ต้น GotoKnow...ต้นไม้ใหญ่โตในใจผม...(คำตอบข้อ 1)
ผมเป็นหมออนามัย หรือเจ้าหน้าที่สาธารณสุขในตำบล...ที่ต้องรับผิดชอบงานด้านสุขภาพต่อชาวบ้าน...ครอบคลุม 4 มิติด้านสุขภาพครับ...มีงานมากมายหลายอย่างจากหน่วยเหนือ...ที่ไหลบ่าเหมือนน้ำท่วมบ้านเรือนที่ไม่ทันตั้งตัว...และงานในชุมชนที่คอยรับบริการชาวบ้านหรือหมู่บ้าน...เพราะหมออนามัยเป็นกลุ่มคนที่ใกล้ชิดกับประชาชน และประชาชนให้เกียรติพวกเรา...ในการช่วยเหลือตามกำลังเท่าที่มีอย่างเต็มที่
GotoKnow เข้ามามีบทบาทในชีวิตของผม เมื่อ 3 ปีที่แล้ว...พอกลับจากการประชุม R2R และการได้เจอกับอาจารย์กะปุ๋ม 
...ทำให้ผมตัดสินใจเขียน และเขียนมายาวนานจนถึงปัจจุบัน....
แต่บุคคลท่านแรกจริงๆ ที่ทำให้ผมรู้จัก GotoKnow คือ อาจารย์เอก จตุพร
...เพียงแต่ตอนนั้น...กังวลและไม่มั่นใจว่า ตนเองเขียนได้หรือเปล่า ? ...
สำหรับผมบันทึกแรกของผม...ตื่นเต้นมากครับ...และน่าอายเสมอเมื่อเปิดอ่านทุกครั้ง
ตลอด 3 ปี ผมเขียนเขียนบันทึกที่ประทับใจใน GotoKnow หลายบันทึก และมีการทบทวนตนเองเช่นกันในบันทึก...หันกลับเหลียวมอง...การเขียนของผม... http://www.gotoknow.org/blogs/posts/467642
ผมเปรียบการเขียน GotoKnow เป็นเหมือนต้นไม้....ต้นไม้ของชีวิตผมต้นหนึ่ง...ที่มีคุณค่ายิ่งใหญ่
เมื่อลองตอบคำถามของ อ.จันทวรรณ เจ้าของคำถาม...ผมขอตอบไล่เรียงไปแต่ละข้อ...ตอบไปตามความเข้าใจและเทียบเคียงกับโลกของต้นไม้...ดังนี้....
1) ท่านคิดว่าท่านได้รับประโยชน์อะไรบ้างจากการร่วมแลกเปลี่ยนเรียนรู้ใน GotoKnow
คำถามนี้ ทำได้ประโยชน์จากต้นไม้ของผมและกัลยาณมิตรทุกท่านใน GotoKnow...
กัลยาณมิตรที่ผมติดตาม... http://www.gotoknow.org/activities/adirek_reng/followings
และที่ติดตามผม.... http://www.gotoknow.org/activities/adirek_reng/followers
ผมได้ชื่นชมและดอมดมดอกไม้ที่กรุ่นหอมหวน...และได้กินผลไม้ที่อวบน้ำ และผลแห้ง...อย่างเอร็ดอร่อยแสนโอชา...
ผมต้องขอบพระคุณอย่างสูงในโอกาสนี้ด้วยครับ....
1.1 ผมได้แรงบันดาลใจ และสิ่งดีงามเป็นสิริมงคลต่อชีวิตของผมและครอบครัว...อย่างมากมายจากหลายท่านใน GotoKnow ยกตัวอย่างนะครับ...
