๗๓๗.ความผูกพันของเรา
แต่ละวันเวลาชีวิตของคนเรามักจะผ่านพบกับเรื่องราวมากมาย จะเป็นเรื่องที่มีสาระหรือไม่มีสาระขึ้นอยู่กับความผูกพัน ความคิดและคุณค่าในมุมมองของแต่ละคน จึงทำให้คนเรามีความทรงจำที่ดี ๆ มีไว้ให้เก็บเกี่ยวเสมอ
เรื่องเล่าต่อไปนี้มีความหมายสำหรับฉัน แต่มันอาจไม่มีความสำคัญอะไรต่อคนอื่นคือ เรื่องของจืด ที่ฉันเคยเล่ามาแล้ว ในขณะจืดเป็นนักเรียนของฉัน ภายหลังเมื่อจืดได้ผ่านพ้นชั้นมัธยมต้นไป แบบถูกตามตัวมาแก้และปรับปรุงผลการสอบอยู่หลายครั้ง จืดไม่ได้ขัดขืนแต่เพราะความจำเป็นกับชีวิตที่รันทดทำให้ดูเหมือนมีปัญหาและอุปสรรค หลังจากนั้นฉันไม่ได้เจอจืดอีกเลย
วันเวลาผ่านไปเพียงไม่ถึง ๒ ปี หากจืดยังเป็นนักเรียนจะคงเรียนอยู่ชั้นมัธยมศึกษาปีที่ ๕ ในปีนี้ แต่ชีวิตของจืดคงไม่สามารถอยู่ในโรงเรียนที่เป็นระบบเหมือนคนอื่น ๆ ส่วนมากได้ แต่จืดได้มีโอกาสเรียนรู้ชีวิตในโลกกว้างอย่างไร้ขีดจำกัด เพราะฉันได้พบกับจืดด้วยความบังเอิญเมื่อวานนี้เอง
พวกเราแต่ละคนเคลื่อนรถออกจากโรงเรียนเกือบจะ ๖ โมงเย็น สุ้มเสียงของผู้อำนวยการโรงเรียนยังเตือนสติฉันอยู่ว่า "แม้ว่าจะเกือบ ๖ โมงแต่กลางวันยังยาวนานอยู่ ขอให้พวกเราขับรถกันอย่างระมัดระวัง" เพราะเราขับรถขึ้นเขาลงเขา ลดเลี้ยวเคี้ยวคด ไม่เหมือนทางสะดวกในเมือง พวกเรามักเจอปัญหาฝนตกถนนลื่น น้ำท่วม และไฟป่าเสมอ
ฉันเห็นเด็กรุ่นหนุ่ม ๓ คน ทำท่าหยุดยืนอยู่ใกล้ ๆ กับกลุ่มครูผู้ชายที่หน้าโรงเรียน ในความรู้สึกก็คาดว่าไม่ใช่ใครอื่นต้องลูกศิษย์ของเราแน่นอน อีกได้มองเห็นรอยยิ้มเล็ก ๆ ใกล้เข้ามา พบว่าพวกเขาคือ "โดโด้ บอยและจืด" นั่นเอง รอยยิ้มกว้างชัดเจนขึ้นและเดินเข้ามาหา
ฉันจึงหยุดรถและเปิดกระจก รับไหว้ ส่งมือออกไปให้สามหนุ่มจับและทักทาย ส่วนจืดนอกจากไหว้และจับมือแล้ว จืดได้ "จับมือของฉันไปดมหอมแบบชื่นใจ ฉันจึงโน้มศีรษะของจืดเข้ามาหา กอดและหอมแก้ม เหมือนที่เราเคยปฏิบัติต่อกัน" และคุยกันนานหน่อย จากการแต่งกายก็พอจะเดาได้ว่าจืดต้องไปทำงานใช้แรงงานที่ไหนสักแห่ง
จืดเล่าว่าไปทำงานรับจ้างถางหญ้าที่สวนยางพารา และ "วันพรุ่งนี้หากคุณครูกลับเย็นแบบนี้ ผมจะรีบกลับมาหาคุณครูและมาคุยกับคุณครูที่โรงเรียนครับ" ฉันย้อนทักทายให้กำลังใจและถามสารทุกข์สุกดิบของโดโด้และบอยก่อนเคลื่อนรถออก
