ช้า ๆ หน่อยดีไหม? ... (ช้า ๆ หน่อย : ฐิตินันท์ ศรีสถิต)
ชีวิตของคนทำงาน ย่อมมีชีวิตประจำวันเป็นไปตามอาชีพและตำแหน่งที่รับผิดชอบ
อ่านเรื่องราวข้างล่างนี้ดู แล้วคิดถึงคนที่ทำงานอยู่ในเมืองใหญ่ ...
เช้าตรู่
ตื่นเพราะเสียงโวยวายของนาฬิกาปลุก
ยังงัวเงียอยากนอนต่อ
แต่ไม่มีเวลาอ้อยอิ่ง
ตัดใจสลัดง่วง
แซะตัวเองออกจากเตียง
คว้าผ้าเช็ดตัว
เผ่นเข้าห้องน้ำ
แปรงฟันพร้อมนั่งส้วม
อาบน้ำแต่งตัวให้ไว
กรณีตื่นสาย
ตัดกิจกรรมอาบน้ำทิ้งไป
แล้วใช้น้ำหอมฉีดพ่นคงกลบกลิ่นได้...มั้ง
มื้อเช้า
หอบของกินง่าย ๆ ขึ้นไปโซ้ยในรถส่วนตัว
ถ้าเป็นขาประจำรถตู้ รถเมล์
รถไฟฟ้า
ก็หิ้วท้องกิ่ว ๆ
ไปหาเอาดาบหน้า
ขึ้นอยู่กับว่า
ถึงออฟฟิศแล้วยังเหลือเวลา
สำหรับแวะซื้ออาหารและปั่นปากเคี้ยวหรือเปล่า
ออกจากบ้าน
แค่ขับรถพ้นปากซอยก็ติดแหง็ก
ช่วงแรกยังพอคิดบวกให้กำลังใจตัวเองไหว
เคลื่อนตัวช้าก็ดี
มีโอกาสแต่งหน้าสลับจับพวงมาลัย
ผ่านไป ๓๐ นาที
แต้มตาปากแก้มจนสวยเช้งครบสูตร
แต่รถเขยิบไม่ถึงไหน
เอาละจุ้ย...เหงื่อตกกระวนกระวาย
พยายามปาดซ้ายป่ายขวา
ก็ไม่เร็วขึ้นเท่าไหร่
จะตอกบัตรทันมั้ย จะมีที่จอดรถมั้ย
จะถึงก่อนหัวหน้ามั้ย
โรดแองเจิ้ง
คาร์ปาร์กแองเจิ้ง...ช่วยด้วยยย
ใครอุดหนุนรถตู้ รถเมล์ ยิ่งต้องลุ้น
รอนานแค่ไหน ขาดระยะหรือไม่
คันแรกจอดป้ายจะได้ขึ้นเลยมั้ย
วันไหนจราจรไม่เป็นใจ
โดดขึ้นมอเตอร์ไซค์โลด
สาวกรถไฟฟ้าดูจะโชคดีกว่า
ระบบรางแล่นเข้าออกค่อนข้างตรงเวลา
ถ้าไ่ม่เจอแจ๊กพ็อตจอดนิ่งระหว่างสถานี
ก็แค่ร่วมเบียดเสียดขบวนปลากระป๋องไม่กี่นาที
กรณีฝนตกแต่เช้า
ถนนหลายสายกลายเป็นลานจอดรถ
โอ๊ยยย...อยากลาป่วยนอนอยู่บ้านเว้ยเฮ้ย
ออฟฟิศภาคเช้า
เอาล่ะ
นั่งโต๊ะ เปิดคอม เช็คเมล
ร่างโปรเจ็คก์ใหม่
โทรนัดหมายลูกค้า
เตรียมพรีเซนต์ความก้าวหน้า
หารือทีมงาน
โว้ยยย...เจ้านายเรียกคุยงานด่วน ด่วน
ด่วน
ยังไม่ทันไร
พลังหายฮวบไปแ้ล้วเกินครึ่ง
มื้อกลางวัน
หิวซกหิวโฮก รีบหาอะไรใส่ท้อง
เลือกที่ง่าย ๆ ด่วน ๆ
และใกล้ออฟฟิศ
ต้องกลับมาประจำการที่โต๊ะทำงาน
เพื่อจัดเตรียมเอกสารสำหรับประชุมช่วงบ่าย
กรณีงานยุ่งติดพัน...
