หนึ่งปีใน gotoknow...กับหนึ่งล้านความรู้สึกที่ดีๆ และอบอุ่น
เรื่องเล่าจากบ้านแม่ตาด :
หนึ่งปีใน Gotoknow ...กับหนึ่งล้านความรู้สึกที่ดีๆ และอบอุ่น
(๑)
วันนี้(7 มิ.ย.2555) เป็นวันครบรอบ 1 ปีเต็มแล้วนะครับ ที่ชาวบ้านธรรมดาๆ คนหนึ่งอย่างผมได้มีโอกาสเข้ามาร่วมเป็นส่วนหนึ่งของชุมชน gotoknow.org แห่งนี้
ทั้งนี้ ก่อนหน้านี้ผมเคยได้ยินชื่อและรู้จักชุมชนแห่งนี้เพียงผิวเผินเท่านั้น จากหน้าหนังสือพิมพ์และอินเตอร์เน็ต เพียงแต่ยังไม่เคยได้เข้ามาศึกษาหรือเรียนรู้รายละเอียดใดๆ เลย
จวบจนเมื่อวันหนึ่งของปีที่แล้ว (พ.ศ.2554) “คุณ ..ปริม pirimarj...” หรือ “ดร.ปริมจิรา ทัดบุบผา” น้องสาวที่แสนดีของผม(ปัจจุบันใช้ชีวิตอยู่ที่ประเทศสิงคโปร์) ได้แนะนำให้ผมเข้ามาอ่านเรื่องราวที่เธอเขียนใน blog ของเธอ พร้อมทั้งแนะนำให้ผมลองเข้ามาอ่านเรื่องราวและเรียนรู้ความคิดและความฝันของหลากหลายชีวิตในชุมชนแห่งนี้ดู
ผมใช้เวลาอ่านเรื่องราวต่างๆ ด้วยความตั้งใจและใฝ่รู้อยู่ประมาณ 1 สัปดาห์เต็มๆ ซึ่งทำให้ผมมองเห็นความงาม ความฝัน ความมีชีวิตชีวา ความสุข ความทุกข์ ปัญหาและทางออก ตลอดจนโอกาสในการแบ่งปันความงดงามต่างๆ ระหว่างกันและกัน
ดังนั้น ผมจึงไม่รีรอที่จะเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของชุมชนแห่งนี้ด้วยอีกคนหนึ่ง..... ด้วยความหวังที่เต็มเปี่ยมอยู่ในหัวใจ
(๒)
ตั้งแต่ไหนแต่ไรมา ผมชอบและรักการอ่านเป็นชีวิตจิตใจ รวมทั้งชื่นชอบการขีดเขียนมากเป็นพิเศษอีกด้วย โดยมีหลายช่วงของชีวิตที่ผมได้มีส่วนเกี่ยวข้องโดยตรงกับการอ่านและการเขียน ทั้งในฐานะของคอลัมนิสต์หนังสือพิมพ์เมื่อคราวที่ใช้ชีวิตอยู่ที่สหรัฐอเมริกา และคนทำงานด้านสื่อและประชาสัมพันธ์เมื่อคราวที่ใช้ชีวิตอยู่ที่กรุงเทพมหานครเมื่อหลายปีก่อน ซึ่งทำให้ผมได้ทำงานอยู่กับการอ่านและการเขียนอยู่ตลอดเวลา
แต่อย่างไรก็ตาม ภายหลังจากที่ผมได้ตัดสินใจเดินทางกลับมาใช้ชีวิตอย่างเรียบง่ายอยู่ที่บ้านแม่ตาดแห่งนี้ ตั้งแต่ต้นปี พ.ศ.2550 เป็นต้นมา ผมก็ค่อยๆ ห่างเหินจากการอ่านและการเขียนลงไปเรื่อยๆ และในที่สุดก็ลืมเลือนไปจนเกือบหมดสิ้น ทั้งๆ ที่มีเรื่องราวมากมายหลายอย่างที่น่าสนใจและอยากจะนำเสนอต่อสังคมภายนอก หากแต่ไม่มีเวทีที่จะให้นำเสนอได้เลย
