ทุกข์...ทำไม? ถอดบทเรียนชีวิตบ่ายวันเสาร์

“ทุกข์เพราะคิดผิดให้จำไว้อย่าลืม เวลาเริ่มจะเป็นทุกข์ แทนที่จะไปว่าเขา จะไปโกรธเขา หรือ หงุดหงิดเขา ทบทวนที่จิต ถ้าหากว่าจิตใจของเราอยู่กับธรรม เป็นทุกข์ไม่ได้ เป็นทุกข์ไม่เป็น ไม่มีสิ่งใด หรือไม่มีคนใดจะบังคับให้เราเป็นทุกข์ทางใจได้ มันไม่อยู่ในวิสัยของใครที่จะบังคับให้ใครเป็นทุกข์ได้ ถ้าเราไม่ยอมเป็นทุกข์”

ในแต่ละวันพานพบสิ่งต่างๆมากมาย ...ไม่อยากพบก็พบ ไม่อยากรับรู้ก็ห้ามไม่ได้

<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 11pt; font-family: Tahoma; background-color: #99ffff"><strong><span style="background-color: #ffff00">เพื่อนผมสมัยมัธยม</span></strong>แวะมาเยี่ยมผมที่บ้านในเย็นวันหนึ่ง ด้วยสีหน้าที่ไม่สดชื่น แววตาที่ไร้พลังจนผมสังเกตได้ บทสนทนาหลายตอน ที่เพื่อนของผมพร่ำพูดออกมา คือ ปัญหาชีวิต ที่เขาคิดไม่ออก ว่าจะก้าวไปข้างหน้าอย่างไร </span><span style="font-size: 11pt; font-family: Tahoma"><span style="background-color: #99ffff">? มันไร้ซึ่งหนทาง ไร้กำลังใจ โลกตรงหน้าของเขาช่างมืดมนเสียจริง.........</span></span></p>    <p class="MsoNormal"><span style="font-size: 11pt; font-family: Tahoma; background-color: #99ffff">เสียงโทรศัพท์ เช้าวันหยุดของผม...พร้อมกับเสียงที่คุ้นเคย เป็นเสียงของ<strong><span style="background-color: #ffff00">น้องสาวท่านหนึ่ง</span></strong>...คุยเรื่อง ชีวิตให้ฟัง ทุกข์จริงๆ ทุกข์มาก เครียดมาก..นอนไม่หลับ สับสน เป็นความรู้สึกของเธอที่บอกผมผ่านสาย...ผมรับรู้ปัญหา ที่เกิดขึ้นผ่านคำบอกเล่า เคล้าเสียงสะอื้น ปริ่มจะขาดใจ...ทุกข์มาก<span>  </span>เรื่องรักๆ เป็นทุกข์เสมอ เมื่อรักไม่สมหวัง</span><span style="font-size: 11pt; font-family: Tahoma"></span></p>  <blockquote><blockquote> <p class="MsoNormal"><span style="font-size: 11pt; font-family: Tahoma"> <img src="http://cdn.gotoknow.org/assets/media/files/000/035/569/original_life.JPG?1285455079" border="0" align="middle"></span></p> <p class="MsoNormal">                    <strong>"ชีวิต" </strong>สีน้ำมันบนกระดาษ </p> <p class="MsoNormal">               จตุุพร วิศิษฏ์โชติอังกูร , ๒๕๓๙ </p>

