พ่อขา ตอนที่ 1

พ่อผู้ต่อสู้ชีวิต

ดีใจเหลือเกินที่วันนี้มีโอกาสได้เขียนเรื่องราวของพ่อที่ฉันภาคภูมิใจ

พ่อเล่าให้ฟังว่า สมัยเด็กๆนั้น พ่อกำพร้าก๋ง ตั้งแต่ 4 ขวบ จึงต้องมาอาศัยอยู่บ้านน้ากับย่า พ่อต้องฝานหยวกช่วยน้าเลี้ยงหมูเอาไว้ขาย

พ่อต้องเดินไปโรงเรียนตามท้องทุ่งนาเล็กๆจากหมู่บ้านเข้าตัวอำเภอยี่งอ ระยะทางปัจจุบันที่เป็นถนนทุกวันนี้ก็ประมาณ 5 กิโลเมตร พ่อเดินไปกลับทุกวันตั้งแต่อยู่ ป 4

จากนั้นพ่อบวชเรียนเป็นสามเณรได้เข้าศึกษา ณ วัดโคกสมานคุณ จนบวชเป็นพระ ภายหลังได้ศึกษา พนักงานอนามัยที่ โรงเรียนอนามัยชลบุรี

ความลำบากที่ผ่านมาทำให้พ่อเห็นคุณค่าของครอบครัวที่อบอุ้น

ตั้งแต่เล็กพ่อเป็นคนทันสมัยกลุ่มแรกๆของหมู่บ้าน

พ่อเก็บเงินที่ได้จากการทำงานซื้อรถลำเบตต้า (คล้ายรถเวสป้า) สีฟ้า ขาว หลายคนอาจคิดว่าพ่อมีสตางค์ จริงๆแล้วพ่อได้วางแผนส่งลูกเรียนในเมือง ฉันจึงเป็นเด็กในหมู่บ้านคนแรกที่ได้เข้าเรียนโรงเรียนอนุบาลประจำจังหวัดด้วยกาเริ่มจากการยืนหน้ารถลำเบ็ตต้าไปโรงเรียน

ฉันเป็นเด็กชนบนเพียงคนเดียวที่ได้มีโอกาสเรียนตั้งแต่ชั้นอนุบาล ซึ่งเพื่อนๆในหมู่บ้านสม้ยนั้นจะเข้าเรียนที่โรงเรียนในหมู่บ้าน

ฉันจึงได้รับโอกาสจากคุณครูในการเป็นหัวหน้าห้องมีโอกาสเป็นต้วแทนในการทำภารกิจของโรงเรียนตั้งแต่ยังเล็ก

บางครั้งพ่อต้องออกพื้นที่ในจังหวัดนราธิวาส ฉันเลยได้อาบนำ้ที่บ้านคุณครู รับประทานอาหารเย็นที่บ้านคุณครู จนกว่าพ่อจะมารับกลับบ้าน ช่างโชคดีที่สมัยนั้นคุณครูพักในโรงเรียนและไม่รีบผลักไสเด็กต่างอำเภออย่างฉันให้ผู้ปกครองรีบมารับหลับบ้าน

พ่อจะรู้สึกภูมิใจทุกครั้งที่ลูกสาวของพ่อสอบได้คะแนนดี

จนมีน้องชายอีกสองคนเข้าเรียนต่อมา คราวนี้รถของเราเริ่มบรรทุกมากขื้น หลายคนเสนอเย้าเล่นกับพ่อว่า ซื้อรถกระบะได้แล้ว แต่พ่อตอบเขาว่าเอาไว้ให้ลูกเรียนหนังสือ

ทุกครั้งที่ฝนตกเราทั้งสามคนจะไปโรงเรียนโดยพ่อสวมชุดปันโจ(เสื้อฝนของทหาร)ลูกๆทั้งสามคนรวมทั้งฉันจะอยู่ภ่ยใต้ปันโจ โดยมีพ่อเป็นเหมือนแม่ไก่ที่คอยปกป้องลูกให้อบอุ่น แม้ว่าจะเปียกฝนเพียงไรเราทั้งสามคนก็อบอุ่นจากการโอบกอดของพ่อนี้

นอกจากนี้แล้วหากฝนฟ้าคะนองลมแรง มีดีเปรสชั่น พ่อต้องหยุดรถตามศาลาเพื่อรอฝนหยุด เราจะดีใจทุกครั้งหากพ่อหลบฝนที่สถานีโทรทัศน์แห่งประเทศไทย นราธิวาส ที่บ้านปลักปลา เพราะนั่นคือเราทั้งสามคนได้มีโอกาสดูโทรทัศน์ เพราะในช่วงนั้นหมู่บ้านของเรายังใช้ตะเกียงให้แสงสว่างยามคำ่คืน

พ่อสอนการบ้านของเราภายใต้ตะเกียงน้ำมันก็าด พ่อมีความถนัดเชิงคณิตศาสตร์จึงสอนลูกได้เป็นอย่างดีส่งผลให้เราทั้งสามคนชอบคณิตศาสตร์ไปด้วย แถมส่งผลมาถึงรุ่นลูกคือ หลานๆของพ่อด้วย

[แสงแห่งความดี...]

ชื่นชมบันทึกแห่งความหลัง..แบบนี้ครับ