เมื่อมีผู้ป่วยทางจิตในครอบครัว
เมื่อมีผู้ป่วยจิตเวชในครอบครัว เชื่อแน่ว่าญาติผู้ดูแลคงมีความเครียดในระดับหนึ่ง จากการทำงาน ได้เคยพูดคุยกับญาติผู้ป่วย ส่วนใหญ่จะเป็นแม่ ที่เป็นผู้ดูแลหลัก เขาเหล่านั้นมีความทุกข์ คือ การเจ็บป่วยส่งผลกระทบต่อชีวิตมาก ต้องขาดรายได้ ไม่มีเวลาดูแลสมาชิกอื่นในครอบครัว บางครั้งจึงมีบรรยากาศมึนตึงกันในครอบครัว บางคนรู้สึกอายคน บางคนรู้สึกกลัว ไม่มั่นใจในการดูแลเมื่อผู้ป่วยหงุดหงิด หลายคนมีอารมณ์ซึมเศร้า ร้องไห้ การนอนมีปัญหา นอนไม่หลับ รู้สึกเครียด ได้ช่วยเขาโดยให้เขาได้ระบาย ให้กำลังใจ ให้ฝึกการผ่อนคลายความเครียด โดยฝึกการผ่อนคลายกล้ามเนื้อและฝึกจินตนาการ ทำกลุ่มบำบัดให้เขาได้พูดคุยกับญาติผู้ป่วยที่มีปัญหาคล้ายๆ กัน เพื่อเขาจะไม่รู้สึกโดดเดี่ยว เมื่อประเมินได้ว่าเขาเศร้ามากควรได้รับการเยียวยาก็แนะนำให้ไปพบแพทย์
ดูแลผู้ป่วยแล้ว อย่าลืมดูแลญาติด้วยนะค่ะ ใส่ใจญาติสักนิด เพื่อเขาจะได้มีแรงใจต่อสู้ มีกำลังใจดูแลบุคคลที่เขารัก
ความเห็น (14)
ขอบคุณสาระดีดีที่เขียน
ถ้ามีโครงการให้คำปรึกษาญาติของผู้ป่วยจิตเวชทางโทรศัพท์ด้วยน่าจะดีนะคะ
เพราะอาการคนไข้จิตเวชจะเปลี่ยนแปลงที่บ้าน ญาติจะได้ลดความวิตกกังวลได้ค่ะ
คนป่วยที่รู้ว่าป่วย..คงพอดูแลได้
แต่คนป่วยที่..ยังไม่ถึงป่วย..ป่วนน่าดูค่ะ
ขอบคุณค่ะพี่แก้ว
ตอนนี้รับปรึกษาทางโทรศัพท์แต่ไม่ได้ทำเป็นรูปแบบชัดเจน ผู้ป่วยและญาติโทรมาปรึกษาเวลาเขามีปัญหา การมีโครงการคงได้ประโยชน์มากกว่า และประเมินได้ชัดเจนกว่า เป็นคำแนะนำที่ดีค่ะ จะลองเขียนโครงการเสนอที่ ward ดูค่ะ
สวัสดีค่ะคุณครูป.1
การเจ็บป่วยทางจิตถ้าเราประเมินได้แต่เนิ่นๆ ก็ดีค่ะ
แล้วถ้าคนป่วยที่ไม่ยอมรับว่าป่วย...เราจะทำอย่างไร
สวัสดีค่ะคุณครูปริมปราง
คงต้องหาวิธีพามารักษาค่ะ เมื่อรักษาได้ระยะหนึ่ง ผู้ป่วยจิตเวชส่วนหนึ่งก็ยอมรับการเจ็บป่วยได้ค่ะ
รักษามา 1ปี6เดือนแล้วค่ะ ตอนครบ1ปี อาการดีขึ้นแต่ต้องกินยาและฉีดยาสม่ำเสมอ แล้วอยู่ดีๆคุณหมอบอกคนไข้ว่า ดีใจด้วยน่ะจะหายแล้ว หลังจากนั้นคนไข้ก็ไม่ยอมไปพบหมออีก บอกว่าหมอบอกหายแล้ว เดือดร้อนทันใดเลยค่ะ พอขาดยาก็ บ้าอีก กล่าวหาหยาบคายฉุนเฉียวน่ากลัวเหมือนเดิม วุ่นวายมากต้องกลับมานับ1ใหม่ แอบเอายาผสมในเครื่องดื่ม ส่วนยาเม็ดจัดวางไว้ให้บนโต๊ะอาหาร พี่แกก็หยิบกินตามเดิม แต่ก็ขู่ทุกวันว่าหายแล้วๆๆๆจะไม่กินแล้ว