นิ้วฉันสำคัญกว่า
ทุกนิ้วล้วนมีความสำคัญทั้งนั้น ถ้าไม่สามัคคีกัน แล้วจะร่วมกันทำงานให้สำเร็จได้อย่างไร
ครั้งหนึ่งนิ้วมือคนทั้ง 5 นิ้วเกิดโต้ถียงกัน โดยแต่ละนิ้วต่างก็ถือว่านิ้วของตนมีความสำคัญกว่านิ้วอื่น
“นิ้วฉันสำคัญกว่าทุกนิ้ว เพราะเป็นนิ้วแห่งความมีอำนาจ สามารถชี้สั่งการให้ใครทำอะไรก็ได้ และสามารถชี้แนะสั่งสอนให้คนอื่นทำตาม”
นิ้วชี้เริ่มต้นคุยอวดถึงความยิ่งใหญ่ของตนเองก่อนนิ้วอื่น ทำให้นิ้วอีก 4 นิ้ว ไม่พอใจที่ถูกคุยทับถมจึงตอบโต้ไป
นิ้วกลางบอกว่า “นิ้วของฉันยาวและสูงกว่าพวกท่านทุกนิ้ว จึงต้องสำคัญกว่านิ้วอื่น ไม่เช่นนั้น พวกท่านคงไม่มาห้อมล้อมคอยปกป้องดูแลนิ้วของเราหรอก”
นิ้วนางอวดบ้างว่า “นิ้วของฉันเป็นนิ้วของผู้มีสง่าราศรี มีเกียรติกว่านิ้วอื่น เวลาคนจะสวมแหวนเพชร แหวนทอง เขาก็จะสวมที่นิ้วฉัน”
นิ้วก้อยก็บอกว่า “นิ้วฉันแม้จะเล็กหรือเรียวกว่านิ้วอื่น แต่เป็นนิ้วนำทาง ใครจะกราบพระ หรือไหว้พระ หรือไหว้ผู้ใหญ่ นิ้วฉันก็จะถึงก่อนและอยู่ใกล้ชิดกว่านิ้วไหน ถือว่าเป็นนิ้วที่มีบุญ หรือเวลาใครจะคืนดีกัน หรือหนุ่มสาวจะควงคู่กันให้หวานชื่นเขาก็จะเกี่ยวก้อยกัน”
นิ้วหัวแม่มือ ได้ฟังก็บอกว่า “ใครจะสำคัญอย่างไรก็แล้วแต่ หากไม่มีนิ้วหัวแม่มือ เวลาจะหยิบจับของอะไรจะหยิบถนัดได้อย่างไร เวลาไปลงคะแนนเสียงเลือกตั้ง แม้แต่เข้าโรงรับจำนำ หรือการแสดงหลักฐานแทนการลงลายมือชื่อ เขายังต้องใช้นิ้วฉันพิมพ์ลายนิ้วมือ”
มือได้ฟังนิ้วทั้ง 5 อวดความยิ่งใหญ่ของตนก็สุดแสนรำคาญ จึงห้ามปรามและอธิบายให้ฟัง
“ลองนึกดูให้ดี ถ้าเกิดมีใครตัดนิ้วหนึ่งนิ้วใดขาดหายไป นิ้วพวกท่านที่เหลือจะทำงานได้สะดวกหรือ แล้วมือของเราก็คงต้องพิกลพิการ ดูไม่งามอย่างนี้หรอก ทุกนิ้วล้วนมีความสำคัญทั้งนั้น ถ้าไม่สามัคคีกัน แล้วจะร่วมกันทำงานให้สำเร็จได้อย่างไร”
จากเรื่องนี้สถาบันพระปกเกล้า ได้กล่าวถึงการสร้างมนุษยสัมพันธ์ที่ดีว่าจะต้องปฎิบัติดังนี้
1. ปฏิบัติต่อกันด้วยความสุภาพ นุ่มนวล จริงใจ
2. แสดงออกถึงการร่วมมือไม่ใช่แข่งขันชิงดีชิงเด่น หรือลอบแทงข้างหลัง
3 เกียรติยกย่องในคุณวุฒิ วัยวุฒิและประสบการณ์ทำงาน
4. ยินดีเมื่อผู้อื่นได้ดี ไม่คิดอิจฉาริษยา
5. ไม่ฉกฉวยแย่งชิงโอกาสเพื่อหาผลงานใส่ตน
6. เมื่อมีปัญหาข้อขัดแย้งหันหน้าปรึกษากัน โดยใช้ยุทธวิธี “ชนะ – ชนะ ………………………………….
