ตื่นเช้าตรู่...มาใส่บาตรข้าวเหนียว...ที่เชียงคาน...
กว่าผมจะเข้านอนสำหรับคืนที่ผ่านการเดินทางหลายแห่งได้ก็ปาเข้าตีหนึ่ง
เมื่อยามค่ำคืนที่พวกมา...พวกเราแต่ละคนก็แยกย้ายกันเดิน...หรือขี่จักรยาน
ท่องเมืองเชียงคาน...เมืองอดีตในฝันของทุกๆ คน...ที่มาเยี่ยมเยือน
สำหรับผมขายาวๆ...จึงเดินไม่นาน...ก็ทั่วโซนบ้านเรือนเก่าๆ แล้ว...
และผมมาเชียงคาน...นับครั้งถ้วน...ประหนึ่งว่า...
เป็นเส้นทางที่ผมคุ้นเคย...
ผมเดินพอประมาณ..จึงมานั่งร้านอินเตอร์เน็ต...อยากเขียนเรื่องราวและความรู้สึก ณ เวลานี้ของตนเอง
พออยู่กับใจตนเอง...เวลาผ่านเลยไปแบบไม่รู้ตัว...
เพื่อนๆ ...โทรศัพท์ตามหาผมให้วุ่น...กลัวผมไปตกหล่น หรือหลงทาง
น่าจะประมาณสองทุ่มกว่าๆ แล้ว...
ผู้คนยังมากมาย...เดินสวนกันไปกันมา...
บ้านเรือนไม้เก่าๆ ..ที่ตกแต่งประดับที่ชวนให้โหยหวนนึกถึงอดีต...
ของกินเล่นๆ เช่น...กุ้งตัวเล็กๆ ปิ้ง...ข้าวจี่ทาไข่...เมี่ยงคำ …กล้วยปิ้ง...ที่น่ากิน
ของที่ระลึก...เสื้อเชียงคาน...ผ้านวมโบราณที่แม่เคยห่มให้ตอนเด็กๆ
เสียงดนตรีและเสียงร้องเพลงของเด็ก...และผู้ใหญ่...ที่ชวนให้หยุดพัก...
และเมื่อเด็กกลุ่มหนึ่ง...ร้องเพลง...เบา เบา...ทำให้ผมคิดถึงลูกชายที่น่ารักของผมไม่ได้
เมื่อฟังเพลงจนจบ...ผมรีบควักหาแบงก์และหย่อนลงกระเป๋าอากูเลเล่ของเด็ก
ผมเดินผ่านมาวัดศรีคุณเมือง...
มีวัดหลายแห่งในพื้นที่เดิน...จนผมอดทึ่งไม่ได้ถึงความศรัทธาในการสร้างวัดของชาวบ้าน
พอผมนั่งลงไว้พระพุทธรูปในโบสถ์...ทำให้รู้สึกว่า...ผมมีความสงบ
ท่ามกลางเสียงดังและวุ่นวายของภายนอก...
เมื่อผมรวบรวมสมาธิเสร็จ...จึงกราบพระเพื่ออำลา...
หันกลับมามองลานวัดอีกรอบ...ลานวัดแน่นขนัดไปด้วยรถรา...มีช่องแคบๆ...พอให้เดินเท่านั้น
วัด...จึงเป็นที่พักใจของคน และรถที่แท้จริง...
ผมกลับมาที่พัก...ปาเข้าไปสามทุ่มกว่าๆ...
เพื่อนยังปูเสื่อนั่งคุย...กินอาหารกัน...ริมระเบียง...มองออกไปข้างหน้า
คือ แม่น้ำโขง ที่แยกแผ่นดินไทย และลาวให้ออกจากกัน
อากาศเริ่มเย็นสบาย...แต่ยังไม่หนาวเหมือนที่คิด...
การพูดคุยมีหลายเรื่องราวทั้งเรื่องชีวิต...ทำงาน...ที่เที่ยวที่เราเพิ่งผ่านมา....บรรยากาศของที่นี้
เรื่องผี...พญานาค...เรื่องขำขัน...เรื่องเหล่านั้น...ทำให้พวกเราอยู่ด้วยกันหลายชั่วโมง
จนแยกย้ายกันเที่ยงคืนกว่าๆ...
