เธอและฉัน......กับวันของเรา
เธอและฉัน....กับวันของเรา
เธอจากทุ่งมุ่งหน้าหาความรู้
ฉันยังอยู่กลางนาริมป่าเขา
เธอร่ำเรียนเขียนอ่านงานเบาเบา
ฉันยังเฝ้าทำนาประสาเดิม
เธอแต่งกายงดงามตามสมัย
ชุดสวมใส่นักศึกษาน่าส่งเสริม
ชุดชาวนาวิ่นแหว่งแค่แต่งเติม
ไม่ต้องเพิ่มนำพาว่าพอเพียง
เธอศึกษาเรียนรู้อยู่ในห้อง
ฉันเดินท่องกลางแดดที่แผดเปรี้ยง
เธอเรียนรู้วิชามาเรียบเรียง
ฉันเดินเคียงควายคู่ดูดอกแค
เธอรับใบปริญญามีค่ามาก
ฉันลำบากยากนานจนวันแก่
เธอมีหนุ่มมากมายให้เหลียวแล
ฉันมีแค่วัวควายที่หมายมอง
เธอทำงานรุ่งเรืองในเมืองใหญ่
ฉันคนไกลทุกข์ทนหน้าหม่นหมอง
หลังทำนาอาบน้ำริมลำคลอง
ฉันยิ่งตรองยิ่งต่างยิ่งห่างกัน
เธอผิวสวยหน้าใสยังวัยสาว
เหมือนดวงดาวเด่นดีมีฟ้ากั้น
“ดาวกับดิน” อย่างไรไม่เทียมทัน
หวังรอวันดาวดวงร่วงลงมา
(่อ่านตอนต่อไป เสียงจากสาวนักศึกษาได้ที่นี่)
(ขอบคุณภาพสวยๆจากแถวๆนี้ในเน็ทใกล้มือครับผม)
โสภณ เปียสนิท
39/3 เขาพิทักษ์ หัวหิน ประจวบคีรีขันธ์ 77110
ความเห็น (35)
มันก็คงเข้าตำราเด็กเลี้ยงควายอย่างผมแหล่ะครับ...
สวัสดีครับท่านอาจารย์โสภณ
บทกลอนไพเราะและช่างหาภาพประกอบได้ใจจริงๆครับ
- ได้แรงบันดาลจากหมอแจ๊คหรือคะครู
โอ้โห อาจารย์เห็นภาพชัดเจนเลยนะคะ
กินใจดีจังค่ะ อ่านแล้วสงสารดินจัง
เรียนอักขณิช1 และอักขณิชน้อยด้วย
ขอบคุณสำหรับดอกไม้กำลังใจครับผม
เรียนคุณหมอแจ็คครับ
เคยพยายามขึ้นขี่ควายเหมือนกันครับ
ตอนเด็กแต่ไม่สำเร็จ เพราะตัวเล็กเกินไป
จึงไม่ค่อยจะมีวาสนากับควายเท่าใดนัก
แต่กำลังอยากเลี้ยงไว้เอาปุ๋ยสักคู่หนึ่ง
ที่ไร่ครับ http://www.gotoknow.org/blog/agriculturesopon/447443
เรียนคุณบินหลาดง
อยากเลี้ยงควายเหมือนกัน
สักคู่หนึ่ง เอาไว้ทำปุ๋ยคอก
เพื่อพัฒนาดินครับผม
เรียนคุณอุ้มบุญครับ
ช่วงนี้คุมสอบครับ 2.5 ชม. บ้าง 3 ชม.บ้าง
ระหว่างนั้นก็นั่งมองพฤติกรรมของนักศึกษา
บางครั้งก็สวดมนต์ หรือไม่ ความคิดโลดแล่น
จึงแก้ด้วยการหางานให้เขาทำ ...เขียนกลอนได้หลายบทเลยครับ
เรียนคุณน้ำชาครับ
- สิ่งที่เขียนเป็นภาพที่เกิดขึ้นเกือบทุกภาคของประเทศเรา
- ไม่หนุ่มก็สาว มักเข้าไปเรียนในเมือง
- เรียนแล้วก็ไม่กลับบ้าน
- คราวนี้ความรักความหลังก็เรียกร้อง
เรียนครูไก่ครับ
ขอบคุณที่แวะมาให้กำลังใจครับ
อ่านแล้วก็ขำปนเศร้า น่าเห็นใจอ้ายขวัญ ..........
