บ่อปลาของพ่อ...พอเพียงสำหรับหน้าฝน

วันนี้วิถีแห่งความพอเพียงของพ่อและแม่ที่ปฏิบัติให้พวกเราเห็นได้เป็นแบบอย่างสอนพวกเราลูกๆ หลานๆ ได้เป็นอย่างดี อีกทั้งยังเป็นไปตามคำสอนของพ่อหลวงแห่งวิถีชีวิตตามแนวเศรษฐกิจพอเพียง...ที่พวกเรารักและเทิดทูนพระองค์ท่านเป็นนักหนา

สายๆ ของเมื่อวันเสาร์ เมื่อวานนี้กิจกรรมร่วมด้วยช่วยกันของครอบครัวครูแอนเริ่มขึ้นในตอนสายๆ นี่เองค่ะ หลังจากที่เมื่อคืนฝนตกมาทั้งคืน และเพิ่งจะมาหยุดตกเอาก็สายๆ แล้วนี่เอง เมื่อฝนซาลงจนหมดเม็ดฝนแล้ว พ่อก็เริ่มยุทธการปล่อยน้ำในบ่อปลาหลังบ้านทันที เมื่อน้ำเกือบหมดบ่อปลาพ่อก็ชวนครูแอนไปช่วยกันจับปลาดุกในบ่อปูนซีเมนต์เพื่อเอามาขังเก็บเอาไว้ในถังพลาสติกหลังบ้านเพื่อเก็บไว้กินกันในช่วงหน้าฝนนี้ (หากน้ำจะท่วมอีกระลอก) เราก็จะมีปลาดุกกินกันตลอดทั้งสัปดาห์ รวมทั้งอีกส่วนหนึ่งก็จะเอาไปฝากหลานๆ ลูกพี่สาวครูแอนที่อยู่ในตัวเมืองหาดใหญ่

บ่อปลาของพ่อมี 2 บ่อ บรรยากาศดีมาก....เพราะอยู่ใต้ต้นเงาะในสวนหลังบ้านนั่นเอง ก่อนหน้าที่จะมาเป็นบ่อปลา...พ่อทำบ่อไว้เพียงบ่อเดียวเพื่อตั้งเสาปูนเสาสูงสำหรับรังผึ้งที่พ่อเลี้ยงตามธรรมชาติไม่ให้พวกมดมันขึ้นไปบนรังได้ ในครั้งนั้นหากพ่อไปสวนใกล้ๆ บ้าน แล้วพบรังผึ้งตามต้นไม้ พ่อก็จะชวนลุงกับตาไปจับผึ้งกัน แต่จะจับเฉพาะนางพญามันมาตัวเดียว แล้วตัวอื่นๆ มันก็จะตามมาเอง มันจะออกไปหาดอกไม้กินเองตามธรรมชาติ พ่อมีรังผึ้งครั้งละ 1 – 2 รังในตอนนั้น แต่ไปๆ มาๆ ต้นไม้ใหญ่ในป่าถูกตัดลงเรื่อยๆ จากการแผ้วถางทำสวนยางบ้าง ทำที่อยู่อาศัยบ้าง พวกผึ้งมันก็เลยไม่ค่อยมีดอกของต้นไม้พอที่จะเป็นอาหารของพวกมันได้ มันก็เลยหายจ้อยกันไปเอง ในที่สุดก็เลยกลายเป็นบ่ออนุสรณ์ของผึ้ง ที่เหลือไว้เป็นที่ระลึกให้เจ็บใจลึกๆ ครั้งนั้นเมื่อจะจับผึ้งในรังกันทีไรพ่อก็จะไปตามลุงๆ ตาๆ ที่ไปพบเจอผึ้งด้วยกันแล้วก็มาช่วยกันจับ มีการครอบมุ้งเข้าไปเพื่อเอารังมันออกมา เอามาบีบน้ำผึ้งแล้วก็แจกๆ น้ำผึ้งกันไปคนละขวด 2 ขวด น้ำผึ้งที่ได้ก็จะเอาไว้ทำยาสามัญประจำบ้าน (เป็นยาแก้ไอผสมกับมะนาวและเกลือ...อย่างอร่อย... เอาไว้ใส่แผลสดก็ยังได้อีกต่างหาก) ครูแอนจำได้ว่าตอนนั้นยังเด็กๆ ตาที่มาจับผึ้งกับพ่อแกล้งครูแอนด้วยการเอามือที่รอยบีบน้ำผึ้งมาละเลงบนหน้าของหลานสาวตัวน้อย แล้วบอกว่าเดี๋ยวค่อยล้างนะ ทิ้งไว้สักพัก มารู้เอาตอนโตๆ ว่าน้ำผึ้งเป็นสิ่งเสริมความงามของผู้หญิงได้อีก พ่อก็เลยมีบ่อปลานับแต่นั้นมา และก็มาสร้างเพิ่มขึ้นอีกบ่อหนึ่งเมื่อประมาณ 6-7 ปีที่แล้ว

