(๑) เพราะเรา (ไม่เคย) เท่ากัน ... (ค่ายอาสาโรงเรียนบ้านผามอน อ.ปางมะผ้า จ.แม่ฮ่องสอน)
...
อย่ามาร้องตะโกนว่าเท่ากัน
อยู่ตรงไหนหรือสวรรค์อย่างที่ว่า
โรงเรียนไทยก้าวไกลในศรัทธา
ที่กระทรวงศึกษาฯ โฆษณาการ
นั่งทำงานกันอยู่บนหอคอย
ทำตัวลอยไปมาหาเงินผลาญ
คิดโปรเจ็กดีดีที่หน้างาน
เด็กจะตายอีกกี่พัน ... เรื่องของแก
...
บันทึกว่าด้วยเรื่องเล่าจากที่ได้มีโอกาสตั้งแต่การนำเสนอโครงการออกค่ายอาสาในโรงเีรียนที่ห่างไกลให้กับนักศึกษาประกาศนียบัตรบัณฑิต ทุน สควค. แล้วเรื่องราวก็วกเข้าตัวเองที่ต้องเดินทางไปดูแลค่ายอาสาฯ ดังกล่าวด้วยตัวเอง เมื่อวันจันทร์ที่ ๑๒ มีนาคม - วันพุธที่ ๑๔ มีนาคม ๒๕๕๕ ที่ผ่านมา ดังที่หลายท่านได้มีโอกาสอ่านจากอนุทินที่ผมได้เขียนเล่าเอาไว้บ้างแล้ว
โรงเีรียนบ้านผามอน อำเภอปางมะผ้า จังหวัดแม่ฮ่องสอน เป็นโรงเรียนที่ถูกเลือกในการออกค่ายอาสาในครั้งนี้จากข้อมูลของมูลนิธิรักเด็กที่ำทำงานในพื้นที่อำเภอปางมะผ้า อันมีเครือข่ายของนักศึกษาคนหนึ่งที่เคยทำงานอยู่ในมูลนิธิแห่งนี้
ภาพที่ ๑ ... สภาพถนนหน้าโรงเรียนบ้านผามอน
โรงเรียนบ้านผามอน อยู่ในความรับผิดชอบของเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษาแม่ฮ่องสอน เขต ๑ (ซึ่งรวมอำเภอเมืองด้วย)
โรงเรียนตั้งอยู่ในบริเวณหมู่บ้านชาวไทยภูเขา เผ่าลาหู่แดง หรือ มูเซอแดง ทางเป็นดินภูเขา ฝุ่นแดง ๆ
คุณเชื่อในเรื่องความเท่าเทียมกันของโรงเรียนไทยหรือไม่ครับ
ผมจะพาคุณไปดูความเท่่าเทียมกันจากเสียงตะโกนของคนในกระทรวงศึกษาฯ หรือนักการเมืองที่มารับผิดชอบเดี๋ยวนี้แหละ
ภาพที่ ๒ ... ป้ายอันใหม่ของโรงเรียน (โปรดดูสภาพแวดล้อม อิฐที่ก่อ เสาที่สร้าง ทางที่เดิน)
ภาพที่ ๓ ... วิหารพระหน้าโรงเรียนบ้านผามอน (สร้างตามมีตามเกิด)
ภาพที่ ๔ ... อาคารเรียนหลักของนักเีรียนทั้งหมด ๔๕ คน (ไม้ผุพังตามกาลเวลา)
ภาพที่ ๕ ... ขอให้นักเรียน "สุขภาพดี" นะ (สุขภาพดีเหมือนป้าย)
ภาพที่ ๖ ... ขอให้นักเรียนมี "วินัย" ด้วยนะ (เหมือนป้ายเช่นกัน)
ภาพที่ ๗ ... โรงเรียนของเรามีประวัติอันยาวนาน (แต่ไม่จบ)
ภาพที่ ๘ ... "หนูจ๋าไปมา ลาไหว้" นะ พร้อมป้ายคนในตำแหน่งต่าง ๆ ที่ไม่เคยรู้จักสักคน
ภาพที่ ๙ ... นี่คือ "โถปัสสาวะนักเรียนชาย" ที่ไม่มีทางใช้การได้อีกแล้ว
โรงเรียนบ้านผามอน ตอนนี้มีข้าราชการครูประจำอยู่ ๓ คน เป็นผู้หญิงทั้งหมด ครูท่านหนึ่งอยู่มาแล้ว ๖ ปี เป็นครู ค.ศ.๑ รักษาการ ผอ.อีกตำแหน่ง ส่วนครูอีกสองท่านกำลังทำเรื่องย้ายกลับบ้านเกิดที่เชียงรายและน่าน
ดังนั้น เปิดภาคเีรียน ๑/๒๕๕๕ จะมีครูที่สอนหนังสืออยู่โรงเรียนแห่งนี้ เีพียง ๑ คน จนกว่าจะมีตำแหน่งที่สอบบรรจุใหม่ได้มาที่นี่
สภาพของโรงเรียน กับ สภาพของครู ก็ไม่ต่างกันนักหรอก
สมศ.อยากให้เท่ากัน มิใช่หรือครับ ทำอย่างไรดี มาตรฐานที่ว่าน่ะ ???
