กิจกรรมส่งท้ายปีเก่าต้อนรับปีใหม่ของผมลากยาวมาจนถึงเมื่อวานนี้เลยครับ วันที่ 31 และ 1 เพื่อนรักเก่าๆ 3-4 คนสมัยเรียนมัธยมมาเยี่ยมหา เราเจอกันทุกปีใหม่ หลังจบ ม.ศ.5 จนถึงปีนี้ 27 ปีแล้วครับ ที่มีใจให้กัน
วันที่ 5 โรงเรียนเลี้ยงปีใหม่คณะครู วันที่ 6-8 กลุ่มสาระการเรียนรู้วิทยาศาสตร์ นำโดยหัวหน้ากลุ่ม นำนักเรียนเข้าค่ายวิทยาศาสตร์ ประจำปี 2553 ณ วนอุทยานต้นสักใหญ่ จังหวัดอุตรดิตถ์ สรุปว่าผมเพิ่งกลับจากค่ายวิทย์เมื่อวานนี้เอง
ค่ายวิทย์จัดกันทุกปี รวมครั้งนี้ 14 ครั้งแล้วครับ กิจกรรมเน้นไปที่การอนุรักษ์ป่า สัตว์ป่า และธรรมชาติต่างๆ เพราะสถานที่แทบทุกครั้งใช้อุทยานแห่งชาติ โดยมีเจ้าหน้าที่ป่าไม้เป็นวิทยากรหลัก เมื่อปีที่แล้วเราเข้าค่ายกันที่อุทยานแห่งชาติคลองลาน จังหวัดกำแพงเพชร
ปีนี้พิเศษกว่าทุกครั้ง ตรงที่โรงเรียนสนับสนุนค่ารถและค่าอาหารให้กับนักเรียนทุกคน ตามปกติทุกครั้ง ค่าใช้จ่ายสำหรับการเข้าค่าย นักเรียนต้องจ่ายเองทั้งหมด นอกจากนั้น ยังเป็นครั้งแรกที่ท่านผู้อำนวยการเดินทางไปเป็นประธานพิธีเปิดด้วยตนเอง พร้อมคณะผู้ติดตามอีกหลายท่าน ในเรื่องนี้ ผมเองแล้ว แอบดีใจที่กิจกรรมการเรียนการสอนกลับมาสู่ความสนใจของผู้บริหารอีกครั้ง
ผมเชื่อว่าค่ายวิทย์ซึ่งดำเนินการมาอย่างต่อเนื่อง เป็นกิจกรรมการเรียนการสอนที่ดีวิธีหนึ่ง เรียนจากธรรมชาติจริงๆ จากครูผู้เชี่ยวชาญจริงๆ ได้ไปอยู่กับป่า นอนในป่า ฟังเสียงเงียบ เสียงลม เสียงนก เสียงใบไม้ร่วง ฯลฯ ให้ความเพลิดเพลินแบบที่นักเรียนหรือเด็กๆมักไม่ค่อยรู้สึก
ลองเอาตัวเองเทียบครับ ในระดับปริญญาผมเรียนชีววิทยา เรียนสิ่งแวดล้อม เรียนนิเวศวิทยามาตั้งหลายวิชา แต่ก็มิทำให้ซาบซึ้งและรักธรรมชาติ รักความงดงามของป่า รวมทั้งเห็นความสำคัญ ได้เท่ากับการเข้าร่วมกิจกรรมค่ายมาตลอดทั้ง 14 ปี จึงหวังว่านักเรียนจะซาบซึ้งและเห็นความสำคัญได้เหมือนๆครู
เราออกเดินทางไปอุตรดิตถ์กัน ตั้งแต่เช้าหลังเคารพธงชาติ แวะชมเขื่อนแควน้อยที่อำเภอวัดโบสถ์ จังหวัดพิษณุโลก จากนั้นไปแวะชมบ่อเหล็กน้ำพี้ที่อำเภอทองแสนขัน จังหวัดอุตรดิตถ์ ก่อนจะไปถึงวนอุทยานต้นสักใหญ่เอาบ่ายแก่ๆ