ได้แต่เก็บเก็บความคิดที่สะดุดมา ๒ เรื่องคือ เรื่องสำคัญหมายถึงชีวิตของจืด ทำให้ฉันมีความภาคภูมิใจ ขอส่งกำลังใจให้จืดที่ได้รู้จักทำมาหากินเลี้ยงตนเอง แม้จะผ่านไปวัน ๆ ก็ยังดีกว่าไม่รู้จักแก้ปัญหาและสร้างปัญหาให้สังคมได้รับความเดือดร้อน และขอให้จืดเรียนรู้ชีวิตไปกับโลกใบนี้อย่างเอาตัวรอดได้ด้วย
อีกเรื่องก็คือความผูกพัน ความรัก ความกตัญญูที่จืดและเพื่อนได้แสดงออก มีบางคนเคยบอกว่า "สอนไปก็แค่นั้น ไม่นานก็ลืม ความผูกพันสูญเปล่า" แต่ฉันไม่เคยคิดเช่นนี้ ฉันกลับคิดว่า "ทุกคนมีสติปัญญาและสำนึกดีเสมอ เว้นแต่ว่าจะมีโอกาสนำมาใช้ไม่ช้าก็เร็ว" และไม่คาดหวังมาที่ประโยชน์ของตนเอง แต่คาดหวังไปที่ส่วนรวมและสังคม
เรื่องของจืดนับเป็นความผูกพันระหว่างครูกับศิษย์ ซึ่งขณะที่จืดเป็นนักเรียน จืดจะจัดเป็นนักเรียนในกลุ่มมีปัญหา มีผู้คนให้ความสนใจและเข้าใจจืดน้อยมาก แต่จืดมีความหมายและมีคุณค่าต่อความเป็นครูของฉันมาก นี่คือความทรงจำที่ได้บันทึกไว้อีกเรื่องหนึ่ง
ความเห็น (23)
สวัสดีครับพี่คิม...
น่าประทับใจมาก ๆ ครับ
พี่ยังไปช่วยงานที่โรงเรียนอยู่เหรอครับ
- แปลกนะครับ บันทึกนี้จืด
- แต่อ่านแล้วรู้สึกว่ามีความสุขกับความผูกพัน
- ของครูกับศิษย์นะครับ
- อ่านจบลงด้วยรอยยิ้มค่ะพี่คิม
- ประทับใจและซาบซึ้งใจในความรัก
- และผูกพันระหว่างครูกับศิษย์
- ขอบพระคุณที่นำมาแบ่งปันค่ะ.
เด๊กที่ถูกทอดทิ้งแบบจืดมีมากในสังคมไทย ยังดีที่จืดรู้จักอดทนรับจ้างถางหญ้าเลี้ยงชีพ ในชีวิตที่มืดมนของเขายังมีนางฟ้าคือครูคิมเป็นแรงบันดาลใจให้เป็นคนดี
เรื่องของจืด แต่ไม่จืดครับพี่ ชอบเรื่องแบบนี้จังเลยครับ...
คนเราจะเกิดความผูกพันกันได้มันต้องมีแรงจูงใจอย่างใดอย่างหนึ่ง
เมื่อผูกพันกันแล้วยากที่จะลืมเลือนนะคะ....
สบายดีนะคะพี่คิมยังระลึกถึงเสมอค่ะ
ขอบคุณค่ะ..เป็นความโชคดีของ "จืด" ที่มีครูที่เข้าใจเขาอย่างนี้..เยาวชนยังต้องการความผูกพันดีๆที่เป็นรากฐานของสังคมค่ะ..
- สวัสดีค่ะ
- มีผู้ใหญ่ท่านหนึ่งเคยบอกว่า
- เด็กเก่งเมื่อจบจากโรงเรียนประถมมักไม่กลับมาหาครู
- แต่เด็กที่ไม่ค่อยเก่งจะประทับใจครูและโรงเรียนประถม และจะกลับมาหามากกว่าเด็กเก่ง
-สวัสดีครับ..
-สบายดีนะครับยายคิม...
-ไม่ได้ส่งข่าวเรื่องวันเกษตรกร..แต่หากมีงานอีก จะชวนมาเที่ยวนะครับ...
-ขอบคุณครับ..