ควรจะทำอะไรให้มากกว่ามาตรวจสอบแล้วบอกเขาว่า โรงเรียนคุณไม่ผ่านการประเมิน ???
ภาพที่ ๑๐ ... สภาพแก้วน้ำและแปรงสีฟันของนักเรียนชั้นอนุบาล ถูกสุขลักษณะอย่างไร ในเืมื่อสิ่งที่คุณได้เห็นตรงนี้ มันดีที่สุดแล้วเท่าที่จะมีปัญญาหาได้
ภาพที่ ๑๑ ... กล่องหนังสือเรียนระดับอนุบาลที่สาบานได้ว่า มันใช่ และใช้เรียนจริง
ภาพที่ ๑๒ ... ดินสอสองหัวที่เด็กนักเรียนใช้สำหรับการฝึกเขียนตัวหนังสือภาษาไทย พอใช้ได้ไหมครับกับ "ความเท่าเทียมกัน"
ภาพที่ ๑๓ ... และเมื่อคนใจบุญบริจาคสื่อการสอน อุปกรณ์กีฬา หนังสือใหม่ มันเรื่องตื้นเต้นที่สุดของเด็ก ๆ ที่นี่ ที่จะได้มีโอกาสใช้ของใหม่ ๆ เช่นเดียวกับเด็กพื้นราบบ้าง
ภาพที่ ๑๔ ... เวลาเด็กเขามาแอบดู คุณต้องดูสายตาของเขา มันบอกความรู้สึกจากก้นลึกของหัวใจ พฤติกรรมเขาที่ผมสังเกตได้ คือ การยืนดูอยู่เงียบ ๆ เป็นเวลานาน ๆ นานจนเขาไม่รู้สึกหรอกว่า มีใครแอบสังเกตเขาอยู่หรือไม่ ภาพนี้มันทำร้ายจิตใจผมพอสมควร ... ผมเกลียดภาพนี้
ภาพที่ ๑๕ - ๑๙ ... ชุดนักเรียน รองเท้า กล่องข้าว น้ำดื่ม เป้หนังสือ (ก็แค่สิ่งตรงข้ามกับเด็กในเมืองเท่านั้นแหละ นั่นคือ ขาดแคลนทุกอย่าง)
ภาพที่ ๒๐ ... เด็กที่ไหน ก็คือ เด็กวันยังค่ำ บริสุทธิ์ ไร้เดียงสา และพยายามประคองชีวิตของตัวเองให้เรียนให้สูงที่สุดเท่าที่จะทำได้ ถ้าไม่อดตายเีสียก่อน
คืนฟ้าหนาว
เดือนแรม ประกายเรือง
...
