ทุกรกิริยา (เจ็บแต่จบ เพราะว่าพบพระนิพพาน)
นั่งนอนบนตะปูแหลมคม ตากแดดกรำฝนนาน 6 ปี
นอนป่าช้าทับกระดูกซากผี กินขี้กินเยี่ยวตัวเอง
เปลือยกายน้ำท่าไม่อาบ เหม็นสาปคละคลุ้งวังเวง
ยืนกระโหย่ง และเดินกระเหย่งลงสู่น้ำเย็น
กินน้ำค้าง กลางไพร
กินแกลบกินเปลือกไม้ ทำตัวคล้ายคนบ้าใบ้
แข็งทื่อไม่พูดกับใคร ดูไปคล้ายก้อนศิลา
ศีรษะตกสะเก็ดเกรอะกรัง เอ็นหนังปูดโปนซี่โครงบาน
เทวดาไหวหวั่นสะท้าน ทรมานยิ่งทำยิ่งหนัก
ทุกร.........กิริยา ทุกร........... กิริยา
จับท้องถึงกระดูกสันหลัง จับสันหลังก็ถึงแผ่นท้อง
ผิวพรรณบริสุทธิ์ผุดผ่อง มืดมนหม่นหมองสยองขวัญ
ร่างกายซูบผอมยิ่งนัก อวัยวะใหญ่น้อยดั่งเถาวัลย์
ล้มแล้วกระดูกสันหลัง ขนเน่านั้นร่วงหล่นพสุธา
ซี่โครงนั้นก็โหรงเหรง เหมือนกลอนศาลาเก่าคร่ำคร่า
ดวงตาแห่งความเมื่อยล้า กลวงโบ๋ดุจไร้วิญญา
ดุจดังเงื้อมเงา ในบ่อลึกเหลือคณา
ศีรษะเหี่ยวย่นอ่อนล้า ดังบุปผาแห้งกรอบในสายลม
พอจะลุก ก็เซล้มลง ล้มฟาดลง กองอยู่ตรงนั้น
พอจะลุกยืน ฝืนขึ้นนั่ง แว่วเพลงดังฟังแล้วได้สติ
เมื่อสาย หย่อนเกินไป..เสียงนั้นไม่น่าฟัง
เมื่อสาย ตึงเกินไป..สายนั้นก็จะขาด
กว่าจะรู้...มาผิดทาง...ก็เนิ่นนาน...นาน 6 ปี
แสนสาหัส...เกือบสิ้นชีวี ...
กว่าจะได้มา...พระศาสนา
พระศาสดา... เอาชีวาแลกมา
ความเห็น (4)
บัวบานแล้วหุบ บัวหุบแล้วบาน...
ขอบพระคุณพี่ใหญ่
ครับผม
เรียนอาจารย์ นุ
ขอบคุณสำหรับการเรียนรู้ ที่ศูนย์เรียนสมดุลชีวิต
ขอบคุณครับบังวอญ่า 
ยินดีที่ได้พบกันครับ