ที่สำคัญค่ายาแพงมากเดือนละเกือบๆ20,000บาท คนป่วยทำงานรัฐวิสาหกิจเบิกได้ แต่พอเอาใบเสร็จไปให้ก็โวยวายด่าหยาบคาย พอเบิกได้เงินมาก็แอบไว้ไม่ยอมเอามาคืน ทำไมคนป่วยโรคนี้ เลว แบบนี้ค่ะ เป็น น้องสาวค่ะเป็นญาติคนเดียวที่ดูเเลเค้า เพราะกลัวเค้าฆ่า บางครั้งสงสารบางครั้ง เกลียดเค้ามากๆ อยากจะพบพูดคุยกัยญาติผู้ป่วยโรคจิตเภทเพื่อแลกเปลี่ยนและแชร์ความรู้สึกอยากระบายเพราะเครียดมากๆๆๆๆ ไม่รู้จะคุยกับใครกำลังจะบ้าไปอีกคนแล้วค่ะ ได้โปรดช่วยด้วยค่ะ ขอบคุณมาก
สวัสดีค่ะคุณน้อยหน่า
ขออภัยที่ตอบช้าค่ะ ตอนนี้เป็นอย่างไรบ้างค่ะ เหนื่อยมั้ย เวลาผ่านมาหลายวัน วันนี้ดีขึ้นหรือยังค่ะ
เข้าใจความรู้สึกและรู้สึกเห็นใจคุณมากค่ะ ขอชื่นชมคุณในความอดทน เสียสละและเป็นกำลังใจในการดูแลพี่ชายค่ะ
โรคนี้เรื้อรัง รักษานาน ผู้ดูแลเป็นอีกคนที่น่าได้รับการช่วยเหลือประคับประคองจิตใจ
มีคนดูแลเปลี่ยนกันไหมค่ะ อย่าลืมหาเวลาพักผ่อนหย่อนใจ ผ่อนคลาย ออกกำลังกายบ้างนะค่ะ
สู้ๆค่ะ
ตัวผมเองบางครั้งเหมือนซึมเศร้า
กว่าสติจะกลับมาก็เตลิดไปไกล เหมือนบันทึก "ขาดสติ "นั่นแล่ะ
ธรรมะของพระพุทธเจ้านี้แล่ะครับ ที่ช่วยผมไว้
แม้บางครั้งจะกลับมาช้าก็ตาม
สวัสดีค่ะคุณพ.แจ่มจำรัส
ขอบคุณที่เข้ามาแลกเปลี่ยนเรียนรู้ แบ่งปันประสบการณ์ร่วมกันค่ะ เป็นข้อคิดเห็นที่มีประโยชน์มากค่ะ
ความรู้สึกทางลบที่เข้ามามันมีที่มาที่ไป อาจมีบ้างที่เราขาดสติค่ะเป็นเรื่องธรรมดาที่พบได้ เกิดแล้วเราได้เรียนรู้มัน
เป็นกำลังใจให้เสมอค่ะ สู้ๆนะค่ะ
ขอขอบคุณ คุณถาวร มากเลยค่ะ ดีใจมากๆเคยโพสหลายๆที่แต่ไม่ค่อยมีใครเข้าใจ มีแต่บอกกล่าวแนวสั่งว่าทำอย่างนั้นสิอย่างนี้สิ ซึ่งถ้าไม่ได้มาอยู่ในสถาณการณ์แบบเราคงไม่มีวันเข้าใจ ขอบคุณอีกครั้งค่ะ นานมากแล้วที่ไม่เคยมีใครถามฉันว่า " เหนื่อยมั้ย " เหนื่อยกายฉันยังทนไหวค่ะแต่เหนื่อยใจ ดิฉันเริ่มท้อค่ะ เพราะถ้าพี่สาว { คนป่วย } เป็นโรคมะเร็ง เบาหวาน เรายังพูดคุยกันได้ รู้ความแน่นอนของอาการ ป่วยแบบนี้ ดิฉันรู้สึกโดดเดี่ยวเดียวดายมากๆค่ะ ดิฉันไม่มีเพื่อน คุณแม่คือเพื่อนที่ดีที่สุดเพียงคนเดียวที่ฉันมีได้จากไป 2ปี 1เดือนกับ 19วัน ด้วย มะเร็งที่สมอง ตอนนี้เราอยู่กัน 3คน มีคุณพ่อ พี่สาวที่ป่วยเป็นจิตเภท และดิฉันที่ต้องดูแลพ่อที่อายุ 75ปี ยังแข็งแรงค่ะ แต่คุณพ่อเป็นผู้ชายไทยที่โชคดี