ภาพเด็กน้อยบนดอยเหนือเมื่อคืนหนาว
นั่งผิงดาวเศร้าแสนแทนผ้าห่ม
ดวงตาซื่อสื่อสารผ่านสายลม
ซ่อนแววตาทุกข์ระทมสะเทือนใจ
สายลมหนาวแสนหนาวพัดผ่านเนื้อ
ไม่มีเสื้อผ้านวมมาสวมใส่
บนภูดอยดินแดนไกลแสนไกล
ไม่มีใครเมตตาเื้อื้ออาทร
มองไปทิศทางใดใจหมองเศร้า
รอคอยแสงแดดเช้าจนเข่าอ่อน
กว่าจะผ่านแต่ละคืนต้องฝืนนอน
กว่าจะหลับพักผ่อนก็ค่อนคืน
นักเดินทางมากมายมาท่องเที่ยว
เพียงคืนเดียวเขาสนุกสุขสดชื่น
อยากให้อยู่ตลอดหนาวให้ยาวยืน
อยู่ให้รู้ความขมขื่นในคืนยาว
หมอกสวยสำหรับผู้เดินทางผ่าน
เพียงหนึ่งรัตติกาลมาชมหนาว
มาชื่นทิพย์ธรรมชาติวาดภาพดาว
เพื่อพักผ่อนเพียงชั่วคราวนั้นเหมาะควร
สำหรับคนบนดอยคอยความหวัง
ฤดูหนาวแต่ละครั้งนั่งกำสรวล
ไม่โสภาสถาพรนอนคร่ำครวญ
ภาพหมอกล้วนทำลายสิ้นจินตนา
ภาพเด็กน้อยบนดอยเหนือเมื่อคืนหนาว
นั่งนับดาวพราวใสไร้เดียงสา
ดวงตาซื่อสื่อซึ้งถึงวิญญาณ์
วอนขอความเมตตาผู้มาเยือน
...
เดือนแรม ประกายเรือง. มือใดดูแลแม่โพสพ. พิมพ์ครั้งที่ ๒. กรุงเทพฯ : ใบบัว, ๒๕๔๘.
ผมบันทึกเรื่องเล่าตามที่ผมมองเห็นด้วยสายตาของครูของครู ช่าง (อยากถ่าย) ภาพ และันัก (พยายาม) คิด เรื่องเล่าที่สัมผัสด้วยหัวใจไม่ใช่หัวโขนบนหัว ... ผมเฝ้ามอง ตั้งข้อสังเกต ลูบหลัง ทักทายในมวลมิตรที่ผมได้มีโอกาสสัมผัส ครู ลูกศิษย์ นักเรียน ชาวบ้าน ฯลฯ
ภาพหลายภาพมันทำร้ายความรู้สึกของผมได้อย่างชะงัดนัก ผมว่า ผมเกลียดภาพนั้น ๆ ด้วยความสัตย์จริง ด้วยหัวใจอ่อนไหวมากพอที่จะรู้สึกตามนั้นไปด้วย
ค่ายนี้สอนให้ผมทราบประการหนึ่งว่า ชีวิตผม มีเรื่องเล่าได้เสมอ ไม่ว่าลำบาก หรือ ยากแค้น หรือ สุขสบาย เพียงใด
ขอบคุณโอกาสให้ผมได้เข้ามาอยู่ในค่ายอาสาเช่นนี้อีกครั้งหนึ่ง หลังจากเมื่อนานมาแล้วผมเคยใช้ชีิวิตเช่นนี้ ทำให้ทราบว่า "จิตวิญญาณผมยังคงมีอยู่"
...
โปรดเฝ้ามองและตรองคิด
สิ่งใดผิดสิ่งใดถูกจงปลูกฝัง
ความเท่าเ่ทียมเกิดได้เมื่อใจฟัง
สร้างพลังขับเคลื่อนไม่เลื่อนลอย
เราอาสาเียียวยาหัวใจเด็ก
แม้จะเล็กแต่เรื่องนี้เราไม่ถอย
สร้างวิญญาณความเป็นครูดูร่องรอย
เพื่อเฝ้าคอยวันหนึ่ง ซึ่งเป็น "ครู"
...
บุญรักษา ทุกท่านครับ ;)...
ความเห็น (38)
เด็กผ้าขาวใจใส
เติมทุกความรักใส่ใจ
ผู้ใหญ่นำเกื้อหนุน
อนาคตเติบใหญ่...ดี
ไม่ต่างจากโรงเรียนแถวบ้านเมื่อสามสิบปีก่อนค่ะ ไม่รู้ว่าอีกสามสิบปีให้หลังจะต่างไปจากทุกวันนี้หรือเปล่า แต่ในบรรดาน้องๆที่เข้าแถวนั้น ปริมเชื่อค่ะว่าอนาคตเขาคงจะไม่หม่นเหมือนสีถนนหน้าโรงเรียนแน่ๆ...
