ชีวิตนี้...อยู่เพื่อแม่

ข้าพเจ้ารับรู้ถึงหัวใจและความรักที่พงษ์ศักดิ์ มีต่อแม่จากปากพงษ์ศักดิ์เอง และตอกย้ำความรู้สึกที่แท้จริงของเค้าด้วยการไม่ยอมแพ้ต่อชะตาชีวิต ด้วยพลังแห่งความรักที่มีต่อแม่อย่างเต็มหัวใจ

สายวันหนึ่ง หลังจากที่ได้ทำภาระกิจของพ่อที่มีต่อลูกแล้ว

มีเวลาก่อนที่จะกลับบ้าน ข้าพเจ้าได้แวะห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่งกลางเมือง เพื่อซื้อของใช้บางสิ่งบางอย่างเข้าบ้านสวน

หลังจากหาที่จอดรถเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

ก่อนที่ข้าพเจ้าจะเดินออกจากรถ............พลันสายตาก็เหลือบไปเห็น

ผู้ชาย ผิวกร้านแดด ตัวเล็ก ๆ คนหนึ่ง ที่สะพายเป้ ซึ่งข้าพเจ้าคาดเดาได้ไม่ยากว่า... ข้างในน่าจะเป็นสลากกินแบ่งรัฐบาล

ผู้ชายคนนี้..... เดินอยู่ห่างไกลออกไปจากตัวข้าพเจ้าพอควร

สิ่งหนึ่งที่ข้าพเจ้ารู้สึกดีต่อผู้ชายคนนี้เป็นอย่างมาก นั้น คือ...การเป็นคนสู้ชีวิต ที่มากเป็นพิเศษกว่าคนอื่น ๆ ทั่วไป

ข้าพเจ้าอดไม่ได้ที่จะถ่ายทอดเรื่องราวบางห้วงบางตอน บางแง่มุมในชีวิตผู้ชายคนนี้ไว้

หลังจากที่ข้าพเจ้าได้พูดคุยกับน้องชายผู้นี้.....อยู่ เป็นครู่ใหญ่

อย่างน้อยข้าพเจ้า...ก็อยากให้สังคมแห่งนี้เป็นพยาน ในความกล้าหาญของผู้ชายตัวเล็ก ๆ คนหนึ่งที่กล้าเผชิญชีวิตอยู่บนโลกใบนี้ ได้อย่างน่าชื่นชมคนหนึ่ง.....เลยทีเดียว

บันทึกฉบับนี้...... อาจมองเป็นการตอกย้ำ บางมุม บางเหลือบของสังคมบ้าง

แต่ข้าพเจ้าอยากเขียนถ่ายทอด........จากการได้รับฟังเรื่องความอับโชค และความน้อยเนื้อต่ำใจของผู้ชายคนหนึ่ง

ผู้ชายคนหนึ่ง... ที่เค้ามีโอกาสได้ลืมตาเกิดมา...บนโลกใบนี้

ผู้ชายคนหนึ่ง.....ที่มีศักดิ์ศรีของความเป็นเพื่อนมนุษย์ เพื่อนร่วมทุกข์ ร่วมสุข เพื่อนร่วมเกิด ร่วมแก่ ร่วมเจ็บ และร่วมตาย ของพวกเรา

และด้วยความที่ข้าพเจ้ามีน้องชาย ซึ่งมีสถานภาพ แบบนี้ด้วยเช่นกัน

ทำให้ข้าพเจ้าอดไม่ได้ที่จะรู้สึกเห็นใจ รู้สึกสงสารผู้ชายคนนี้ขึ้นมาอย่างจับใจ

ข้าพเจ้ารู้ดีว่า....สามสิบกว่าปีที่ผู้ชายคนนี้ ยืนต่อสู้ชีวิตมาได้ถึงทุกวันนี้นั้น....เค้าต้องผ่านสิ่งใดมาบ้าง

เค้าต้องเจ็บปวดมากมายขนาดไหน มันอาจเป็นความปวดเร้า ที่คนอย่างเรา อาจรับรู้ได้ไม่เท่า

หากแต่ด้วยหัวใจที่เข้มแข็งทำให้..เค้า ผ่านร้อน... ผ่านหนาว... ผ่านความเจ็บปวดทางด้านร่างกายและจิตใจ มาอย่างมากมาย

คำพูดคำเดียว....ที่ทำให้ข้าพเจ้า เก็บความรู้สึกไว้แทบไม่อยู่

"ผมมีชีวิตอยู่...เพื่อแม่ครับ"

ข้าพเจ้าได้ฟังเช่นนั้น....แทบอยากจะเหมาล๊อตตารี่ทั้งแผง..... ที่สะพายอยู่บนบ่าของเค้าไว้ทั้งหมดเลยทีเดียว