คุณแม่ดูแลเรื่องทุกอย่างๆดี เมื่อคุณแม่เริ่มป่วยจนจากไปดิฉันต้องเลือกครอบครัว ยุติธุรกิจที่ทำ และทำหน้าที่ทุกอย่างแทนคุณแม่ ทำอาหาร 3มื้อ ทำงานบ้าน ดูแลสุนัข และ ต้องไปรับยาให้พี่สาวทุกๆเดือน และต้องแอบคุณพ่อไปค่ะ เพราะคุณพ่อไม่ยอมรับเรื่องนี้ โดยบอกว่าพี่ไม่ได้เป็นอะไร ดิฉันไม่ต้องการขัดแย้ง ดิฉันบอกกับตัวเองว่าเราช่ายเขา เราเมตตาเขาน่ะ มันเป็นกฏของกรรมค่ะ มีญาติทางพ่อค่ะคุณป้า2คน ก็กดดันว่า ต้องทำแบบนี้น่ะ อย่างนั้นอย่างนี้ คุณป้าไม่เข้าใจและไม่เคยถามว่า ไหวมั้ย มีแต่ เธอต้องทำ ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ดิฉัน อยากร้องไห้ค่ะ อยากไปพักผ่อนหรือหายตัวไปอยู่ที่อื่น สัก2-3วัน แต่แค่ความคิดค่ะทำไม่ได้ คุณพ่อจะไม่มีอาหาร แค่ออกไปรพ.ตำรวจไปเอายาให้พี่ยังต้องรีบทำอาหารเที่ยงให้เสร็จเก็บล้างแล้วขับรถไปจอดไว้ที่สถานีอ่อนนุชรีบขึ้นรถไฟฟ้าไปลงใกล้ๆรพ.รับยาพบหมอแล้วรีบกลับบ้านให้ทันอาหารเย็น เอายามาแอบไว้ คิดกังวลตลอดว่า ใบเสร็จเดือนนี้พี่เขาจะเบิกให้มั้ย .... ดิฉันอยากมีเพื่อนที่รับฟังค่ะ ขออนุญาติเล่าเรื่อยๆนะค่ะ ... ฉันจะสู้ค่ะ จะอดทน และจะเมตตาเขา จะยอมรับในกฏของกรรม
สวัสดีค่ะคุณอักขณิช
ขอบคุณสำหรับดอกไม้กำลังใจค่ะ
สวัสดีค่ะคุณน้อยหน่า
ยินดีรับฟังและเป็นกำลังใจให้เสมอค่ะ
ชื่นชมในความกตัญญูและประทับใจในคุณความดีของคุณมากค่ะ
สู้ๆค่ะ
อ่านข้อความของคุณ ๆ ที่เขียนเข้ามาน้ำตามันปริ่มตาค่ะ ดิฉันก็มีสภาพไม่ต่างจากคุณเท่าไรนัก คุณแม่ของดิฉันอายุมากแล้ว 88 ปีค่ะ ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ 80 % ดิฉันดูแลท่านเข้ามาปีที่ 7 แล้ว ปัญหาก็คือดิฉันต้องทำงานตอนกลางวันถ้าหยุดทำงาน ก็จะเอาอะไรมาเลี้ยงดูท่านล่ะคะ เป็นลูกคนเดียว รู้สึกท้อ เหงา โดดเดี่ยวมานานแล้ว รู้ตัวว่าเป็นโรคซึมเศร้า แต่ป่วยไม่ได้ค่ะ ใครจะดูแลแม่ ตอนกลางวันจ้างคนดูแล เวลาที่เหลือดิฉันเหมาหมด การท่องเที่ยวหาความสุขไม่เคยมีมานานแล้ว ทำงานเสร็จต้องรีบกลับบ้านมาเปลี่ยนเวรคนดูแล แม่เป็นคนขี้กลัวตามประสาคนแก่ อยู่คนเดียวไม่ได้ค่ะ ที่ทำงานเขาก็เข้าใจค่ะ เอื้อเวลาให้ตอนดิฉันออกไปรับยาให้แม่ที่โรงพยาบาล บางครั้งก็สาปแช่งโชคชะตา กรรมเก่าหรืออย่างไร เคยสงสัยว่าชดใช้หนี้กรรมมานานขนาดนี้ทำไมมันไม่ยอมหมดกรรมเสียที เคยคิดฆ่าตัวตายโดยเอาแม่ไปตายไปด้วยก็หลายครั้งแล้ว