..........เมื่อเกือบ 20 ปีที่แล้ว...สมัยผมทำงานใหม่ ๆ ต้องรับผิดชอบตำบลที่ไกลสุด ๆ ของอำเภอเล็ก ๆ แห่งหนึ่ง....
...มอเตอร์ไซด์..มรดก..ที่พ่อซื้อต่อมาอีกหลายมือคือยานพาหนะและทรัพย์สมบัติเดียวที่มี...
ถนนหนทางก็ยังไม่ค่อยรู้จัก(ลองหลับตา..นึกย้อนไปถึงถนนเมื่อ 18 ปีที่แล้วนะครับ..)
....ทางลูกรังฝุ่นคลุ้งทอดหายเข้าไปในราวป่าที่เรียกกันว่า..ดงศรีชมภู....ดินแดนที่เคยระอุด้วยไฟสงครามแห่งอุดมการณ์....
..ถนนเหล่านั้น..ไม่มีป้ายบอกทาง..ไม่มีเครื่องหมายเตือนใด ๆ ทั้งสิ้น.....
ถ้าหลง..เจอชาวบ้านก็ถาม..ไม่เจอก็มีทางเลือก 2 ทาง คือขี่ต่อไปเรื่อย ๆ เผื่อเจอคนให้ถาม..หรือ..ขี่ย้อนกลับทางเดิม...จนถึงทางที่จำได้..ค่อยตั้งหลักใหม่...
....มีครั้งหนึ่งที่ผมจำได้ดี....เมื่อชาวบ้านบอกว่าไม่ได้มาทางเดียวกับผม แต่ลัดมาอีกทาง....(เขาบอกว่าลัดจากบ้านนี้ไปห้วยนั้นห้วยนี้..แล้วทะลุออกอีกบ้าน..ซึ่งผมก็ไม่รู้จักซักห้วย) ..
....วันต่อมา ผมลองเลี้ยวเข้าไปถนนลูกรังที่ค่อนข้างใหญ่.....ไม่มีเสาไฟฟ้า...ชักไม่ดี...แต่ทางลัดนี่..ไม่มีอยู่แล้ว..ไปต่อ...ทางแคบลง...ไป..รึกลับ....ไปต่อ..ทางแคบลงอีก...ผ่านลำธารน้ำไหล..ต้องขับลุยข้ามไป...เสียงรถยนต์อยู่ข้างหน้า..มาไกลน่าจะครึ่งทาง...คงใกล้ทะลุออกบ้านที่จะไปประชุมแล้ว...
..พอพ้นแนวป่า..รถเกรดดินขนาดใหญ่กำลังไถต้นไม้ไปข้างหน้าเพื่อทำถนน....อะไรกันนี่...ผมขับมาถนนที่ยังสร้างไม่เสร็จรึนี่..โอ้แม่เจ้า....
..... 20 ปี ต่อมา ใครจะคิดว่าผมจะเจอกับ...เส้นสุดถนน..อีกครั้ง..
ก็วันอังคาร...ผมขับรถส่งแบบขึ้นทะเบียนเกษตรกรผู้ปลูกข้าวให้อำเภอ 12 อำเภอ...เล่นเอาไม่มีเวลากินข้าวกินปลา...(ขับเอง...ติดต่อราชการเองครับ..ทูอินวัน..)
...วันพุธก็ต้องวิ่งอีก 5 อำเภอที่เหลือ....ต้องอาศัยทางลัด..ประหยัดเวลา...
สงสัยจะล้า..หรือรีบ....ผมเลยทางแยก 2 ครั้ง....จะไปอำเภอโพธิ์ตาก..แต่เจอป้ายจังหวัดอุดร..เลยมา 3 บ้านแล้วนี่นา...
..ออกจากโพธิ์ตากจะไปสังคม...ทางลัดที่ต้องแยกตรงโรงเรียนอาโอยามา ผมก็ขับตรงเข้าไป...หมู่บ้านที่เคยได้ยินแต่ชื่อ..ทางแยกเริ่มไม่คุ้น...บอกตัวเอง...หลงทางอีกแล้ว...