หัวค่ำเป็นการฉายวีดิทัศน์แนะนำสถานที่สำคัญต่างๆของอุทยานแห่งชาติคลองตรอน ซึ่งวนอุทยานต้นสักใหญ่เป็นส่วนหนึ่ง รุ่งขึ้นเป็นการเดินป่าศึกษาธรรมชาติ ในมุมมองผมแล้ว เรื่องราวสำคัญของค่ายวิทย์ครั้งนี้ เริ่มต้นในเช้าวันนี้เอง
เราตื่นเช้ามาด้วยความกังวลกับท้องฟ้าที่มืดครึ้ม พี่คนหนึ่งบอกตั้งแต่อยู่โรงเรียนแล้ว มาค่ายวิทย์ครั้งนี้อาจโดนฝน เพราะพยากรณ์อากาศบอกฝนจะตก “แล้วเด็กๆจะเดินป่ากันยังไง” ผมคุยกับพี่ๆเพื่อนครูบนโต๊ะอาหาร ซึ่งรับประทานร่วมกัน
ไม่กี่นาทีฝนโปรยลงมาจริงๆ แม้ไม่หนักแต่ดูท่ายืดเยื้อแน่ พอซาเม็ด เจ้าหน้าที่ปล่อยนักเรียนกลุ่มแรกทันที ระยะทางการเดินป่าครั้งนี้ใกล้ จึงใช้เวลาน้อยมาก สักชั่วโมงเดียวเท่านั้น จนเด็กๆบอกว่า “แค่นี้จิ๊บๆอาจารย์” เพราะเคยเจอมาแต่หนักๆและไกลกว่า ก็เนื่องจากฝนที่พรำมาเป็นระยะๆนั่นเอง ทำให้ต้องปรับกลยุทธ์กัน
ภาคบ่ายสรุป ตกค่ำเป็นการแสดงรอบกองไฟ เจ้าหน้าที่กำหนดให้แต่ละกลุ่มแสดงในหัวข้อวิทยาศาสตร์กับการอนุรักษ์ทรัพยากรธรรมชาติ ฝนยังโปรยไม่หยุด หนักบ้าง สลับเป็นช่วงๆ อย่างไม่มีท่าทีจะเลิกรา กิจกรรมยังคงฝืนดำเนินต่อไป ด้วยความห่วงและเอาใจใส่ การแสดงรอบกองไฟจึงถูกขนย้ายขึ้นไปบนอาคารสำนักงานแคบๆ เห็นตัวอย่างการทำงานด้วยหัวใจของเจ้าหน้าที่ที่นี่เลย
แม้สถานที่คับแคบ แต่การแสดงกลับสนุก มีชีวิตชีวามาก ทึ่งความคิดสร้างสรรค์ในการนำเสนอของนักเรียนบางกลุ่ม ซึ่งผมกับเพื่อนครูทั้งหมด นั่งชมอยู่จนกลุ่มสุดท้าย ก่อนถึงกิจกรรมท้ายสุดในค่ำคืนนี้ เจ้าหน้าที่ให้นักเรียนพัก 10 นาที ฝนด้านนอกยังพรำแข่งกับเสียงเฮฮาวี๊ดว๊ายของเด็กๆไม่ลดละ
ระหว่างพักนี้เอง ท่ามกลางสายฝน ด้วยทางเดินเละเป็นเลน บางคนกลับไปดูเต็นท์ที่พักตัวเอง บางคนมาบอกไม่เป็นไร ข้าวของเสื้อผ้าไม่เปียก พี่คนหนึ่งคุยกับผม “เต็นท์เราก็น่าเป็นห่วง” ผมเพิ่งนึก เพราะน้ำจะขังบนหลังคาเต็นท์ เมื่อช่วงบ่ายหรือก่อนหน้านี้ ต้องช่วยกันดันหลังคา เพื่อเทน้ำทิ้งตลอด
