บริหารงาน หรือ จู้จี้ขี้บ่น
โดยปกติแล้วหน้าที่ของผู้จัดการก็คือ การบริหารงานทีมงาน และพนักงานภายในทีมของตนเองให้มีผลงานตามเป้าหมายที่กำหนดไว้ ซึ่งโดยทั่วไป หน้าที่ของผู้จัดการในการบริหารงานก็เริ่มตั้งแต่ การกำหนดเป้าหมายในการทำงาน การวางแผนงานเพื่อไปสู่เป้าหมายนั้น จากนั้นก็มีการควบคุมดูแลพนักงานภายใต้การบังคับบัญชาให้ทำงานตามแผนที่กำหนดไว้ โดยถ้าพนักงานคนไหนมีปัญหาในเรื่องของผลงาน หรือพฤติกรรมในการทำงานที่มีผลต่อผลงาน ผู้จัดการที่ดีก็ต้องเข้าไปดำเนินการ เพื่อแก้ไขปัญหาเหล่านั้นให้ลุล่วงไปด้วยดี
แต่มุมมองของการบริหารงานระหว่างผู้จัดการ กับพนักงานกลับมีมุมมองที่แตกต่างกัน ผู้จัดการก็มองว่าตนเองนั้นทำหน้าที่ในการบริหารงานลูกน้องอย่างเต็มที่ เข้าไปมีส่วนร่วมทุกอย่าง เพื่อให้งานออกมาดี แต่มุมมองของลูกน้องบางคนก็ยังมองว่า ผู้จัดการเข้ามาล้วงลูกมากเกินไปบ้าง หรือเข้ามาจู้จี้จุกจิกในเรื่องเล็กน้อยมากจนเกินไป จนบางครั้งพนักงานแทบจะกระดิกตัวไปไหนไม่ได้เลย ทำไมมุมมองถึงแตกต่างกันได้เพียงนี้ คำตอบก็คือ คนที่เป็นผู้จัดการนั้นยังไม่สามารถแบ่งแยกสิ่งที่ควรบริหารได้อย่างชัดเจน ว่าเรื่องอะไรเป็นเรื่องของผลงานจริงๆ เรื่องไหนเป็นเรื่องของพฤติกรรมการทำงาน และเรื่องไหนเป็นเรื่องแค่เล็กๆน้อยๆ แต่ทำให้เรารู้สึกขวางหูขวางตา เราลองมาพิจารณากันให้ชัดเจนมากกว่านี้นะครับ
- เรื่องของผลงาน การที่ผู้จัดการเข้ามาบริหารจัดการผลงานของลูกน้องตนเองนั้นเป็นสิ่งที่ถูกต้องอยู่แล้ว เพราะนี่คือหน้าที่ของคนที่เป็นผู้จัดการ ดังนั้นถ้าลูกน้องทำผลงานไม่ถึงเป้าหัวหน้าก็ต้องเข้ามาช่วยดูว่าอะไรที่เป็นสาเหตุที่ทำให้พนักงานทำผลงานไม่ได้อย่างที่เราต้องการ ไม่ว่าจะเป็นเรื่อง ยอดขายที่ไม่ถึงเป้าหมาย ลูกค้าบ่น และร้องเรียนเข้ามามาก ยอดผลิตที่ไม่ได้ตามมาตรฐาน หรือจำนวนของเสียที่ออกมามากจนเกินไป ฯลฯ สิ่งเหล่านี้คือประเด็นทางด้านผลงานที่ผู้จัดการจะต้องเข้ามา Action เพื่อให้ปัญหาเหล่านี้หมดไปนั่นเอง
- พฤติกรรมในการทำงาน ผู้จัดการที่ดีนอกจากบริหารตัวผลงานของพนักงานแล้ว ยังจะต้องบริหารพฤติกรรมการทำงานของพนักงานด้วย พฤติกรรมเหล่านี้ จะเป็นพฤติกรรมที่มีผลต่อผลงานหลักของพนักงาน เช่น ไม่ติดตามงาน ปล่อยปละละเลย หรือ ขาดความรอบคอบในการทำงาน หรือ พูดจาไม่สุภาพกับลูกค้าของบริษัท ฯลฯ พฤติกรรมเหล่านี้จะเป็นตัวสำคัญที่จะทำให้เป้าหมายการทำงานบรรลุได้ ดังนั้นถ้าพนักงานมีปัญหาทางพฤติกรรมที่เกี่ยวเนื่องกับผลงาน เราก็ควรจะเข้าไปดูแล ช่วยเหลือ และแก้ไขปัญหาเหล่านี้ให้กับพนักงาน เพื่อให้พนักงานสร้างผลงานที่ดีอย่างต่อเนื่อง
