Hope Has a Place แด่ผู้ที่เคยรักและสูญเสีย

วันนี้ นั่งเขียนงานและรู้สึกอยากพักผ่อนจิตใจจึงค้นเพลงฟังค่ะ ไปเจอบทเพลงของ Enya "Hope Has a Place (T o  all the People who have ever loved and lost)"

http://youtu.be/zl0q8f8nC8Q

และข้อความของผู้อัพโหลดเพลงนี้ค่ะ

 

"I lost my wife and 2 kids in a car accident. A few months later I hear this song and I finally decide to start living again. People sometimes take for granted what a simple song can do for someone, but this song really helped me pick up the pieces. It's been 6 years now, and I still love and miss them deeply, but I know one day I'll be there with them. So, I will live my life until that day comes."

                  ผู้สูญเสียภรรยาและลูก ๆ

 

               

 

สำหรับผู้ที่ไม่ได้ผ่านประสบการณ์อันแสนเจ็บปวดอย่างเขา หรือผู้ที่ผ่านประสบการณ์เช่นเดียวกันแต่เยียวยาตัวเองได้ด้วยศรัทธาในศาสนาหรือความเชื่ออะไรก็ตาม อาจจะรู้สึกว่าเพลงนี้เป็นเพลงธรรมดา แต่สิ่งหนึ่งที่ข้าพเจ้าได้เรียนรู้จากข้อความของเขา (ผู้อัพโหลดเพลง) และเรียนรู้จากบทเพลงคือสิ่งธรรมดาของใครหลายคน อาจจะเป็นฟางเส้นสุดท้ายที่บางคนยึดเหนี่ยวไว้มิให้ตายทั้งเป็น และกลับมามีชีวิตในปัจจุบัน เพื่อรอคอยการกลับมาพบกันใหม่อีกครั้ง  ที่ไหนสักแห่ง  แม้ว่าจะเป็นไปได้หรือไม่ก็ตาม

                        

          ความหวังทำให้คนเรามีชีวิต มีจิตวิญญาณ และมีลมหายใจ

          

             เมื่อมีลมหายใจแล้ว เราค่อย ๆ เรียนรู้ที่จะมีชีวิตอยู่อย่างไร

                      นึกถึงบันทึกที่เคยเขียนไว้นานแล้ว 

"ผจญภัยในป่าแอฟริกใต้กับเวลาสุดท้ายที่เหลืออยู่"           http://www.gotoknow.org/blogs/posts/260257

                             ผู้สูญเสียสามี 

พบเพื่อนที่สูญเสียสามีไปห้าปีกว่า เธอไปปฏิบัติธรรมมาแล้ว และก็มีชีวิตอยู่อย่างดูเหมือนเป็นปกติ แต่เธอก็ยังพูดว่าเพิ่งอธิษฐานจิตที่จะได้พบกับสามีอีกครั้งในชาติหน้า...ข้าพเจ้าต้องเตือนเธอว่าไม่ควรอธิษฐานเช่นนี้ บุญกรรมคนเราไม่เท่ากัน ... ถ้าเป็นกรณีสูญเสียสามีใหม่ ๆ คงไม่กล้าเตือน เพราะอยากให้คิด ให้รู้สึกอะไรก็ได้ที่ทำให้สบายใจและผ่านช่วงเวลานั้นไปก่อน  แต่นี่ เวลาผ่านไปนานแล้ว ความรักที่ลึกซึ้งเกาะกินใจอย่างยากที่จะถอดถอน ปลดปล่อยเขาไปเป็นอิสระจากใจเรา ควรที่จะถึงเวลา "จากกันจริงๆ" ได้แล้ว

 

              เราต่างห่างที่เหนี่ยวรั้งเขาไว้ และไม่ยอมรับทุกข์นั้น

                                   ทุกข์ที่เป็นความจริง  

 