สวัสดีค่ะน้องหนานเกียรติ
สาเหตุที่ไม่ได้ไปดอยมูเซอ ก็เพราะเหตุนี้แหละค่ะ ตอนเช้ารีบเขียนบันทึกก่อนไปโรงเรียน เล่าได้ไม่ละเอียด
วันนี้ก็สนุกค่ะ
สวัสดีค่ะอาจารย์โสภณ เปียสนิท
ชีวิตของเด็กที่บ้านนอกรันทดมากมายค่ะ ยิ่งกว่านี้ก็มีนะคะ ได้แต่ให้กำลังใจและมีโอกาสแนะนำสิ่งที่ดี ๆ ก็พอทำได้ค่ะ
สวัสดีค่ะน้องครูแป๋ม
เราไม่ได้เจอกันนานแล้วนะคะ ยังคิดถึงมากมายค่ะ โรงเรียนคงเปิดเรียนแล้ว ขอเป็นกำลังใจนะคะ
พี่คิมสบายดี และไปช่วยงานโรงเรียนเรื่อย ๆ
เด็กแบบจืดยังมีอีกมากนะคะในสังคมบ้านเรา
สวัสดีค่ะคุณแก้ว
จริงค่ะ
มีความเห็นเช่นเดียวกับคุณแก้ว ที่อย่างน้อยเขาก็รู้จักทำมาหากินค่ะ
สวัสดีค่ะอาจารย์ขจิต ฝอยทอง
คงสบายดีนะคะ และงานคงหนักเหมือนเดิม เป็นกำลังใจให้ค่ะ
ขอขอบคุณที่มีความเห็นใจจืดค่ะ
สวัสดีค่ะคุณkrugui Chutima
เราทำได้แค่ที่คิดว่าดีที่สุด แต่การที่จะทำให้เขาผูกพันคงไม่ง่ายหรอกนะคะ เขาแสดงให้เรารู้แค่นี้ก็ดีใจและปลื้มค่ะ ว่าเขายังไม่ลืมเรา
พี่คิมสบายดีค่ะ แต่ไปโรงเรียนทุกวัน ขำดีนะคะ
สวัสดีค่ะคุณพี่ใหญ่นาง นงนาท สนธิสุวรรณ
สังคมเราให้ความสำคัญกับเด็กและเยาวชนก็จริงนะคะ แต่การปฏิบัติในการส่งเสริมสนับสนุนให้โอกาสแก่เด็กขาดแคลนยังไม่ทั่วถึงค่ะ
คุณภาพของเยาวชนและปัญหาในสังคมจึงมากมายขึ้นเรื่อย ๆ
สวัสดีค่ะคุณลำดวน
ขึ้นอยู่กับการปลูกฝังทางครอบครัวอีกประการหนึ่งนะคะ ที่ไม่สอนความกตัญญูให้กับเด็ก โรงเรียนและครูเป็นส่วนหนึ่งเท่านั้น
เคยได้ยินแบบคุณลำดวนว่าเหมือนกันค่ะ
สวัสดีค่ะคุณเพชรน้ำหนึ่ง
ดีใจมากค่ะที่แวะมาทักทายกัน
ขอขอบคุณกับการแนะนำสิ่ดี ๆ จะรอค่ะ
สวัสดีค่ะ
ขอขอบคุณ ดร. จันทวรรณ ปิยะวัฒน์ ,ดร. ธวัชชัย ปิยะวัฒน์ ,และคุณอาร์ม
ที่กรุณามอบดอกไม้ให้เป็นกำลังใจค่ะ
พี่คิมค่ะ 
อย่าเรียกอาร์มว่าคุณเลยค่ะ มันฟังดูแล้วแปลกๆ เรียกว่าน้องอาร์มเหมือนเดิมดีกว่าค่ะ
คิดถึงเสมอนะคะพี่คิม แม้เราอาจจะไม่ได้เจอกันบ่อยบนออนไลน์ แต่อาร์มจะแวะเวียนมาหาเสมอค่ะ
สวัสดีค่ะคุณ'คิม'
เป็นความประทับใจที่งดงามมากค่ะ
สวัสดีค่ะน้องอาร์ม
ดีใจจังที่แวะมาต่อยอดคุยกัน
ค่ะ..หลายคนเหมือนอาร์มที่บอกว่าการเรียกคุณ...ทำให้ห่างเหิน
หวังว่าอาร์มคงจะมีความสุขกับการทำงานที่ใหม่นะคะ ขอเป็นกำลังใจค่ะ
สวัสดีค่ะดร. พจนา - แย้มนัยนา
ขอขอบคุณค่ะที่แวะมารับความรู้สึกดี
เด็กนักเรียนที่บ้านนอกขาดความรัก ความอบอุ่น แต่เราสามารถฝึกและสร้างความอ่อนโยน และเลือกที่จะถ่ายทอดความรักได้ค่ะ