อาจารย์ว่าน้องๆเขาจะตื่นเต้นกับ Tablet ไหมคะ? มีสัญญาณ wifi หรือเปล่า :)
ใครมีด้าย มีเข็ม ใครเย็บผ้าเป็น มาปะชุนจิตใจ
เด็กน้อยหน้าตามอมแมม หัวใจเจ้าแหว่งเจ้าขาด
สังคมไม่มีโอกาส
ไม่มีใครคอยปะชุน
เด็กน้อยหัวใจขาด เจ้าไม่อาจจะยิ้มได้
ความรักมากับเข็มกับด้าย เมตตามากับน้ำมือคุณ
เสื้อผ้าเก่า ยังเปลี่ยนเอาใหม่ แต่จิตใจที่ไร้เดียงสา
ใครอาสาจะปะชุน ใครอาสาจะปะชุน
เด็กน้อยหัวใจขาด เจ้าไม่อาจจะยิ้มได้
ความรักมากับเข็มกับด้าย เมตตามากับน้ำมือคุณ
เสื้อผ้าเก่ายังเหลี่ยนเอาใหม่ แต่จิตใจที่ไร้เดียงสา
ใครอาสาจะปะชุน ใครอาสาจะปะชุน
School belongs not to the state or government but the local people.
School is the nearest place to raise and educate "our" children,
If "parents" don't look after the place for "our children",
But leave it to our government who would rather look after their own interests,
As we can see
They care not about children, only money
School is for our children,
Love our children
Look after our school
Like our home, our family, the way we should be.
ชีวิตของครูนายเคยผ่านสภาพคล้ายๆแบบนี้มาแล้ว ซึ้งไปถึงก้นบึ้งของหัวใจ ณ ปัจจุบัน ถึงแม้ลงจากดอยนั้นมา ก็ยังอยู่ดอยอีกที่หนึ่ง ที่ต่ำลงมา และก็คงจะเกษียณที่นี่ ถ้ายังทนกับระบบต่างๆได้
ขอบคุณ ลำนำกวี จาก คุณหมอ ทพญ.ธิรัมภา ครับ ;)...
เด็ก คือ อนาคตของฌลกจริง ๆ ครับ
เรียน อาจารย์ ...ปริม ทัดบุปผา... ;)...
เขาคงตื่นเต้นกับ Tablet ครับ ... หากได้รับจริง ๆ
แต่ไม่มีสัญญาณ WI-FI ณ ที่แห่งนี้ครับ มีสัญญาณโทรศัพท์อยู่บ้าง แต่บางยี่ห้อก็ไม่มีสัญญาณเลย
อนาคต ... ทุกคนอยากเรียนต่อให้สูงที่สุดนะครับ
ขอบคุณมากครับอาจารย์ ;)...
ขอบคุณท่าน อ.นุ มาก ๆ ครับ ;)...
หัวใจต้องปะชุน
โรงเรียน คือ ส่วนหนึ่งของชุมชน
โรงเรียนบ้านผามอน ก็เกิดจาก ชุมชนบ้านผามอน นี่แหละครับ
โรงเรียนได้รับการบริจาคที่ดินในหมู่บ้านเลย แต่ไม่สามารถขยายได้อีกแล้ว
ขอบคุณท่าน sr ครับ ;)...
ขอบคุณความเสียสละของคุึณ ครูบนดอย ครับ ;)...
ขอบคุณมากครับ คุณหมอ ทิมดาบ ;)...
ขอบคุณแทนเด็กๆสำหรับผู้ใหญ่ใจดี
ในความเท่าเทียมย่อมมีความไม่เท่าเทียม
และในทางกลับกัน....ก็เป็นเช่นนั้นแล
อดีตครูใหญ่ผามอน
จากผามอนมาเกือบสามปีแล้วครับ.... ยังคิดถึงเสมอครับ โดยเฉพาะคุณครู เด็ก ๆๆๆๆ พ่อหลวงสมหวัง กรรมการโรงเรียน ชาวบ้านผามอนทุกคน น่ารักๆๆๆ มากๆๆๆๆ สำหรับผมครับ ถ้ามีโอกาสคงจะได้แวะไปเยียมนะครับ.... ชาวบ้านผามอนใจดีกับผมมากๆๆๆๆ และคงใจดีตลอดไปนะครับ....
เด็กๆๆน่ารักมากๆๆ
ขอบคุณมากครับ คุณครูนก noktalay ;)...
บุญพาวาสนาส่งและเป็นชะตากรรมที่ทำร่วมกันไว้ครับ
จึงได้มีโอกาสเช่นนี้ ;)...