นึกถึงตอนไปเป็นวิทยากรการพัฒนาจิตด้วยศาสตร์นพลักษณ์ให้ที่โรงพยาบาลแห่งหนึ่ง คุณพยาบาลท่านหนึ่งเล่าความทุกข์ให้ฟังว่าเสียใจอย่างสุดซึ้งที่เป็นพยาบาลแต่ไม่สามารถช่วยเหลือบิดาผู้ให้กำเนิดได้  ช่วงเวลาที่ท่านป่วย เธอไม่ได้ดูแล เพราะทำงานหนักและดูแลคนไข้คนอื่น ๆ อย่างต่อเนื่องปลีกตัวไปไม่ได้เลย วันที่คุณพ่อเธอจากไป เธอไม่ทันไปดูใจ

 

 

เวลาผ่านไปปีกว่าแล้ว เธอก็ยังร้องไห้ทุกครั้งที่นึกถึง เธอรู้สึกผิดที่เป็นพยาบาลแต่ไม่ได้ช่วยอะไรคนที่เธอรักมากที่สุดได้เลย

                              ผู้สูญเสียบิดา  

                

ข้าพเจ้าฟังเธออย่างตั้งใจและเข้าใจแล้วกล่าวเสียงเรียบเบาว่า

"ท่านได้ช่วยเหลือบุคคลอันเป็นที่รักยิ่งให้กับครอบครัวอื่นแล้ว และหากคุณพ่อทราบ ท่านก็คงดีใจที่ลูกสาวของท่านช่างดีงามอะไรเช่นนี้  ปัจจุบัน คือการยอมรับความจริงที่เกิดขึ้น  ท่านจากไปแล้วค่ะ"

พยาบาลท่านนี้เป็นลักษณ์ที่มีกลไกทางจิต "ปฏิเสธความจริง" การไม่ยอมรับว่าบิดาจากไปแล้วสะท้อนออกมาผ่านความรู้สึกเศร้าโศกเสียใจโดยโทษว่าเป็นความผิดตนเองอยู่ตลอดเวลา...หลายคำพูดสื่อออกมาว่ารอคอยที่จะแก้ไขความผิดพลาดครั้งนี้...การแก้ไขไม่ใช่เชื่อว่าชาติหน้ามีจริงและจะไปแก้ไขหรือไปชดเชย

    การแก้ไขคือการทำปัจจุบันใหม่ วางจิตตรงและตั้งมั่น...ในสติ

 

 

ในช่วงชีวิตของคนเรา ต้องมีสักวันที่ต้องพบกับเหตุการณ์พลัดพรากค่ะ

 

       

จะเริ่มต้นอย่างไรในการให้กำลังใจตนเองให้เผชิญหน้าผ่านพ้นช่วงเวลานั้นไปได้

และเมื่อผ่านช่วงเวลาที่เป็นบททดสอบนั้นไปแล้ว กลับมามีสติอีกครั้ง...

                                 จะใช้ชีวิตอย่างไร

   

                            แด่ผู้ที่เคยรักและสูญเสียค่ะ 

             ................................................................................

 

 

[วิชญธรรม]

แด่ผู้ที่เคยรักและสูญเสีย.....ครับ 

บางครั้งปมที่ติดบนหัวยุ่งๆของเราก็แกะเองไม่ออก ก็ต้องพึ่ง "ธรรมะจัดสรร" นี้ล่ะครับ

มาเป็นชุดๆ เลย............:):)

[...ปริม ทัดบุปผา...]

วันที่มีความสุขมากมายในวันนี้ ได้มาอ่านบันทึกนี้แล้วเกิดความรู้สึกกลัวผ่านเข้ามาในใจค่ะ

ขอบคุณบันทึกเตือนสติให้ได้คิดว่าอย่าหมกมุ่นในสุขนั้นจนเกินไป และควรเตรียมตัวสำหรับวันที่จะมาถึงด้วยค่ะ

ขอบคุณค่ะ

[krugui]

คนที่เคยรักและสูญเสียย่อมรู้รสชาติของความแตกต่างระหว่างสองอารมณ์นี้ได้ดี

ขอบคุณกับบันทึกที่ช่วยให้ครองสติได้อย่างดี

สุขกับทุกข์เป็นของคู่กัน......ใช้มันให้ดี

[หยั่งราก ฝากใบ]

สวัสดีค่ะ

ชอบบันทึกสั้นๆนี้ค่ะ

เคยมีอาชีพเป็นพยาบาลมาก่อน และวันที่แม่หลับไปเฉยๆข้างตัว เป็นวันที่ฝันร้ายที่สุดในชีวิต... ทั้งเสียใจ เสียดาย โกรธตัวเองที่มีอาชีพที่ช่วยคนอื่นได้มากมาย แต่ไม่สามารถยื้อชีวิตแม่สุดที่รักไว้ได้