น้องสาวที่แสนดีของผมเธอมองเห็นความรู้สึกดีๆ ที่มีอยู่ภายในใจลึกๆ ของผม เธอเกิดความรู้สึกเสียดายความคิดและประสบการณ์ต่างๆ ที่ผมมีอยู่ ก็เลยขอให้ผมกลับมาทำในสิ่งที่ตนเองรักและชอบอีกครั้งหนึ่ง นั่นก็คือ “การอ่าน” และ “การเขียน” โดยเธอจะคอยทำหน้าที่เป็นพี่เลี้ยงคอยให้คำแนะนำอย่างดี ซึ่งการอ่านและการเขียนในรูปแบบใหม่นี้ ไม่จำเป็นต้องพึ่งพิงสื่อกระแสหลัก และสามารถทำได้โดยไม่จำกัดเวลาและสถานที่
การแนะนำของน้องสาวที่แสนดีของผมในคราวนั้น ได้เปิดโอกาสให้ผมได้ทบทวนความทรงจำเก่าๆ ของตนเองขึ้นมา ทำให้ผมมองเห็นโอกาสที่จะได้แบ่งปันความคิดและความรู้สึกดีๆ ของตนเองกับคนอื่นๆ ได้อีกช่องทางหนึ่ง
หลังจากที่ผมได้ตัดสินใจสมัครเข้าเป็นสมาชิกของชุมชนแห่งนี้แล้ว ช่วงแรกๆ ผมยังรู้สึกงงๆ และมึนๆ ทำอะไรยังไม่เป็น ก็เลยได้แต่ติดตามอ่านเรื่องราวของเพื่อนๆ หรือกัลยาณมิตรท่านอื่นไปก่อน จนกระทั่งพอจะรู้จักวิธีการใช้งานมากขึ้น จึงได้เริ่มเขียนบันทึกลงใน blog โดยเริ่มจากการนำเอาบันทึกเก่าๆ ชื่อว่า “บันทึกริมทาง” มาทยอยลงให้เพื่อนๆ ได้อ่านกัน จากนั้นก็เขียนเรื่องราวต่างๆ ลงเรื่อยๆ เท่าที่โอกาสจะอำนวย
ตอนแรกๆ ผมยังไม่รู้จักวิธีการนำรูปลงไว้ในบันทึก เลยทำให้บันทึกที่เขียนขึ้นไม่มีภาพประกอบ แต่ต่อมาผมได้รับคำแนะนำจาก “คุณหนูรี” “น้องมะปรางเปรี้ยว” และ “น้องอาร์ม” เกี่ยวกับวิธีการนำรูปเข้าไปไว้ในบันทึก จนทำให้ผมทำเป็นมาจนกระทั่งถึงปัจจุบันนี้
ในขณะเดียวกัน ในช่วงแรกๆ ผมยังตอบความคิดเห็นของเพื่อนๆ ไม่เป็น “อาจารย์ ผศ.โสภณ เปียสนิท” ก็ได้กรุณาแนะนำวิธีการตอบความคิดเห็นให้เป็นอย่างดี จนสามารถตอบความคิดเห็นของเพื่อนๆ ได้อย่างดีมาจนกระทั่งถึงทุกวันนี้
นอกจากนี้ ก็ยังมีกัลยาณมิตรอีกหลายๆ ท่าน ที่คอยให้คำแนะนำในเรื่องต่างๆ คนละเล็กละน้อย รวมทั้งช่วยแสดงความคิดเห็นเพิ่มเติมและนำข้อมูลมาช่วยเสริมหรือเติมเต็ม จนทำให้บันทึกหลายเรื่องที่ผมเขียนมีความน่าเชื่อถือและน่าสนใจมากยิ่งขึ้น
โดยตลอดระยะเวลา 1 ปีที่ผ่านมานั้น ผมได้ติดตามอ่านบันทึกหรืองานเขียนของเพื่อนๆ ชาว gotoknow เกือบทุกวัน แม้ว่าบางช่วงตัวเองอาจจะไม่ได้เขียนบันทึกใดๆ ลงเป็นเวลานานก็ตาม แต่ก็พอจะมีเวลาเข้าไปติดตามอ่านและให้กำลังใจกับเพื่อนๆ ทุกคนเสมอ