- เรื่องไม่เป็นเรื่อง นอกจากตัวผลงาน และพฤติกรรมที่เกี่ยวเนื่องกับผลงานแล้ว มีอีกเรื่องหนึ่งที่ผู้จัดการมักจะเข้าใจผิดว่านี่คือสิ่งที่จะต้องบริหาร ก็คือเรื่องไม่เป็นเรื่องที่พนักงานทำในแต่ละวัน ไม่ว่าจะเป็นการฟังเพลงระหว่างการทำงาน การพูดคุยหยอกล้อเล่นกัน การกินขนมไปด้วยทำงานไปด้วย การที่พนักงานบางคนมีโต๊ะทำงานที่รกมาก การไม่จัดของบนโต๊ะให้เป็นระเบียบ ใส่เสื้อผ้ารองเท้าไม่ถูกใจ ฯลฯ สิ่งเหล่านี้เป็นพฤติกรรมของพนักงานที่เรียกได้ว่าไกลห่างจากการสร้างผลงานมาก แต่ผู้จัดการบางคนก็เข้าใจผิดคิดว่านี่คือสิ่งที่ต้องบริหาร ก็เลยเข้าไปว่ากล่าวตักเตือน รวมทั้งอาจจะแสดงพฤติกรรมที่ไม่สบอารมณ์เวลาพนักงานทำในสิ่งที่ไม่ถูกใจตนเอง ทั้งๆ ที่สิ่งเหล่านั้นไม่ได้มีผลต่อผลงานโดยตรงเลย ถ้าผู้จัดการเอาประเด็นเหล่านี้เข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของการบริหารงานประจำวัน จะทำให้พนักงานมองผู้จัดการคนนี้ว่า เป็นคนจู้จี้จุกจิก ขี้บ่น มักจะทำเรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ่ พอทำมากๆ เข้า เรื่องผลงานหลัก และเรื่องพฤติกรรมหลักก็เลยไม่ค่อยใส่ใจเท่าไหร่ กลับไปใส่ใจกับเรื่องเล็กๆ น้อยๆ แบบนี้
คนที่เป็นผู้จัดการที่ดีจึงต้องแยกแยะให้ถูกว่าอะไรที่ควรเข้าไปบริหาร อะไรที่ไม่ควรเข้าไปก้าวก่ายมากนัก หลักๆ ก็คือ 2 ประเด็นแรกที่ผู้จัดการทุกคนต้องเข้าไปบริหารจัดการ แต่เอาเข้าจริงๆ ในทางปฏิบัติเวลาลูกน้องมีปัญหาผลงาน หรือมีปัญหาพฤติกรรมในการสร้างผลงาน ผู้จัดการก็มักจะไม่ค่อยกล้าที่จะคุยกับพนักงานอย่างตรงไปตรงมา แต่ถ้าเมื่อไหร่พนักงานทำอะไรที่ไม่สบอารมณ์ของผู้จัดการ กลับกล้าที่จะแสดงความไม่สบอารมณ์ออกไปให้พนักงานได้เห็น ซึ่งมันไม่มีผลอะไรต่อผลงานเลย ก็เลยเรียกได้ว่าเป็นการบริหารงานที่ผิดทาง ดังนั้นเรื่องอะไรที่ไม่ค่อยเป็นเรื่อง ก็ไม่ต้องไปใส่ใจมากนัก ใส่ใจในประเด็นผลงานของพนักงานจะดีกว่าครับ แล้วพนักงานจะรู้สึกว่า เราเป็นผู้จัดการที่แท้จริงๆ ที่สร้างผลงาน ไม่ใช่มองเราว่าเป็นเพียงผู้จัดการที่จู้จี้ขี้บ่นครับ
ความเห็น (2)
บริหาร มีศิลป์ บ่นไม่มีศาสตร์ ไม่มีอะไร ทำตามอารมณ์ ล้วนๆ
ขอบคุณ มากๆคะ
โกรธคือโง่ โมโหคือบ้า เย้