= ผมไม่เคยรู้จักอาจารย์เป็นการส่วนตัวเลย... แต่พอเข้ามาที่นี้...ทุกๆ วัน ทุกๆ คืน...ผมเจอบันทึกของท่านทุกวัน...ผมรู้ว่าท่านมีงานมากมายในแต่ละวัน...บางวันไม่ได้อยู่ประเทศไทย...แต่ท่านมีความเพียรในการเขียนบันทึกมาก...ผมรู้ตัวว่า ผมด้อยค่าลงทันที เมื่อผมไม่ตั้งใจทำงาน หรือไม่เขียนบันทึก...ท่านเหมือนพ่อของผม...ที่เข้ามาอ่านบันทึกของท่านแล้วรู้สึกอบอุ่น และได้ความรู้มากมาย...(คนอะไรเขียนได้ทุกเรื่อง....ทุกสถานการณ์....แม้แต่ยามป่วย...ยามไข้...ท่านยังเขียนได้...และเขียนดีด้วยครับ)....
1.2 ผมได้กำลังใจ...มิตรภาพ...การแบ่งปัน...การเรียนรู้...ของขวัญ...ความรู้สึกดีๆ ที่เราได้มอบให้ต่อกันในโลกออนไลน์ (ซึ่งไม่นึกว่า จะแบ่งปันกันได้มากมายอย่างนี้) ...เยียวยาซึ่งกันและกันผ่านการเขียนบันทึก...และหลายสิ่งในใจมากมายที่ไม่อาจเขียนแทนด้วยถ้อยคำ...แม้หลายท่าน...ผมไม่เคยได้พบหน้าค่าตากันก็ตามครับ...
= ท่านแรกที่เข้ามาติดตามอ่านบันทึกของผม
= ท่านสุดท้ายในเวลานี้...ที่ติดตามอ่านบันทึกของผม
1.3 ผมได้เห็นความสุขที่ยิ่งใหญ่ นั้นคือ การให้...และถ้าไม่มีบุคคลนี้...ผมและกัลยาณมิตร...คงไม่มีโอกาสได้แบ่งปันซึ่งกันและกัน จนถึงทุกวันนี้...ต้องขอบพระคุณด้วยครับ
+ 
1.4 หลายคนที่มีส่วนช่วยในการทำงานของหมออนามัย การทำงานชุมชนชุมชน และการดำเนินชีวิตของผมครับ... ตัวอย่างครับ
= ผู้ผลักดันในการเขียนบันทึก กระบวนการกลุ่ม จัดค่าย การเรียนรู้ภาษาอังกฤษ...ร่ายไม่หมดแน่ครับ
= มุมมองด้านการให้ยาคนไข้...ผู้เฝ้าดูตนเองและผมชอบเฝ้าดูเช่นกันครับ
= ทันตแพทย์ ที่ลุยทำงานชุมชน...ผมได้ความรู้มากมายครับ
= ผู้ที่ถ่อมตัวถ่อมตน...แต่เป็นผู้ยิ่งใหญ่ในเขาเหลียงซาน (กระทรวงสาธารณสุข) ครับ
= ผู้ใหญ่...พี่ใหญ่ที่ใจดี...การทำงานด้วยจิตอาสาครับ
= พี่สาวที่ใจดี...มากน้ำใจ...สาวเชียร์ R2R ครับ
= อาจารย์หมอ...ที่อยู่ในใจคนไข้...ลูกศิษย์...สุดคะนึง...และอยู่ในใจของทุกคนเสมอครับ
= (หลวงอาจารย์) อ.ภิญโญ...ผู้สร้าง AI ในใจผมครับ
= พยาบาล...ที่ดูแลเยียวยา...ผู้ป่วยจิตเวช...เยียวยาผมด้วยเช่นกัน
ครับ
= บันทึกชีวิตและงาน...ที่งามพร้อมด้วยองค์ความรู้และจิตวิญญาณ
= พี่ชายที่อบอุ่น และใจดีครับ
= พี่เปิ้ล...พี่สาวพยาบาลที่มองโลกด้วยความสุข และสวยงามเสมอครับ
= พยาบาลผู้ที่น่าจะบอบบาง...แต่เข้มแข็ง...หลานสาวย่าโม...ขาลุย...บ้าพลัง...แต่หลายมุมอ่อนหวาน...และเป็นแม่บ้านสุดๆ...(ตัวจริงๆ สวยกว่าในรูป) ครับ
