อยู่อย่างมีความหมาย... สู่ความตายด้วยแรงปรารถนา
ฉันชอบการเดินทาง ชอบช่วงเวลาที่เริ่มออกเดินทาง ชอบการเรียนรู้ที่ได้รับในระหว่างการเดินทาง และชอบความรู้สึกดีดีที่จัดเก็บไว้ในหัวใจไว้ให้ระลึกถึงในระหว่างการเดินทางกลับ ไม่ว่าจะเป็นการเดินทางเพื่อไปทำงาน เพื่อทำธุระ หรือเพื่อพักผ่อน ทุกทริปที่เดินทาง ฉันตักตวงความสุขที่เกิดขึ้นตามรายทางไว้เสมอ
ในวันที่ชีวิตราบเรียบ เป็นปกติสุข การเดินทางชักนำความรู้สึกใหม่ที่ต่างไปจากเดิมมาสู่ชีวิต
ในวันที่กำลังมีปัญหารุมเร้า การเดินทางคือการเปลี่ยนสภาพแวดล้อม การเปลียนมุมมองเพื่อการเพิ่มประสิทธิภาพในการคิดแก้ปัญหา
ในวันที่กำลังติดอยู่กับความสุขอยู่เต็มเปี่ยมด้วยความคุ้นเคย ความลงตัว ความมั่นคง การเดินทางคือการย้ำเตือนถึงความไม่จีรังของความรู้สึกเหล่านั้น
ในวันที่ยุ่งอยู่กับงาน การเดินทางคือการหยุด หยุดงานไว้ที่ทำงาน ไม่มีข้อความ ไม่มีอีเมลล์ ไม่มีโทรศัพท์
เพื่อนที่ทำงานของฉันหลายคนชอบการเดินทางเวลาที่ไปถึงแล้ว แต่ไม่ชอบเวลาขณะเดินทาง สำหรับฉันยิ่งเป็นเที่ยวบินตรง เที่ยวบินยาว ฉันชอบนักหนาเพราะนั่นหมายถึงหลายต่อหลายชั่วโมงสำหรับการหยุด การได้อยู่กับตัวเอง...
แต่ก่อนนั้นฉันเคยเกลียดการเดินทาง ฉันไม่ชอบสนามบินเท่ากับที่ไม่ชอบโรงพยาบาลเพราะฝังใจอยู่เสมอว่าการเดินทางคือการพลัดพราก บวกกับประสบการณ์ที่เคยเกิดขึ้นเมื่อเกือบยี่สิบกว่าปีมาแล้ว ครั้งนั้นขณะที่กำลังโดยสารเครื่องบินของสายการบินหนึ่งจากซิดนีย์สู่กรุงเทพ ขณะที่เครื่องกำลังวิ่งด้วยความเร็วสูงและพร้อมที่จะเหินขึ้นสู่ท้องฟ้า ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกัปตันก็เหยียบเบรคอย่างแรง เสียงผู้คนกรีดร้องด้วยความตกใจ เสียงข้าวของหล่นลงพื้นดังสนั่น กว่าเครื่องบินจะหยุดและจอดสนิทบนปลายรันเวย์ ฉันมองออกไปที่หน้าต่างเห็นอ่าวซิดนีย์อยู่เบื้องหน้าไม่ไกล อีกสักพักรถดับเพลิงก็กรูกันเข้ามาฉีดน้ำใส่ยางล้อเครื่องบินที่ถูกการเสียดสีอย่างแรง จำไม่ได้ว่ากัปตันอธิบายว่าเหตุผลของการเกิดเหตุขัดข้องวว่าอย่างไรบ้าง เพราะฉันตกใจสุดขีด ตั้งแต่นั้นมาฉันเกิดอาการโฟเบี่ยทุกครั้งที่ขึ้นเครื่องบิน
พี่คนสนิทพยายามปลอบทุกครั้งว่าตามสถิติแแล้วการเดินทางโดยเครื่องบินโดยสารนั้นปลอดภัยที่สุด แต่มันก็ไม่ได้ช่วยอะไรมากนัก และโชคชะตาก็ไม่เข้าข้างสักเท่าใดที่ฉันต้องเดินทางในงานที่ทำค่อนข้างบ่อย และแม้แต่จะกลับบ้านฉันยังต้องต่อสู้กับความกลัวอยู่ทุกครั้ง ตลอดเวลาที่นั่งอยู่บนเครื่องบิน หากมีใครมาจับมือฉันไว้ เขาจะรู้สึกถึงความหวาดหวั่นที่เกาะอยู่ในหัวใจฉันได้เป็นอย่างดี
และแล้ววันหนึ่งไม่นานมานี้ ในขณะที่ฉันกำลังจะเดินทางกลับจากบ้านที่เชียงใหม่สู่สิงคโปร์ ฉันรู้สึกถึงมือที่เย็นเฉียบเมื่อลูบใบหน้าตัวเอง ในความกลัวนั้นฉันก็ถามตัวเองว่ากลัวอะไรนักหนา? กลัวความตายหรือ? ทำไมต้องกลัว?