ครู่เดียวนักเรียนคนหนึ่งหน้าตาตื่นมาบอก “เต็นท์ครูพังหมดเลย” พี่อีกคนวิ่งฝ่าสายฝนนำหน้าผมไปแล้ว โดยมีเจ้าหน้าที่ตามมาติดๆ พอต่างไปถึง พบว่า มิใช่เต็นท์ครูเต็นท์เดียว แต่ยังมีเต็นท์นักเรียนข้างๆอีกเต็นท์หนึ่งด้วย ที่พังราบเป็นหน้ากลอง
ฝนเทลงมาตลอด เจ้าหน้าที่ช่วยเอาเต็นท์ขึ้นโกลาหล เกรงข้าวของภายในจะถูกน้ำแช่เสียหาย พอเต็นท์ถูกยกขึ้นมาด้วยความชำนิชำนาญ จึงเผยให้เห็นว่า บางส่วนในเต็นท์น้ำขังสูง 3-4 นิ้วเลยทีเดียว
ผมและพี่รีบมุดเข้าไป ห่วงกล้องถ่ายภาพ โชคดีไม่เป็นไร เพราะเก็บไว้บนสุดในกระเป๋าเสื้อผ้า น้ำแช่ไม่ถึง กล้องของพี่เปิดอยู่และปิดไม่ได้ คอมพิวเตอร์ห่อด้วยพลาสติกไว้จึงรอดตัว สำหรับเสื้อผ้าและเครื่องนอนเปียกทั้งหมด ตะโกนบอกเด็กๆให้ไปตามพี่(ครู)อีกคน ซึ่งกำลังทำหน้าที่บนอาคารมาเก็บของ เพราะอาสาจะเก็บให้ก่อนวิ่งมา แต่พอเห็นสภาพจริง เกรงจะเก็บให้แกไม่หมด
ช่วงเวลานี้เริ่มสังเกตเห็นนักเรียนชาย ม.ต้นกลุ่มหนึ่งเนื้อตัวเปียกปอน เทียวมาถาม 2-3 ครั้งแล้ว “อาจารย์มีอะไรเปียกบ้าง จะให้ช่วยขนอะไร ให้ผมช่วยอะไรได้บ้าง” มิได้ใส่ใจ สาละวนแต่เก็บของตัวเอง จากนั้นเจ้าหน้าที่และนักเรียนต่างช่วยขนข้าวของซึ่งเปียกน้ำเกือบทั้งหมดขึ้นบนอาคาร ฝนยังคงเทลงมาแบบไม่สนใจใยดีต่ออารมณ์ความรู้สึกของคน ขณะที่กิจกรรมสุดท้ายก็กำลังดำเนินอยู่
หลังกิจกรรมจบ นักเรียนที่สภาพเต็นท์ตัวเอง ไม่สามารถป้องกันฝนทั้งวันอย่างนี้ได้ ทยอยขนสัมภาระขึ้นมาอยู่บนอาคาร จนเต็มห้องซึ่งใช้แสดงเมื่อครู่ ภายใต้การดูแลช่วยเหลือจากเจ้าหน้าที่อย่างไม่รู้จะขอบคุณอย่างไรถึงจะเหมาะสม ทั้งหายาแก้หวัดให้ หาที่นอน หาเสื่อ หาผ้าห่มมาให้ เพราะที่มีอยู่เปียกกันไปหมด บางคนเสื้อผ้าจะใส่พรุ่งนี้ไม่มี ที่ใส่อยู่ก็ชื้นทั้งตัว ครูเองก็เช่นกัน
พอเข้าที่เข้าทาง เดินสำรวจนักเรียน ซึ่งนอนระเกะระกะไปทั่วทั้งอาคาร คล้ายผู้ประสบอุทกภัยที่เคยเห็นในภาพข่าว ห่วงกลัวจะไม่สบาย จะมีเสื้อผ้าอุ่นๆใส่กันไหม พบนักเรียนชายกลุ่มหนึ่ง ก็คือเจ้ากลุ่มที่วิ่งเทียวถามช่วยขนของครูทั้งหมด เพิ่งนึกออกตอนนี้เองครับว่า นักเรียนกลุ่มนี้ก็คือ กลุ่มที่นอนในเต็นท์ข้างๆ และก็พังราบไปพร้อมๆกับเต็นท์ครูนั่นเอง
