Be yourself (3-67)
อันเนื่องจากวันนี้เป็น วันพยาบาลสากล 12 พฤษภาคม ของทุกปี
ในฐานะที่เคยเป็น พยาบาล เลยบันทึกไว้เพื่อระลึกถึง พระคุณของวิชาชีพพยาบาล ค่ะ
ตอนเด็ก...สมัยเรียนประถม
ฉันเรียนไม่เก่งหรอก (คล้ายๆชีวิตคนดังนะที่ตอนเด็กๆ เรียนไม่เก่ง แต่ชีวิตผกผัน...ฮาาาา)
แต่เป็นเด็กที่...ตั้งใจ
นั่นทำให้ฉันเรียนได้ลำดับที่ดีพอสมควรในชั้น
พอขึ้นชั้นมัธยม...
ฉันเบื่อการเีรียนแทบตาย
แต่ติดเพื่อน ฉันเลยต้องกลั้นใจเรียนให้ผ่านไป
ตอนจะต้องเอ็นทรานซ์...
ฉันชื่นชมและติดใจ "พี่่ชายแสนดี" คนหนึ่ง
เขาบอกฉันว่า...เอ็นท์ให้ติดพยาบาลนะ
แล้วเราจะได้...ขึ้นดอยไปช่วยคนยากจนที่ขาดแคลนโอกาส
ขาดหมอและพยาบาลด้วยกัน (โรแมนติกซะไม่มี)
พี่ชายแสนดี...คนนี้เขาเรียน "หมอ"
ฉันไม่ชอบเรียน "พยาบาล" หรอก (แต่คะแนนก็ไม่สูงพอจะเรียนหมอ)
หากเพื่อให้ได้อยู่ใกล้ชิด "พี่คนดี" ที่เรียนหมอ...ก็ต้องทนเรียน
มันเหนื่อย ไม่เท่ หิ้วถังน้ำ เช็ดเตียง
เช็ดอึฉี่ เช็ดตัวคนไข้ ต้องอดหลับอดนอนขึ้นเวรบ่ายดึก
เหนื่อยจะตายไป...
จะว่าไปแล้วฉันก็น่าจะเลือกเรียนอย่างอื่นได้ สอบติด "วิศวะ" ด้วยนะ
เสียดายที่สอบเทียบไม่ได้ เลย...อดเรียน ฮาาาาา
ฉันทนเรียนจนจบพยาบาลจนได้นั่นแหละ
แต่ "พี่ชายแสนดี" ไม่ได้อยู่รอจนฉันจบ
เขาไป...ล่วงหน้าแล้ว...บนสวรรค์
คงเหลือไว้แต่ "ความรู้สึกดี ๆ"
ทุกคนในครอบครัวปรามาสว่า ฉันนี่หรือจะเรียนพยาบาล
ทำงานบ้านไม่เป็น แม้พับผ้ายังไม่เคยทำเลย
แุถมเป็นคนไม่ค่อยแข็งแรง ป่วยบ่อย แพ้นี่แพ้นั่น
ตอนเรียน ฉันก็ทุกข์นะ แต่สุขใจเพราะมีแรงใจ... จากบางคน
ซึ่งตอนนั้นฉันเรียกมันว่า "ความรัก"
วันนี้ฉันไม่ได้เป็นพยาบาลแล้ว...
ฉันเปลี่ยนอาชีพอย่างสิ้นเชิง
แต่ทักษะและความรู้ตอนที่เรียนพยาบาลทำให้ฉัน
เห็นและตระหนักในคุณค่าของ "ความเป็นมนุษย์"
ฉันภาคภูมิใจและขอบคุณวิชาชีพพยาบาล
แปลกใจจนบัดนี้ที่รุ่นพี่บางคนเคยบอกว่า
ไม่อยากบอกใครว่าเคยเป็นพยาบาล...
ขอบคุณ พี่ชายแสนดี ที่ทำให้ฉันค้นพบ "ตัวเอง"
ฉันไม่เคยอายที่จะบอกใครว่าฉันเคยเป็น "พยาบาล"
ตัวเองที่ไม่เคยรู้จัก...
ฉันตั้งใจว่า...หากมีโอกาส
จะไม่รีรอในการให้ "โอกาส" แก่คนอื่น
ให้โอกาสที่เขาจะได้ รู้จัก "ตัวเอง"
เหมือนที่ฉันเคยได้รับ...
จะเป็น "อะไร" ไม่สำคัญเท่าได้เป็น "ตัวของตัวเอง"
ทุกคนมีคุณค่าและจะมีความสุขที่สุดเืมื่อ
ได้เป็น...อย่างที่ตัวเองเป็น
Be yourself...