</blockquote></blockquote> <h3> ทุกข์ทำไม…? </h3> ผมมานั่งทบทวนเหตุการณ์ทั้งสองเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น…ใกล้เคียงกัน เป็นเรื่องของ “ทุกข์” ฉับพลันทั้งนั้น การมุ่งมาดปรารถนาต่อชีวิตที่เป็น “อริยะ” คือชีวิตที่ปราศจากความเห็นแก่ตัว ความอิจฉา พยาบาท ความซึมเศร้า ความวิตกกังวล และสิ่งเศร้าหมองที่ปรุงแต่งจิตทั้งหลาย ถ้าเราเห็นว่า “ความเป็นอิสระภายใน” ปัญญาที่เกิดขึ้นบนกองทุกข์ เป็นสิ่งที่น่าพัฒนา เราควรเอาใจใส่เรื่อง “อริยสัจ” “สัพเพ สังขารา ทุกขา” สิ่งทั้งหลายทั้งปวงเป็นทุกข์ หากดังนี้แล้ว ก็เป็นทุกข์ทั้งสิ่งมีชีวิตและไม่มีชีวิตใช่ไหม… ท่านชยสาโร ภิกขุ ได้เขียนไว้ในหนังสือเล่มหนึ่ง น่าสนใจว่า เปรียบทุกข์มี ๒ อย่าง <ul><li> ทุกข์อย่างแรก คือ “ร้อน” เป็นความร้อนที่เกิดจากธรรมชาติส่วนหนึ่ง และ ร้อนที่เกิดขึ้นภายในตน อยู่ไหนก็ร้อน ที่เย็นที่สุดก็ร้อน ร้อนนั่นหละคือ ทุกข์ </li></ul><ul><li> ทุกข์อย่างที่สอง คือ “ความไม่เสถียร” ตรงนี้อธิบายได้กับสิ่งไม่มีชีวิต เพราะทุกอย่างไม่เสถียร ต้นไม้ มีราก ใบ ดอก ผล มีแดด ลม ฝน เป็นปัจจัยรอบข้าง ฝนไม่ตกต้นไม้เหี่ยวเฉา แมลงกัดกินต้นไม้ตาย ทุกอย่างไม่เสถียร ซึ่งก็ทุกข์ ที่เกิดจากการเปลี่ยนแปลง กล่าวคือ ธรรมชาติเป็นทุกข์เพราะขาดเสถียรภาพของมัน ขาดความมั่นคง อนิจจัง และอนัตตา </li></ul> ทุกข์ที่เป็นอริยสัจเกิดขึ้นเพราะจิตนั้นมี “อวิชชา” หลายคนแปลว่า “ไม่รู้” แต่เพียงอย่างเดียว แต่ไม่ใช่ อาจจะรู้แล้ว แต่ “รู้ไม่จริง” เหล่านี้ล้วนแต่เป็นเหตุให้เกิดทุกข์ กำจัดอวิชชาที่มืดบอด มัวเมาด้วยการรับรู้ธรรมชาติแห่งทุกข์ เรียนรู้ตน พัฒนาปัญญาให้เท่าทันทุกข์ แก้ไขทุกข์ด้วยปัญญาแห่งธรรมชาติ ทุกข์ที่เกิดทางกายพอเยียวยาได้ แต่ทุกข์ที่เกิดขึ้นในใจนี่สิครับ…ยากนักจะเยียวยา หากเราไม่ใช้ปัญญารับรู้เหตุตามจริง เพราะมีสิ่งนั้น ถึงมีสิ่งนี้ …เกิดมาใช้กรรมเป็นเรื่องธรรมดาของมนุษย์ แต่จะใช้กรรมทั้งทีขอให้มัปัญญารับรู้วิกฤตแห่งกรรมก็ถือว่า “มีกำไร” <blockquote><blockquote> “วัฎจักร” สีน้ำมันบนกระดาษ จตุพร วิศิษฏ์โชติอังกูร ,๒๕๓๙ </blockquote></blockquote> มีตอนหนึ่งในหนังสือธรรมมะของท่านชยสาโร ภิกขุ กล่าวไว้อย่างน่าฟังว่า “ทุกข์เพราะคิดผิดให้จำไว้อย่าลืม เวลาเริ่มจะเป็นทุกข์ แทนที่จะไปว่าเขา จะไปโกรธเขา หรือ หงุดหงิดเขา ทบทวนที่จิต ถ้าหากว่าจิตใจของเราอยู่กับธรรม เป็นทุกข์ไม่ได้ เป็นทุกข์ไม่เป็น ไม่มีสิ่งใด หรือไม่มีคนใดจะบังคับให้เราเป็นทุกข์ทางใจได้ มันไม่อยู่ในวิสัยของใครที่จะบังคับให้ใครเป็นทุกข์ได้ ถ้าเราไม่ยอมเป็นทุกข์” ผมเองพยายามพัฒนาตน พัฒนาจิต เรียนรู้ชีวิต ผ่านชีวิต บางครารู้สึกปิติปราโมทย์ เมื่อบรรลุปัญหาโดยใช้ปัญญาไตร่ตรอง ระงับ(ปัสสัทธิ) สิ่งที่เรียกว่า “อุปทาน” ที่มาครอบงำจิตได้ เข้าใจและรับรู้ รู้ความเป็นจริงต่อโลก(ยถาภูตญาณทัสสนะ) พัฒนาตนเองอย่างต่อเนื่องเพื่อก้าวไปสู่วิมุตติ (ความหลุดออก) ธรรมะและธรรมชาติ เป็นเรื่องเดียวกัน เข้าใจธรรมชาติ ก็เข้าถึงธรรมะ สิ่งที่เกิดขึ้น เหตุการณ์ที่ผมพบเจอ เป็นธรรมชาติของสรรพสิ่งที่เกิดขึ้นตามเหตุปัจจัย ผมโชคดีที่ได้มีโอกาสรับรู้ และใช้วิกฤตที่พบ สอนตนเอง พัฒนาตนเสมอ เรียนรู้ผ่านชีวิต “ชีวิตสอนชีวิต” <blockquote><blockquote><blockquote>

ดอกไม้หน้าบ้าน

๒๖ ก.ย. ๔๙

</blockquote></blockquote></blockquote><hr width="100%" size="2"> เมืองปาย ,บ่ายวันเสาร์ จตุพร วิศิษฏ์โชติอังกูร ๓๐ ก.ย.๔๙

เขียนใน GotoKnow โดย จตุพร วิศิษฏ์โชติอังกูร
ใน The ultimate leader

คำสำคัญ (Tags): #เรื่องเล่า#วิถีชีวิต#ความในใจ#ธรรมะ#ถอดบทเรียนชีวิต#ทุกข์#อริยสัจ#วิมุตติ

หมายเลขบันทึก: 52732เขียนเมื่อ 30 กันยายน 2006 15:41 น. ()แก้ไขเมื่อ 6 กันยายน 2013 17:34 น. ()สัญญาอนุญาต: จำนวนที่อ่าน

ความเห็น (46)

Bright Lily

เขียนเมื่อ 30 กันยายน 2006 15:50 น. ()

เพิ่งทราบนะคะ ว่าเป็นศิลปินด้วย รูปน่าสนใจมากค่ะ
พี่เป็นคนชอบไปดูแกลอรี่ต่างๆ บ่อยๆ ค่ะ แต่ไม่ช็อปนะคะ เรียกว่าแอบไปชื่นชมมากกว่า
ความทุกข์คงเหมือนก้อนหินในมือค่ะ (เหมือนเพลงๆ หนึ่ง) กำไว้แน่น กำไว้นาน ไม่ยอมปล่อย เค้าก็อยู่กับเรานาน หากขว้างทิ้งไม่ได้จริงๆ ก็วางๆ ไว้บ้าง แล้วกำใหม่ เมื่อใจเริ่มวางจนชินแล้ว เดี๋ยวก็ลืมไปเองค่ะ
ขอบคุณแง่คิดดีๆ รู้ทันชีวิต เป็นกำไรของชีวิตค่ะ

จตุพร วิศิษฏ์โชติอังกูร