แต่แหม...เหลืออีกแค่ 2 อำเภอ...เลยไปดูหน่อยหมู่บ้านแถวนี้อยู่บนภูเขา..บรรยากาศแปลก ๆ เหมือนเมืองเหนือ....ชื่อบ้านก็แปลก ๆ ภูพนังม่วง..แปลว่าอะไรนะ..มีเขื่อนเล็ก ๆ ด้วย...ขับต่ออีกนิดหนึ่ง...
...น้ำตกหินกาบแก้ว...ชื่อเพราะดี..ทางลูกรัง..ไม่เป็นไรนี่..เข้าไปดูหน่อย...แฮ่...หาไม่เจอครับ..ทางเข้าป่าเข้าไร่เฉยเลย...ย้อนกลับไปถามชาวบ้าน..หน้านี้ไม่มีน้ำหรอก...เอาเข้าไป..ไม่ดูก็ได้...
....ไปต่ออีก..น้ำตกห้วยหินขาว....อ้า..คราวนี้ทางลาดยางเรียบ โล่ง...ไม่มีรถสวน...ไม่มีรถแซง..วิ่งฉิว...
..เอี๊ยดดดดด......
อีกแล้วครับท่าน.....สินสุดถนน..555
สีสันการเดินทางครับ...
สีสันชีวิต ราบเรียบและดุ่มๆดอนๆ...
ผมเองไปหมู่บ้านต่างๆ บ่อยมาก ไม่รู้ที่ทางมาก่อน สนุกกับการเดาสุ่มเดช สนุกกับการแวะถามคนตามรายทาง...
นั่นก็เป็นสีสันและรสชาติหนึ่งของชีวิต ด้วยเหมือนกัน
สวัสดีค่ะ
อิอิ...
พวกเดียวกันเร้ย...เรา
สวัสดีคะพี่ชายสุดเก๋า....
นี่แหละร่องรอยประสบการณ์ อิอิ
คิดถึงค่ะ
5555ไปจนสิ้นสุดถนน..สุดยอดค่ะ
แค่ทางยังสร้างไม่เสร็จ
อีกหน่อย.. ก็เสร็จ ไปต่อได้
ดีใจมาก ๆ ที่มีคนหลงทางเหมือนกัน
ถ้าพี่ประกายไม่หลงทาง จะไม่ใช่ ประกาย
ไปอุบล ไปรถหลวง มีคนขับ ไปเข้าห้องน้ำ แต่ปรากฎว่าคนขับลืมรับพี่ขึ้นรถทิ้งไว้ที่ปั้มน้ำมัน
ยังโชคดีที่ถือกระเป๋าลงมาด้วย มีโทรศัพท์ ไม่งั้นสงสัย ได้นอนเมืองอุบล โดยไม่มีเงิน ซักบาท
สวัสดีครับ
อย่าไปโทษใครเลย
เป็นเพราะความอยากรู้ อยากลองของตัวเอง
ที่จริงสัณนิฐานได้ จากร่องรอยการใช้รถใช้ถนน
ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ขอบตุณมากครับ
เจอบ่อยๆ ทางแบบหลุมพลาง...เข้าไปตัน ต้องถอยทุกที...แต่มีครั้งหนึ่งไม่ยอมถอยสุดท้ายต้องเข็น เพราะรถเข้าไปติดหล่มโคลน เลยเป็นบทเรียนราคาแสนจะแพงให้จดจำ
หลงทาง ไม่เป็นไรค่ะพี่ชาย ... อาจจะเป็นโอกาสดีๆ อะไรสักอย่าง
แถวบ้านก็มีถนนแบบลาดยางได้ท่อนนึง สงสัยงบคงหมด แต่บางตอนก็แปลกค่ะ ลาดยางไปแป๊บ เว้นสักแป๊บ แล้วก็มาเริ่มต้นลาดยางใหม่อีก ก็เลยงงๆ