= ถ้อยคำที่เฉียบคม...แต่อบอุ่นละมุนละไม
= ผมปลื้มในหนังสืออาจารย์...ตามมาปลื้มกันต่อที่นี้ครับ
= พี่สาวที่ผม...อยากแบกท้องไปหม่ำข้าวและขนมด้วยครับ
= พี่แสง คือ แสงที่งดงาม และรู้สึกดีใจที่เหมือนเห็นแสงที่ปลายอุโมงค์ครับ
= ธรรมะที่งดงามของพี่ครูครับ
= คงได้เห็นด้านหน้าสักวัน...ผมไม่อยากอยู่ด้านหลังอาจารย์แล้วครับ
= ถ้ากลับไปเรียน ป.เอก...อาจารย์จะรับผมเป็นที่ปรึกษาครับ
= ความรู้เรื่องเบาหวานต้องอาจารย์เลยครับ
= อาจารย์ที่ทำให้ผมสุข และสงบครับ
= บันทึกสั้นๆ เบาๆ ...แต่นำไปคิดต่อได้ทั้งวันครับ
= ครูกลอน...สอนชีวิตผมครับ
= นึกถึงพี่แก้วคราใด...นึกถึงแม่...พยาบาลผู้เป็นแรงบันดาลใจให้น้องๆ ครับ
= คือเพื่อนที่แสนดีของผมเสมอมาครับ
= ผมรู้ว่ายายแอบมาอ่านบันทึกของผมเสมอครับ
และทุกท่าน ฯลฯ ขอบพระคุณครับ
1.5 บันทึกที่ผมเขียนในบ้านหลังนี้... มีโอกาสในการแผยแพร่ความดีของบุคคลต้นแบบในชุมชน ดังเช่น ปู่สอน กล้าศึกษา...(ผีบ้า) ผู้ปลูกต้นไม้ในใจทุกคน...มีคนอ่านแล้ว ขอติดต่อท่านสัมภาษณ์ลงหนังสือวารสาร ที.วี. มากมายหลายรายการ
จากสมุดเล่มนี้ของผมครับ....
http://www.gotoknow.org/blogs/books/view/adirek13
1.6 สำหรับบันทึกของผม...ทำให้ผมมีวินัยในการเขียนบันทึก...มีความสามารถในการเขียนทางออนไลน์ จากการช่วยเหลือของกัลยาณมิตรที่นี้...เรื่องราวบางบันทึกมีคนขอไปเผยแพร่ต่อในวารสารต่างๆ และได้รับเชิญเป็นวิทยากรในการเขียนบันทึก...ชีวิตหมออนามัย...การทำงานชุมชน...R2R...แผนที่ทางเดินยุทธศาสตร์...
http://www.gotoknow.org/blogs/posts/466094
...บันทึกและรูปภาพในหลายบันทึกช่วยในการสรุปโครงการ....นำเสนอผลงานของตนเองและหน่วยงานได้ดี เพราะมีรายชื่อหัวข้อบันทึกที่ชัดเจน
และบันทึกที่นี้...ผมให้ผมมีโอกาสได้รับเกียรติสัมภาษณ์ต้นเรื่องในวารสาร "หมออนามัย" ที่เป็นเกียรติประวัติสำหรับผมและวงศ์ตระกูลครับ
http://www.gotoknow.org/blogs/posts/455088
ส่วนคำตอบข้อที่ 2 และ 3 จะรีบตอบให้อาจารย์จันนะครับ....
ความเห็น (13)
โปรดให้ผมได้มีโอกาส "หันหลัง" ต่อไปเถิด คุณหมอทิมดาบ
ไม่งั้น คุณหมอจะต๊กใจแย่ !!!
;)...
ลูกพลับผลไม้มงคล มั่งมีศรีสุข
ฝากให้กินอันนี้ไปพลางๆก่อนนะคะน้องชาย
ก่อนจะแบกท้องมาบ้านพี่ อิอิ ...
มาจริงอาจจะต้องทำกินเอง ฮา...
