เด็ก...การศึกษา....ความฝัน....หลวงพระบาง (9)
ช่วงที่ผมนั่งรถไต่ภูเขาน้อยใหญ่...ผจญภัยกับทางโค้ง...โค้งเล็กและโค้งใหญ่
ตั้งแต่เวียงจันทร์...วังเวียง...หลวงพระบาง
ทำให้ผมอดสะดุ้งไม่นาน...เพราะระบบจราจรที่ลาวจะสัญจรตรงข้ามกับไทย
กลัวรถมาจูบกันมาก ๆ
สิ่งที่น่าประทับสำหรับผม คือ ริมไหล่ทางใกล้ถนนจะมีบ้านเรือนชิดถนนมาก
จนผมกลัวว่า จะมีเด็กเล็กวิ่งออกมาจ๊ะเอ๋กับรถ
หรือวิ่งเล่นไล่กัน...จะตกเขาไปก็มี
ผมสังเกตว่า...จะมีเด็กน้อยมากมายตามเส้นทางเดิน
เด็กตัวใหญ่จะอุ้มและเลี้ยงเด็กตัวเล็ก....หอบหิ้วกันแบบเอาตัวไม่รอด
ปริมาณเด็กที่นี้...คงจะมีมากกว่าครอบครัวไทยมาก
ผมเห็นภาพมากมายเกี่ยวกับเด็ก....
เด็กกำลังหาเหาให้กันที่หน้าบ้าน
จับกลุ่มเล่น...และวิ่งไล่กัน
เด็กกำลังเดินทางไปโรงเรียนตอนเช้า...และตอนเย็นก็กลับจากโรงเรียน...เป็นภาพที่งดงามที่สุด
ตอนเที่ยงส่วนใหญ่...เด็กจะมากินข้าวที่บ้าน...และช่วยงานบ้าน เช่น มาโยกน้ำ...ทำความสะอาด
และมีเด็กบางคนไม่ได้ไปโรงเรียน
เมื่อพบหมู่บ้านหรือชุมชนใหญ่...จะเจอโรงเรียนประถมศึกษา
อาคารเรียนชั้นเดียว...ค่อนข้างเก่า...
เด็กจะมาออกมาที่หน้าห้อง เมื่อเห็นรถคันใหญ่วิ่งผ่าน
และเมื่อฝนตก...เด็กจะชอบออกมาดูฝนนอกห้องเรียน...ดูท้องฟ้า...ต้นไม้
เมื่อยามว่างและพักเที่ยง ผมจะเห็นครูและนักเรียนออกเล่นเปตอง...มิน่าประเทศลาว...เล่นกีฬาประเภทนี้เก่งมาก
จากการที่ผมสอบถามคนลาวหลายคน...ยามเดินทาง…เกี่ยวกับระบบการศึกษาที่นี้
ระดับอนุบาล จะมีไม่มาก ยกเว้นในตัวเมือง
ระดับประถม จะเรียน ปอ 1 ถึง ปอ 5
ระดับมัธยมต้น...มอ 1 ถึง มอ 3
ระดับมัธยมปลาย...มอ 4 ถึง มอ 7
ปริญญาตรี มีชั้นปีที่ 1 ถึง 4 เหมือนเมืองไทย
และก็มีสายอาชีวะ และสายอาชีพเหมือนไทย
มหาวิทยาลัยแห่งชาติ คือ ดงโดก ที่เวียงจันทร์
มหาวิทยาลัยสร้างครู และมีหอพักด้วย อยู่ที่หลวงพระบาง คึกคักด้วย
พระและเณร จะมีมากในประเทศลาว ซึ่งสามารถเรียนร่วมกับเด็กทั่วไปได้
และบางท่าน ใฝ่ฝันมาเรียนต่อปริญญาตรีที่จุฬามหาวิทยาลัย (น่าจะถูก...สำหรับพระและเณร) ที่ขอนแก่นด้วย
เด็กส่วนน้อย จะได้ต่อชั้นปริญญาตรี
ซึ่งส่วนหนึ่ง จะได้ทุนจากประเทศเวียดนาม และจีน
จนผมอดถามไม่ได้ว่า ทำไมไม่มาเรียนที่ประเทศไทย หรือไม่มีทุน ?