ย้ำคิดๆๆๆ อยู่ตลอดเวลาเป็นปีเลยค่ะ แต่โชคดีที่ได้ "ธรรมะ" เป็นเครื่องชี้นำใจ ประกอบกับความเมตตาจากพี่ๆหลานๆ...จึงกลับมายืนหยัดดำเนินชีวิตได้ต่อมา

ทุกวันนี้ก็ยังเสียใจเสียดายและเศร้าทุกครั้งที่คิดถึงแม่...

แต่...เข้าใจแล้วว่านี่คือ สัจธรรมแห่งชีวิตที่แม่ให้ไว้เป็น "มรดก" กับลูกหลานค่ะ

ส่งกำลังใจไว้ให้กับทุกท่าน เราทุกคนเป็นเพื่อนร่วมใน สังสารวัฏ นี้ค่ะ

[Sila Phu-Chaya]

• สวัสดียามค่ำค่ะคุณปริม 
• เชื่อมั่นว่าคุณปริมมีความพร้อมสำหรับเหตุการณ์ต่าง ๆ อยู่เสมอค่ะ 
• เมื่อต้องเผชิญกับปัญหาอุปสรรคใดๆ สิ่งที่ได้เรียนรู้ไว้ในคลังของเรา จะได้ถูกเรียกเก็บมาใช้งานค่ะ 
• ขอบคุณเช่นกันค่ะสำหรับบันทึกที่งดงามหลายบันทึกที่ส่งต่อความสุขซึ่งกันและกันบนพื้นที่แห่งนี้ 
• ความสุขที่ทำให้ทุกข์น้อยลงค่ะ 

[Wasawat Deemarn]

Enya - Hope Has a Place (To all the people who have ever loved... and lost)  

http://www.youtube.com/watch?v=zl0q8f8nC8Q

.........................................................................................................

ผมเขียนบันทึกในเวลาหลังอาจารย์นิดเดียว

"ปลายทางแห่งศรัทธา" ... (ถามดี ตอบโดน : ท่าน ว.วชิรเมธี)

[กระติก~natachoei ที่ ~natadee]

มันเป็นความรู้สึกที่ยากจะถอนนะคะกับความรู้สึกสูญเสีย

แต่เวลาจะช่วยให้ทุกอย่างดีขึ้นด้วยตัวของมันเอง

เคยมีความรู้สึกแบบนี้มาก่อนคะ 

ดูแลคนอื่นได้ แต่กับพ่อของตัวเองไม่สามารถช่วยได้

แต่อย่างน้อยก็มีห้วงเวลาที่ได้อยู่ร่วมกัน

เก็บไว้ในความทรงจำ

 

[ชาดา ~natadee]

กลัวเหมือนกันค่ะ. ถ้าถึงเวลานั้นจริงไม่รู้ว่าจะรับได้แค่ไหนนะคะ

 

[Sila Phu-Chaya]

• ธรรมะช่วยเยียวยารักษาจิตใจผู้ที่เคยรักและสูญเสียได้เป็นอย่างดีเลยค่ะท่านอาจารย์ วิชญธรรม
• ชุด ๆ ที่ว่านั้น น่าจะชุดใหญ่ได้เลยค่ะ   

[Nopparat Pongsuk]

ชอบบันทึกนี้มาก การพลัดพรากจากคนที่เรารัก มันเป็นเรื่องสุดวิสัยนะคะ ไม่ว่าใคร ยังไงก็ต้องเจอ ต้องระลึกไว้เสมอว่า ทุกสิ่งอย่างล้วนเป็น อนิจจัง ทุกข์ขัง อนัตตา จะได้ไม่สูญเสียเวลามาก กว่าจะเจอพุทธศาสนาคงไม่ง่ายนัก หากเราไม่ไปยึดติดว่า สิ่งนั้น คนนั้นเป็นของเรา มันก็คงจะเศร้าน้อยหน่อย แต่บางคนก็มียาอยู่สองขนาน ที่ผสมผสานกัน แล้วหายไปเอง หนึ่งคือ ยอมรับความจริง สองคือ เวลา ........5555