นักคิด นักปฎิบัติ นักพัฒนา สมคุณค่า "คุณหมอ"อดิเรก ของทุกคน
เห็นลูกพลับหนูรี แล้วอยากกิน ชอบ ขอบคุณดิเรกที่พี่แก้ว สามารถเป็นแรงบันดาลใจให้น้องๆได้
55555 ท่าน อดิเรก เข้าใจเขียนนะ "พยาบาลที่น่าจะบอบบาง" บางไม่ไหวแล้ว นน.ขึ้นมา 24 กก.หลังคลอดลูก และต่อด้วยอาการป่วย
แต่เรื่องแข็งน่ะเป็นมาแต่เล็ก "หัวแข็งน่ะ"
.ขาลุย...บ้าพลัง. นี่กินยาลดมาตั้งครึ่งแล้วนะ
แต่หลายมุมอ่อนหวาน...และเป็นแม่บ้านสุดๆ จะบอกว่าตอนนี้เป็นหน้าที่คุณป๊าไปแล้ว
ตัวจริงๆ สวยกว่าในรูป เป๊ะเลยข้อนี้ไม่ปฏิเสธ อิ อิ
...................................................................................................
ขอบคุณมากค่ะ ชื่นชมคุณมานานแล้ว รู้จักจากงานเขียนมาก่อนที่จะรู้จักตัวจริง ยอมรับว่าศรัทราคุณนะ ยินดีที่ได้มีวาสนามารู้จักกัน มิตรแท้ ออนไลน์
= ผู้ที่ถ่อมตัวถ่อมตน...แต่เป็นผู้ยิ่งใหญ่ในเขาเหลียงซาน (กระทรวงสาธารณสุข) ครับ
ขอบคุณครับ นักสร้างสุข ต้องสร้างสุขให้ตัวเอง ก่อนไปสร้างสุขให้คนอื่น ครับ
คุณหมอเก็บหมออนามัยฉบับนี้ไว้ด้วยนะคะ มีโอกาสจะไปขอค่ะ ขอบคุณค่ะ :)
ใช่แล้ว ถูกต้องที่สุด ใช่เลย GTK เปรียบเสมือน ต้นไม้ใหญ่ที่ให้ พวกเรา "เพื่อน พ้อง น้องพี่" เป็นที่ ที่เราได้เกาะกิ่งไม้ หลบ ฝน แสงแดด ลม และเป็นที่ ที่เราได้ ร่วมแลกเปลี่ยนเรียนรู้ พูด คุย เสมือน ต้นไม้ใหญ่ ที่ พี่น้อง มาพบ ปะกัน ดังนั้น ที่อดิเรก กล่าวมาข้างต้นนั้น จริงแท้ นะคะ
ขอบคุณบทความดีดีนี้ ขอบคุณความสุขที่ได้รับจากน้องนะคะ
G2K สร้างนักเขียนผู้ยิ่งใหญ่ - สร้างนักคิดนักวิเคราะห์ - สร้างสัมพันธภาพที่ยั่งยืน - สร้างนักอ่าน - สร้างสมความดีงาม - สร้างคนที่ไม่รู้อะไรเลยอย่าง kunrapee ให้มีความกล้าที่จะบันทึกสิ่งที่อยากบันทึก (แม้จะไม่มีคนอ่าน)
ขอบคุณบันทึกนี้นะคะ คุณพ่อน้องทิมดาบ
ขอบคุณเช่นกันค่ะกับเรื่องเล่าดีๆมีคุณค่าและมิตรภาพที่อบอุ่นตลอดมา..
สักวันต้องขอลายเซ็นนะคะเนี่ย....ชื่นชมความอุตสาหะวิริยะมากค่ะ
ดีใจจัง....ที่บันทึกมีสาระที่เป็นประโยชน์บ้าง
ขอบคุณนะคะ
ชื่นชมน้องนะคะ สัมผัสกับจิตใจที่อ่อนโยน ผ่านบันทึกทุกบันทึก ต้นไม้ใหญ่แห่งนี้ มีร่มเงาให้ร่มเย็น ส่วนตัวขอเป็นรากฝอย คนเล็กๆในสังคมที่อบอุ่นแห่งนี้ค่ะ
เหมือนได้ร่วมวงสนทนาความเป็นพี่ เป็นน้องประดุจเครือญาติเกียวกัน
ขอชื่นชมคุณทิบดาบ ปล.รู้สึกว้าจะซูบไปนะครับ@รักษาสุขภาพด้วย