(หากด้วย ข้อจำกัดสถานภาพทางสังคมของตัวเอง ข้อกำจัดของใช้สอยภายในครอบครัว และข้อจำกัดอื่นใดในตัวเอง ที่มิอาจทำได้อย่างที่ใจคิด)

ด้วยความพิการมาแต่เกิด ...มีเพียงสองขา กับหนึ่งหัวใจ เท่านั้น .....ที่ตอกย้ำความรักของตัวเองที่มีต่อแม่ ได้อย่าง...สุดหัวใจ

"พี่ครับล๊อตเตอรี่แผงนี้... ผมรับมาจากพ่อค้าคนกลาง อีกต่อหนึ่งครับ

ผมเคยไปขอใช้สิทธิ์คนพิการ เพื่อขอแบ่งจากรัฐบาล...ในตัวจังหวัด มาขาย

แต่ได้รับการปฎิเสธว่า....ยังไม่มีโควต้าให้ ต้องรอไปก่อน

ผมก็ไม่รู้จะรออย่างไร?"

นานวันการรอคอย กลายเป็นความอ้างว้างที่เกิดขึ้นในภายในจิตใจ

ด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจในโชควาสนาของตัวเอง

การดิ้นรน เพื่อเลี้ยงปากเลี้ยงท้องของตัวเอง ก็ต้องไขว่คว้าทางเลือกอื่น

"ผมรอไม่ไหวครับพี่..... ไม่รู้ว่ารัฐจะจัดสรรให้ผมเมื่อไหร่?

ผมสงสารแม่ครับ

ผมมีชีวิตอยู่ทุกวันนี้ มีบ้านหลังเล็กๆ ผมอาศัยอยู่กับแม่ ผมไม่มีครอบครัว เพราะลำพังชีวิตตัวเองก็ลำบากมากพอแล้ว การนำพาผู้อื่นมาลำบากด้วย ผมไม่อยากทำ ผมสงสารเค้าครับ

ทุกวันนี้ แม่อายุมากแล้ว แต่แม่ก็ยังคงหาเช้ากินค่ำอยู่

ทางเดียวที่ผมพอจะช่วยเหลือแม่ได้ ในขณะที่ร่างกายและจิตใจของผม ยังพอมีเรี่ยวแรงที่จะต่อสู้กับโลกใบนี้ได้ ผมอยากทำครับพี่"

ข้าพเจ้ายื่นธนบัตรที่มีรูปของพ่อ ให้เค้าด้วยความเต็มใจ โดยไม่สนใจราคาว่า...ล๊อตเตอรี่ฉบับนี้ จะราคาเท่าไหร่?

พร้อมกับพูดกับน้องเค้าว่า...แล้วน้องจะหยิบล๊อตตารี่ให้พี่ได้อย่างไร?

น้องเพูด...นี่ครับพี่ .... พร้อมกับยกเท้า ขึ้นมาที่แผง และปากก็พูดกับข้าพเจ้าว่า... "พี่จะเอาใบไหนครับ?"

ใจของข้าพเจ้ารับรู้ถึงความเป็นคนสู้ชีวิต ที่สู้ด้วยหัวใจอันเข้มแข็งของน้องเค้า...อย่างแท้จริง?

ข้าพเจ้า.. อมยิ้ม...

และมองรอยยิ้มของผู้ชายคนที่ยืนอยู่ใกล้ข้าพเจ้าคนนี้ ที่ไม่ยอมแพ้ต่อโชคชะตาของตัวเอง

นามว่า "พงษ์ศักดิ์ อินทร์ปรีเปรม"

ข้าพเจ้ารับรู้ถึงหัวใจและความรักที่พงษ์ศักดิ์ มีต่อแม่จากปากพงษ์ศักดิ์ และตอกย้ำความรู้สึกที่แท้จริงของเค้าด้วยการไม่จำนนต่อโชคชะตาและเต็มเปี่ยมด้วยพลังแห่งความรักที่มีต่อแม่อย่างสุดหัวใจ

ข้าพเจ้าได้แต่หวังว่า....วันหนึ่งข้างหน้า หากบันทึกฉบับนี้ ได้ผ่านสายตา ของผู้มีจิตใจเป็นบุญเป็นกุศล บุคลากรภาครัฐ ที่เกี่ยวข้องกับการให้โอกาสคนพิการ ให้เขาได้มีงานทำ

บางครั้งการให้เค้ารอโอกาส... รอช่วงเวลาที่เหมาะสม... มันก็อาจสายเกินไป

และ..... วันหนึ่งวันใดข้างหน้า กว่าจะถึงวันนั้น

บางครั้ง..... บางที ....เวลา และจังหวะชีวิตของใครบางคน ที่เค้าได้สูญเสียมามากพอแล้ว เค้าอาจรอคอยวันเวลาที่ภาครัฐเปิดโอกาสให้ไม่ไหว