เช่นเดียวกัน......เมื่อผมเขียนบันทึกหรือเรื่องราวใดๆ ลงไป เพื่อนๆ หลายท่าน ก็เข้ามาอ่านและให้กำลังใจอย่างสม่ำเสมอ จนทำให้ผมรู้สึกมีความสุขและเบิกบานใจอย่างมากมายที่ทราบว่ามีคนคอยติดตามอ่านงานเขียนของผมอยู่
ความช่วยเหลือเกื้อกูลกันและการแบ่งปันสิ่งที่ดีๆ ต่อกันอยู่เสมอของชาว gotoknow ได้ก่อให้เกิดมิตรภาพ ความสุข ความรัก ความผูกพัน และความทรงจำที่ไม่มีที่สิ้นสุด ซึ่งมิใช่มีอยู่เฉพาะแค่ในชุมชนแห่งนี้เท่านั้น หากแต่ยังขยายไปสู่สังคมออนไลน์อื่นๆ เช่น Twitter และ Facebook ตลอดจนการได้รู้จักมักคุ้นและนำไปสู่การไปมาหาสู่กันในโลกของชีวิตจริงอีกด้วย
สำหรับผมเองนั้น.....ผมรู้สึกมีความสุข ภูมิใจ และเป็นเกียรติอย่างสูงที่ตนเองได้เข้ามาร่วมเป็นส่วนหนึ่งของชุมชนแห่งนี้
หนึ่งปีที่ผ่านมา นับว่าเป็นช่วงเวลาแห่งความสุข ความอบอุ่น และความทรงจำที่ยิ่งใหญ่ เป็นช่วงเวลาที่ทำให้ผมมีโอกาสได้นำเสนอความคิดเห็นของตนเองต่อผู้อื่น ทำให้ผมมีโอกาสได้แบ่งปัน เรียนรู้ และแลกเปลี่ยนเรื่องราวกับผู้คนที่หลากหลาย ทำให้ผมได้รับทั้งความสุข ดอกไม้ กำลังใจ ความทรงจำที่ดีๆ ความงดงาม ความสวยงาม และมิตรภาพที่อบอุ่น ซึ่งยากที่จะหาได้จากที่อื่นๆ
(๓)
ขอขอบคุณ .....“คุณ ..ปริม pirimarj...” (ดร.ปริมจิรา ทัดบุบผา) น้องสาวที่แสนดีคนนั้น ที่ได้แนะนำให้ผมรู้จักกับชุมชนแห่งความรักและความอบอุ่นแห่งนี้ รวมทั้งคอยให้กำลังใจและเอาใจช่วยพี่ชายคนนี้เสมอมาอย่างเนิ่นนานกว่า 20 ปี
ขอขอบคุณ....ผู้ที่เกี่ยวข้องกับ gotoknow.org ทุกๆ ท่าน ที่ได้ก่อให้เกิดชุมชนแห่งนี้ขึ้นมา ไม่ว่าจะเป็นผู้ริเริ่มก่อตั้ง ผู้ประสานงาน ผู้ดูแลระบบ หรือเจ้าหน้าที่ฝ่ายต่างๆ ที่ช่วยกันพัฒนาชุมชนแห่งนี้อยู่ตลอดเวลา จนกลายเป็นชุมชนออนไลน์ที่มีคุณภาพมากที่สุดในปัจจุบันนี้
สุดท้าย....ขอขอบคุณ เพื่อนๆ หรือกัลยาณมิตรแห่ง gotoknow.org ทุกๆ ท่าน ที่ได้ช่วยให้คำแนะนำ คอยเอาใจช่วย ให้ดอกไม้ ให้กำลังใจ และติดตามอ่านงานเขียนของผมเสมอมา
หากหนึ่งปีที่ผ่านมา เป็นหนึ่งปีแห่งความสุขและความงดงาม....ผมขอมอบให้กับครอบครัวของผม และเพื่อนๆ ชาว gotoknow ทุกๆ ท่านนะครับ
เพลง "หวังดี"
ศิลปิน "ศุ บุญเลี้ยง"
ความเห็น (28)
ต้องขอบคุณ ดร.ปริม ที่ทำให้มี blogger ผู้เอื้ออาทรใน gotoknow นี้ค่ะ :)
เยี่ยมไปเลยครับ ;)...