[ภูสุภา]

น้องศิลาคะ

อ่านบันทึกนี้สี่ครั้งแล้วค่ะ อ่านไปก็รู้สึกแปลก ๆ ทั้งหวั่น ๆ โหย ๆ ปนความอิ่มใจ

เป็นบันทึกที่สร้างความรู้สึก ที่อธิบายได้ยาก ต่อพี่เหลือเกิน

จนต้องทำใจ ค่ะ ขอใช้คำนี้ ทำใจให้อยุ่กลาง ๆ เรียบ ๆ และเงียบสงบ

และเปลี่ยนความคิดที่จะพูดคุยกับบันทึก ทั้งที่มีประเด็นให้พูดด้วยเยอะ..

 

จนวันนี้ เขียนบันทึกตัวเองบ้าง บันทึกนี้

น้องศิลาคือแขกคนแรกที่มาพูดคุย อ่านแล้วเกิดความคิดคุยตอบ เขียนความคิดเห็นตอบ แล้วอ่านทวน

เกิดความคิดที่ตกผลึกขึ้นมาเองว่า 

 

ความคิดเห็นที่ตอบน้องศิลา อันนี้ ไง ที่เป็นความคิดเห็นสำหรับ บันทึกของน้องศิลาด้วย..

หนึ่งความคิดเห็นสำหรับสองบันทึก ค่ะ

 

นี่ค่ะ

ขอบคุณค่ะ น้องศิลา 

เป็นความอบอุ่นที่ระลึกขึันมาคราวใดก็ ขำ ๆ ค่ะ

 

พี่ชอบเขียนจดหมายด้วยมือ ส่งให้ลูกแม้ว่าจะไปถึงช้าสักหน่อย

อยากให้ลูกได้รับรู้ถึงความรู้สึกแบบ รอคอย และละเลียดอ่านจดหมายอย่างช้า ๆ อ่านซ้ำ หรือใคร่ครวญ ไตร่ตรองไปด้วย

แม่เคยถามเขา ลูกชายว่า โอเคไหมลูก เวลาได้รับจดหมายแม่เป็นอย่างไรบ้าง

คำตอบของเขา ทำให้เราชุ่มชื่นใจค่ะ

 

เขาตอบด้วยการเล่าเป็นซีน ๆ ว่า

"เมื่อคุณครูประจำห้องน้องหยิบซองจดหมายขึ้นมา จะมีเพียงสองคนประจำเท่านั้นครับแม่ที่ มีจดหมายแบบนี้มาถึง"

"เพราะฉะนั้นจึงลุ้นกันครับ ว่าเป็นของใครระหว่างน้องและหมูแฮม"

"ถัดจากนั้น ถ้าเป็นของน้องนะ น้องจะเดินช้า ๆ ไปรับมาจากคุณครู"

"น้องยังไม่อ่านในห้อง prep นะแม่ น้องจะทำการบ้านให้เสร็จก่อน"

"เก็บไว้อ่านหลังสวดมนต์กลางคืนก่อนนอนเสร็จ จะได้อ่านช้า ๆ "

.....

 

ชุ่มชื่นใจด้วย มั้ยคะ

 

ตอนนั้นเขาเรียนประจำที่ วชิราวุธวิทยาลัย กรุงเทพฯค่ะ

เรียน กินนอนและเล่นกีฬาอยู่ในโรงเรียน สัปดาห์เว้นสัปดาห์จึงได้กลับบ้านสองวันสองคืน ทางโรงเรียนให้ผู้ปกครองไปรับบ่ายของวันศุกร์และพานักเรียนส่งกลับโรงเรียนบ่ายของวันอาทิตย์ค่ะ

เป็นแบบฝึกหัดแรกของการ จาก พรากกันระหว่างเรา..สามคน

 

แม่จำได้ว่า ผ่านช่วงวันเวลาเหล่านั้นมาอย่างยากและลำบากในช่วงต้น แล้ว เราทั้งสามคนก็ปรับตัวได้ในที่สุด

 

