ความยิ่งใหญ่…ของความรู้สึกที่เสียไป

“ถึงทำตอนนี้ก็ไม่สามารถเรียกความรู้สึกที่เสียไปนั้นกลับคืนมาได้แล้ว”

บางครั้งบางคราว หรืออาจจะหลาย ๆ คราวเลยทีเดียว ที่เราแทบไม่รู้ตัวเลยว่าเราได้เป็นผู้กระทำการใด ๆ (ประมาท เลินเล่อ) หรืออาจจะนิ่งเฉยไม่ยอมกระทำการใด ๆ ลงไป (เฉยเมย) จวบจนเราได้มาล่วงรู้ว่า ได้เป็นผู้ก่อให้เกิดความรู้สึกที่แย่ ๆ เอากับเพื่อน มิตรสหาย หรือคนที่เรารัก อย่างจัง(แรง) เข้าให้แล้ว จนถึงกับมีคำพูดคล้าย ๆ กับว่า “ถึงทำตอนนี้ก็ไม่สามารถเรียกความรู้สึกที่เสียไปนั้นกลับคืนมาได้แล้ว” มันน่าเศร้าเอามาก ๆ หากไม่เกิดกับใครโดยตรง และจะคงนึกภาพความเสียใจไม่ออกเอาเสียเลย

มีมากมายเหลือเกินที่ไม่ได้ล่วงรู้เลยว่าได้กระทำโดยประมาทเลินเล่อลงไปแล้ว หรือนิ่งเฉยไม่ยอมกระทำใด ๆ จนก่อเกินเป็นสนิมใจ ปฏิกิริยาที่มีต่อกันกลับทวีความรุนแรงขึ้น เพียงเพราะไม่ได้เปิดใจบอกเล่าความรู้สึกที่มีต่อกัน ด้วยความจริงใจ หากเพียงได้ปริปากพูดบอกกัน อย่างน้อยก็ทำให้ทราบร่วมกัน จะเจตนาหรือไม่ หรือมีเหตุผลอย่างไร เหมาะสม สมเหตุสมผลหรือไม่ ใช่เรื่องที่จะรีบพิจารณา อาจจะต้องไต่ตรองได้ในภายหลัง โดยใช้ความรู้สึกรัก ผูกพัน เคารพกันและกัน ว่ายังคงเหลืออยู่ไหม สุดท้ายอภัยให้กัน ย่อมเป็นทางออกที่ดีที่สุด

เพราะความรู้สึกดี ๆ นั้นได้สูญเสียไปแล้ว แม้จะยังซาบซึ้งในรัก ด้วยความเคารพ หรือยังหวังดี อยู่เช่นเดิม และจะยังไงก็ไม่เปลี่ยนแปลงไป จะเป็นคำกล่าวที่กล่าวออกมาบ่อยแค่ไหนก็แล้วแต่ แต่ด้วยมองว่าความรู้สึกที่เสียไปนั้น เป็นความน้อยเนื้อต่ำใจ อยากร้องให้ เสียใจในบางอารมณ์ที่นึก ๆ วูบ ๆ เข้ามาในบางห้วงเวลา ก็คงเหมือนเหล็กที่สนิมชอบเกาะกินกัดกร่อนให้ผุพัง หากเพียงแต่เราได้ช่วยกันชโลมน้ำมันเพื่อกันไว้ โดยไม่ปล่อยให้เป็นไปตามธรรม(ชาติ)จนเกินไป

ด้วยเพราะเราต้องการความเป็นเหล็กที่แข็ง เหนียว และมั่นคง เราจึงต้องหมั่นดูแลกันและกันในปัจจุบันมากกว่า อย่าได้ปล่อยปละละเลยจนยากที่จะเยียวยา โดยผ่านเวลาไปเรื่อย ๆ หันหน้ากลับมา รักษาระยะห่างให้พอเหมาะ และเยียวยาดูแลกันดี ๆ เสียตอนนี้ในทันทีที่ระลึกได้ดีกว่า อย่างน้อยก็ไม่เสียไปกว่าที่เสีย เหล็กที่สนิมกินจนกร่อน ไม่สามารถนำมาหลอมเป็นเหล็กใหม่ได้ หากจะงอคดผิดรูปไปบ้าง เพราะผิดพลาด ยังคงหลอมใหม่ ให้เป็นเหล็กได้เช่นเหล็กเดิม หลอมใจก็เช่นนั้น

บันทึกนี้ไม่สามารถที่จะลงรายละเอียดของเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นได้ แต่บันทึกไว้สอนตนว่าได้เรียนรู้ความเจ็บปวดที่ยิ่งใหญ่ ในสิ่งเล็ก ๆ ที่เฉยเมยไม่ใส่ใจกัน กลับปล่อยให้วันเวลาผันผ่านไป แม้ไม่ได้เร่งให้เกิดสนิมใจ แต่ก็ไม่ได้หวนคิดว่าจะต้องชโลมน้ำมันเพื่อชะลอการกัดกร่อนนั้นเลย จวบจนคิดได้และยิ่งใหญ่เหลือเกินกับสิ่งที่เสียไปคือ “ความรู้สึกดี ๆ” ที่มีต่อกัน บทเรียนที่ยิ่งใหญ่ เพียงรอการให้อภัยในหวังจะกลับคืน

เขียนใน GotoKnow โดย ชายขอบ
ใน เรื่องเล่าจากพ่อ

คำสำคัญ (Tags): #ความขัดแย้ง#คนดี#response#ไม่เพียงแต่เรียนจำ#เรียนรู้จากการเก็บตกประเด็น#น้ำใจ#เกร็ดชีวิต

หมายเลขบันทึก: 37534เขียนเมื่อ 7 กรกฎาคม 2006 00:04 น. ()แก้ไขเมื่อ 19 มีนาคม 2015 08:28 น. ()สัญญาอนุญาต: จำนวนที่อ่าน

ความเห็น (41)

บวร

เขียนเมื่อ 7 กรกฎาคม 2006 00:17 น. ()

มิตรภาพอาจเกิดขึ้นได้ง่าย

แต่การรักษาไว้ยากยิ่งนัก

"ความรู้สึกดีๆ" ประมาณค่ามิได้

ผู้มองเห็นคุณค่า หวงแหนทะนุถนอม

ผู้มองข้ามเฉยเมย มิใส่ใจ

กว่าจะรู้ซึ้งถึงคุณค่า

ก็อาจสายเกิน

เป็นกำลังใจนะครับ

Orathai

เขียนเมื่อ 7 กรกฎาคม 2006 00:22 น. ()

เป็นกำลังใจให้คุณนะคะ

ชายขอบ