"พวกเราเก็บข้าวของตัวเองในเต็นท์เรียบร้อยแล้วหรือ" ถามนักเรียนแบบอายๆตัวเองครับ
จองงงงงงงงงงงงงงงงงงง
เด็กๆน่ารักมากค่ะ...เป็นห่วงครูทั้งที่เต้นท์ตนเองก็โดนน้ำฝนถล่มมาเช่นเดียวกัน แต่เป็นประสบการณ์ที่จำได้ไม่ลืมทั้งครูและศิษย์แน่นอนเลยค่ะ ....นี้ละประสบการณ์ชีวิต
มาชื่นชมกิจกรรม น่ารักๆ และความรู้สึกของคุณครูที่น่ารัก น่ารัก ค่ะ
มิตรภาพระหว่างครูกับศิษย์คือมุมน่าคิดที่ควรเก็บไว้ครับ
ชื่นชมทั้งครูและศิษย์ครับ
อาจารย์ครับ ตั้งนานผมไม่ตก ดันมาตกตอนอาจารย์เข้าค่าย แต่ก็ดีครับ จะได้ฝึกความอดทนของลูกศิษย์และ.....ครู(ฮา)
ให้นักเรียนได้ฟังเสียงฝน เสียงนกกลางคืน เสียงใบไม้บ้างก็ดีครับ...
มีเสียงเสือคำรามไหมครับ...ปกติมีทุกค่าย(เสียงครูกรนครับ) ฮารอบสอง
พิมพ์ผิดครับ ตั้งนานฝนไม่ตก...
น่าสนุกนะเนี่ย *-*
สวัสดีค่ะคุณครู
โรงเรียนของคุณครูได้ไปเข้าค่ายวิทย์ดีจังนะคะ หนูยังไม่เคยไปค่ะ ปีหน้าหนูจะได้ย้ายมาเข้าโรงเรียนที่ในเมือง คงจะมีประสบการณ์มากขึ้นค่ะ
คุณครูคงสบายดีนะคะ
สวัสดีวันหยุดครับผม
บรรยากาศการไปเข้าค่ายพักเเรมของผมสมัยยังเป็นลูกเสือสำรอง ลูกเสือสามัญ เเจ่มชัดขึ้นมาเลยครับ บรรยากาศที่ไม่ต่างกัน เพียงเเต่ว่าไม่เคยโดนฝนหลงฤดูแบบนี้กระหน่ำ หากมีก็คงแย่กว่านี้ ส่วนใหญ่เราพักริมหาดทรายขาวสะอาด ของลำธารกลางป่าใหญ่ดูอันตรายเหมือนกันหากเป็นช่วงฝน และสะดวกสบายในช่วงฤดูกาลที่ไร้ฝนครับ
อ่านบันทึกก็มโนภาพเห็นความชุลมุนของค่าย แต่สำหรับเด็กผมก็คิดว่า ไม่ใช่ข้อจำกัด บางทีก็อาจเป็นเรื่องสนุกไปเสียด้วยซ้ำ
ตรงนี้เองครับเป็นเรื่องสำคัญ มุมมองของเราต่อ สถานการณ์ที่เกิดขึ้นเหมือนกัน มุมมองต่อสิ่งนั้นไม่เหมือนกัน
เหมือนตอนเป็นเด็กเรามองว่าเราอยากให้น้ำท่วม เพราะน้ำท่วมมีกิจกรรมสนุกๆตื่นเต้น ให้เราได้ท้าทายหลายเรื่อง ในขณะที่ผู้ใหญ่ก็กังวลหลายเรื่องหากน้ำท่วมขึ้นมา