การสูญเสียโอกาสของชีวิต การด้อยโอกาสทางสังคม มันก็โหดร้ายมากพอแล้ว.... ที่พวกเค้าได้รับ

ทำไม? เราต้องประวิงเวลา เพื่อหาช่วงเวลาที่เหมาะสม

ทำไม ขั้นตอนบางอย่าง ถึงไม่ผ่อนปลน ทั้ง ๆ ที่น่าจะยึดหยุ่น หรือมีข้อยกเว้นให้กับพวกเขาได้บ้าง

ข้าพเจ้าเห็นพงษ์ศักดิ์ เพียงไม่นาน!!!

ข้าพเจ้าใจอาจไม่เกร่งพอก็เป็นได้ หรือข้าพเจ้าอาจเป็นคนใจอ่อนเกินไป

ข้าพเจ้า ขอยอมรับความรู้สึกที่เกิดขึ้นกับตัวเอง

เพราะอย่างน้อย หัวใจของข้าพเจ้าที่สามารถปลอบประโลมพงษ์ศักดิ์ในวันนี้ได้ ด้วยเงินเพียงน้อยนิดของข้าพเจ้าที่มี อยู่ ข้าพจ้าก็รู้สึกภูมิใจแล้ว

บางสิ่งบางอย่างต้องการ....การปลอบประโลม

บางสิ่งบางอย่างต้องการ.....การผ่อนปรน

บางสิ่งบางอย่าง...ควรเป็นไปตามครรลอง แต่บางสิ่งบางอย่างอาจยอมอ่อน ย่อมผ่อนปรนให้ได้เช่นกัน

หัวใจของการได้ให้ ไม่ใช่แค่บันทึกที่ข้าพเจ้าได้เขียน แล้วมีคนอ่าน

แต่หากใครบางคนได้อ่านแล้ว....มีโอกาสช่วยเหลือเยียวยา เพื่อนมนุษย์ที่ด้อยโอกาสเช่น พงษ์ศักดิ์ อินทร์ปรีเปรม

เพื่อแลกกับกระบวนการหรือขั้นตอนร้อยแปดพันประการ ที่.....พงษ์ศักดิ์ได้รับจากการร้องขอเพียงล๊อตเตอรี่ แค่หยิบมือเดียว ล๊อตเตอรีี่ที่มีใว้เพื่อต่อชีวิตของเค้า และแม่ ที่พงษ์ศักดิ์รักอย่างหมดหัวใจ

ข้าพเจ้าคิดอยู่ในใจว่า...ทำไมเราไม่แบ่งบางส่วนที่ตัดให้พ่อค้าคนกลางของจังหวัด คนกลุ่มนี้ พวกเขานั้นมีรายได้ เป็นกอบเป็นกำ จากธุรกิจดังกล่าว

การหยิบยื่นให้เพียงแค่ต่อเติมกำลังใจให้พงษ์ศักดิ์.... ยืนต่อสู้ชีวิตร่วมไปกับแม่ที่เป็นความหวังเดียว ในชีวิตของเขา

และอย่างน้อย นี่อาจเป็นน้ำใจเล็ก ๆ ที่มีค่ามากมายเกินพอแล้ว สำหรับพงษ์ศักดิ์

ผู้ชายตัวเล็ก ๆ ที่แขนพิการทั้งสองข้าง แต่ทว่า...รักแม่อย่างสุดหัวใจ

ข้าพเจ้า ขอชื่นชม ผู้ชายพิการ ที่มีหัวใจงดงามคนนี้ ไว้เป็นแบบอย่างของสังคม และขอเป็นกำลังใจการสู้ชีวิตของผู้ชายหัวใจไม่พิการ นามว่า "พงษ์ศักดิ์ อินทร์ปรีเปรม"ตลอดไป

เขียนใน GotoKnow โดย แสงแห่งความดี...
ใน ติดปีก...ให้คนดี

คำสำคัญ (Tags): #การแบ่งปัน#พงษ์ศักดิ์ อินทร์ปรีเปรม#ผู้พิการ#สลากกินแบ่งรัฐบาล#ล๊อตเตอรี่#รัฐบาล#จังหวัดสุราษฎร์ธานี#จิตอาสา#คนสู้ชีวิต#เพื่อนมนุษย์#น้ำใจ#รักแม่#ผู้ด้อยโอกาสทางสังคม#ความโปร่งใส

หมายเลขบันทึก: 538412เขียนเมื่อ 7 มิถุนายน 2013 14:21 น. ()แก้ไขเมื่อ 6 พฤษภาคม 2014 00:35 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-อนุญาตแบบเดียวกันจำนวนที่อ่าน