กวีช่วยสื่อ
กวีช่วยสื่อ
วันก่อนไปทำ workshop กับโรงพยาบาลบำรุงราษฎร์ เจอกัลยาณมิตรมากมาย เสริมเติมพลังกันตลอด เป็น workshop ที่สวยงามมากที่สุดครั้งหนึ่ง ขอบันทึกสิ่งประทับใจลงในสมุดบันทึก online นี้ด้วยครับ
Inspired by Charoenporn Supasuk
"ธัมมะจัดสรร เราอยู่ด้วยกัน สั้นๆสี่วัน
เรื่องเล่ามากมาย หลากหลายชีวัน เธอเติมให้ฉัน ฉันเติมให้เธอ
เหนือใต้ตกออก ภายในภายนอก ได้ประสบพบเจอ
ครุ่นคิดพินิจ ทำจิตมิให้เผลอ we are, we were เราทำ เราเป็น
มองเห็นต้นทุน ของเราของคุณ ต่อเนื่องไม่เว้น
พบความมหัศจรรย์ ของฉันไม่เคยเห็น ของเธอไม่เคยเน้น มันเป็นเช่นไร
สถานที่แห่งนี้ ครูศิษย์ไม่มี มีแค่กำลังใจ
เป็นกระจกพิสุทธิ์ บริสุทธิ์กระจ่างใส เรามามอบให้ ซึ่งกันและกัน
มีสติรู้ตัว awareness ความกลัว ความกล้ากำเนิดพลัน
กล้าเห็นความจริง ใจนิ่งแม้ประหวั่น กำเนิดใหม่ตัวฉัน ด้วยจิตประภัสสร
ขอเพียงดำรงอยู่ ปราถนาเรียนรู้ สัจจะนิรันดร
ก้าวพ้นกำแพง แรงทะลุนิวรณ์ ชีวิตเพียงอนุสรณ์ ร่องรอยจารึก
ขอชาวบำรุงราษฎร์ ทรนงองอาจ ชาญฉลาดคักคึก
สำรวจตนเอง ชีวิตได้บันทึก ดั่งเพชรตกผลึก จรัสสว่างกระจ่างใจ
ธัมมะจัดสรร เราได้พบกัน แม้เคยห่างไกล
เพราะถึงเวลา บุญพามาให้ เราเขียนบทใหม่ ชีวิตใหม่กันและกัน"
ขอบพระคุณชาวบำรุงราษฎร์ทุกคนครับ :)
สกล สิงหะ ประพันธ์
=====================================================
นพ.วิธาน ฐานะวุฑฒ์ ประพันธ์
====================================================
Natcha Chaikongdee ประพันธ์
=====================================================
============================================================
คะครุ่นคิดตะไตร่ตรอง จะจิตจ้องจิรานัย
ผลึกสร้างพลังใหม่ ละเก่าไปจะได้สร้าง
มโนน้อมสิยอมตัว มิใฝ่กลัวมิอำพราง
พินิจเพ่งละเล็งร่าง สะสวยงามวะวามใจ
ภวานาสถิตย์อยู่ นิมิตรู้สิผู้ใด
จะย่างก้าวสิยาวไว้ ยะย่างไปอะไรเห็น
ประดิษฐ์ภาพประดิษฐ์จิต ประดิษฐ์มิตรประดิษฐ์เป็น
ประดิษฐ์โลกโฉลกเช่น มิหยุดย้ำกระทำดี
กะกัลยาณมิตรา ประกฏมา ณ ที่นี่
กระจกสอนสะท้อนดี สะเทือนเศียรระเรียนรู้
บำรุงราษฎร์อุดมศาสตร์ วิลาสศิลป์วิจิตรครู
วิเศษมิตรวิวิธพ์ธู วิวัฒน์อยู่สิคู่เมือง
ประสิทธิ์ฉันท์ประสาทกลอน ประภัสสรระรองเรือง
ประยุกต์ธรรมประจำเรื่อง ประดับจิตสะกิดใจ
พลังเรามิเคยหมด ริเริ่มบทจะสร้างใหม่
พลังเราสิเอาไว้ จรรโลงสร้างพลังธรรม์
ภุชงคประยาตฉันท์12
คำฉันท์ชิ้นแรกในชีวิตของผมทีเดียว ต้องขอบคุณคุณบุ๋ม (เจริญพร ศุภสุข) เป็นผู้สร้างแรงบันดาลใจครับ