อย่างดีหน่อย
มีหวานใจหรือเพื่อนซี้ช่วยเสิร์ฟข้าวกล่อง
อย่างเกือบดี ชงบะหมี่ซองนั่งหม่ำลำพัง
ซู้ดดด ซู้ดดด
ออฟฟิศภาคบ่าย
เข้าประชุมด้วยสองตาปรือ
กาแฟรสเข้มเอาไม่อยู่
ต้องแอบหยิกตัวเองขับไล่ความง่วงหาวอยู่เป็นระยะ
กว่าจะออกจากห้องประชุมก็เกือบหมดแรง
ฮึดรีดแบตขีดสุดท้ายเพื่อเคลียร์เอกสารกองพะเนิน
วันไหนที่ถึงเวลากลับบ้านแต่งานยังไม่เสร็จ
เป็นต้องนึกปลอบใจเหี่ยว ๆ
ออกไปตอนนี้ก็เจอรถติดหนึบหนับ
นั่งตากแอร์ทำงานต่ออีกชั่วโมงดีกว่าเนอะ
มื้อเย็น
แวะให้รางวัลตัวเองด้วยอาหารจานอร่อย
เหนื่อยมาทั้งวัน มื้อนี้อยากกินอะไร
จัดเต็มไม่ต้องยั้ง!
อิ่มพุงกางแล้วเดินโฉบดูโน่นนี่ในห้้างอีกหน่อย
ถือเป็นความสุขเล็ก ๆ น้อย ๆ
ของมนุษย์เมือง
กลับถึงบ้าน
รีบหย่อนร่างเอกเขนกบนโซฟาหน้าทีวี
ทันดูละครสักครึ่งเรื่องก็ยังดี
ต่อด้วยรายการข่าวรอบดึกเนี่ยแหละ
ตัวช่วยสรุปข่าวสำคัญ ๆ
ในรอบวัน
แล้วก็เปลี่ยนช่องโน้นช่องนี้
ดูเกมโชว์ ทอล์กโชว์ วาไรตี้
เรียลลิตี้
เหลือบดูนาฬิกาอีกที
แว้ก...จะเที่ยงคืนแหล่ว
รีบอาบน้ำด่วน ๆ รีบเข้านอนไว
ๆ
พรุ่งนี้จะได้แหกขี้ตาตื่นไปทำงานแต่ไก่โห่
ป.ล. ก่อนนอนสวดมนต์เวอร์ชั่นย่อ ๑
นาที
วัฎจักรวันทำงานของเราเป็นแบบนี้หรือเปล่า
วันจันทร์แอบเศร้า
วันเสาร์อาทิตย์หมดไว
ระหว่างสัปดาห์ก็ตั้งรอให้วันทำงานผ่านไป
วันศุกร์ยิ้่มร่าดีใจ
จะได้หยุดติดกันตั้งสองวัน
และเมื่อวันเสาร์อาทิตย์มาถึง...
ก็แค่ตื่นสายกว่าปกติได้อีกนิดนึง
ยังมีภารกิจต้องสะสางยาวเป็นหางว่าว
ทั้งานออฟฟิศคั่งค้างที่ต้องหอบกลับมาบ้าน
ทั้งงานบ้านซึ่งสะสมหมมหมักไว้ทั้งสัปดาห์
ทุกอย่างรอให้เราจัดการภายใน ๔๘
ชั่วโมง
สรุปแล้ว...จะวีกเดย์หรือวีกเอนด์
ก็หัวหมุนมือเป็นระวิง
พอกันนั้นแล
ว่าแต่ กิจวัตรอะไร ๆ ที่ดำเนินไปแบบด่วน
ๆ
ช่วยให้เรามีเวลาพักผ่อนมากขึ้นหรือไม่
.....................................................................................................