(จริงอยู่ครับบางครั้งอาจอยู่ที่ความรับผิดชอบบางอย่างด้วยครับที่ทำให้ต้องกังวลมากกว่าเด็กที่เขาอาจไม่รับรู้- แต่ก็ไม่เสมอไปนะครับ )
บทเรียนจากบันทึกนี้คือ "แปรวิกฤติขึ้นเป็นโอกาส" ใช่ไหมครับ
สิ่งที่เราควบคุมไม่ได้ และไม่สามารถเลยที่จะควบคุมเหตุปัจจุยเหล่านั้น เราทำได้เพียงเเต่ยอมรับ และเรียนรู้กับสถานการณ์ที่เกิดขึ้น อย่างมีความสุข ความยึดหยุ่นทางความคิดเหล่านี้ทำให้เราผ่านเรื่องราวร้ายๆมาอย่างสง่างามเป็นบทเรียนที่ไม่ได้กำหนดไว้ในหลักสูตร ...
ทุกอย่างกำหนดไว้เเล้ว และเราต้องฉลองความสำเร็จนี้ที่เกิดขึ้นโดยบังเอิญครับ
นักเรียน สะท้อน "ความศัทธา "ที่มีต่อครูค่ะ
อย่าอายย..ค่ะ เพราะ ผิด..(ที่)เป็นครู ค่ะ
ขอให้สุขภาพปลอดภัยทุกคนค่ะ
สวัสดีปีใหม่ค่ะ
*....บ่อยครั้งไปที่มัวพะวงเรื่องสิ่งต่างๆ จนลืมหันไปมองสภาพของลูกศิษย์ที่อยู่เคียงข้าง แต่พอนึกได้ก็รีบเข้าไปดูแล-ไต่ถาม....ได้เห็นสายตาแห่งความทราบซึ้ง-ปิติ-ยินดีฉายแววส่งตอบกลับมาพร้อมรอยยิ้ม....ที่น่าชื่นใจ ....เด็กๆเขาจะใสซื่อและแสดงพฤติกรรมออกมาอย่างไม่เสแสร้งเสมอๆ
* ยินดีด้วยนะคะที่ปลอดภัยกันทุกคน!
สวัสดีปีใหม่ค่ะอาจารย์ธนิตย์ ฝนตกคงจะมาให้เด็กชีวะได้ตื่นเต้นเพื่อทำกิจกรรมเพิ่มขึ้นนะค่ะ นำภาพมาฝากเพื่อครูชีวะค่ะ(เด็กแฝดเก็บสาหร่ายน้ำน่าน และตัวหนอนโผ่ลหัวในดัดแด้ที่พลางเป็นไม้เหี๋ยง(ยางนา)เกาะเสาศาลาในโรงเรียนค่ะ
...ครูลืมศิษย์.....แต่ยังอาย....ยกโทษให้...แล้วสอนว่าทีหลังอย่าลืมๆๆๆๆๆ...เพราะอาจจะไปเจอลูกศิษย์คิดล้างครูแบบที่เขาเจอกันที่เมืองนอก...จาหาว่าหล่อไม่เตือน....(เด็กๆของเรายังมีความสดใสเป็นธรรมชาติอยู่ค่อนข้างมาก...ครูๆพยายามรักษาสิ่งดีๆของเขาไว้นะคะ...โบราณเขาว่าไว้...ใครรักๆมั่ง..ชังๆๆตอบ....หากเราลืมเขา..สักวันเขาคงลืมเราเช่นกัน..อิอิ...สวัสดี..ยายธีค่ะ
สวัสดีค่ะ
กิจกรรมเข้าค่ายทำให้ได้ฝึกความรับผิดชอบและสร้างความภาคภูมิใจในตัวเองค่ะ
สมัยตอนไปค่ายครั้งแรกของชีวิต ทำให้หุงข้าวเป็นค่ะ ... ก่อนหน้านี้ไม่เคยทำเลย...ฮา ๆ ๆ ๆ ...