ยินดีขนาดที่ท่าน อดีตครูใหญ่ผามอน ได้มาชมความเป็นมาและเป็นไปของโรงเรียนบ้านผามอนอีกครั้งครับ ;)...
เด็กผู้หญิงจะน่ารักมากครับ ส่วนเด็กผู้ชายก็มีซนเป็นลิงตามวัย
ผมสันนิษฐานว่า มาจากการสื่อสารและวัฒนธรรมที่ต้องทำความเข้าใจให้มากขึ้น
ขอบคุณมากครับ ท่านอาจารย์ ขจิต ฝอยทอง ;)...
พึ่สาวเคยพูดว่า...ความฝันอันสูงสุดของพี่คือการเป๊นครูบนดอย
...แม้ความฝันของพี่มิอาจเป็นจริง
แต่การได้เห็นสิ่งดี ๆ เยี่ยงนี้ ..
ผมเชื่อครับว่า....มันจุดไฝฝันให้กับครูดี ได้อย่างเหลือเชื่อเลยละครับอาจารย์
หากสิ่งดี ๆ เช่นนี้ คือ "แรงใจไฟฝัน" ของเด็กรุ่นใหม่ที่อยากเป็นครูผู้เสียสละจริง ๆ นั้น ผมรู้สึกยินดีมากครับ คุณแสง แสงแห่งความดี ;)...
ขอบคุณมาก ๆ นะครับ ;)...
หัวใจไม่เจ็บช้ำ
ถ้าไม่ย้ำบนรอยแผล
ไม่ต้องรอใครมาแล
อย่าท้อแท้
ขอเพียงใจมีพลัง
ภาพแบบนี้ไม่ได้มีที่นี่ที่เดียวในไทย Tablet อาจใช่สำหรับมาตรฐานเด็กเมือง แต่หัวใจของการศึกษาไม่ได้อยู่ที่นั่น ขอให้กำลังใจทุกคนที่เกี่ยวข้องนะคะ
ถ้าจะให้ไปสำรวจลึกๆ กันจริงๆ ยังมีอีกหลายพื้้นที่ สภาพประมาณนี้
ที่เจ็บใจ จี๊ด มากกว่า คือ ทุกสิ่งอย่าง มันมี การเมือง ผลประโยชน์ เข้ามาเกี่ยว
ถ้าพท. ใด ไม่ได้ผลเชิงพานิชย์ อย่าได้คิดว่ารัฐ จะชายตาแล . นี่คือ เรื่องจริงเจ้า :(
สวัสดีค่ะอาจารย์
- อ่านบันทึกนี้ของอาจารย์แล้ว...นั่งนิ่งอยู่นาน
- บอกเล่าความรู้สึกเป็นคำพูดไม่ออก
- เขียนกลอนไม่ได้
- อยากให้ "คนมีอำนาจผลักดัน" เรื่องต่างๆรับรู้ถึงความไม่เท่าเทียมของเด็กไทย
- สุดท้าย...ขอยกย่องน้ำใจความเป็น "ครู"ของอาจารย์ค่ะ
ขอบคุณมากครับ พี่ napa ;)...
เป็น "เรื่องจริง" ที่เลวร้ายมากครับ คุณ Poo ;(
ผลประโยชน์เพื่อตนเอง ... ขอให้กรรมส่งผลโดยเร็ว
ขอบคุณมากครับ
ผมเข้าใจความรู้สึกของคุณ กิ่งไผ่ อย่างมากครับ
อาการ "นิ่งอยู่นาน" เป็นเหมือนอาการการช็อคแบบตั้งตัวไม่ทันและฉับพลัน
ผมเองก็ต้องขอบคุณจิตวิญญาณในขณะที่ผมได้เรียนอยู่พิษณุโลกที่ได้มอบสิ่งนี้มาให้ด้วย
คนอยู่บนหอคอยมักจะคิดแต่ตัวเองมาก่อนคนอื่นเสมอครับ ฤดูกาลโยกย้ายตำแหน่งเมื่อใด คนพวกนี้ก็ิวิ่งกันฝุ่นตลบ ทำเลวแค่ไหนก็ได้ ให้ตัวเองได้อยู่สูงกว่าคนอื่น
เด็กเหล่านี้เป็น "เหยื่่อ" ของคนเลวพวกนี้ครับ
ขอบคุณมากครับ
แวะมาให้กำลังใจ จิตอาสาฯ ทุกท่าน ค่ะ
ผลกรรมมันอาจช่วยไม่ได้มากนักนะคะ ถ้ารออยู่ เรารู้กันว่าโรงเรียนแบบนี้ในประเทศไทยยังมีอีกมากมาย เห็นภาพของคุณครั้งแรก ก็จุกไปเหมือนกัน เพราะเคยสอนหนังสือในโรงเรียนมัธยม ที่อยู่ในสภาพใกล้เคียงแบบนี้ แต่นานมาแล้ว ไม่อยากเชื่อสายตาตัวเอง สะท้อนใจทุกครั้งที่มีคนพูดถึง Tablets สงสัยจริงๆว่าเขาจะเอาไปตั้งหิ้ง หรือใส่ตู้ล๊อกกุญแจ
ขอบคุณมากครับ นางฟ้า ชาดา ;)...
