห็นว่าโรงเรียนอยู่ในเขตของเขา แต่อยู่ชายขอบของหมู่บ้านเล็กๆ เทศบาลบอกแบบไม่ต้องคิดเลยว่า ให้ไม่ได้ เนื่องจากโรงเรียนอยู่ในสังกัด สพฐ. เขาจะดูแลได้เฉพาะอาหารกลางวัน/อาหารเสริมนม และเขามีโรงเรียนในสังกัดโดยตรงอยู่แล้ว คือ ศูนย์เด็กเล็กของเทศบาล...
ผมก็เลยเถียง(ในใจ)ว่าแล้วทำไม..โรงเรียนในตลาด ที่เป็นโรงเรียนอนุบาลประจำอำเภอ เป็นโรงเรียนดีประจำตำบล ได้งบจากเขต จาก สพฐ.มากมายก่ายกองอยู่แล้ว แต่พวกคุณก็ยังไปให้งบพัฒนาฯโน่น นี่ นั่น ปีละเป็นแสน พวกเทศบาลก็ตอบ (ในใจ)ว่า ก็โรงเรียนในตลาด มีลูกหลานของพวก สท.เรียนอยู่ สท.บางคนเป็นกรรมการโรงเรียน ก็คงจะรักษาฐานคะแนนเสียงเอาไว้นั่นแหละ
เวลาเทศบาลเชิญผมเข้าประชุมหารือเพื่อเตรียมจัดงานสำคัญต่างๆ ผมก็จะพูดขอความอนุเคราะห์เรื่องถนนอยู่เสมอ ไม่เคยขาดประชุม ไม่เคยส่งใครไปแทน ก็เพื่อให้เกียรติเทศบาล ให้ความสำคัญกับงานของเขา เขาให้เป็นประธานกรรมการฯติดตามตรวจสอบและประเมินผลงานงบประมาณประจำปีของเทศบาลก็๋เป็นให้ และไม่สร้างปัญหาใดๆให้เกิดขึ้น แต่ท้ายที่สุดเขาก็จะอ้างระเบียบ..องค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นว่าทำอะไรได้/ไม่ได้
พออ้างระเบียบ..ก็ต้องตีความกัน..ผมบอกเงินอุดหนุนการศึกษา ทำอะไรก็ได้ในโรงเรียน ที่จะช่วยให้สถานศึกษามีคุณภาพ น่าอยู่น่าเรียน พร้อมทั้งยกตัวอย่างโรงเรียนที่อยู่ในเขต อบต.ต่างๆ เขาให้เงินอุดหนุนจ้างครูทั้งปี ให้จัดกีฬาเป็นแสน ให้ไปจัดค่ายคุณธรรม/ลูกเสือ และจัดซื้อคอมพิวเตอร์ หมดกันไปหลายล้านแล้ว เทศบาลยังกลัวโน่นกลัวนี่อยู่เลย
ตกลงว่าจะไม่ได้จริงๆ ผมก็เฉยๆ แต่ก็ยังไปช่วยงานเทศบาลตามปกติ ให้ความเคารพผู้บริหารระดับสูงของเขา ให้เกียรติสท.ทุกคน โชคดีที่โรงเรียนมีพัฒนาการขึ้นบ้างเป็นลำดับ บางเรื่องเทศบาลก็นำไปชมเชยกล่าวขวัญกัน เกี่ยวกับความเก่งและความกล้าแสดงออกของเด็กนักเรียน
นิมิตหมายที่ดีเริ่มมีให้เห็น วันเด็กที่ผ่านมาเทศบาลบริจาคเงินช่วยจัดงาน ๑๐,๐๐๐ บาท จากนั้นก็ส่งข่าวให้เราทราบว่า โครงการขอถนนลาดยางของผม ได้นำเข้าแผนงบประมาณแล้ว(แผนสามปี) ซึ่งจะเร่งให้ทันปีงบประมาณ ๒๕๕๖ นี้
ก่อนหน้านี้ ประมาณ สามเดือน ผมก็ได้ข่าวตลอดมาว่า มีการคุยกันในที่ประชุมของเทศบาล ว่าถ้าไม่ดูแลโรงเรียนบ้านหนองผือ ชาวบ้านจะเอาเรื่องในฐานะที่ไม่ดูแลกันเลย(จะปล่อยครูใหญ่เหนื่อยอยู่คนเดียวได้ไง เหมือนลูกเมียน้อย) ต่อมาก็ได้ยินว่าจัดสรรงบให้ และมีการขายแบบงานก่อสร้าง- ยื่นซองประกวดราคา ใจผมก็ยังคิดว่า จะมีคนมาเหมางานสร้างไหมหนอ ถนนยาวแค่ ๒๐๐ เมตร งบเพียง ๒ แสน (โดยมากเขาจะทำกันเป็นล้าน)
วันนี้ เห็นเครื่องจักรวิ่งเข้ามาในโรงเรียน..ครูและเด็กวิ่งออกไปดู ผมขนลุกเลย ฝันเราเป็นจริงแล้วหรือนี่
ความเห็น (13)
ยินดีด้วยครับ ได้แบบนี้ภูมิใจ สุขใจ ...
ยินดีด้วยครับ ผอ.
ก็ต้อง...ยินดี และ ดีใจด้วยกับความฝันที่เป็นจริงของท่านผอ.คนเก่ง
เด็กๆได้เดินสบายกันล่ะคราวนี้ ยินดีด้วยนะคะอาจารย์
ดีใจกับผอ.และเด็กๆนักเรียนด้วยค่ะจะได้ถนนที่ดีและสวยงามดั่งที่ใจฝัน
...อ่านแล้วปลื้มใจมากค่ะ...ขอแสดงความยินดีด้วยนะคะ
มีความสุขกันทุกๆ คน นะคะ ... ขอบคุณมากค่ะ ท่านผอ.ชยันต์
ดีใจไปกับเด็กน้อยด้วยค่ะ
แต่เจ้ารถแบบนี้ทำให้ คิดถึงนิทานเรื่องหนึ่ง และอยากเล่าให้เด็กๆฟังด้วยค่ะ
แล้วจะกลับมาเล่าให้ฟังค่ะ
ขนลุกไปด้วยเลยค่ะ เยี่ยมจริงๆ
เรียน ท่านผู้อ่านและคุณโอ๋ ที่เคารพ
หน้าแล้ง ก็ฝุ่น หน้าฝนก็โคลนตม เรา เป็นข้าราชการ ดูแลครูและนักเรียน จะทนไม่ค่อยได้ เพราะมันเป็นหน้าที่ แม้จะดูหนักหนาก็ยอม ที่น่าชัง สพฐ. นัก ก็คือ มีโรงเรียนแบบผมมากมาย ที่ไม่ได้รับการดูแล แต่กลับไปให้ความสำคัญโรงเรียนในฝัน โรงเรียนดีศรีตำบล ที่(อาจจะ) มีเด็กอ่านไม่ออกเต็มไปหมด
ขอแสดงความยินดีด้วยครับ
สู้ๆครับ
ยินดีด้วยนะคะ ท่าน ผอ.ที่มีหน่วยงานภายนอกมาสนับสนุน