(^___^)
เสียงเล็กๆของเด็กๆข้างเต๊นท์
ถ้าอาจารย์ให้ช่วยทำอะไรสักนิดจะรู้สึกมีคุณค่าในตัวเองมาก
คิดว่าคืนนั้นในค่ายวิทย์...เด็กๆคงได้ประสบการณ์มากมายค่ะอาจารย์
วันนี้เลยพาหลานๆมาสวัสดีวันเด็กค่ะ
มารายงานตัวจร้า
มะช่ายเต้นส์อาจารย์คนเดียว
เต้นส์หนูกก้อน้ำท่วมจนนอนไม่ด้ายเลย
ต้องย้ายไปนอนที่อาคารเหมือนกัน
เสื้อผ้าก้อเปียกชื้นไปหมด
ไม่มีเสื้อผ้าเปลี่ยนเลย
แต่ดีนะที่กล้องกับโทรสับมะเปงไรมาก
ก้อเลยใจชื้นขึ้นมาหน่อย อิอิอิ
แต่ในการเข้าค่ายครั้งนี้ก้อสนุกมากๆๆเลยคะ
ท้าทายดี
อีกอย่างหนึ่งชอบพี่ที่มากลับรถคันที่เรานั่งมากๆๆเลย ฮ่า ฮ่า
*** จะเก็บคำว่า ..."อายนักเรียน"ไว้เตือนตัวเอง ...ก็เคยรู้สึกอย่างนี้ทุกครั้งที่ไปสายกว่านักเรียน
*** เข้าค่ายฝนตกก็เคยพบเจอเหมือนกัน ต้องใช้กลยุทธ์ "ในดีมีร้ายในร้ายมีดี" เข้าทดสอบกำลังใจ
*** ฝากชื่นชมนักเรียนบ้านกร่างที่ ต่อสู้ และอดทน ทุกสถานการณ์ ที่สำคัญคือ เขารักครูและมีน้ำใจ
*** ขอบคุณเรื่องและภาพที่สามารถนำไปสร้างนิสัยให้เด็กๆ ฝึกจิตอาสาได้
สวัสดีครับอาจารย์ครับ
ตอนนี้อยู่กมม.ครับ
พรุ่งนี้บุกทำเนียบครับ
ชื่นชมครูดีดี..ลูกศิษย์คงภูมิใจที่มีคุณครูเป็นผู้สอนสั่งนะคะ..มีความสุขมากมากค่ะ
สวัสดีค่ะ
อีกอย่างหนึ่งชอบพี่ที่มากลับรถคันที่เรานั่งมากๆเลย
หนุ่มเข้มๆคนนี้นะเหรอ ฮ่าๆๆๆ..ขอบคุณคุณmeio
สวัสดีหลังวันเด็ก 1 วันค่ะ..สบายดีน่ะค่ะ
คนอุตรดิตถ์ตกข่าว เฮ่อ... ใจร้ายจัง ไม่ส่งข่าวกันบ้างเลย...