เรียนคุณอักขณิช ...คุณปริมคงเป็น"เหมือนแรงหนึ่งผลักดันให้ฉันเขียน)
เหมือนที่ผมเคยมีความรู้สึกและนำมาเป็นชื่อบล็อก
บทเรียนหนึ่งปีที่เขียนนำมาเรียนรู้บอกต่อ เล่าให้ฟัง การคิดการเขียนการเรียนรู้ ไม่ได้อยู่ในข้อจำกัด......หากเรามีความยากจากภายใน
ชุมชนนี้เป็นชุมชนแห่งการแบ่งปันจริง ๆ ค่ะ
สวัสดีค่ะ
เป็น ๑ ปี ที่ให้คุณค่าแก่เราอย่างยิ่งนะคะ
รัก GOTOKNOW เช่นกันค่ะ
เขียน และถ่ายทอดความรู้ต่อไปนะคะ
เป็นกำลังใจ และตามอ่านค่ะ
- แวะมารับความรู้สึกดีๆ และคล้ายคลึงกันในยามเช้า ณ ที่แห่งนี้
- เป็นอีกหนึ่งบันทึกแห่งการสร้างสรรค์ ความรู้สึกสุข
- รื่นรมย์ได้ไม่น้อย
สวัสดีครับ คุณหมอแต้/ ป.
*คุณหมอแต้ก็เป็นกัลยาณมิตรที่แสนดีอีกท่านหนึ่งนะครับ ที่คอยให้กำลังใจและคอยช่วยเติมเต็มข้อมูลต่างๆ จนทำให้บันทึกที่ผมเขียนมีความสมบูรณ์และน่าสนใจมากยิ่งขึ้น
** ขอบคุณมากๆ เลยครับ ที่คุณหมอแต้กรุณาคอยให้กำลังใจและอยู่เป็นเพื่อนเสมอมา
สวัสดีครับ อาจารย์ Wasawat Deemarn
ดูเหมือนน้องอุ้ม(ดร.ปริมจิรา ทัดบุบผา) จะรู้จัก gtk จากการแนะนำของอาจารย์นะครับ
ก่อนที่เธอจะมาแนะนำและชักนำผมเข้าสู่วงการอีกที ....โลกนี้กลมจริงๆ เลยนะครับ 555
สวัสดีครับ ท่านวอญ่า-ผู้เฒ่า-natachoei--
* ตอนแรกๆ คุณปริมเธอแนะนำให้ผมเข้าไปอ่านเรื่องราวของเธอก่อนนะครับ ซึ่งเรื่องราวที่เธอเขียนแต่ละเรื่องก็ล้วนแฝงไปด้วยข้อคิดมากมายและเขียนได้น่าสนใจมากๆ .....ตอนหลังมา เธอคิดอยากจะอ่านเรื่องราวของผมบ้าง ก็เลยคะยั้นคะยอให้ผมเขียนเรื่องราวของผมให้เธออ่านบ้าง จนกระทั่งเดินทางมาครบรอบ 1 ปี อย่างที่เห็นนี้แหละครับ
