น้ำใจเล็ก ๆ ....
วันนี้หากใครเดินผ่านไปมา บริเวณชั้นBase และ ชั้น 1 ก็จะเห็นว่ามีคนงานกำลังรื้อกระเบื้องบริเวณทางเดินโดยรอบชั้น Base
พวกเราทำงานอยู่ในห้อง Lab. นอกจากรับรู้จากเสียงที่ค่อนข้างดังแล้ว จะเห็นว่าบรรยากาศดูขมุกขมัว เพราะฝุ่นจากการสกัดกระเบื้องออก ฟุ้งกระจายขึ้นมา พวกเราก็อดรู้สึกไม่ได้ แต่เรายังโชคดีที่อยู่ภายในห้อง ปิดประตู ปิดหน้าต่าง แต่ก็ยังอดรู้สึกไม่ได้ทุกครั้งที่หายใจ..
เมื่อเรามองไปที่คนงานพบว่าแต่ละคนทำงานโดยไม่ได้มีอุปกรณ์ป้องกันแต่อย่างใด มีบางเสียงบอกว่าเขาคงจะมีแต่คงไม่ใส่มากกว่า ผู้เขียนกับพี่พินิจเราได้คุยกันถึงประเด็นนี้ และมีความเห็นตรงกันว่าน่าจะเอา Mask ป้องกันฝุ่นไปให้เขา เพราะที่ห้องเราก็มีเหลืออยู่หลายอัน ครั้นจะให้ผู้เขียนเอาไปคงไม่เหมาะ ก็ให้พี่พินิจแล้วกัน รอบแรกพี่พินิจเอาไปให้ปรากฏว่าไม่พอ เลยต้องลงไปอีกเป็นรอบที่ 2 ...
หลังจากนำ mask ไปให้ พวกเราหลายคนก็เลยเอามาใส่กันเองบ้าง แต่ผู้เขียนอดรู้สึกดีใจไม่ได้ เมื่อเรามองลงไปข้างล่าง พบว่าทุกคนที่ปฏิบัติงานใส่ mask ทุกคน
ความเห็น (3)
- น้ำใจเล็กๆ แต่ความรู้สึกยิ่งใหญ่ ครับ
- ขอบพระคุณที่นำเรื่องดีๆ มาเล่าสู่กันฟังครับ
ขอชื่นชมน้ำใจคนกันเองด้วยคนค่ะ นี่แหละคือเสน่ห์ของคนห้อง chem
ได้ข้อคิดอีกอย่างว่า ขนาดเราอยู่หน่วยเดียวกัน ยังทราบเรื่องนี้จากทางบล็อกค่ะ เนื่องจากวันนี้ไม่ได้ทำงานอยู่ในห้อง lab กลางสักเท่าไหร่ อยู่ไกลออกไปอีกก็ยังรับรู้ทั้งเสียงและฝุ่นเลยค่ะ น่าเห็นใจคนทำงานโดยตรงเป็นอย่างมาก เรื่องความปลอดภัยพื้นฐานแบบนี้(หูและ ทางเดินหายใจ) สำหรับคนงานเมืองไทยเรานี้น่าสงสารมากค่ะ ความมีน้ำใจช่วยกันดูแลเท่าที่ทำได้ คงจะเป็นหนทางหนึ่งที่เราจะทำได้