หวังสักวัน ฟ้าคงส่ง "ฝนดาวตก" ลงมาให้เป็นแน่
เรียนคุณต้นเทียนครับ
ขอบคุณที่แวะมา
และดอกไม้กำลังใจ
เรียนคุณนพรัตน์ครับ
วิถีแห่งชาวไร่ชาวนาแบบเก่ายังคงดำรงอยู่
แต่ว่าคงเป็นตอนปลายแล้ว
ต่อจากนี้ไป ช้าหรือเร็ว จะมีคนย้อนกลับไร่นา
มากขึ้น เพราะผักหญ้าปลาแพง ต้องกลับไปทำกินเอง ครับผม
อาจารย์เลือกภาพได้ โดนสุดๆ
อ่านกลอน สะท้อนในความจริง ยิ่งมองพิศก็ชื่นมื่นกับความยิ่งใหญ่ของภาษาไทย กระไรจะได้ไพเราะและถ่ายทอดได้เห็นจริง สะเทือนใจถึงดวงดาวได้กระนั้น หากกลับทางมองผ่านไปที่ท้องทุ่ง มิเปรียบเทียบห่างจางมองน้องกรุงเทพฯ ในท้องนานี่ก็น่าสุขได้ตลอดกาลเช่นกัน นะครับอาจารย์
เรียนคุณเพชรครับ
- วิถีแห่งชนกำลังจะเปลี่ยนแปลงแล้วครับ
- หากเงินเดือนนักศึกษาจบป.ตรี 15000 บาท
- ราคาข้าวปลาอาหารคงขึ้นไปถึงจานละ60-70บาท
- ผักบุ้งหนึ่งกำ 50-60 บาท
- คงต้องกับไปบ้านชนบทปลูกกินปลูกขายกันเอง
- คราวนี้ใครอยู่ในเมืองคงต้องอยากกลับบ้านนาแล้วละครับ
เรียนท่านอาจารย์โสภณที่เคารพ
- บทกลอนไพเราะจริงๆ คะ่
- มารับความรู้คะ...ขอบคุณ
สวัสดีค่ะ อจ.อ่านแล้วเห็นภาพเลย เป็นบทกลอนไพเราะดีอ่านเข้าใจง่าย เด็กๆชอบค่ะ
มันเป็นเช่นนั้นจริง !
ขอบคุณครับอาจารย์ ;)...
เรียนคุณสมศรีครับ
- คล้ายๆว่าเป็นมนต์เสน่ห์ของชนบทนะครับ
- เขียนขึ้นมาครั้งใดก็ถือว่าน่าฟัง
- เพราะเข้าใจอารมณ์และความรู้สึก
- ของคนสองคนและวัยสาวหนุ่มนะครับ
เรียนคุณมะลิครับ
สำหรับชาวบ้าน หนุ่มสาว
ตามวิถีแห่งชนบทสมัยก่อนครับผม
เรียนท่านอาจารย์โสภณที่เคารพ
- ท่านอจ. เขียนกลอนที่ไร ทำให้ มองเห็นภาพเป็นรูปธรรมเด่นชัด
- ฝากเขียนคำ กลอนเรื่อง ส่งเสริมการกินเกลือผสมสารไอโอดีนให้บ้าง นะคะ (ถ้าว่าง) หรือ ให้คนเห็นความสำคัญของโรคขาดสาร ไอโอดีน โดยเฉพาะ "หญิงตั้งครรภ์ และทารกในครรภ์ " ของพวกเธอ
- เด็กไทยจะได้ฉลาด และ ไม่ขาดสารไอโอดีน
- เด็กจะได้ไม่เป็นโรค "เอ๋อ" หรือ พัฒนาการล้าช้า พัฒนาการไม่สมวัย
- หมอแจ็ก(ที่ติชมคนแรก) ...ช่างเปรียบเปรย...นะคะ
เรียนคุณ wasawat ครับ
วันข้างหน้าอาจเป็นวันที่ตรงกันข้ามก็เป็นได้
หนุ่มสาวต่างกลับสู่ชนบทเพื่อทำนา
มีวันนี้ไหมครับ
มาอ่านและชื่นชม
กลอนหนุ่มท้องนากับสาวนักศึกษาค่ะ
- เห็นภาพครับอาจารย์..ดาวกับดิน
- ขอบคุณที่แวะไปเยี่ยมเยือนครับ
-สวัสดีครับอาจารย์....