ขอบคุณค่ะที่ให้ข้อคิดดีๆ
สวัสดีค่ะ พี่ธนิตย์
- ไม่ได้มาเยี่ยมหลายวัน สบายดีไหม...ที่โรงเรียนยุ่งๆ วันนี้ประมาณนักเรียนพระราชทานระดับภาพ (พันธ์ยุทธ...จำได้ก่อ) ถ้าผ่านระดับภาคแล้ว ก็ OK ได้แล้ว....ครูใจดีมัวยุ่งๆ กับการทำ ภาพยนตร์สั้นเกี่ยวกับเรื่องของพันธ์ยุทธ ทั้ง 5 องค์ประกอบ... เลยไม่ได้มาทักทายค่ะ...ต้องขออภัยค่ะ
- เดี๋ยวงานใหญ่ อีก คือประเมินโรงเรียนในฝัน เร็วๆ นี้
- ช่วงนี้ ก็ช่วยตรวจผลงานอาจารย์ 3 ของเพื่อนโรงเรียนอื่น เอกคอมพิวเตอร์ เข้าได้ปรับปรุง คือช่วยเขามาตั้งแต่แรก ก็ต้องช่วยดูให้เขาต่อ...งานตัวเองเลยชะงักไป คือ การทำหนังสือการ์ตูนเรื่องเทคโนโลยีสารสนเทศ พึ่งเสร็จไปได้ตอนเดียว...ฮา...
- พี่ธนิตย์รู้เรื่องหลานได้งัย หนูยังไม่ได้บอกซักหน่อย...เก่งเน๊าะ!... แต่อีกคนจะสละสิทธิ์อีกละ... แม่นี้จะรอแอดมิชชั่นศิลปากร อ่ะ บอกว่า En, มช. ให้แม่ภูมิใจ เฉยๆ... ไม่เห็นใจคนหาตังค์ กับตอนไปเยี่ยมเลยอ่ะ.... พี่ธนิตย์โชคดีนะ ที่ลูกไม่ดื้อ...ขอโทษนะ... หนูไม่รู้จะระบายกับใครจริงๆ เพื่อนๆ ที่อยู่ใกล้ๆ กัน ก็ลูกยังเล็ก บางคนก็เป็นโสด พี่ๆ ที่โรงเรียนลูกเขาก็จบกันหมดแล้ว.... เลยไม่รู้จะคุยกับใคร ถ้าทำให้รำคาญก็ต้องขอโทษด้วยนะคะ
* ด้วยความเคารพนับถือค่ะ
สวัสดีครับ อาจารย์
เป็นกิจกรรมที่ดีจริงๆครับ
ได้ไปอยู่กับป่า นอนในป่า ฟังเสียงเงียบ เสียงลม เสียงนก เสียงใบไม้ร่วง ฯลฯ
มีความสุขพร้อมได้เรียนรู้ ขอบคุณสำหรับบันทึกดีๆครับ
เอาดอกไม้วันครู
มาสวัสดีล่วงหน้าคะ
สวัสดีค่ะอาจารย์
ตื่นเต้นมากมายครับอาจารย์
วันหลังไปจัดแถวดอยมูเซอบ้างนะครับ
จะร้องขอเทวดาอย่าประทานฝนลงมา
สวัสดีวันครูค่ะ
สมัยที่ผมเป็นเด็กนักเรียน ถ้าจำไม่ผิด คิดว่าไม่เคยได้เข้าร่วมกิจกรรมในทำนองนี้เลย จะมีก็แต่วันเด็ก ค่ายพักแรมลูกเสือ..และสิ่งเหล่านี้ ก็นำพาความสุขมาให้ชีวิต และสิ่งเหล่านี้ก็ช่วยให้เราได้เรียนรู้อะไรๆ ด้วยตัวของเราเอง..