ความเห็น (16)
ยินดีที่ได้อ่านบทความของ ดร.หยั่งราก ฝากใบ (อดีต คนไร้ราก ที่ฝากผลงานตราตรึงชาว gotoknow) แม้อาจารย์บอกว่าชุดความคิดเปลี่ยน แต่กี่บทความ ก็คงเอกลักษณ์ เรื่องเข้าใจง่าย ใกล้ตัว แต่กระทบต่อม "อืมม์" เสมอ ... ปรากฎการณ์ ทำไปเพราะ อารมณ์ขณะหนึ่ง แม้มันไม่ใช่ที่ถาวรของเรา ก็ให้ประสบการณ์ชีวิตอันมีค่าค่ะ วิชาชีพแพทย์ พยาบาล รู้สึกดีๆ ที่ชีวิตนี้มีโอกาสได้สัมผัส
โห...อ่านคอมเม้นท์แล้ว ยิ้มแก้มตุ่ย (^_^) เลยค่ะ
ขอบคุณมากค่ะ สำหรับคำชื่นชม น้อมใจรับไว้ด้วยความอ่อนน้อมถ่อมตนค่ะ
เขียนบันทึกนี้เพราะ...รู้สึกขอบคุณต่อวิชาชีพพยาบาล ค่ะ เพราะเคยสัมผัสพยาบาลจำนวนหนึ่งที่มีโอกาสไปสอน พบว่าไม่รู้สึกภาคภูมิใจในวิชาชีพของตนค่ะ
จะเป็น "อะไร" ไม่สำคัญเท่าได้เป็น "ตัวของตัวเอง" ทุกคนมีคุณค่าและจะมีความสุขที่สุดเืมื่อ ได้เป็น...อย่างที่ตัวเองเป็น
กลับมาให้หลงรักอีกซิค่ะ ต่างคนก็ต่างหายกันไปนานค่ะ ไปเป็นตัวที่ไม่เป็นตัวเองกับความเสียใจมา 2 ปี+ แล้วค่ะ สุดท้ายก็กลับมาหาตัวตนของตัวเอง ..พบว่ามันวิเศษมากค่ะ แต่เหงาไปหน่อยค่ะ
คิดถึงค่ะ
สวัสดีค่ะพี่ 
Bright
Lily
ดีใจที่เราได้กลับมาพบและรักเอื้ออาทรทักทายกัน...
บนเส้นทางสายเดิม....
ค้นพบตัวเองแล้ว...เชื่อมั่นได้ว่า ความสุขสงบ จะยั่งยืนค่ะ
คิดถึงมากมายค่ะ :)
"...ฉันตั้งใจว่า...หากมีโอกาส
จะไม่รีรอในการให้ "โอกาส" แก่คนอื่น
ให้โอกาสที่เขาจะได้ รู้จัก "ตัวเอง"
เหมือนที่ฉันเคยได้รับ..."
อานิสงค์ คลื่นพลังใจนี้
คงมีผลถึงเราเป็นแน่แท้ :)
ขอบคุณมากค่ะ
( แอบถามใครต่อใครไปทั่ว
ยังไม่ได้ถามเพียงคุรุขวัญดินเท่านั้น ใครหนอ "คนไร้ราก"ที่ไปเข้าค่าย
บันทึกอะไรต่อมิอะไรมากมาย ให้ได้อ่านในGtK.นี้ ยังไม่ได้คำตอบเลย
คงเพราะล่องหน เปลี่ยนชื่อใหม่กระมังนะ ^____^ อ้อ...เนินพอกิน
ที่ท่านเสียงศีลไปประจำำนั้น มีเหลือกินแล้วนะคะ อิอิ
ขอบคุณอีกครั้งนะคะ คงมีวาสนาได้ทำความรู้จักกันบ้าง สักวันๆ นะคะ
ขอบคุณล่วงหน้าค่ะ สาธุ ^____^ )
เจริญธรรมค่ะคุณ
Tawandin
ส่วนตัวไม่ได้ตั้งใจจะปิดบังตัวตนอะไรหรอกค่ะ แต่เพราะเป็นคนชอบคิดชอบเขียนชอบบันทึกความคิดเอาไว้ และบางบันทึก็คิดว่าอาจเกิดประโยชน์กับคนอื่น ๆ จึงเผยแพร่ไว้ในโลกออนไลน์ค่ะ
แต่ก็นั่นแหละ ความคิดก็คือความคิด ความรู้สึกของเราอาจไม่ถูกต้องและยังอาจไปกระทบกระเทือนคนใกล้ชิด ด้วยเหตุนี้จึงไม่ค่อยอยากประกาศหรือเล่าเรื่องในที่ทำงานมากนักค่ะ
ท่านสมณะเสียงศีล คุรุขวัญดิน และคุรุแก่นฟ้าท่านเป็น "ครูภูมิปัญญาไทย" ของสำนักงานเลขาธิการสภาการศึกษา ซึ่งตัวเองเป็นคนทำงานเล็กๆ คนหนึ่งในนั้น ทำให้คุ้นเคย เมื่อลาไปเรียนต่อ ก็ได้อาศัยใบบุญจากท่านทั้งสาม เก็บข้อมูลทำวิทยานิพนธ์จนจบมาได้อย่างเรียบร้อยค่ะ