คิดนิด...จึง...เขียนหน่อย
ผมเชื่อว่า คนส่วนใหญ่ หากเลือกได้คงไม่อยากมีวิถีชีวิตแบบนี้
ชีวิตที่มีแ่ต่การแข่งขันและเร่งรีบ
ผมไม่ทราบหรอกว่า เขามีโอกาสจะเลือก หรือ ไม่มีทางเลือก
เพราะการเลือกหรือไม่เลือกขึ้นอยู่กับนิยามส่วนตัวของแต่ละบุคคล
โชคดีจัง ! ที่ผมสามารถเลือกทางเดินของชีวิตตัวเองได้มาตลอด
โชคดีจัง ! พ่อแม่อนุญาตให้ผมได้มีชีวิตเป็นของตัวเอง ทั้ง ๆ
ที่พ่อแม่มีความห่วงใยอย่างเต็มเปี่ยมเสมอมา
ผมสามารถเลือกทำงานในเมืองใหญ่เช่นเมืองหลวงนั้นได้
ผมสามารถเลือกทำงานในออฟฟิศเช่นนั้นได้
แต่นั่นกลับไม่มีอะไรอยู่ในความคิดของผมเลย
ถึงแม้ว่าที่นั่นจะมีเงินเดือนสูงกว่าก็ตาม ผมยังคงไม่เลือกไป
ผมไม่ชอบการแข่งขันมากกว่าการทำงานเป็นทีม
ผมไม่ชอบความเร่งรีบมากกว่าค่อย ๆ เป็นค่อย ๆ ไป
ผมเลือกจะเป็นคนเล็ก ๆ ในองค์กรเล็ก ๆ ดีกว่าเป็นคนใหญ่ ๆ มีชื่อเสียงอยู่ในองค์กรใหญ่
ฟันเฟืองเล็ก ๆ อย่างผม เดินไปตามครรลองของชีวิตที่ไม่ได้คิดฝันหรือทะเยอะทะยานอยากเพื่อการยกฐานะทางสังคม การมีหน้ามีตาในสังคม มากไปกว่าการทำดีสักครั้ง การไม่เบียดเบียนให้ใครเดือดร้อนใจ
ชีวิตของคนเราต้องเร่งรีบกันขนาดนั้นเทียวหรือ ?
หากเขาชอบแข่งขันและเร่งรีบ ดั่งกระต่าย
ผมคงเป็นเพียงเต่าตัวเล็กที่คลานต้วมเตี้ยมไปเรื่อย ๆ เท่านั้น
เพียงแต่ถึงจุดหมายเหมือนกัน แต่ช้าหน่อย
อัมบราฮัม ลินคอลน์ กล่าวว่า ...
"ผมเป็นคนเดินช้า แต่ผมไม่เคยเดินถอยหลัง"
สุขสันต์วันช้า ๆ สักวันไหมครับ
บุญรักษา ทุกท่านครับ ;)...
..........................................................................................................
ขอบคุณเรื่องเล่าจากหนังสือ ...
ฐิตินันท์ ศรีสถิต. ช้า ๆ หน่อย : สู่ชีวิตเรียบง่าย เพื่อเรา เพื่อโลก. กรุงเทพฯ: สวนเงินมีมา, ๒๕๕๕.
ความเห็น (22)
A quiet corner in my backyard -- this is where I work most times.
ชอบ ชอบ ชอบ ขอบคุณค่ะอาจารย์ ชลัญเห็นคนๆหนึ่งเขาเขาเป็นคนใต้ แต่ไปทำงานอยู่กทม.ตอนนี้มาอยู่สามีที่พิมาย เขาบอกเขาไม่ชอบที่พิมาย ไม่มีแหล่งช้อบปิ้ง ไม่มีรถเมล์ให้ขึ้น ไม่มีของกืนมากมายที่เขาต้องการ ความสุขของเขาคืการไปเดินเที่ห้างวันหยุด ชลัญยังสงสัยว่า โหยเมื่องกรุงเน่าหนอนขนาดนั้นมีอะไรให้ดึงดูดใจ ชลัญว่า อยู่บ้านนอกอย่างชลัญน่ะประเสริฐแล้ว ขนาดเคร่ืองบินยังไม่เคยบินผ่านให้หนวกหูเลยอาจารย์ ดีแค่ไหนเนาะ
สวัสดีครับอาจารย์ อยากอ่านอะครับ
- ช้าๆๆ
- ได้....
- 555
ดีครับ คุณ ชลัญธร ;)...
ขอบคุณมากครับ
น่านั่งมากเลยครับ คุณ sr ;)...
ร้านหนังสือใหญ่ ๆ ของแม่ฮ่องสอน น่าจะมีครับ คุณ ครูดอย ;)...
อาจารย์ทำไม่ได้แน่ ๆ เลยครับ อาจารย์ ขจิต ฝอยทอง ;)...