ส่วนใหญ่ตอบว่า....ที่ไทยให้ทุนเรียนเฉพาะสาขาเกษตรศาสตร์
เด็กลาวต้องการเรียนศาสตร์สมัยใหม่ และเรียนรู้ภาษาอื่น ๆ ด้วย
เพราะภาษาไทย และลาว ก็เทียบไม่ต้องแปลเลย
เด็กทุกชาติทุกภาษา...น่ารักและมีความฝันมาก
เมื่อก่อนตอนเด็ก วัยรุ่น และวัยหนุ่มรุ่น ๆ
ผมไม่ค่อยชอบเด็ก ทั้งที่มีเรื่องชีวิตและงานที่เกี่ยวข้องกับเด็กมากมาย
แต่พอมีลูก...ผมมีความรู้สึกเอ็นดูเด็ก
เพราะเด็กทุกคน...เขามีรอยยิ่มสดใส...ความฝัน และจินตนาการ
ภาษาเด็ก เขาใช้ภาษาเหมือนกัน...เหมือนโลกใบเดียวกันที่ไม่มีพรมแดนกั้นขวาง
เหมือนผู้ใหญ่ที่ชอบสร้างกำแพงกั้นกลางระหว่างใจกัน....
(เด็กน้อยกับแม่...หน้าวัดศรีเมือง...อายกล้อง)
(เด็กชายกับพี่ชาย ที่ตลาดปลา...หลวงพระบาง)
(เด็กมาขายดอกไม้ธูปเทียนกับแม่ วัดศรีเมือง เวียงจันทร์)
(ชุดเครื่องแบบเด็กมัธยม...นครเวียงจันทร์)
(เด็กน้อยกับฝูงผีเสื้อขาวบินว่อน...ตาดกวางซี)
(เด็กพักเที่ยง มาเสิร์ฟอาหาร...ที่กิ่วกะจำ)
(ไปโรงเรียนยามเช้า ข้ามแม่น้ำซอง)
(ไปเรียนตอนบ่าย...กิ่วกะจำ)
(ตลาดแลง หลวงพระบาง)
(ต้องมาโยกน้ำก่อนไปเรียนตอนบ่าย...กิ่วกะจำ)
(ตักบาตรยามเช้า...หลวงพระบาง)
(ร้านของที่ระลึก...ตาดกวางซี)
(ตลาดเช้า...หลวงพระบาง)
(ท่านเณร...ก่อนลงเรือไปถ้ำติ่ง)
(นั่งรอแม่ขายผัก...ตลาดเช้า...หลวงพระบาง)
(หมู่บ้านเชียงไห)
(ขายผ้าสวย ๆ)
(สาวน้อย...ช่างฝัน...ที่ถ้ำติ่ง)
ความเห็น (6)
ย้อนรอยถอยหลังไปเหมือนเมืองไทยเมื่อห้าสิบปีผ่านย่านชนบทมีให้เห็นภาพแบบนี้
แสดงว่าเด็กลาวก็เป็นเหาเหมือนเด็กไทยเหมือนกัน อิอิ
- น่าอิจฉาวิถีชีวิตชาวหลวงพระบาง ที่สงบเรียบง่าย
- พอเข้าสู่อาเซี่ยนจะเป็นยังไงบ้าง น้อ !
- ขอบคุณครับที่นำประสบการณ์ดีๆมาแบ่งปัน
ชอบเด็กใส่ผ้าถุง
เด็กน้อย เธอคือผ้าขาว เห็นภาพเด็กน้อยแล้วมีความสุข น่ารักมากค่ะ ขอบคุณค่ะ
ไม่ใช่ "จุฬามหาวิทยาลัย" นะครับคุณหมอ ที่จริง คือ "มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย" ครับ ซึ่งมีวิทยาเขตอยู่ทั้งที่ขอนแก่นและหนองคาย