-ขอเพิ่ม/คำกลอน ครับ
-"เธอศึกษาเรียนรู้อยู่ในห้อง
ฉันเดินท่องกลางแดดที่แผดเปรี้ยง
เธอเรียนรู้วิชามาเรียบเรียง
ฉันเดินเคียง(อ่าน)ข้างเสา-ป้ายรถเมล์"
-เก็บภาพไว้เมื่อวันก่อน ไป กทม. ภาพนี้ตรงป้ายรถเมล์หน้าธรรมศาสตร์ท่าพระจันทร์ครับ
-ขอบคุณครับ
เรียนคุณสมศรีครับ
ได้เลยครับ เดี๋ยวจัดให้
เรียนครูลำดวนครับ
ผมมองเห็นหนุ่มสาวยุคใหม่
หลังเรียนจบปริญญากันแล้วก็กับบ้าน
เอาวิชาความรู้ไปสร้างสรรค์เรือกสวนไร่นา
กลายเป็นเกษตรอินทรีย์กันทั้งประเทศเลยครับ
เรียนคุณธนิตย์ครับ
วันต่อไปข้างหน้าอีก 5-10 ปี
ใครอยู่ชนบทได้เปรียบ ปลูกผักปลูกข้าวกินได้เอง
เชิญฝรั่งเข้ามาท่องเที่ยว
ต้องเร่งรีบจัดการหมู่บ้านให้มีความพร้อม
เช่น ด้านภาษาต่างชาติ+การแบ่งโซนเกษตร+วัฒนธรรมประเพณี(วัด)+ โรงเรียน+ปราชญ์ชาวบ้าน+ความรับผิดชอบของคนแต่ละวัย อย่างเป็นระบบ
เรียนคุณเพชรน้ำหนึ่งครับ
- ดูแล้วอาจเป็นนักศึกษาของ
- การศึกษาผู้ใหญ่ หรือ มหาวิทยาลัยเปิดสักแห่ง
- มากกว่าจะศึกษาที่ ม. ธรรมศาสตร์ นะครับ
ท่านอจ.คะ
- ตอนนี้ท่าน โดงดังมากเลยคะ (มีชื่อเสียงมาก)
- เข้าใจแล้ว ท่านเหมือน...ท่านสุนทรภู่ นั้นเอง
- หวานถึงจุด สุดเลย "ที่เคยหวาน" ===> เยี่ยมมาก
โอว๊าวซึ้งและเห็นด้วยค่ะอยู่ชนบทถ้าขยันมักจะสบายและอยู่ได้อย่าเป็นสุขและยั่งยืนปลูกพืชทำนาทำสวนเลี้ยงสัตว์เลี้ยงปลาเอามูลสัตว์และวัสดุธรรมชาติมาทำแก๊สหุงต้ม นำพลังงานแสงพลังงานลมพลังงานน้ำมาผลิตไฟฟ้าง่ายใช้ในครัวเรือน
เรียนคุณเกาหลีครับ(อ่านชื่อไม่ออก)
ที่เขียนนั่นเป็นวิถีชีวิตในชนบททั้งนั้นเลยครับ
ยอดเยี่ยมอย่างยิ่ง
อ่านเสียงจากสาวนักศึกษาได้ที่นี่
http://www.gotoknow.org/blog/ruamrosbotkawi/453116?refresh_cache=true