** ขอบคุณมากๆ เลยนะครับ ที่กรุณาติดตามอ่านและคอยให้กำลังใจเสมอมา
สวัสดีครับ คุณครอ้อย แซ่เฮ
ขอบคุณมากๆ เลยครับ ที่กรุณาแวะเข้ามาเยี่ยมและให้กำลังใจ
สวัสดีครับ คุณครูรัชดาวัลย์(อิงจันทร์)
เพราะมีการแบ่งปันเรื่องราวที่ดีๆ อยู่ตลอดเวลานะครับ
เลยทำให้ผมรักและผู้กพันกับชุมชนแห่งนี้ และเข้ามาแลกเปลี่ยนเรียนรู้อยู่เสมอ
สุขสันต์วันครบ 1 ปีค่ะ
ขอให้มีความสุขกับการแบ่งปันนะคะ
เป็นกำลังใจให้ในการเขียนบันทึกต่อ ๆ ไปนะครับ
อ่านแล้วอิ่มใจด้วยคนครับ
สวัสดีครับ คุณป้าลำดวน
ขอบคุณมากๆ เลยนะครับ ที่คุณป้าลำดวนติดตามอ่านเรื่องราวที่ผมเขียนและคอยให้กำลังใจอย่างสม่ำเสมอ
สวัสดีครับ อาจารย์ ผศ.โสภณ เปียสนิท
ขอบคุณมากๆ เลยนะครับ สำหรับคำแนะนำที่ดีๆ และกำลังใจที่อาจารย์ได้มอบให้กับผมเสมอมา....ขอบคุณมากจริงๆ ครับ
สวัสดีครับ คุณหนูรี
* ขอบคุณมากๆ เลยครับ สำหรับคำแนะนำดีๆ และมิตรภาพอันอบอุ่นที่มีให้อย่างสม่ำเสมอ ตลอดระยะเวลา 1 ปีที่ผ่านมา
** ขอให้คุณหนูรีมีความสุขและมีชีวิตที่สดชื่นเบิกบานตลอดเวลานะครับ
สวัสดีครับ คุณแสงแห่งความดี
ขอบคุณมากๆ เลยนะครับ ที่กรุณาติดตามอ่านและคอยให้กำลังใจตลอดมา
สวัสดีครับ คุณ nobita
ขอบคุณมากๆ นะครับ ที่กรุณาแวะเข้ามาทักทายและให้กำลังใจอยู่เป็นประจำ
เป้หนึ่งปีที่มีความหมายสำหรับผู้เขียน และผู้อ่านค่ะ..