ผมเตือนเพื่อนๆ เพราะผมไปถามพี่เจ้าของโฮมสเตย์ว่า...ขอให้จัดชุดใส่บาตร...
มาเชียงคาน...เสน่ห์อีกอย่างหนึ่งของเชียงคาน...ต้องใส่บาตร...พวกเราต้องตื่นนอนเวลาตีห้า
ต้อง..ต้อง...เหมือนบังคับ...แต่ทุกๆ คน...มีใจอยากทำบุญอยู่แล้ว....
เมื่อเข้ามาห้องพัก...อากาศเย็นสบาย...ไม่ต้องเปิดพัดลมและแอร์
ความรู้สึกสุดท้าย...เมื่อผมสวดมนต์เสร็จ...ทิ้งตัวลงนอนซุกในผ่าห่ม
เสียงกรนดังมากของเพื่อนข้างๆ...จนอยากปลุก เพราะกลัวว่า เพื่อนจะเหนื่อย
แต่ปล่อยให้นอนและกรนต่อดีกว่า...ค่อยเตือนว่า...ให้รีบไปหาหมอบ้าง
เสียงสาวๆ ...ห้องข้างๆ...ที่หยอกล้อและหัวเราะกัน...เล็ดลอดจากห้องไม้
เสียงคนเดิน...เข้าห้องน้ำ...เสียงฝีเท้าจริงๆ น่าจะไม่ดัง...แต่เพราะบรรยากาศเงียบมาก และพื้นไม้...เสียงจึงดังกว่าเท่าตัว
ไม่มีประโยชน์อะไรที่ผมจะใส่ใจกับเสียง....นอนดีกว่า...
ผมตื่นตีสี่กว่า...ย่องเบาๆ ...มาล้างหน้า...แปรงฟันที่ก๊อกน้ำ...ใต้ถุนบ้าน...
เจอพี่เจ้าของบ้าน...กำลังเตรียมของสำหรับใส่บาตร
เพื่อนๆ เริ่มทยอยกันมาสมทบ...พวกเรามานั่งรอบนเสื่อที่ปูรอหน้าบ้าน
ผู้คนก็เริ่มมานั่งเป็นแถวยาวๆ...รอยยิ้ม...และจิตใจที่อยากทำบุญใส่บาตร
จึงเป็นภาพที่ประทับใจของผมอย่างยิ่ง…
ความเห็น (7)
อ่านบันทึกนี้แล้ว
คิดถึงบ้าน
คิดถึงอดีต
ขอบคุณสำหรับการเติมเต็มครั้งนี้คะ
เป็นภาพอันงดงามของสังคมไทยครับคุณหมอ
อนุโมทนาสาธุครับ...
ง่าย ๆ .......งาม ๆ
- สาวเลยคิดฮอดเลยหลายค่ะ บรรยากาศเลยเกือบทุกแห่งไม่เปลี่บนแปลงมากนัก ชี้ชัดว่าชุมชนเข้มแข็ง
- คุณหมอท่องเที่ยวเชิงอนุรักษ์ เป็นแบบอย่างที่น่าชื่นชมมากค่ะ
- อนุโมทนาบุญกับการใส่บาตรด้วยนะคะ
-สวัสดีครับ..
-แวะมาร่วมทำบุญที่เชียงคานน่ะครับ...
-ใส่บาตรข้าวเหนียวที่เชียงคาน.....น่าสน ๆ ครับ..
-ชวนไป"เชื่อมสะพานบุญ"ด้วยกันครับ..
น่าเอาข้าวจี่ทาไข่ใส่บาตรจังค่ะ
ภาพวิถีชีวิตที่งดงามมากค่ะคุณหมอ
อ่านบันทึกของคุณหมอแล้วรีบชวนคนใกล้ตัวว่าสักวันเราจะขับรถท่องแดนอีสาน ไปตามบันทึกของคุณหมอนะคะ
ขอบคุณค่ะ
น่าไปเที่ยวจังเลยครับ