ไม่มีโอกาสได้ไปเยี่ยมเนินพอกิน แต่มีโอกาสไปกราบท่านเสียงศีลที่ปฐมอโศกอยู่บ้าง และเดือนหน้าก็จะมีโอกาสได้กราบท่านทั้งสามค่ะ
ยินดีอย่างยิ่งค่ะที่ได้รู้จัก ไปอุดหนุนสินค้าที่พลังบุญบ่อยๆ ค่ะ
พี่รู้สึกว่าพี่เกิดมาเป็นพยาบาลค่ะไม่เคยที่จะคิดเบื่อสิ่งที่ทำอยู่เพราะมันคือชีวิตที่หยั่งรากแล้วถ้าเป็นต้นไม้คงโตมากๆรากไปถึงไหนๆไกลเกินคิดเป็นอย่างอื่นแถมมีลูกสาวคนเล็กเห็นว่าอาชีพพยาบาลเป็นอาชีพหนึ่งที่เขาอยากเลือกทำเพราะความชอบ..แอบดีใจแต่ก็บอกเค้าว่างานพยาลหนักกว่าที่คิดนะ..ค่อยๆตัดสินใจยังพอมีเวลา..เหมือนเรื่องเล่าของน้องอาชีพข้างเคียงของเรามีจุดหมายเดียวกันคือยังประโยชน์สุขให้คนไข้เราจึงเข้าใจกัน
จะเป็น "อะไร" ไม่สำคัญเท่าได้เป็น "ตัวของตัวเอง"
ทุกคนมีคุณค่าและจะมีความสุขที่สุดเืมื่อ
ได้เป็น...อย่างที่ตัวเองเป็นขอบคุณที่ได้เกิดมาเป็นพยาบาล...
สวัสดีค่ะพี่นุส
ดีใจที่ได้รู้จักกับพี่นุส ซึ่งมีจิตวิญญาณของพยาบาลอย่างเต็มเปี่ยม
น้องจำอาจารย์ท่านหนึ่งซึ่งเป็นอาจารย์ภาควิชาสูตินรีเวช รศ.ลาวัลย์ ผลสมภพ แต่เป็นอาจารย์ที่คุมนักศึกษาขึ้น ward "nursery" ท่านบอกว่า ครูรู้ว่าพวกหนูหาหนังสือด้านวิชาการอ่านได้ ครูเลยอยากสอนสิ่งที่หนูอาจไม่ได้เรียนที่อื่นมากนัก นั่นคือให้เข้าใจและรักคนไข้...
อาจารย์ยังบอกบ่อย ๆ ด้วยว่าพยาบาลเป็นอาชีพที่ได้ทำบุญตลอดเวลา ตราบที่ทำงานด้วยใจที่บริสุทธิ์ตามหน้าที่... ผลบุญจะรักษาพวกหนู...
จนกระทั่งทุกวันนี้ หากน้องมีโอกาสที่จะไปให้ความรู้/ช่วยเหลือวิชาชีพพยาบาลได้ น้องจะไม่รีรอและเต็มใจที่สุดค่ะ และน้องก็เืชื่อว่า ผลบุญจากการที่เราดูแลพยาบาลคนไข้ อย่างใส่ใจ ต้องการให้คนไข้พ้นความเจ็บป่วยทั้งกาย-ใจ ส่งผลให้พยาบาลมักจะมีสุขภาพดีค่ะ :)
- สวัสดีครับอ.หยั่งราก ฝากใบ
- ขอบคุณที่นำข้อคิดดีๆมาแบ่งปันกัน
"หยั่งรากฝากใบในปฐพี
ว่าข้านี้เคยเป็นนางฟ้าสีขาว
วนเวียนอยู่เวรตามหมอราวด์
นึกถึงคราวเป็นพยาบาลมาบันทึก"
- มหา ว่าเป็นอะไรก็ได้ขอให้เป็นคนดีครับ
ขอแสดงความยินดี กับความสำเร็จครั้งสำคัญอีกครั้งหนึ่ง นะครับ
การศึกษา....ช่วยให้โลกการมองนั้นกว้างขึ้น...
บันทึกไหนไหน...ของคุณคนไม่มีรากเนี่ย อ่านแล้วเห็นความรื่นรมย์ของชีวิตเสมอเลยนะครับ
ชวนคนใกล้ตัวมาร่วมแสดงความยินดีด้วยนะครับ
ขอบคุณมากนะครับ
ขอบคุณท่าน 
วอญ่า-ผู้เฒ่า-natachoei--
ค่ะ
กลอนเพราะจริง ๆ
การได้ระลึกถึงอดีตอันดีงามก็เป็นอาหารใจอย่างหนึ่งนะคะ :)
สวัสดีค่ะคุณ
แสงแห่งความดี
ดีใจและยิ้มรับ "คุณแม่น้องเพชรและน้องดวงใจ" ค่ะ
เป็นนางฟ้าสีขาวที่งดงามมากค่ะ
ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ :)
หัวใจพองโต..และประคับประครองไว้อย่างนั้นนิรันดร์...เมื่อได้อ่านบันทึกนี้ครับ