เพราะอาจารย์เป็นคนเร็ว :)...
..ดีใจที่ตัวเอง..ออกไปจาก.วัตร..ตรงนี้แล้ว..แต่ก็ยัง..ติดอยู่กับวงจรเคยๆ..น่าเบื่อ..ตัวเองจริงๆๆที่ชลอตัวเองไม่ได้อ้ะะๆ..ยายธี
อ่านแล้วโดน..:)
ออฟฟิศภาคเช้า
----> ตรงนี้ขอแทรก
เอาล่ะ นั่งโต๊ะ เปิดคอม เช็คเมล
ส่วนที่ขอแทรกคือ
ขับรถถึงที่ทำงานด้วยใจระทึก
จะมีที่จอดไหมหนอ ?
จอดเสร็จ เดินฉับๆ เข้าประตูที่ทำงาน
ไม่เคยดูเลยว่า หน้าประตูมีกระถางดอกไม้ด้วย..ไม่ดูจริงๆ
ภาพนี้ถ่ายโดย พี่กานดา ค่ะ
ตื่นหกโมงเช้า ดื่มกาแฟอุ่นๆ ฟังเสียงนกร้อง พอสางลงไปเดินออกกำลังกายสักหนึ่งชั่วโมง กลับมาอาบน้ำ ทานอาหารเช้า เริ่มทำงานตอนเก้าโมงเช้า พักเที่ยงออกไปทานข้าว กลับมาทำงานต่อจนเย็น ทำกับข้าวแล้วทานอาหารค่ำ อบอุ่น ดูทีวี เช็คอีเมล g2k แล้วเข้านอนก่อนห้าทุ่ม เพื่อตื่นแต่เช้าในวันต่อไป
ไงคะอาจารย์ ชีวิตแบบนี้น่าสนใจไหม :)
เช่นนั้นจึงเป็นไทแก่ตัวแล้วนะครับ คุณ 
ยายธี
;)...
คุณหมอบางเวลา (ตอนนี้หัวไม่ยุ่ง) 
ป.
จึงได้ทบทวนตนเองทันใดว่ามีกุหลาบดอกใหญ่อยู่หน้าห้องตน :)...
ยินดีด้วยครับ ;)...
ดังนั้น งานเขียนของอาจารย์ 
...ปริม
pirimarj... จึงสะท้อนความเป็นตัวตนได้อย่างชัดเจน
เช่นชีวิตประจำวันนะครับ ;)...
ผมน่าเขียนบ้างนะครับเนี่ย อิ อิ
ขอบคุณมากครับ ;)...
ปริมก็ว่ามันออกจะเวอร์แบบห่างไกลความเป็นจริงไปนิดนะคะอาจารย์ เวลาที่มาอ่านบันทึกของอาจารย์เนี่ยก็เกือบตีสองไปแล้ว เมื่อคืนนอนตีสี่ค่ะ เวลาตื่น....ไม่อยากบอก อิอิอิ แต่มันก็คือรสชาดของชีวิตนะคะ
มีความสุขในวันที่เราต่างทำงานกันนะคะ :)
ไม่ชอบเดินถอยหลัง แต่ชอบหันหลังให้ผู้ชม นะคร๊าๆๆ
เว่อร์ แ่ต่อยากให้เป็นใช่ไหมครับ อาจารย์ ...ปริม
pirimarj... ;)...
ว้าว ว้าว ว้าว ถูกต้องนะคร้าบ คุณครู 
Rinda
555
โดนใจที่สุดค่ะอาจารย์ ทำไมก็ไม่รู้เวลาเร่งด่วนนะค่ะมักจะมีอุปสรรค ลืมโน่นลืมนั่น ขณะเดินทางก็จะมีรถคันข้างหน้าเป็นรถบรรทุก ขับช้าบ้าง ยิ่งบีดคีนเร่งให้เร็ว แต่ก็เหมือนจะยิ่งช้าลง
ส่วนก่อนนอนสวดมนต์เวอร์ชั่นสั้นจริง ๆ ค่ะ หุหุ
อ่ะ โดนแบบนี้ต้องรับไปคิดต่อนะครับ ดอกหญ้าน้ำ 555
v_V ... สาวโรงงานเคมี ของ นักเคมีอย่างอาจารย์ ...ปริม pirimarj... นะครับ ;)...