สกล สิงหะ ประพันธ์ 18 ตุลาคม 2555
ความเห็น (9)
น่าประทับใจนะคะ
ดีมากเลยนะคะ ที่น่ายกย่องยังเก็ย Paper ไว้ได้ดีนะคะ น่าชื่นชมค่ะ กลอนไพเราะมากนะคะ ให้ความหมาย ข้อคิด ดีมากเลยค่ะ ขอบคุณนะคะ
ครับผม ไม่เพียงเฉพาะเนื้อหา แต่พลังงานของผู้ประพันธ์ที่ได้มอบให้กันและกัน ก็สุดยอดมากครับ
หนูจำท่าน อจ. หมอได้แล้ว ท่านอจ. หมอ มาบรรยาย ของ สรพ. หนูแลน้องๆๆ ได้ถ่ายรูป กับท่าน อจ.หมอ ด้วยนะคะ
หวังว่ารูปจะพอดูได้นะครับ :)
ตัวเองก็เป็นผู้ที่ชื่นชอบอ.หมอสกล กับอ.หมอวิธานมานานแล้ว ติดตามอ่านทั้งหนังสือที่อ.เขียน และเข้าฟังทุกครั้งที่อ.มาบรรยายให้สรพ.ตอนงาน HA Forum ได้เห็นตัวเป็น ๆ ก็หลายหนแล้ว ชื่นชอบในวิธีคิด และได้นำสิ่งที่อ.สอนมาใช้ส่วนตัวและองค์กรเสมอ ๆ ค่ะ ดีใจกับคนที่มีโอากาสได้ร่วมเรียนรู้กับอ.ด้วยค่ะ และขอบคุณแทนโลกใบนี้ที่มีคนอย่างอ.ทั้งสองท่านค่ะ
ขอบคุณครับ สิ่งที่ผมและพี่วิธานและเพื่อนๆพยายามจะทำ ก็คือ "ขอพื้นที่" ให้คนทุกคนได้หันมามองความสวยงามที่มีอยู่แล้วทั่วไปให้ชัดขึ้นเท่านั้นเองครับ โชคที่ที่มีผู้เมตตาคอยเอื้อพื้นที่เป็นเนืองๆ
อ่าน "ภุชงคประยาตฉันท์12"ของอาจารย์ที่บอกว่าเป็นชิ้นแรกในชีวิตแล้วพี่คิดย้อนไปว่า การอ่านมากนี่สะสมอะไรไว้ในตัวเราเยอะเลยนะคะ พี่โอ๋นึกถึง"จงจรเที่ยว เทียวบทไป พงพนไพร ไศลดำเนิน" ที่อ่านมานานมากแล้ว แต่ติดอยู่ในหัวตลอด นึกอยากแต่งฉันท์แบบนี้แต่ไม่เคยลอง อ่านที่อาจารย์เขียนแล้วทำให้นึกถึงค่ะ น่าลองเขียนดูบ้าง (แต่ต้องหาแรงบันดาลใจก่อน)
ขอบคุณบันทึกที่อ่านแล้วพลอยมีพลังไปด้วย คนบำรุงราษฎร์นี่เขามี"พลังภายใน"เยอะจริงๆค่ะ
พี่โอ๋ครับ 
เขียนฉันท์นี่เป็น fear ที่ค้างคาในใจผมมานานมากแล้ว เพราะผมจะคิดว่าภาษาไทยผมค่อนข้างจะใช้ได้ดีมาตลอด โคลง กาพย์ กลอนนี่ไม่มีปัญหา เขียนเมื่อไหร่ก็ได้เมื่อนั้น แต่ฉันท์นี่ไม่กล้าเขียน เพราะตั้งแต่เด็กๆ ไม่ทราบเพราะศัพท์มันน้อย หรืออะไร แต่มันนึกคำไม่ออกตามบังคับครุ ลหุ โดยเฉพาะคำลหุ ที่จะวางให้ไพเราะ ให้ดี ปรากฏว่ามันจะกลายเป็นศัพท์บาลี สันสกฤตแปลกๆเยอะแยะ และเราก็เลยท้อไป เพราะแต่งบทกวีีที่ไม่สื่อความหมายที่เราอยากจะสื่อ ก็คงจะไม่สนุก ผมก็เลย "ภาษาดี (ยกเว้นฉันท์)" มาโดยตลอด
พอคุณบุ๋ม (คุณเจริญพร) ได้บันทึกเหตุการณ์ ความรู้สึก ใน workshop เป็นกาพย์ และสุดท้ายเป็นวสันตดิลกฉันท์ 14 ก็เกิด "ความฮึด" กลั้นใจเขียนออกมาแบบรวดเดียวให้จบให้จงได้ และก็ออกมาเป็นฉันท์บทแรกในชีวิตอย่างที่เห็น
เป็นการปลดความกลัวที่ค้างคามาหลายสิบปี ในไม่กี่ชั่วโมง!!
AMAZING INDEED!