เมื่อวานบนเครื่องบินกลับบ้านคนที่นั่งข้างๆถามอย่างแแปลกใจว่าไม่กลัวแล้วหรือ ฉันตอบไปว่า "ไม่กลัวแล้ว เพราะที่ผ่านมา ฉันทำดีที่สุดแล้ว ฉันเป็นลูกหลานที่ดีและได้มีโอกาสตอบแทนคุณผู้มีพระคุณแล้ว ฉันให้เท่าที่ทำได้ ฉันมีโอกาสได้ทำบุญพอประมาณ ฉันมีคนที่ฉันรัก มีคนที่รักฉัน และได้ใช้วิตอย่างมีความหมายแล้ว"
ความมั่นใจที่เกิดจากการทำความดีในชีวิต ช่วยให้ฉันมีอิสระจากความกลัว และกลับมามีความสุขในการเดินทางอีกครั้ง
ใครคนหนึ่งบอกว่าใกล้วันคล้ายวันเกิดแล้ว ลองถามตัวเองว่าต้องการอะไรในชีวิต ฉันยังไม่ได้ให้คำตอบเขา แต่คิดว่าเมื่อความกลัวถูกปลดปล่อยไปแล้ว เป้าหมายต่อไปคือความเป็น "ฉัน" เพราะนั่นคืออีกหนทางหนึ่งของการอยู่อย่างมีความหมาย.. เพื่อสู่ความตายด้วยแรงปรารถนา ฉันเชื่ออย่างนั้น...
นำเพลงโปรดจากดนตรีประกอบภาพยนต์ The Secret Garden มาฝากค่ะ งดงาม... ไพเราะ... เหมือนจิตใจคนดี...
ความเห็น (10)
สวัสดีค่ะคุณปริม
ชอบชื่อเรื่องบันทึก ยิ่งอ่านก็ได้อิ่มเอม และอมยิ้มระหว่างทาง
เพราะชีวิตคือ การเดินทาง .. ชอบเพลงนี้ และ รสนิยมเดียวกันค่ะ
การเดินทางคือการหยุด หยุดงานไว้ที่ทำงาน ไม่มีข้อความ ไม่มีอีเมลล์ ไม่มีโทรศัพท์
เป็นบันทึกที่ให้ข้อคิดดีมากค่ะ
อ่านบันทึกนี้ ได้แนวคิดที่ดี ไม่ต่างนักจากที่พี่เพิ่งประทับใจจากการอ่านบทความพระอาจารย์ไพศาล เรื่อง เผชิญกับความตายอย่างสงบ บันทึกนี้
ส่วนตัวพี่เป็นคนกลัวเข้าขั้นโฟเบียกับการนั่งเครื่องบินมาก่อน ปัจจุบัีนเฉย ๆ เพราะคิดว่า เราผ่านชีวิตมาพอสมควร ทำงานตามหน้าที่ ทำความดีตามหลักพุทธศาสนาที่นับถือ และเมื่ออ่าน หัดพิจารณาเรื่อง ความตาย เนือง ๆ คิดว่าแม้ไม่ถึง..สู่ความตายด้วยแรงปรารถนา แต่ความกลัวความตายลดน้อยลง
ความตาย สัจจะจริงแท้ มิตรแท้ของเรา เราต้องพบกันไม่วินาทีใดวินาทีหนึ่ง
ขอบคุณนะคะ
- สวัสดีค่ะ..
อ่านบันทึกนี้แล้วต้อมก็คิถามตัวเองนะคะ ว่า "ฉันกลัวความตายไหม?" ^^
เกิด.แก่..เจ็บ..ตาย เป็นเรื่องสามัญ ไม่มีใครหลีกหนีพ้น ขอเพียงเราอยู่อย่างมีความสุข..ถ้าจะตายไปก็ขอให้ตายไปอย่างมีความสุข
สวัสดีค่ะ
อ่านแล้วเข้าใจความรู้สึกค่ะ เคยเจอเหตุการณ์นี้ตอนไปอเมริกา สิบกว่าปีมาแล้ว ขณะเครื่องกำลังเริ่มออกวิ่งบน runway นั่งแถวริมหน้าต่าง เห็นมีของเหลวออกจากปลายปีกตลอด เลยถามสามี ๆบอกให้รีบบอกจนท.ที่นั่งรัดเข็มขัดตรงตำแหน่งของเขา แล้วชี้ให้ดู สักครู่เครื่องบินหยุด แจ้งว่าต้องซ่อมเกือบสองชั่วโมง ในที่สุดไม่สำเร็จก็เลยให้ทุกคนลงจากเครื่อง จัดที่พักที่รร.แถวสนามบินให้ค้าง1 คืน แต่ตอนนั้นไม่ได้กลัว ก็ไม่ทราบเหมือนกันว่าทำไมค่ะ
อยากให้ลองอ่านเรื่องนี้ดูนะคะ :)
สวัสดีค่ะคุณปู
ขอบคุณค่ะ เสียงไวโอลินกรีดหัวใจมากมายค่ะ
ชอบเสียงเปียโนของเพลงนี้ค่ะ อืม.... เพราะ.....
สวัสดีค่ะคุณแก้ว
ขอบคุณค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ
สวัสดีค่ะคุณพี่หมอ แวะไปอ่านบันทึกดีๆๆ มาแล้วค่ะ ขอบคุณมากค่ะ
สวัสดีค่ะ คุณเนปาลี ขอบคุณค่ะ
"เกิด.แก่..เจ็บ..ตาย เป็นเรื่องสามัญ ไม่มีใครหลีกหนีพ้น"
หากเราใช้ชีวิตที่มีอย่างมีความหมาย อย่างมีความสุข ก็ไม่มีอะไรให้เสียใจเมื่อวันนั้นมาถึงใช่ไหมคะ
สวัสดีค่ะคุณ mee_pole ขอบคุณค่ะ แวะไปอ่านบันทึกดีดีของคุณแล้วค่ะ ชอบจัง
ชอบวิธีกาารเตรียมตัวจังค่ะ จะถือเป็นแบบอย่างค่ะ
ที่กลัวก็เพราะความไม่รู้ไม่มีการเตรียมตัวค่ะ เมื่อพร้อมจึงไม่กลัว..
ขอบคุณอีกครั้งค่ะ
รอติดตามบันทึกดีดีอยู่นะคะ แต่เพิ่งเปิดเทอม คุณ mee_pole คงกำลังยุ่งๆอยู่นะคะ