ใจเย็นครับพี่ 
napa ...
ผลกรรมอยู่ในใจ ไม่ต้องรอ ดีไหมครับ ;)...
Tablet ร้อยทั้งร้อย คนคิดไม่ได้อยู่ในสถานที่แบบนี้แน่นอน แต่เป็นการคิดแทน คิดให้คนอื่นรู้ว่า เป็นการคิดระดับสากลที่ไม่ได้มองรากเหง้าหรือความเป็นจริงของประเทศไทย ไม่ใช่นักการศึกษา ไม่ใช่ครูที่อยู่กับเด็ก ไม่ได้อยู่ในระบบอะไรทั้งนั้น
เป็นเพียงแต่ตอบสนอง สร้างภาพลักษณ์ที่มีต่อประชาชนฐานเสียงเท่านั้น
Tablet เป็นแค่เครื่องมือ แต่ไม่สามารถใช้แทนครูได้อย่างแน่นอน
ขอบคุณครับ
-สวัสดีครับ..
-แวะมาเยี่ยมเด็ก ๆ ครับ...
-เด็ก ๆ น่ารักเสมอไม่ว่าจะอยู่ตรงไหนก็ตาม..
-ใครหนอ??รักเราเท่าชีวี..............
-ขอบคุณครับ
ขอบคุณมากครับเลยครับ คุณ เพชรน้ำหนึ่ง ;)...
ขอบคุณสำหรับภาพและเรื่องที่สะกดใจให้ครุ่นคิดเรื่อง...ความเท่าเทียม ค่ะ
ความเท่าเทียม คงไม่ด้วยการ นำวัสดุอุปกรณ์ไปให้ "ใช้"
แต่เกิดจาก คนในพื้นที่ "เชื่อ" ว่าตนมีสิทธิ มีความสามารถจะลดช่องว่างลงได้
ขอบคุณมากครับ คุณหมอบางเวลา 
ป. ;)...
ขอบคุณที่ช่วยคิดนะครับ คิดไม่ค่อยออกเลยช่วงนี้ ;)...
`คุณครูสมัยนี้คงจะไม่เคยได้ยินได้อ่านโคลงสี่สุภาพ ของ ม.ล.ปิ่น มาลากุล รมต.ศึกษาธิการหลายสมัย ท่านแต่งโคลงบำรุงขวัญคุณครูไว้สองบท ดังนี้
ถิ่นไทยในป่ากว้าง ห่างไกล
แสงวัฒนธรรมใด ส่องบ้าง
เห็นเทียนอยู่รำไร เล่มหนึ่ง
ครูนั่นแหละอาจสร้าง ส่องให้ ชัชวาล ฯ
กล้วยไม้ออกดอกช้า ฉันใด
การศึกษาเป็นไป ฉันนั้น
แต่ออกดอกคราวใด งามเด่น
การสั่งสอนปลุกปั้น เสร็จแล้ว แสนงาม ฯ
ขอบคุณ หนานเตอะ ครับ ;)...
โครงการสานฝันปันน้ำใจให้น้อง
ทางโครงการจะไปมอบอุปกรณ์การเรียน อุปการกีฬา เสื้อกันหนาว ผ้าห่ม วันที่ 4 ธันวาคม 2557 นี้ครับ ท่านอยากร่วมทำบุญเรียญเชิญได้นะครับ ติดต่อ 087-770107 (กร)
เป็นขององค์กรไหนครับ ;)...