สวัสดีครับ คุณนงนาท สนธิสุวรรณ
ขอบคุณป้าใหญ่มากๆ เลยนะครับ ที่กรุณาคอยให้กำลังใจอยู่เป็นประจำ
คุณ
เขียนถ่ายทอดความรู้สึกได้ดีมากเลยนะคะ
เชื่อว่าพวกเราทั้งหลายที่อ่านเขียนกันอยู่ใน
GotoKnow จะมีความรู้สึกคล้ายๆกันที่บรรยายได้ยาก
พอมีใครมาช่วยบรรยายเราจะรู้ว่า
ใช่เลย...พี่โอ๋เป็นสมาชิกรุ่นแรกๆที่ได้รู้จักสมาชิกมาหลายรุ่นมาก
เชื่อไหมคะว่า ทุกท่านที่เคยเขียนแล้วห่างหายไป
เมื่อกลับมาเราก็ยังรู้สึกต่อกันเหมือนเดิม
เป็นสิ่งมหัศจรรย์สำหรับพี่โอ๋จริงๆค่ะ
คิดว่าเพราะการเขียนสิ่งที่เราคิด การอ่านสิ่งที่คนอื่นเขียน
ทำให้เราเข้าใจตัวตนของกันและกันได้อย่างลึกซึ้ง ทำให้เราเข้าใจกันได้
รู้ซึ้งถึงตัวตนที่แท้จริงของคนนั้นๆ
ซึ่งอยู่ลึกกว่าการเห็นหน้าค่าตาเฉยๆ
นี่คงเป็นสิ่งที่ทำให้เราเชื่อว่า เรารู้จักตัวตนจริงๆของคนที่เขียนใน
GotoKnow นั่นเองนะคะ
ความประทับใจจึงประทับอยู่ในใจจริงๆ ต่อเนื่องและยาวนานค่ะ
สวัสดีครับ คุณโอ๋-อโณ
* ขอบคุณมากๆ เลยครับ ที่กรุณาช่วยเพิ่มเติมความคิดเห็นและความรู้สึกดีๆ ลงในบันทึกนี้ ซึ่งทำให้มีความงดงามและน่าประทับใจมากยิ่งขึ้น
** เรื่องราวใน gtk มีให้เลือกอ่านได้อย่างหลากหลายนะครับ ซึ่งทำให้เราได้ศึกษาและเรียนรู้สิ่งที่ดีๆ มากมายหลายอย่าง ที่เป็นประโยชน์ต่อตัวเราเอง
*** ผ่านมาแล้วหนึ่งปี....ปีหน้าและปีต่อๆ ไป ความงดงามและความทรงจำเหล่านี้ ก็จะยังคงดำรงอยู่เสมอนะครับ
1 ปี แล้วหรือครับ....อย่นานๆ นะครับ...ผมจะได้มีเพื่อน...และได้อ่านเรื่องราวที่น่าประทับใจครับ...(ง่ายที่จะเดินทางตามเวลา...แต่ยากที่จะเขียนบันทึกตามวันเวลา-ความคิดผม) ....มีความสุข และกำลังใจเมื่ออยู่ในบ้านโกทูโนว์นะครับ
สวัสดีครับ คุณหมออดิเรก(ทิมดาบ)
*เวลาผ่านไป ไวเหมือนการ์ตูนเลยนะครับ เผลอแป๊บเดียวเอง เวลาก็ผ่านไป 1 ปีแล้ว รวดเร็วจริงๆ
** ผมจะอยู่เป็นเพื่อนคุณหมอให้นานที่สุดเท่าที่จะทำได้นะครับ....จนกว่าคุณหมอจะเบื่อและเลิกคบไปเอง 555
*** ขอบคุณมากๆ ครับ ที่กรุณาติดตามอ่านและอยู่เป็นเพื่อนเสมอมา
อ่านแล้วสบายใจจังค่ะ การบันทึกของฉันเองก็ได้รับคำเชิญชวนและคำแนะนำจากอาารย์ Wasawat Deemarn การเริ่มต้นเขียนบันทึกแรก ๆ ฉันไม่รู้เรื่องเอาเสียเลยค่ะ มีอาจารย์วัตนี่แหละคอยสอนเสมอ ขอบคุณอาจารย์Wasawat Deemarn ,คุณอักขณิช และชาวGTK ทุกท่านค่ะเช่นกันค่ะ ที่ทำให้พวกเราได้แลกเปลี่ยนกัน
สวัสดีครับ คุณดอกหญ้าน้ำ
* อาจารย์ Wasawat Deemarn ไม่ได้แนะนำผมโดยตรงหรอกนะครับ แต่ท่านแนะนำน้องสาวของผม แล้วน้องสาวของผมเธอก็แนะนำผมต่ออีกทีหนึ่ง เรียกว่าถ่ายทอดวิทยายุทธต่อๆ กันมานะครับ 555
** ขอบคุณครับ ที่กรุณาเข้ามาทักทายและแลกเปลี่ยนความรู้กันเป็นประจำ