“นิ้วฉันสำคัญกว่าทุกนิ้ว เพราะเป็นนิ้วแห่งความมีอำนาจ สามารถชี้สั่งการให้ใครทำอะไรก็ได้ และสามารถชี้แนะสั่งสอนให้คนอื่นทำตาม”
นิ้วชี้เริ่มต้นคุยอวดถึงความยิ่งใหญ่ของตนเองก่อนนิ้วอื่น ทำให้นิ้วอีก 4 นิ้ว ไม่พอใจที่ถูกคุยทับถมจึงตอบโต้ไป
นิ้วกลางบอกว่า “นิ้วของฉันยาวและสูงกว่าพวกท่านทุกนิ้ว จึงต้องสำคัญกว่านิ้วอื่น ไม่เช่นนั้น พวกท่านคงไม่มาห้อมล้อมคอยปกป้องดูแลนิ้วของเราหรอก”
นิ้วนางอวดบ้างว่า “นิ้วของฉันเป็นนิ้วของผู้มีสง่าราศรี มีเกียรติกว่านิ้วอื่น เวลาคนจะสวมแหวนเพชร แหวนทอง เขาก็จะสวมที่นิ้วฉัน”
นิ้วก้อยก็บอกว่า “นิ้วฉันแม้จะเล็กหรือเรียวกว่านิ้วอื่น แต่เป็นนิ้วนำทาง ใครจะกราบพระ หรือไหว้พระ หรือไหว้ผู้ใหญ่ นิ้วฉันก็จะถึงก่อนและอยู่ใกล้ชิดกว่านิ้วไหน ถือว่าเป็นนิ้วที่มีบุญ หรือเวลาใครจะคืนดีกัน หรือหนุ่มสาวจะควงคู่กันให้หวานชื่นเขาก็จะเกี่ยวก้อยกัน”
นิ้วหัวแม่มือ ได้ฟังก็บอกว่า “ใครจะสำคัญอย่างไรก็แล้วแต่ หากไม่มีนิ้วหัวแม่มือ เวลาจะหยิบจับของอะไรจะหยิบถนัดได้อย่างไร เวลาไปลงคะแนนเสียงเลือกตั้ง แม้แต่เข้าโรงรับจำนำ หรือการแสดงหลักฐานแทนการลงลายมือชื่อ เขายังต้องใช้นิ้วฉันพิมพ์ลายนิ้วมือ”
มือได้ฟังนิ้วทั้ง 5 อวดความยิ่งใหญ่ของตนก็สุดแสนรำคาญ จึงห้ามปรามและอธิบายให้ฟัง
“ลองนึกดูให้ดี ถ้าเกิดมีใครตัดนิ้วหนึ่งนิ้วใดขาดหายไป นิ้วพวกท่านที่เหลือจะทำงานได้สะดวกหรือ แล้วมือของเราก็คงต้องพิกลพิการ ดูไม่งามอย่างนี้หรอก ทุกนิ้วล้วนมีความสำคัญทั้งนั้น ถ้าไม่สามัคคีกัน แล้วจะร่วมกันทำงานให้สำเร็จได้อย่างไร”
จากเรื่องนี้สถาบันพระปกเกล้า ได้กล่าวถึงการสร้างมนุษยสัมพันธ์ที่ดีว่าจะต้องปฎิบัติดังนี้
1. ปฏิบัติต่อกันด้วยความสุภาพ นุ่มนวล จริงใจ
2. แสดงออกถึงการร่วมมือไม่ใช่แข่งขันชิงดีชิงเด่น หรือลอบแทงข้างหลัง
3 เกียรติยกย่องในคุณวุฒิ วัยวุฒิและประสบการณ์ทำงาน
4. ยินดีเมื่อผู้อื่นได้ดี ไม่คิดอิจฉาริษยา
5. ไม่ฉกฉวยแย่งชิงโอกาสเพื่อหาผลงานใส่ตน
6. เมื่อมีปัญหาข้อขัดแย้งหันหน้าปรึกษากัน โดยใช้ยุทธวิธี “ชนะ – ชนะ ………………………………….
คำสำคัญ (Tags): #จี้ใจได้สาระ#สาระน่ารู้
หมายเลขบันทึก: 44791เขียนเมื่อ 15 สิงหาคม 2006 14:57 น. ()ความเห็น (1)
สาระน่ารู้ จะนำไปให้นักเรียนได้อ่าน และเป็นตัวอย่างในการเขียนเรื่อง โดยใช้ตัวละครอื่นๆที่ไม่ใช่คน
ขอบคุณค่ะ น่าสนใจมากค่ะ