โดยไม่รู้เลยว่า เป็นจุดเริ่มที่ทำให้เราแกร่งขึ้นเมื่อต้องห่างกันเกือบทั้งสองปี ในช่วงล่าสุดนี้

 

คงได้มีเวลาเขียนบันทึกบ้างค่ะ

โรงเรียนประจำก็เป็นห้องเรียนในฝันอีกแห่งหนึ่งค่ะ

 

ขอบคุณอีกครั้งที่แวะมาให้กำลังใจ ขอบคุณค่ะ

 

[Sila Phu-Chaya]

• ความสุข ความทุกข์เป็นสิ่งคู่กัน
• ขอบคุณคมวาทะค่ะคุณKrukui

[Sila Phu-Chaya]

• ขอบคุณคุณหยั่งราก ฝากใบ  ที่กรุณาถ่ายทอดประสบการณ์ให้เห็นถึงความรู้สึกของการสูญเสีย การพลัดพรากจากบุคคลอ้นเป็นที่รัก
• หากเราโน้มนำธรรมะมาปฏิบัติ ไม่ปล่อยให้เป็นเรื่องของเวลา ย่อมได้ชื่อว่าเราได้นำทุกข์มาพิจารณาให้เข้าถึงธรรม
• สิ่งที่เราได้เรียนรู้ และฝึกฝนมาโดยตลอดในฐานะพุทธศาสนิกชน เราได้ปฏิบัติจริงเมื่อถึงช่วงเวลาแห่งทุกข์ที่สำคัญที่สุดของมนุษย์เรา เกิด แก่ เจ็บ ตาย

[Sila Phu-Chaya]

• อาจารย์นพลักษณ์ ๑๐  ลงบันทึกไล่หลังตามมาติดๆ เป็นช่วงที่ upload Youtube ขึ้นได้พอดี แสดงว่าแล้วแต่จังหวะนะคะ
• แวะไปฟังเพลงหรือยังคะ เสียงร้องเหมือนมีคนกระซิบที่ข้างหูมาแต่ไกลเลยนะคะ กังวาน เศร้าลึกมากค่ะ เหมาะกับช่วงเวลาทีจมอยู่ในความทุกข์โศกและมีผู้ให้ความหวังอะไรบ้างอย่างให้ลุกขึ้นมาใหม่ค่ะ

[Sila Phu-Chaya]

• ขอบคุณคุณกระติก~natachoei ที่ ~natadee  ที่กรุณาแบ่งปันประสบการณ์ที่ทรงคุณค่าค่ะ
• ตอนที่เสียทั้งคุณแม่และคุณแม่ในเวลาไล่เลี่ยกัน ก็ยอมรับทุกขที่เกิดขึ้นไม่ได้เช่นเดียวกับที่เขียนไว้ในบันทึกค่ะ
• เวลาที่ผ่านไปเยียวยารักษาจิตใจได้ดีทีเดียวค่ะ แต่มีสิ่งหนึ่งที่อยากฝึกฝนตนเองคือการนำธรรมะมาใช้ในสถานการณ์นั้น... เป็นเป้าหมายที่จะทำและได้ทำอยู่ในช่วงเวลาที่เจ็บป่วยและเผชิญกับความทุกข์เล็กน้อยค่ะ ยังล้มลุกคลุกคลานอยู่เลยค่ะ

[Sila Phu-Chaya]

•  สวัสดีค่ะ น้องนางฟ้าชาดา
• ไม่ได้พบกันเสียตั้งนาน ...
• การเตรียมตัวตั้งรับ ฝึกฝนด้วยความไม่ประมาทจะสลายความกลัวของเราได้ค่ะ
• มันยากมาก...ต้องผ่านไปให้ได้ค่ะ

[Sila Phu-Chaya]

• ช่างคมนักค่ะ คุณNopparat Pongsuk     การยอมรับทุกข์เป็นการยอมรับความจริงที่ยากสำหรับมนุษย์ปุถุชน  เวลาน่าจะเป็นทางออกเพื่อการเยียวยาสำหรับคนส่วนใหญ่ค่ะ
• บอกได้คำเดียวว่า...เห็นทุกข์ เห็นธรรม...ไม่ธรรดา ... ฝึกอย่างเดียวค่ะ...เอาตัวเองจะไม่รอดเหมือนกันค่ะ