เป็นเพียงถ้อย นามธรรม คำสื่อสาร
เป็นน้ำผึ้ง เป็นน้ำตาล เป็นหวานขม
เป็นมุ่งมาด ปรารถนา ของอารมณ์
เป็นทั้งสุข ทุกข์ตรม ตลอดมา
มิอาจนับ จับต้อง มองเห็นร่าง
แต่ล้วนต่าง ร่ำร้อง เฝ้ามองหา
บ้างอดทน ถักทอ รอเวลา
บ้างไขว่คว้า แย่งยื้อ ยึดถือไป
มิอาจคาด คะเนหยั่ง ชั่งตวงวัด
ยากชี้ชัด ว่าจริงแท้ สักแค่ไหน
ทุกอย่างเกิด แล้วดับ อยู่กับใจ
ดับแล้วเกิด ขึ้นใหม่ ภายในเรา
หากมีความ จริงใจ ให้ผู้อื่น
มุ่งหยิบยื่น ในสิ่งดี มีเพื่อเขา
หวังเพียงจัก แบ่งปัน ช่วยบันเทา
สุขหรือเศร้า ก็ร่วมสู้ อยู่ทุกวัน
เต็มใจเป็น ผู้ให้ ไม่หวังรับ
ยืนอยู่กับ คุณธรรม แห่งคำมั่น
มีเมตตา ให้อภัย ห่วงใยกัน
สร้างทุกวัน ให้มีค่า มายาวนาน
เพราะว่ามี หัวใจ ไว้เพื่อรัก
จึงพร้อมจัก ดื่มด่ำ ในคำหวาน
คอยหล่อเลี้ยง ชีวิต จิตวิญญาณ
ย่อมเบิกบาน เมื่อได้รัก ใครสักคน
สันติสุข สันติศาสนสุข
๘ ถุมภาพันธ์ ๒๕๕๖ / ขอบคุณภาพประกอบจากอินเทอร์เน็ต
โชคดี ที่มีรัก ครับ
บันทึกนี้ทั้งงามและอ่อนไหวด้วยถ้อยกวีที่ไพเราะมาก..พี่ใหญ่มีบันทึกนี้มาแบ่งปันค่ะ
กลอนหวานมากค่ะ
เพราะว่ามี หัวใจ ไว้เพื่อรัก
จึงพร้อมจัก ดื่มด่ำ ในคำหวาน
คอยหล่อเลี้ยง ชีวิต จิตวิญญาณ
ย่อมเบิกบาน เมื่อได้รัก ใครสักคน
ความรัก มีเมตตา ให้อภัย ห่วงใยกัน... จริงแท้แน่นอนค่ะ
ชอบมากค่ะ...ยายธี
ผอ.ชยันต์สวัสดีครับ
คุณพี่นงนาทสวัสดีครับ
KRUDALA สวัสดีครับ
คุณยายธี สวัสดีครับ
ชอบข้อความและดอกไม้มากเลยครับ
สบายดีไหมครับ
บทกวี ว่าด้วย...อาหารแห่งหัวใจ...
หลังผ่านรสขม... บทกวีนี้จึงกลมกล่อมยิ่งนัก
ขอบคุณมากค่ะ
กลอนก็ไพเราะ และชื่นชอบดอกไม้สีม่วงค่ะ
วันนี้วันว่าง แวะมาอ่านลำนำความรัก อ่อนหวานละมุนอารมณ์..เยี่ยมจริงๆค่ะ