บ่อปลาดุกตัวโตเต็มที่พอที่จะกินได้แล้ว

พ่อจะลงลูกปลาตัวเล็กในบ่อแรกก่อนแล้วอนุบาลไปเรื่อยๆ ให้อาหารจนกระทั่งมันโตเต็มที่ ก็จะคัดแยกตัวเล็กไปเลี้ยงไว้อีกบ่อหนึ่งต่างหาก ส่วนปลาที่โตเต็มที่ก็จะเอาสวิงไปตักมากินกันเรื่อยๆ เป็นมื้อๆ ไป เผื่อแผ่ไปยังบ้านญาติๆ บ้าง เพราะเมื่อปล่อยน้ำออกเมื่อไหร่ก็จับมาขังพักไว้ในถังพลาสติกหลังบ้าน จะได้กินกันได้ตลอด

ปลาดุกตัวเล็กในบ่อที่คัดแยกไว้ในขนาดไล่เลี่ยกัน

พ่อจะมีความสุขมากเมื่อลงไปในสวนหลังบ้าน เพื่อไปให้อาหารปลาในบ่อ ครั้งไหนที่ปล่อยน้ำออกก็จะลงไปเก็บใบเงาะที่ร่วงลงไปในบ่อนั่นด้วยเช่นกัน

มาวันนี้...ขณะที่พ่อกำลังเก็บใบเงาะในบ่อปลา เจ้าต้นฟักเขียวของแม่ก็ออกมาชูช่อใบเต็มค้างที่ปักไว้ให้มันแย่งกันขึ้นมาชูใบใกล้ๆ บ่อปลานั่นเอง ต้นพริกเองก็ไม่น้อยหน้าร่วมแข่งกันออกดอกออกผลมาให้กินไม่ขาดสายใกล้ๆ กับต้นฟักเขียวนั่น

ต้นพริกที่แข่งกันออกดอกเคียงคู่ประชันกับต้นฟักเขียว

ขอพระองค์ท่านทรงหายจากพระอาการประชวรในเร็ววัน และทรงเป็นมิ่งขวัญให้กับพวกเราต่อไป...ขอพระองค์ทรงพระเจริญ

เขียนใน GotoKnow โดย Lioness_ann
ใน โอ้..ชีวิต...มีอะไรตั้งเยอะแยะ

คำสำคัญ (Tags): #คนเป็นครู ครูเป็นคน#วิถีแห่งชีวิตพอเพียง

หมายเลขบันทึก: 315210เขียนเมื่อ 22 พฤศจิกายน 2009 09:28 น. ()แก้ไขเมื่อ 6 กันยายน 2013 21:56 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-อนุญาตแบบเดียวกันจำนวนที่อ่าน

ความเห็น (42)

noktalay

เขียนเมื่อ 22 พฤศจิกายน 2009 09:38 น. ()

สวัสดีค่ะ น้องแอน

- ฝนหยุดตกยังค่ะ..ที่นี่ยังตกอยู่เลยค่ะ

- อ่านบันทึกแล้วอบอุ่นในแนวทางที่พ่อน้องแอนปฏิบัติตามแนวทางของพ่อหลวงซึ่งเหมาะกับบ้านเราเป็นอย่างยิ่งน้องแอน

- ชอบที่บอกว่า "ขณะที่พ่อกำลังเก็บใบเงาะในบ่อปลา เจ้าต้นฟักเขียวของแม่ก็ออกมาชูช่อใบเต็มค้างที่ปักไว้ให้มันแย่งกันขึ้นมาชูใบใกล้ๆ บ่อปลานั่นเอง" เป็นตัวอย่างความอบอุ่นที่จะซึมซับสู่คนรอบข้างค่ะ

Lioness_ann