25 สิงหาที่ผ่านมา เพื่อนรักของดิฉันแชร์สิ่่งดีๆ เรื่องเดียวกันมาให้ทาง f พร้อมกันถึง 2 คน (เพื่อนกุ้ง กะ เพื่อนวรรณ) ดิฉันจึงมาทบทวนดูว่า เราก็เคยอ่านเรื่องคล้ายกันนี้มาบ้างแล้ว และยังนำไปประยุกต์ใช้ในสถานการณ์จำเป็นแล้วด้วย จะเล่าให้ฟังค่ะ.. |
สิ่งที่เพื่อนส่งมาให้เป็นบทความของนักเขียนชั้นแนวหน้าของเมืองไทย (และแน่นอนว่าท่านยังเป็นอีกหลายนัก) ชื่อเรื่อง "เหยือกเต็มหรือยัง" สรุปอย่างสั้นได้ว่า ท่านเปรียบเทียบการใช้ชีวิตของคนเรากับการใส่สิ่งต่างๆ ลงในเหยือก เราจึงควรใช้ชีวิตโดยจัดลำดับความสำคัญด้วยเพื่อให้คุ้มค่ากับเกิดมาเป็นคน ที่สามารถวางแผนชีวิตของเราเองได้ (รายละเอียดดูได้จากส่วนที่แขร์มาให้นะคะ..) |
ส่วนที่ดิฉันอ่านพบมาก่อนหน้านี้ก็คล้ายๆ กัน แต่อธิบายแตกต่างไป อธิบายโดยสรุปว่าเกิดเป็นคนอย่าทำตัวเป็นพวกน้ำเต็มแก้ว ชาล้นถ้วย หลายท่านคงเคยอ่านพบแล้วเช่นกัน มาดูประสบการณ์ของดิฉันดีกว่าค่ะ |
กาลครั้งหนึ่ง นานกว่าทศวรรษมาแล้ว ระหว่างเรียน ป.โท นิด้า ภาคพิเศษ แคมปัสอุบลราชธานี ดิฉันมีเพื่อนร่วมรุ่นหลายสิบคน ล้วนแล้วแต่ 'ผู้ใหญ่ๆ' มากมายประสบการณ์ หากเป็นข้าราชการก็เป็นระดับผู้บริหารหน่วยงาน หากเป็นเอกชนก็เป็นเจ้าของกิจการใหญ่ๆ ระดับจังหวัด ระดับภาค มีคนเล็กคนน้อยอย่างดิฉันอยู่ไม่กี่คน เป็นตัวเสริมให้ 'แท่งประสบการณ์' ในห้องเรียนมีความหลากหลายมากขึ้น เป็นคลาสที่จัดสำหรับแลกเปลี่ยนเรียนรู้กันจริงๆ |
อยู่มาวันหนึ่ง เมื่อสถานการณ์คลุมเครือ .. หลายคนอึดอัดมาก รวมทั้งดิฉันด้วย ก็ 'คน' มันต้องปรับตัวเข้าหากัน 'เรา' จึงรวมหัวกัน หมายถึงดิฉันกับประธานรุ่น รองประธานและคนอื่นๆ อีก 2-3 คน (เพื่อนๆ จะได้ทราบความลับก็วันนี้ละ) หลังจากสุมหัวกันเสร็จดิฉันก็รีบสรุปเข้าข้างตนเองทันทีว่า "ขอให้มอบความไว้วางใจ หนูจะจัดการให้อยู่หมัด ขอรางวัลสัก 2-3 ชิ้นนะพี่" |
วันรุ่งขึ้น ดิฉันเรียนให้อาจารย์ที่มาสอนทราบปัญหา รวมทั้งแนวทางที่จะแก้ไข และขอเวลา 15 นาทีก่อนเรียนในช่วงบ่ายเพื่อจัดกิจกรรมกระชับความสัมพันธ์ในห้องเรียน |
ดิฉันใช้ขวดรูปร่างต่างๆ กัน มีลักษณะปากขวดกว้าง-แคบไม่เหมือนกัน กับน้ำสีต่างกัน เริ่มต้นวางขวดเปล่าบนโต๊ะ |
รอบแรก เทน้ำสะอาดลงไปในขวดแต่ละใบในปริมาณที่ไม่เท่ากัน "คุณเห็นอะไร?" รอบที่สอง เทน้ำสีลงไปในขวดแต่ละใบในปริมาณที่ไม่เท่ากัน "คุณเห็นอะไร?" รอบที่สาม ยกขวดแต่ละใบ เทน้ำลงในขวดใบอื่น สลับกันไปมา "คุณเห็นอะไร?" ใครตอบ 'ถูกใจ' ดิฉันจะมอบรางวัลตรงหน้าให้ทั้งหมดเลย |
เพื่อนๆ ส่วนใหญ่รู้สึกสนุกสนาน แย่งกันตอบ (ก็รางวัลมันน่าสนใจ) แต่บางคนหน้าแดงก่ำด้วยความโกรธ ทีมงานเฉพาะกิจของเราจึงแอบลุ้นอย่างระทึกใจว่าจะได้ผลไหม ด้วยความไว้วางใจพยาบาลโรคจิตว่าจะจัดการได้ .. ในที่สุดเรื่องราวก็จบลงด้วยดี ขออภัย หมดเวลา เวลาหมด ดิฉันจะกลับมาเฉลยในบันทึกครั้งต่อไปนะคะ ขอบคุณค่ะ |
ชอบครับ
มามอบดอกไม้
และกดติดตามครับ
รออ่านเฉลย แต่กิจกรรมดีมากเลยครับ
ขอชื่นชม กิจกรรมแบบี้เป็นประโยชน์แก่คนทั่วไปมากๆๆครับ