ผมชอบบรรยากาศและเนื้อความในบันทึกนี้ มาก-
ขอบคุณครับ
สวัสดีค่ะคุณครู
สวัสดีคุณครู
มาเที่ยวด้วยคนค่ะ บรรยากาศดีจัง
สวัสดีวันครูค่ะ..ขอให้มีความสุขกับงานที่รักน่ะค่ะ
สวัสดีค่ะ คุณครู ธนิตย์ สุวรรณเจริญ
ขอคารวะคุณครูดีมีศรีสง่าในโอกาสวันครู.. และขอพรพระคุ้มครองให้คุณครู ธนิตย์ สุวรรณเจริญ มีความสุข ความเจริญ มากขึ้นทุกๆ วันนะคะ
สวัสดีค่ะ
ขอบคุณคุณไก่เช่นกันครับ..ที่ร่วมแสดงความคิดเห็น
ขอพรพระคุ้มครองให้คุณนีนานันท์มีความสุข ความเจริญ ยิ่งๆขึ้นไป เช่นกันนะครับ
ขอบคุณคุณนีนานันท์ครับ
สวัสดีตอนดึกๆครับ
สวัสดีค่ะ
สวัสดีครับท่าน อาจารย์ ธนิตย์ วันก่อนมาอ่านแบบ กินอาหาร ฟ๊าดฟู๊ด (แดกด่วน) เพราะรีบ
วันนี้มีเวลา มาอ่านแบบกินอาหาร ขันโตก คือได้ทั้งรสชาดอาหาร และรสบรรยากาศ
อาจารย์ เสกสสรค์ ประเสริฐกุล เคยบอกว่า คนเราถ้าไม่เที่ยวป่าด้วยกัน ไม่ท่องทะเลด้วยกัน ก็จะไม่เห็นถึงน้ำใจกัน ครับ
น้ำใจยังหาได้ซึ่งในยามปกติยากที่จะเห็นครับ
มาสวัสดีวันครูครับ
รูปครูถ่ายได้ประทับใจและสวยงามมากคะ
สวัสดีครับ
สวัสดีครับอาจารย์ธนิตย์ สุวรรณเจริญ
ชื่นมชมกิจกรรมดีๆ ครับ เด็กได้สัมผัสธรรมชาติ ได้เรียนรู้ที่จะอยู่กับธรรมชาติ
ฝนตกจึงเป็นประสบการณ์ที่ล้ำค่าสำหรับผู้ไม่เคยได้ตากฝน
มีใครเป็นหวัดรึเปล่า เป็นห่วงนะคะ
เด็กน่ะไม่เท่าไหร่หรอก แต่คนเกือบ..แก่อย่างพวกเรานี่ ..คิดหนักค่ะ
ลืมอวดอาจารย์ ภาพข้างบนนี่ครูวิไลถ่ายด้วยมือตัวเองนะคะ (ไม่ค่อยโม้)อิๆๆ
อาจารย์ค่ะหนูสุภัตจิตนะอาจารย์หนูเครียดจังเลยหนูสอบไม่ผ่านวัดแววความเป็นครูที่ราชภัฏหนูเสียใจจังเลยค่ะหนูทุ่มเทและตั้งใจกับมันมากแต่ก็ไม่รู้ว่าทำไมหนูเป็นคนเดียวที่ไม่ผ่านหนูผิดหวังมากเลยทำไมหนูถึงทำไม่ได้ในเมือทำเต็มที่แล้ว
ใจเย็นๆนะสุภัตจิต แค่ที่เรียนเอง เดี๋ยวก็ลงตัว ชีวิตจริงเป็นอย่างนี้..พยายามให้มากๆยิ่งขึ้น นอกจากพ่อแม่แล้ว ครูอีกคนหนึ่งจะเอาใจช่วย คอยเป็นกำลังใจให้!
บ่อเหล็กน้ำพี้อยู่ไม่ไกลจากโรงเรียนมากสักเท่าไหร่ค่ะ
ประมาณ 4 กม. ........ ถ้าคุณครูธนิตย์แวะที่บ่อเหล็กน้ำพี้แล้วไปที่สักใหญ่
ก็จะผ่านหน้าโรงเรียนบ้านน้ำพี้ฯค่ะ.....(แต่ป้ายโรงเรียนยังไม่สะดุดตา)
เพราะต้นไม้ของกรมทางหลวงบดบังค่ะ ^_^
รูปถ่ายสวยๆๆทั้งนั้นเลยนะคะ